in αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους, θεωρία κομμουνισμού

πώς έχουν πεθάνει οι άνθρωποι, πώς πεθαίνουν, πώς θα πεθαίνουν;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΝΩ γνωρίζουμε πως θα πεθάνουμε, δεν γνωρίζουμε πώς. Μόνοι όσοι αυτοκτονούν γνωρίζουν το πώς. Κανείς και καμία δεν μπορεί να γνωρίζει, μόνο να εύχεται μπορεί. Και τι ευχόμαστε;  Ευχόμαστε να πεθάνουμε γέροι και γριές, πλήρεις ημερών, την ώρα που κοιμόμαστε. Έχουν υπάρξει θάνατοι που τους αποκαλώ έργα τέχνης. Ήταν όλοι γέροι και γριές. Καθισμένοι στο παγκάκι να ξεκουραστούν, έγειρε στον ώμο του φίλου του και πέθανε· μια γριά πέθανε στο τραπέζι του Πάσχα, από τη χαρά της, με τα παιδιά και τα εγγόνια κοντά της. Επειδή είναι έργα τέχνης, δεν είναι πολύ συνηθισμένοι θάνατοι.

ΑΣ υποθέσουμε ότι θα πεθάνω 97 χρονών. Μεταξύ των άλλων ενδεχομένων, υπάρχουν και τα εξής: να πεθάνω την ώρα που κλαδεύω το αμπέλι, τέλος Μάρτη, με τα χελιδόνια να κελαηδούν τριγύρω μου, με πολλά λουλούδια και ένα λαμπρό ήλιο. Ενδέχεται όμως το 2056 να έχει επιβληθεί ξανά η ποινή του αποκεφαλισμού και να με αποκεφαλίσουν. Δεν θα ζήσω τον τρόμο και τη φρίκη;  Ασφαλώς και θα τον ζήσω! Στην πρώτη περίπτωση, ο θάνατός μου θα είναι φυσικός, στη δεύτερη, βίαιος.

ΕΧΟΥΜΕ σχετίσει τον θάνατο με τη βία και αυτός είναι ο λόγος που η λέξη θάνατος μας τρομάζει. Είναι αναμενόμενο, σε ένα πολιτισμό της βίας, του πολέμου, όπως ο είναι ο δυτικός πολιτισμός. Δεν υπάρχει μόνο η κοινωνική βία, η βία του πολέμου. Υπάρχει και η βία της φύσης. Όταν ένα παιδί πεθαίνει στα οχτώ του ή ένας έφηβος στα δέκα εφτά του, από κάποια επιδημία ή ασθένεια, αυτός είναι ένας φυσικός θάνατος;  Όχι, δεν είναι φυσικός θάνατος, φυσικός θάνατος είναι να πεθάνεις γέρος ήρεμα και γαλήνια. Είναι ένας βίαιος φυσικός θάνατος. Όταν κάποιος πεθαίνει από καρκίνο, αυτός δεν είναι φυσικός θάνατος, είναι βίαιος φυσικός θάνατος. Εάν κάποιος τροφοσυλλέκτης πέσει από ένα ψηλό δέντρο, όπου ανέβηκε για να μαζέψει μέλι για την  ομάδα του, και σκοτωθεί, τι θάνατος είναι αυτός;  Δεν είναι βίαιος, δεν τον σκότωσε κάποιος άλλος, είναι βίαιος φυσικός θάνατος. Ένα παιδί που πίνει χλωρίνη και πεθαίνει, είναι βίαιος φυσικός θάνατος.  Συμπερασματικά: υπάρχουν τρία είδη θανάτου: ο βίαιος  (πόλεμος, φόνος, εκτέλεση, θυσία, ατύχημα [τροχαίο, λόγου χάριν]), ο φυσικός (γήρας) και βίαιος φυσικός θάνατος (ασθένεια, ατύχημα).

