in κοινωνικός πόλεμος

πόσο θα διαρκέσει η πανδημία; υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρξει, συνειδητά συντονισμένη, γενικευμένη ανυπακοή;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΥΘΥΣ  εξ αρχής και ευθέως διατυπώνω τις απαντήσεις μου, οπότε, αν δεν θέλετε να διαβάσετε την επιχειρηματολογία μου, δεν συνεχίζετε: η πανδημία θα διαρκέσει δέκα χρόνια και δεν θα υπάρξει οργανωμένη, συνειδητή γενικευμένη ανυπακοή.  Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι σκέφτεστε εσείς γι΄ αυτά τα ζητήματα. Κάτι θα σκέφτεστε, δε μπορεί! Το τι γίνεται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων είναι κάτι που δεν το ξέρουμε, είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, είναι κάτι που πάντα θα μας διαφεύγει. Κάποιες ενδείξεις μόνο μπορούμε να εντοπίσουμε, κι αυτές εκ των υστέρων. Όσο και να προσπαθούν να το μάθουν οι διαχειριστές, συντονιστές και ενισχυτές του  κοινωνικού συστήματος, οι άνθρωποι του Κράτους, οι ειδικοί της επιτήρησης και του σχηματισμού της κοινής γνώμης, αλλά και οι ριζοσπάστες ή επαναστάτες, κοινωνιολόγοι ή πολιτικοί, τελικά δεν τα καταφέρνουν. Ή, καταφέρνουν πολύ λίγα. Εξ ου και  οι συνεχείς έρευνες, δημοσκοπήσεις και τα όμοια. Αυτή την εσωτερική διανοητική διεργασία που εκτυλίσσεται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων η μικρο-κοινωνιολογία την ονομάζει αναστοχασμό ή αναστοχαστική δραστηριότητα. Οι επαναστάτες ακτιβιστές ή διανοούμενοι νομίζουν ότι οι άνθρωποι δεν σκέφτονται, δεν ρισκάρουν, δεν αποφεύγουν την επιτήρηση. Το μυαλό τους και μια λίρα. Θα συνεχίσω αφού διευκρινίσω ότι ενδέχεται να κάνω λάθος. Εάν κάνω λάθος, διότι μπορεί να υπάρξουν δεδομένα που δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε ή να τα φανταστούμε, θα ξανασκεφτώ τον τρόπο με τον οποίο σκέφτηκα κι έφτασα σε αυτά τα συμπεράσματα. Οπότε, δεν φοβάμαι να σκεφτώ. Με αρέσει να εκτίθεμαι.

ΟΛΟΙ και όλες έχουμε συνειδητοποιήσει την διαφορά στη συμπεριφορά μας  μεταξύ του πρώτου κύματος της πανδημίας (χειμώνας-άνοιξη 2020) και του δεύτερου κύματος (φθινόπωρο 2020-χειμώνας 2021). Πέρυσι, τα κάναμε πάνω μας και κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Γιατί; Υπακούσαμε ή φοβηθήκαμε; Φοβηθήκαμε. Από Μάιο μέχρι Οκτώβριο ήμασταν στα χάι μας. Μετά, δεν κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Αν και απαγορεύεται η μετακίνηση από νομό σε νομό έχω πάει στη Σαλονίκη πολλές φορές. Και στην Αλεξανδρούπολη πήγα. Τι παρατηρούσα κάθε φορά, σε μέρες λοκντάουν; Κοσμοσυρροή, μποτιλιάρισμα στους δρόμους, λες και δεν υπήρχε απαγόρευση! Ο κόσμος δεν φοβάται να κυκλοφορήσει, δεν φοβάται ούτε τον κορονοϊό ούτε την αστυνομική επιτήρηση. Πρόκειται για ανευθυνότητα; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Πρόκειται για ρεαλισμό και σκληρότητα. Αφού η θνησιμότητα είναι αμελητέα, και να κολλήσω τον κορονοϊό, δεν θα πεθάνω. Κάποιοι και κάποιες θα πεθάνουν. Είναι σκληρός ο άνθρωπος, φίλες και φίλοι, είναι σκληρός, το γνωρίζουμε πολύ καλά. Δεν ξέρουμε αν είναι καλός ή κακός, σκληρός είναι σίγουρα.

