φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΑ ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι δεν είμαι γιατρός, επιστήμονας, ειδικός, ειδήμων, επαΐων. Οι ειδικοί, και οι λάτρεις τους, υποστηρίζουν ότι οι άσχετοι, όπως εμείς, οι πολλοί και οι πολλές, δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για κάτι που δεν ξέρουμε. Τόσα χρόνια μελετούσαν και διάβαζαν για να μάθουν αυτά που έμαθαν κι έρχεσαι εσύ και μιλάς;! Μόνο που η δική μας η δουλειά είναι να διατυπώνουμε ερωτήσεις κι αν οι ειδικοί δεν απαντούν, να λέμε τη γνώμη μας. Μπορούμε να την πούμε γιατί οι ερωτήσεις μας δεν αφορούν ειδικές γνώσεις, το μέρος, αλλά την ολότητα, το ρόλο και τη λειτουργία της ιατρικής και της τεχνικής-επιστήμης.
ΜΕΤΑΞΥ των φίλων μου είναι και δύο γιατροί, μια γυναίκα κι ένας άντρας. Εάν έχεις φίλους γιατρούς, θα συναναστρέφεσαι και με άλλους γιατρούς. Μια μέρα λοιπόν ρώτησα μια δεκαμελή παρέα, μεταξύ των οποίων ήταν και τέσσερις γιατροί, εάν θα προτιμούσαν να ζουν σε μια πόλη που δεν έχει γιατρούς ή δεν έχει σκουπιδιάρηδες. Λες και τους χτύπησε κεραυνός κατακούτελα! Ρωτάω γιατρούς, γιατί προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε με φάρμακα και θεραπείες πολιτισμικές επιδημίες, όπως καρκίνος, καρδιές, σκλήρυνση κατά πλάκας, άλτσχάιμερ και άλλα πολλά; Απαραίτητα τα φάρμακα και οι θεραπείες, καμία απολύτως αντίρρηση, αλλά διαιωνίζουμε και επιδεινώνουμε το πρόβλημα. Ρωτάω γιατρούς, γιατί κάθε δύο τρία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες, εμφανίζεται κι ένα νέο αυτοάνοσο; Φτάσαμε ήδη στα 62 (ή 82), εάν δεν κάνω λάθος. Γιατί δεν ξέρουμε την αιτιολογία τους; Απλές ερωτησούλες, δεν είναι ανάγκη να είσαι γιατρός για να τις κάνεις. Μάλλον,θα τις κάνεις μόνο εάν δεν είσαι γιατρός – ή γιατρός που σκέφτεσαι διαφορετικά.
ΘΑ με ρωτήσετε, μα γιατί ασχολείσαι με αυτά τα ζητήματα της υγείας και των πολιτισμικών επιδημιών, των φαρμάκων και των αυτοάνοσων; Μα γιατί το ζήτημα της επιδείνωσης της υγείας των Υποτελών πληθυσμών παγκοσμίως θα είναι ένα από τα οξύτερα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα. Η υγεία των Υποτελών δεν είναι καλή, θα την χαρακτήριζα άθλια εν πολλοίς, και θα γίνεται χειρότερη. Και αναρωτιέμαι γιατί. Και έχω επεξεργαστεί μια απάντηση την οποία και θα εκθέσω ευθαρσώς και με απλά λόγια.
ΜΟΛΙΣ εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα κορονοϊού στην Ιταλία, τον περασμένο Φλεβάρη, αν δεν κάνω λάθος, βρήκα την ευκαιρία να γράψω μερικά κείμενα για το πρόβλημα της κακής κατάστασης της υγείας των Υποτελών. Θα επαναλάβω αδρομερώς τα κομβικά στοιχεία. Η εμφάνιση του κορονοϊού ήταν αναμενόμενη. Είχαν προηγηθεί άλλοι δύο – το 2006 και το 2012. Να μην αναμένουμε έναν άλλον μετά από κάποια χρόνια; Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας των κορονοϊών και άλλων ιών, άγνωστων; Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Θα εμφανιστούν και νέες πολιτισμικές επιδημίες και νέα αυτοάνοσα; Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Πού στηρίζονται όλες αυτές οι βεβαιότητες; Σε τρεις πολύ γνωστούς παράγοντες; στον περιορισμό της άγριας φύσης, στην βιομηχανική εκτροφή ζώων για την τροφή μας και στην κακή κατάσταση του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Η δε κακή κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος είναι μία έκφραση, από τις πολλές, του γενικότερου εκφυλισμού του ανθρώπινου σώματος – και σκέψης και ψυχής. Σε πολλές κοινωνίες της Βόρειας Ευρώπης οι άνθρωποι δεν γελούν πια και αυτοί που γελούν γίνονται ολοένα και λιγότεροι και σε όλες τις άλλες κοινωνίες.