ΚΑΙ μετά από όλα αυτά, θα καταπιαστώ με ένα ζήτημα που με απασχολεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Διατυπώνω το εξής ερώτημα και επιχειρώ μια απάντηση: πώς έχουν πεθάνει οι άνθρωποι, πώς πεθαίνουν, πώς θα πεθαίνουν; Με ποιο είδος θανάτου έχουν πεθάνει οι περισσότεροι άνθρωποι στο παρελθόν, πεθαίνουν σήμερα, θα πεθάνουν αύριο;

ΔΕΝ γνωρίζουμε πόσοι άνθρωποι έζησαν πάνω στη Γη, δεν γνωρίζω εάν υπάρχει τρόπος να υπολογίσουμε αυτό το μέγεθος, έστω και κατά προσέγγιση. Προφανώς θα είναι πολλά δισ. Εμείς όμως ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι έχουν πεθάνει εκατό (100). Πόσοι έχουν πεθάνει από φυσικό θάνατο, πόσοι από βίαιο και πόσοι από βίαιο φυσικό;

ΓΙΑ να μην υπάρξει η παραμικρή παρεξήγηση, δεν τις μπορώ τις παρεξηγήσεις, αυτά που θα υποστηρίξω είναι δικές μου εικασίες, δεν είναι επιστημονικά δεδομένα, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν ή αν μπορεί να υπάρξουν επιστημονικά δεδομένα. Πιθανόν να συμφωνήσετε μαζί μου, πιθανόν όχι. Έχω την εντύπωση όμως ότι θα συμφωνήσετε –  επί του προκειμένου δεν μπορούμε παρά να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο (common sense).

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ λοιπόν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πεθάνει από βίαιο φυσικό θάνατο, από ασθένειες και ατυχήματα, μπορεί και οι 60 ή 65 από τους εκατό. Φτάνω σε αυτόν τον συλλογισμό με τη γνώση, τη βεβαιότητα, ότι μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, έναν αιώνα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, ένας στους δύο έφτασε στην ηλικία των είκοσι ετών. Η βρεφική, νηπιακή, παιδική και εφηβική θνησιμότητα ήταν πολύ μεγάλη –  αλλού μεγαλύτερη, αλλού μικρότερη. Από τους υπόλοιπους, ένα μικρό ποσοστό πέθαινε από κάποια ασθένεια. Όταν εμφανιζόταν κάποια επιδημία, πέθαιναν μεν πολλοί ή και οι περισσότεροι αλλά οι επιδημίες όπως τις γνωρίζουμε στη δυτική Ευρώπη ήταν σπάνιο φαινόμενο στον υπόλοιπο κόσμο: πιο πολλοί έχουν πεθάνει από λιμό παρά από επιδημίες. Αλλά οι θάνατοι από λιμό δεν ήταν πολλοί, πάντα οι άνθρωποι κατάφερναν και εξασφάλιζαν την τροφή τους, αλλού λίγη αλλού περισσότερη αλλά έτρωγαν, δεν πέθαιναν από πείνα.

ΘΑ πρέπει να θεωρήσουμε βεβαιότητα την εικασία ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πεθάνει από ασθένειες (και ατυχήματα, αν και αμελητέα ποσότητα), πριν φτάσουν στην ηλικία των είκοσι και λιγότεροι πριν γεράσουν. Οι υπόλοιποι πώς πέθαναν;  Από φυσικό θάνατο, σε βαθύ γήρας, σε όποια ηλικία κι αν ερχόταν αυτό, ή από βίαιο θάνατο;

Η γνώμη μου είναι ότι οι περισσότεροι, οι πολύ περισσότεροι από τους 35-40 υπόλοιπους πέθαναν από φυσικό θάνατο, πέθαναν γέροι, μπορεί και οι 30 ή και 35 ακόμα. Φτάνω σε αυτόν τον αριθμό επειδή μπορούμε σε γενικές γραμμές να υπολογίσουμε πόσοι έχουν πεθάνει με βίαιο θάνατο, κυρίως στον πόλεμο –  οι άλλοι τρόποι είναι επίσης αμελητέες ποσότητες (φόνος, θυσία, ατύχημα, καταδίκη). Δεν νομίζω ότι είναι πάνω από 5 ή 10 στους εκατό –  και πολλοί είναι. Οι πόλεμοι στην παγκόσμια ιστορία δεν είναι πολλοί, ας μην ταυτίζουμε την ιστορία του πολεμοχαρούς δυτικού πολιτισμού με την παγκόσμια ιστορία! Και τα θύματα δεν ήταν πολλά. Για δύο λόγους:  οι πόλεμοι ήταν μικρής διάρκειας και η φονικότητα μικρή. Κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμίου πολέμου πέθαναν γύρω στα 50-55 εκ., όταν ο παγκόσμιος πληθυσμός ξεπερνούσε τα δύο δις! Στους πολέμους της Αρχαίας Ελλάδας τα θύματα ήταν ελάχιστα, λόγω του τρόπου του πολέμου: μια μάχη μεταξύ δύο οπλιτικών φαλάγγων που κρινόταν σε λίγα λεπτά της ώρας και μετά ο ηττημένος έφευγε και ο νικητής έστηνε τρόπαιο. Εάν συμμετείχαν 5.000 οπλίτες συνολικά, τα θύματα δεν ξεπερνούσαν τους 200!