ΟΛΟΕΝΑ περισσότεροι και περισσότερες (θα) ξεθαρεύουν. Ολοένα και περισσότεροι και περισσότερες θα αψηφούν τις απαγορεύσεις. Και θα επινοούν νόμιμους τρόπους να τις αψηφούν. Με μια βεβαίωση γιατρού, σταλμένη μέσω viber ή ιμέιλ, την εκτυπώνεις και αέρα στα πανιά μας, πρόσω ολοταχώς, μπορείς να άρεις την απαγόρευση από νομό σε νομό –  αν και η μετακίνηση από την επαρχία στην πόλη είναι πολύ πιο εύκολη. Πας στην αστυνομία και παίρνεις άδεια να πας να δεις τον γέρο σου πατέρα στην Αλεξανδρούπολη –  θα στη δώσει. Εάν δεν τη δώσει, θα βρεις κάνα συγγενή του διοικητή και μετά θα στη δώσει. Στην Ελλάδα ζούμε, δεν ζούμε στη Γερμανία! Θα κατέβαινα και Αθήνα τον Ιανουάριο αλλά συμβουλεύτηκα φίλες και φίλους και μου είπαν να μην πάω –  δεν κάνω τίποτα το σημαντικό, εάν δεν συμβουλευτώ πρώτα φίλες και φίλους. Να υπάρξει αυστηρότατη απαγόρευση κυκλοφορίας δεν γίνεται! Θα πας στον γιατρό, για ψώνια, στο φαρμακείο, θα τον βγάλεις τον σκύλο βόλτα –  τα περιττώματά του μόνο να μαζεύετε, μην είστε αντικομμουνιστές, απολίτιστοι δηλαδή! Να υπάρξει ολοκληρωτικός έλεγχος στους δρόμους δεν γίνεται – είμαστε πολύ, πάρα πολύ περισσότεροι από τους μπάτσους.

ΆΡΑ; Άρα: οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους και οι μη εργαζόμενοι, η πλειονότητα του πληθυσμού, θα κυκλοφορούν και με λοκντάουν και χωρίς. Και ο ιός θα μεταδίδεται. Εάν σκεφτούμε ότι οι μεταλλαγμένοι ιοί έχουν μεγαλύτερη μεταδοτικότητα, ότι τα εμβόλια δεν είναι παντελώς αποτελεσματικά και ότι δεν αποτρέπουν τη μετάδοση, ότι ένα μικρό μόνο μέρος του πληθυσμού τον έχει πάρει τον ιό, ότι μπορεί να τον ξαναπάρει, τότε εικάζουμε βάσιμα ότι η πανδημία δεν θα διαρκέσει άλλο ένα χρόνο –  θα διαρκέσει πολλά χρόνια. Οι πιο αισιόδοξοι, δεν υπαινίσσομαι τους επιστήμονες και τους  πολιτικούς,  βλέπουν τρία χρόνια. Η Γερμανία κάνει παραγγελίες εμβολίων για το 2022! Οι πιο απαισιόδοξοι σκέφτονται ότι θα αργήσουμε πολύ να βγάλουμε τη μάσκα. ‘Αλλοι πιστεύουν ότι  δεν θα τη βγάλουμε ποτέ! Μέχρι να έρθει μια μέρα, μια χρονιά δηλαδή, που τα κρούσματα θα είναι λίγα, λίγοι και οι θάνατοι, και η πανδημία αποσυρθεί από την επικαιρότητα. Θα υπάρχει αλλά θα είναι σαν να μην υπάρχει. Όπως με τη γρίπη –  υπήρχε αλλά ήταν σαν να μην υπήρχε. Έχετε παρατηρήσει ότι εξαφανίστηκε ο ιός της γρίπης; Τι έγινε, πού πήγε; Κρύβεται;

ΔΕΝ υπάρχει τρόπος να προσδιορίσουμε τη διάρκεια της πανδημίας. Με τα δεδομένα που ανέφερα, θα είναι πάνω από τρία χρόνια. Πέντε, δέκα –  δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Εγώ λέω δέκα. Μπορεί να είναι λιγότερο, μπορεί και περισσότερο. Ας δούμε τώρα το δεύτερο ερώτημα: υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρξει συνειδητά οργανωμένη και συντονισμένη γενικευμένη ανυπακοή;