Η κατάσταση της υγείας της πλειονότητας του παγκόσμιου πληθυσμού θα χειροτερεύει από χρόνο σε χρόνο, από δεκαετία σε δεκαετία. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Υπάρχει όμως ένα ακόμα πιο σοβαρό, πάρα πολύ σοβαρό και οξύ: ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε, οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούμε να το επιλύσουμε, φίλες και φίλοι, το κάνει ακόμα χειρότερο! Αυτή είναι η καρδιά του δράκουλα, εδώ πρέπει να μπήξουμε το παλούκι.
ΚΑΙ τώρα ερχόμαστε στα κυβόργια. Η λέξη είναι μια καταπληκτική επινόηση της μεταφράστριας Πελαγίας Μαρκέτου του βιβλίου της Ντόνα Χάραγουέι, Ανθρωποειδή Κυβόργια και Γυναίκες, με υπότιτλο: Η επανεπινόηση της φύσης (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2014). Μέχρι τότε μεταχειριζόμασταν τη λέξη σάιμποργκς (cyborgs). Το κυβόργιο είναι ένα υβρίδιο οργανισμού και μηχανής. Το κυβόργιο είναι κάτι το επαναστατικό, μιας και είναι έκφραση της αναίρεσης, μάλλον της συγχώνευσης των διακρίσεων φύσης/πολιτισμού, επιστήμης/μυθολογίας, αρσενικού/θηλυκού. Γράφει η Χάραγουέι (σελ. 39): . . . η δύσκολη διαδικασία της αναδημιουργίας των βιοκοινωνικών και βιοσυμπεριφορικών επιστημών για την απελευθέρωση έχει ήδη ξεκινήσει. Το βιβλίο εκδόθηκε σε ΗΠΑ και Αγγλία το 1991. Η βιοτεχνολογία έκανε το πρώτα της βήματα – και δεν ήταν η μόνη.
ΟΛΟΙ και όλες, φίλες και φίλοι, μια μέρα θα γίνουμε κυβόργια, θα είμαστε ένας συνδυασμός οργανισμού και μηχανής. Κατά ένα τρόπο, είμαστε ήδη κυβόργια ελαφριάς μορφής (εσωτερικοί βηματοδότες στην καρδιά, ας πούμε) αλλά οι μπάτσοι μας δεν είναι ακόμα ρόμποκοπ, ρομποτομπάτσοι. Να μην βάλουμε βηματοδότες στην καρδιά; Για όνομα της ζωής! Να βάλουμε, να βάλουμε – πολλοί συγγενείς, γνωστοί και φίλοι ζουν με βηματοδότη. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα, άλλο είναι το πρόβλημα. Είναι πρόβλημα στρατηγικής, κοινωνικής στρατηγικής: θα προσανατολιστούμε προς τη λύση της τεχνοεπιστήμης και θα γίνουμε όλοι και όλες κυβόργια πολύ βαριάς μορφής ή θα προσανατολιστούμε προς άλλη κατεύθυνση; Ποια είναι η άλλη κατεύθυνση. Θα διατυπώσω μια απάντηση αλλά πριν θα εξετάσω ένα άλλο ζήτημα.
ΘΑ αναρωτηθούμε τι είναι ένα εμβόλιο, ας πούμε αυτό για την αντιμετώπιση του κορονιοϊού. Και θα αναρωτηθούμε ακόμα: θα διαθέτουν ανοσοποιητικό σύστημα τα κυβόργια; Ασφαλώς και θα διαθέτουν, θα είναι οργανισμοί. Κυβόργια χωρίς ανοσοποιητικό σύστημα δεν νοούνται. Θα αναρωτηθούμε: γιατί το σύνδρομο της επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, το έιτζ, έσκασε μύτη το 1981 και όχι το 1931; Γιατί στην Ελλάδα, τουλάχιστον, το 60% των δημοσιογράφων πεθαίνουν από καρκίνο; Γιατί προπολεμικά στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες το ποσοστό των θανάτων από καρκίνο ήταν μικρότερο του 10% και τώρα πλησιάζουμε το 40%; Γιατί οι Κινέζοι στην Κίνα δεν πεθαίνουν από καρκίνο του στομάχου και των εντέρων αλλά οι καρκίνοι αυτοί κάνουν θραύση μεταξύ των Κινέζων που ζουν στις ΗΠΑ; Γνωρίζετε τις απαντήσεις και δεν θα επιμείνω. Θα επιμείνω όμως στο ζήτημα του εμβολίου και του ανοσοποιητικού συστήματος.