ΜΕΧΡΙ πριν ένα αιώνα οι περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν από βίαιο φυσικό θάνατο (60-65 στους εκατό), μετά από γηρατειά, από φυσικό θάνατο (30-35) και τέλος από βίαιο θάνατο (5-10). Έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι, όταν το σκέφτονται, δεν έχουν σχηματίσει την εικόνα που σκιαγραφώ: ίσως να νομίζουν ότι οι περισσότεροι έχουν πεθάνει στον πόλεμο! Μπορεί να κάνω λάθος αλλά αυτή την εντύπωση έχω σχηματίσει.

ΠΩΣ πεθαίνουμε σήμερα;  Είναι βέβαιο ότι όσα υποστήριξα ότι ισχύουν στο παρελθόν δεν ισχύουν σήμερα για ένα πολύ μεγάλο, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Η βρεφική, νηπιακή, παιδική και εφηβική θνησιμότητα σχεδόν έχει μειωθεί τόσο πολύ που μπορούμε να πούμε ότι έχει εξαφανιστεί. Το 95-99% των παιδιών που γεννιούνται φτάνουν στην ηλικία των είκοσι ετών. Ενώ όμως στο παρελθόν όποιος περνούσε την ηλικία των είκοσι δεν ασθενούσε, ή εάν ασθενούσε γινόταν καλά, σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Ενώ ο βίαιος φυσικός θάνατος αφορούσε την ηλικία πριν τα είκοσι, σήμερα αφορά την ηλικία πάνω από τα είκοσι. Με δεδομένο ότι ο πληθυσμός αυξάνεται σταθερά, μπορούμε να εικάσουμε ότι ο φυσικός θάνατος έχει πάρει τα πρωτεία, ακολουθεί ο βίαιος φυσικός θάνατος και στο τέλος τελευταίος ο βίαιος θάνατος. Πολύ αξιόλογη κοινωνική αλλαγή, επανάσταση θα έλεγα! Αφανής, απαρατήρητη.

ΟΣΟ για το μέλλον, νομίζω ότι θα υπάρξει μια μικρή αλλαγή, δυσάρεστη. Θα τείνει να αυξάνεται, είναι ήδη μια μεγατάση του παρόντος, το ποσοστό βίαιου φυσικού θανάτου και θα μειωθεί αυτό του φυσικού θανάτου αλλά οι περισσότεροι θα πεθαίνουν γέροι και γριές. Η αλλαγή αυτή οφείλεται στην εξάπλωση των πολιτισμικών επιδημιών, των επιδημιών που η αιτία τους είναι ο τρόπος ζωής  μας (διατροφή, αέρας, κίνηση, εργασία, σχέσεις).

ΥΠΑΡΧΕΙ βέβαια και το ενδεχόμενο να αυξηθεί το ποσοστό του βίαιου θανάτου, εάν οι Κύριοι αποφασίσουν να εξοντώσουν τους, όπως τους αποκαλούν, περιττούς και άχρηστους πληθυσμούς. Σκέφτομαι όμως ότι η αύξηση του πληθυσμού είναι μια σαφέστατη ένδειξη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα κτηνώδες ον, όπως τον παρουσιάζει ο δυτικός πολιτισμός και ότι η αύξηση του πληθυσμού δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της βιοπολιτικής του Κυρίου αλλά κυρίως  αποτέλεσμα της ανθρώπινης συνεργασίας παρά του ανταγωνισμού, του ζωντανού κομμουνισμού παρά της Κυριαρχίας. Θέλει να τους εξαφανίσει για να εξαφανίσει μια μαρτυρία της παγκοσμιότητας και πρωταρχικότητας της συνεργασίας, όχι γιατί δεν υπάρχει τροφή να φάνε!

ΥΠΑΡΧΕΙ πολλή συνεργασία αλλά δεν το βλέπουμε –  με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε αύριο το πρωί.

Σχολιάστε ελεύθερα!