ΠΡΙΝ απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας δούμε κάποιες πτυχές της κατάστασης που δεν μας διαφεύγουν. Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων δεν πλήττεται από τις απαγορεύσεις: είναι οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες, στις συγκοινωνίες, στην περίθαλψη, σε επιχειρήσεις που πρέπει να παραμείνουν σε λειτουργία – σούπερ μάρκετ, βενζινάδικα, φαρμακεία και άλλα. Εργάζονται με μάσκα, είναι ανυπόφορο αλλά τι να κάνουν, να την βγάλουν; Δεν υπακούουν απλά, φοβούνται. Ποιος, ποια μπορεί να τους μεμφθεί; Αυτοί που πλήττονται είναι επιχειρήσεις της εστίασης, της διασκέδασης, του αθλητισμού, των συγκοινωνιών, του τουρισμού, του λιανεμπορίου (ένδυση, υπόδηση, βιβλιοχαρτοπωλεία και άλλα πολλά). Όμως: για να αρκετά μεγάλο μέρος από αυτούς τους εργαζόμενους και μικροεπιχειρηματίες ο κορονοϊός και οι απαγορεύσεις τους έκατσε λουκούμι, λαχείο. Εάν οι εργαζόμενοι παίρνουν επιδόματα, εάν οι μικροεπιχειρηματίες έχουν κάποια ευρά στην άκρη, σύν τις επιδοτήσεις, εάν δεν είναι άπληστοι, δεν έχουν νοίκι, το να εργάζονται 7-8 μήνες το χρόνο είναι ευλογία. Ξεκούραση, ραχάτι, διακοπάρες! Δεν είναι πολλοί, φίλες και φίλοι, αλλά δεν είναι και λίγοι! Αρκετοί φίλοι και φίλες μου ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως πολλοί εργαζόμενοι και μικροεπιχειρηματίες που πλήττονται. Εάν υπάρξει κάποια γενικευμένη ανυπακοή αυτοί θα είναι οι πρωταγωνιστές. Εγείρονται όμως κάποια ερωτήματα. Θέλουν, θα θελήσουν να εξεγερθούν; Μπορούν να το κάνουν;  Πώς θα το κάνουν; Ο μόνος τρόπος είναι να συννενοηθούν και να ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους –  τα εστιατόρια, τα σουβλατζίδικα, τα τουριστιικά γραφεία, τα μπαράκια, τα κέντρα διασκέδασης, τα θέατρα, τους κινηματογράφους, τα γήπεδα και άλλα. Ποιος πάρει την πρωτοβουλία; Ας πούμε ότι την παίρνουν οι εστιάτορες. Θα την πάρουν; Θα ανταποκριθούν οι άλλες κατηγορίες πληττομένων και πληττομενών; Όχι, δεν θα την πάρουν και δεν θα υπάρξει ανταπόκριση; Γιατί;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο λόγοι. Λόγω της υπαρκτής οικονομικής διαφοροποίησης, ανισότητας. Υπάρχουν εστιάτορες, και δεν αφορά μόνο αυτούς η επισήμανση, που έχουν στην άκρη λεφτά και μπορούν να περιμένουν. Οι περισσότεροι μειώνουν τη ζημιά με το τέικαγουέι και το ντελίβερι. Δεν είναι πολλοί αλλά δεν είναι και λίγοι. Εάν παρθεί η πρωτοβουλία και υπάρξει κάποια ανταπόκριση, θα είναι μικρή. Άρα, αποτυχία. Το ξέρουν ότι θα αποτύχει το εγχείρημα; Ασφαλώς και το ξέρουν –  αναστοχασμός γαρ! Υπάρχει και δεύτερος λόγος. Όχι μόνο ξέρουν ότι δεν θα υπάρξει ευρεία ανταπόκριση, ξέρουν επίσης ότι θα τους την πέσει και το Κράτος, με τα κανάλια ασφαλώς, και η κοινή γνώμη. Και είναι βέβαιοι ότι θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα, ότι η ζημιά θα είναι  πολύ μεγαλύτερη από την  ήδη υπάρχουσα.

