in 21ος αιώνας

να φύγω από την πόλη αλλά σε ποιο χωριό να πάω; (1)

παντρευτείς δε παντρευτείς, θα το μετανιώσεις

                        Κίργκεγκωρ

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΕ εποχές αναστατώσεων και κρίσεων  μάς επιβάλλεται η ανάγκη να αναθεωρήσουμε, να ξανακοιτάξουμε, να ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα, να πάρουμε αποφάσεις που θα αλλάξουν αποφασιστικά και ανεπιστρεπτί τη ζωή μας. Η αλλαγή προσώπων με τα οποία ζούμε (άντρας, γυναίκα ή φίλοι, φίλες), η αλλαγή επαγγέλματος και η αλλαγή τόπου κατοικίας είναι οι σημαντικότερες. Μια  τέτοια εποχή ζούμε τώρα με τον κορονοϊό και η δική μου εκτίμηση είναι ότι θα τη ζούμε μέχρι και την άνοιξη του 2022. Εάν νομίζετε ότι μετά την άνοιξη του 2022 όλα θα είναι ρόδινα, μάλλον αυταπατάσθε. Όταν ξεπερνιέται κάτι ‘κακό’ αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται καλύτερο –  η κρίση μπορεί να γίνει χειρότερη, η ανισότητα να μην γίνει ισότητα αλλά περισσότερη ανισότητα. Περιορίζομαι σε αυτά τα δύο παραδείγματα.

ΖΩ με την οικογένειά μας σε ένα χωριό στους πρόποδες του Μπέλες, στην Καστανούσσα, μεταξύ των λιμνών Δοϊράνης και Κερκίνης. Μετακομίσαμε εδώ κι οχτώ χρόνια, στις 11 Μαΐου του 2013. Πώς πήραμε την απόφαση να ζήσουμε στο χωριό;  Ήταν επιλογή μας ή αναγκαστήκαμε; Αναγκαστήκαμε. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ζήσω σε χωριό αλλά μετά από λίγους μήνες χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί δεν είχαμε έρθει πιο νωρίς. Ζούσαμε πέντε χρόνια στην Αλεξανδρούπολη όπου δούλευα οικοδομή. Το 2009 οι οικοδομικές δραστηριότητες σταμάτησαν ολοσχερώς –  95% ανεργία. Δούλεψα ένα οχτάμηνο στα ΕΛΤΑ, μετά από μένα άλλο ένα οχτάμηνο η γυναίκα μου και μετά ξεμείναμε. Με 300 εβρά νοίκι αλλά 100 θέρμανση, μέσον όρο, το μήνα, σύνολο 400. Άντε βρέστα.

ΠΟΥ να βρεθούν!;  Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω μια λύση. Εξωτερικό αποκλείεται. Τι να κάνω, τι να κάνω! Και μια μέρα, με λέει η γυναίκα μου. Γιατί δεν πάμε στην Κα – Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη προφορά της λέξης, τη λέω, έρχομαι αμέσως. Φεύγω τρέχοντας, τρέχοντας, και επιστρέφω με μια αγκαλιά χάρτινες κούτες και βάζω μέσα μερικά βιβλία. Τασούλα, η μετακόμιση άρχισε. Οι γονείς της Τασούλας, προλετάριοι και οι δύο, όπως και οι δικοί μου, είχαν πεθάνει. Το σπίτι ήταν άδειο κι έρημο, ολοκαίνουργιο. Της άφησαν και 17 στρέμματα γης, από μισά με τον αδερφό της αλλά δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτά. Και τώρα;

ΚΑΙ τώρα αρχίζει η ζωή στον Παράδεισο. Επέστρεψα στην παιδική μου ηλικία, στη ζωή στο χωριό. Από κει έφερα ένα μικρό τρακτεράκι (ΚUBOTA L 1500), το οποίο μου είχαν αγοράσει το 1999 δύο φίλες μου, η αλησμόνητη Αντιγόνη και η Δήμητρα, με φρέζα και μια μικρή καρότσα και όλα τα εργαλεία μου (αλυσοπρίονο, χορτοκοπτικά, ηλεκτροσυγκόλληση και άλλα πολλά). Κι άρχισα να εργάζομαι, να σκάβω τη γη, να κάνω το κοτέτσι, να χτίζω τον φούρνο, έχω έρωτα με τη γη και τη χειρωνακτική εργασία, να κόβω ξύλα από το βουνό για τον χειμώνα. Φύτεψα αμπελάκι, 380 ρίζες, ο οπωρώνας βίσκεται σε εξέλιξη. Η Τασούλα φρόντισε ένα γέρο για δυόμιση χρόνια, εγώ έκανα δουλειές κι έβγαζα κάνα χαρτζηλίκι με το τρακτέρ (σκάβω κήπους γέρων και γριών, τα έξοδα του τρακτεριού καλύπτω και από το 2018 παίρνουμε 400 ευρά το χρόνο ως τετραμελής οικογένεια, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Πολλά λεφτά, βάζω στην άκρη δέκα ευρά το μήνα για να πάρω Μερσεντές, σε 78 χρόνια.

ΑΥΤΗ είναι με λίγα λόγια η ιστορία μας. Τώρα, πεντακόσια μέτρα μακριά από το χωριό είναι ξενιτειά για μένα. Επισκέπτομαι μια φορά το μήνα τη Θεσσαλονίκη και επιστρέφω αυθημερόν. Στην Αθήνα δεν μπορώ να μείνω πάνω από τέσσερις μέρες –  την πέμπτη αρχίζει ο κεφαλόπονος. Παίρνω τα πόδια μου και δρόμο!