ΤΙ κάνουμε όταν εγχέεται μέσα μας η ουσία του εμβολίου; Ενισχύουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Πολύ ωραία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος; Και τι κάνουμε με αυτόν τον τρόπο; Επιλύουμε ένα πρόβλημα, αντιμετωπίζουμε μια προβληματική κατάσταση με κριτήριο την ενίσχυση, διαιώνιση, αναπαραγωγή της καπιταλιστικής Κυριαρχίας – αυτό κάνουμε. Μα είναι επιτυχής η αντιμετώπιση, θα μου πείτε. Κατ΄ αρχάς, δεν είναι επιτυχής διότι το εμβόλιο δεν θα εξολοθρεύσει, δεν θα εξοντώσει (να και πάλι η εξοντωτική στρατηγική!) τον υπάρχοντα κορονοϊό – από δω και πέρα θα ζούμε μαζί του όπως ζούμε με τη γρίπη! Όσοι και όσες πιστεύουν ότι το εμβόλιο θα μας σώσει, πλανώνται. Μα είναι επιτυχής ακριβώς γιατί μακροπρόθεσμα επιδεινώνει το πρόβλημα – όσο πιο πολλά προβλήματα, τόσο πιο ισχυρή η Κυριαρχία (έως ότου καταρεύσει από το βάρος των ίδιων της των προβλημάτων). Γιατί διασωληνώνονται λόγω του κορονοϊού νέοι και νέες, τριαντάρηδες και σαραντάρηδες, χωρίς υποκείμενα νοσήματα; Γιατί το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι ένα μάτσιο χάλια. Και το ανοσοποιητικό σύστημα όλου του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ή θα γίνει πολύ σύντομα ένα μάτσο χάλια.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας μέσω της τεχνοεπιστήμης έλυσε πολλά προβλήματα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Η επιτυχία και η αποτελεσματικότητα αυτή προκάλεσε την λατρεία της τεχνοεπιστήμης. Μόνο που κάθε επιτυχία μακροπρόθεσμα συνέβαλλε στην επιδείνωση του προβλήματος. Τις τελευταίες όμως δεκαετίες παρατηρούμε μια επανεξέταση του ζητήματος από τους ίδιους τους Υποτελείς. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος θα πρέπει να είναι ριζική και όχι συμπτωματική, αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Μια κοινωνική πνευματική επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη: η κακή κατάσταση της υγείας μας και του ανοποιητικού μας συστήματος, αυτού του θαυμάσιου συστήματος, οφείλεται στον τρόπο ζωής μας: στις πόλεις που κατοικούμε, στο τρόπο που εργαζόμαστε, που τρώμε, στα φάρμακα που παίρνουμε, στις μεταξύ μας ανταγωνιστικές και αρπακτικές σχέσεις, στον ατομικισμό και την μοναξιά, στην κατάθλιψη, στην έλλειψη κίνησης και χειρωνακτικής εργασίας. Φεύγουμε από τις πόλεις με την πρώτη ευκαιρία, ψάχνουμε να βρούμε καθαρή τροφή, αποφεύγουμε τα χημικά φάρμακα και την έχουμε πέσει στα βότανα.
ΕΑΝ το κυρίαρχο μοντελάκι είναι η αντιμετώπιση της κακής υγείας μας και του αδύναμου ανοσοποιητικού μας συστήματος, είναι αυτό της τεχνοεπιστήμης, αυτό που ενισχύει την καπιταλιστική Κυριαρχία, η πνευματική και κοινωνική επανάσταση που βρίσκεται εν εξελίξει είναι μια διακλάδωση του συστήματος, σύμφωμα με τη θεωρία του χάους. Όταν ένα σύστημα τείνει να χάσει την ισορροπία του, και το καπιταλιστικό σύστημα τείνει να τη χάσει, εμφανίζονται σημεία φυγής, εναλλακτικής λύσης, εμφανίζονται διακλαδώσεις οι οποίες αναδιαρθρώνουν την υπάρχουσα ισορροπία και προσανατολίζονται προς τη σύμπηξη μιας άλλης, λειτουργικής.
ΑΥΤΕΣ τις διακλαδώσεις οφείλουμε να εντοπίσουμε και να ενισχύσουμε. Αυτό είναι όμως ένα ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε κάποιο άλλο πρωινό.
Σχολιάστε ελεύθερα!