ΟΙ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέσαμε τέμνονται με ένα άλλο ζήτημα, πάρα πολύ σοβαρό: με τη στάση του Κράτους απέναντι στην πανδημία. Η διάρκεια της πανδημίας εν πολλοίς θα καθοριστεί από το πόσο θέλει το Κράτος να διαρκέσει. Συμφέρει στο Κράτος να διαρκέσει πολύ, μερικά χρόνια, η πανδημία; Απαντώ ευθέως: ναι! Εφόσον η πανδημία προέκυψε, πρέπει να την αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επαναλάβω όσα έγραφα κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής και κρατικής επίθεσης κατά των εργαζομένων, συνταξιούχων και μικρομεσοαστών –  τα λεγόμενα μνημόνια και η λεγόμενη κρίση χρέους (2009-2014): μείωση μισθών, αύξηση χρόνου εργασίας, περικοπές συντάξεων, αύξηση χρόνου συνταξιοδότησης, κλείσιμο πολύ μικρών και μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, μείωση εργοδοτικών εισφορών, μείωση φόρου στις μεγάλες επιχειρήσεις. Δεν νομίζω να τα ξεχάσατε όλα αυτά. Κάποια στιγμή βγήκαμε από την ”κρίση”, ”τελείωσαν τα μνημόνια” αλλά είχαν μείνει πολλές υποθέσεις εκκρεμείς. Και είχα γράψει ότι η επίθεση ήταν νικηφόρα αλλά δεν είχε ολοκληρωθεί, όλοι οι στόχοι δεν είχαν επιτευχθεί. Και ότι σε λίγα χρόνια, αφού με τον ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιηθούν οι κατακτήσεις της νίκης, θα υπάρξει και δεύτερη επίθεση. Θυμάστε; Αν δεν θυμάστε, δεν πειράζει.

Η πανδημία του κορονοϊού ήταν μια πρώτης τάξης ευκαρία να συντονιστεί η δεύτερη επίθεση. Τα ζούμε καθημερινά –  μείωση μισθών και μεροκάματου, αύξηση χρόνου εργασίας, νομοθετικά προεδρικά διατάγματα που αφορούν πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής. Τα νοσοκομεία έχουν γίνει μπουρδέλα, το ίδιο και η εκπαίδευση όλων των βαθμίδων. Η συγκοινωνία επίσης. Δύο είναι οι βασικές εκκρεμότητες. Πρώτον, είναι οι πολύ μικρές, οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις που παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα των μεγάλων επιχειρήσεων –  ό,τι και να κερδίζουν αυτές οι μικρές επιχειρήσεις, για τις μεγάλες είναι διαφυγόντα κέρδη. Οι μισές από αυτές θα κλείσουν –  θα αυξηθούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Δεύτερον, για να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους, να μην αυξηθούν οι φόροι στις μεγάλες επιχειρήσεις, να αυξηθούν τα κέρδη τραπεζών και επιχειρήσεων,  θα πρέπει να ανοίξει η αγορά στα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα και να ιδιωτικοποιηθεί ό, τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Η εφαρμογή του uber θα στείλει χιλιάδες ταξιτζήδες  στα κοινωνικά Τάρτατα της απελπισίας και της απόγνωσης –  οι ταξιτζήδες, έτσι μου λένε, θα πάρουν τις καταμπίνες. Η απαξίωση των νοσοκομείων θα αυξήσει την κερδοφορία των ιδιωτικών κλινικών – τώρα με τον κορονοϊό μαζεύουν λεφτά με το τσουβάλι. Θα αργήσει πολύ η ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων;

ΟΛΕΣ αυτές οι εκκρεμότητες θα πρέπει να τακτοποιηθούν. Θα τις τακτοποιήσει μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τις εκλογές του Ιουνίου ή του Οκτωβρίου. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, μας αφορά όλους και όλες. Τι θα κάνουμε μετά τον κορονοϊό, θα αντιδράσουμε και πώς; Όσο θα υπάρχει κορονοϊός, μετά δεν θα υπάρχει –  οι μεγάλοι καπιταλιστές και το Κράτος δεν θέλουν να υπάρχει αυτό το μετά –  άρα, ας διαρκέσει η πανδημία όσο χρειαστεί. Εκτός κι αν αντιδράσουμε ως να μην υπάρχει κορονοϊός. Θα δούμε. Θα δούμε εάν οι ταξιτζήδες πάρουν τις καραμπίνες ή μας λένε μαλακίες.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Η τάση είναι αυτή που λες. Με εντονότερους ρυθμούς ανάλογα τις συνθήκες κάθε χώρας.Η σύνθλιψη εργαζόμενων, κάθε κοινωνικού στρώματος, και των μικρομεσαίων που αποτελούν μια ανορθογραφία στον καπιταλισμό. Εδώ όμως προκύπτει και ένα ερώτημα: Ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα τους? Είναι κ αυτό

  2. Πέρα από τη συνέχεια της επίθεσης, μεγάλο θέμα είναι η επιβολή υπακοής (πχ εμβόλια, μάσκες, ανόητα μέτρα κλπ κλπ), η οποία είχε εξασθενήσει σε μεγάλο βαθμό (νταξει τα ‘γουρουνάκια’ της ε.ε. μας πατήσανε εύκολα κάτω (σύριζα, ποδέμος κλπ), βλέπε όμως τραμπ, μπρέξιτ)