ΜΕ λίγα λόγια: η μετακόμιση στο χωριό ήταν η καλύτερη λύση, που επιβεβαιώνεται από τότε κάθε μέρα. Να φορέσεις μάσκα στο χωριό, τώρα με τον κορονοϊό; Μόνο για λίγα λεπτά της ώρας μέσα στο σούπερ μάρκετ κι αυτό τώρα τελευταία. Ναι, αλλά: είχαμε χωριό, είχαμε σπίτι, είχαμε τρακτεράκι, είχαμε εργαλεία, ήξερα από κήπους, από κόψιμο ξύλων, μ΄αρέσει πολύ η χειρωνακτική εργασία, μ΄ αρέσει πολύ το δάσος.

ΞΕΡΩ, φίλες και φίλοι, ότι πολλοί και πολλές θέλουν να φύγουν από την πόλη. Κάποιοι περιμένουν να πάρουν σύνταξη σε λίγα χρόνια και να την κάνουν. Έχουν χωριό και σπίτι. Αυτοί και αυτές όμως που δεν έχουν χωριό ή σπίτι; Τι θα κάνουν, πώς θα ζήσουν; Θα βρουν δουλειά; –  ο λαχανόκηπος μόνο δεν αρκεί. Που δεν έχουν εργαλεία;  Που δεν έχουν γνώσεις;  Που δεν τους αρέσει η ζωή στο χωριό;  Που δεν τους αρέσει  η χειρωνακτική εργασία;  Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε αυτές τις μέρες. Και το κάνω έχοντας κατά νου την συγκρότηση ενός δικτύου που θα βοηθάει αυτούς κι αυτές που θέλουν να φύγουν από την πόλη και να ζήσουν σε χωριό.

ΕΑΝ δεν σου αρέσει το χωριό και εάν δεν σου αρέσει η χειρωνακτική εργασία, να κάτσεις   στ΄ αβγά σου. Να η ώρα της απόφασης: ποιο είναι το μικρότερο κακό, η πόλη ή το χωριό. Εάν είναι η πόλη, τι να συζητάμε τώρα;  Θα γνωρίζετε όμως ότι, ό,τι και να κάνουμε σε αυτή τη ζωή, πάντα κάτι χάνουμε. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. You cannot get  always what you want! Παντρευτείς δε παντρευτείς, θα το μετανιώσεις. Κι άλλα πολλά. Αλλά προτιμώ να παντρευτώ και να το μετανιώσω παρά να μην παντευτώ και το μετανιώσω! Νομίζω ότι πιο σαφής δεν μπορώ να γίνω. Ε, λοιπόν, όπως και να ΄χει το πράγμα, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεστε, το χωριό είναι το μικρότερο κακό. Για μένα και πολλούς και πολλές άλλους και άλλες δεν είναι καθόλου κακό –  είναι το καλύτερο. Καθαρή τροφή, καθαρός αέρας, καθαρό νερό –  εάν ζεις σε ή κοντά σε βουνό.

ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ την αλλαγή και την αναστάτωση, το άγνωστο.Το καταλαβαίνω. Αλλά έρχονται μέρες που δεν υπάρχει άλλη λύση, η μόνη λύση είναι η αλλαγή. Δεν άλλαξες;  Πέθανες! Και,  εάν αλλάξεις, μετά μέμφεσαι τον εαυτό σου γιατί δεν άλλαξες τη ζωή του νωρίτερα. Στην περίπτωσή μας, δεν ισχύει το:  λίγο πριν είναι νωρίς, λίγο μετά είναι αργά. Όχι! Ποτέ δεν είναι αργά!

ΘΑ συνεχίσω αύριο το πρωί. Θέλωπρέπει να ζυμώσω, να βγάλω τα σπόρια από τα ρόδια για να κάνουμε λικέρ, να χαράξω τις ελιές που μάζεψα χτες, να κάνω κρέπες για τα παιδιά. Κι όλα αυτά πριν ξημερώσει. Και μόλις ξημερώσει, θα ανοίξω και θα ταΐσω τις κότες,  θα φέρω κάτι κλαριά βελανιδιάς που βρήκα στο βουνό.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Ααααχ, μια βδομάδα πάλι Αθηνεζος,μετά από 2 μήνες(οι 3 βδομάδες σε απομόνωση λόγω covid, με 4 γατες, 2 σκύλους τα πουλιά κ τους γρύλους) στο χωριό κ σήμερα πονάει το κεφάλι μου από το πρωί…

    Ενδιαφέρον αυτό με το δίκτυο τι έχεις κατά νου;

    Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένα έστω και μικρό (δεν υπάρχει ανάγκη για μεγάλο) εισόδημα.

    Και φυσικά, όπως κάθε καλός τεμπέλης ξέρει, είδος πρώτης ανάγκης, ένα μικρό κομπόδεμα για να μπορείς να σκέφτεσαι ψύχραιμα. Στο χωριό με ένα χιλιάρικο βγάζεις τρεις μηνες, στην πόλη βγάζεις δεν βγάζεις ένα!

    Πολύ σοβαρό θέμα πάντως, εμένα είναι η μόνη πολιτική συζήτηση που με ενδιαφέρει πλέον. (Και πότε θα κάνει ο Κούλης εκλογές για να κανονισω διακοπές 😀 )

    Συμφωνώ με Τάση παιχτο κ’ άλλο!!
    (Τώρα που πες δίκτυο, άρχισε να οργιάζει η φαντασία μου)