ζούμε το τέλος των διαδηλώσεων: γιατί διαμαρτύρεστε για την αστυνομική βία;

ΜΕ αφορμή αυτό το κείμενο, σήμερα θα διατυπώσουμε κάποια ερωτήματα και θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά. Μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από την Αστυνομία; Εάν μπορούμε, τότε το ερώτημα αλλάζει μορφή: μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από τον στρατό που θα πάρει τη θέση της Αστυνομίας; Εάν δεν μπορούμε, γιατί δεν μπορούμε; Εάν οι συγκρούσεις αυτές είναι μια μορφή της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, υπάρχει άλλος ή άλλοι τρόποι διεξαγωγής του; 

ΠΡΙΝ απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα οφείλουμε να εξετάσουμε ένα άλλο ζήτημα. Επειδή η καπιταλιστική Κυριαρχία εμφανίζεται άλλοτε επιεικής και άλλοτε αμείλικτη, αναρωτιόμαστε ποιο να είναι άραγε το μέλλον της κρατικής και αστυνομικής βίας. Θα είναι επιεικής ή θα είναι αμείλικτη; Πότε ήταν ή είναι το ένα ή το άλλο; Τι εννοούμε με το επίθετο επιεικής; 

ΕΝΝΟΥΜΕ, φίλες και φίλοι, ότι το Κράτος για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα υποχωρούσε και έκανε παραχωρήσεις. Η συμμαχία αστικής και εργατικής τάξης και οι εξεγέρσεις και επαναστάσεις (αμερικάνικη και γαλλική) του 18ου αιώνα, στην Αγγλία ήδη από τον 17ο με τον Εμφύλιο Πόλεμο, μετεξέλιξε το απολυταρχικό Κράτος σε Κράτος Δικαίου – έχουμε την κατοχύρωση των αστικών δικαιωμάτων. Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις της εργατικής τάξης τον 19ο αιώνα κατοχύρωσαν τα πολιτικά δικαιώματα και διαμόρφωσαν την (καπιταλιστική, αστική) δημοκρατία. Η μεταπολεμική τριακονταετής (1945-1975) συγκυρία, που ευννούσε την εργατική τάξη, η οποία ήταν ισχυρή κοινωνικά και πολιτικά όσο ποτέ άλλοτε (ήττα του φασισμού και του ναζισμού, επέκταση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα 2/3 του πλανήτη, τα αντιαποικιοκρατικά εθνικά κινήματα, οι απεργίες της εργατικής τάξης, φρενήρεις ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης) κατοχύρωσε τα κοινωνικά δικαιώματα και οδήγησε στην εμφάνιση του Κράτους πρόνοιας. Όλες αυτές οι εξελίξεις ήταν αποτέλεσμα των συγκρούσεων μεταξύ Κράτους και εργατικής τάξης, στις οποίες δεν νικούσε πάντα η δεύτερη. Παρ΄ όλο που δεν νικούσε, το Κράτος και οι μονίμως εξαρτημένοι από το κέρδος καπιταλιστές έκαναν παραχωρήσεις –  όλα αυτή η αλληλουχία των δικαιωμάτων ήταν το αποτέλεσμα των παραχωρήσεων. Γιατί τις έκαναν, φίλες και φίλοι; Θα μπορούσαν να μην τις κάνουν; Τι θα γινόταν, εάν δεν τις έκαναν; 

ΕΑΝ δεν τις έκαναν, θα οξυνόταν τόσο πολύ ο κοινωνικός πόλεμος ώστε θα υπήρχε ανηλεής και εξοντωτική βία, θα υπήρχε γενικευμένη και μακράς διάρκειας κοινωνική αναταραχή και αταξία και η κατάσταση αυτή θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα και στο Κράτος και στην επέκταση του καπιταλισμού. Φοβόντουσαν για κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου. Ας μη ξεχνάμε ότι οι εξεγερμένοι και οι επαναστάτες πολεμούσαν με τα όπλα στο χέρι, οι περισσότερες  εξεγέρσεις και  επαναστάσεις ήταν ένοπλες, οι αντίπαλοι πολεμούσαν με τα ίδια όπλα, με πυροβόλα όπλα –  αφήνω στην άκρη τα εργαλεία των αγροτών που χρησιμοποιούνταν ως όπλα. Οι κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους δεν είχαν εξασφαλίσει οπλική υπεροχή, αν και η οργανωτική υπεροχή ήταν σαφής. Οι καπιταλιστές δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι οι παραχωρήσεις σταθεροποιούσαν και ενίσχυαν τον καπιταλισμό.

Η κατάσταση αυτή άλλαξε από τη δεκαετία του 1970 και σαφέστερα από την δεκαετία του 1980 με την καπιταλιστική επανάσταση (ή αντεπανάσταση, εάν το δούμε από τη δική μας πλευρά) που φέρει το όνομα νεοφιλελευθερισμός. Η κοινωνική και πολιτική υπεροχή της εργατικής τάξης μπήκε στο στόχαστρο και μέσα σε μια, δυο δεκαετίες η υπεροχή των καπιταλιστών και του Κράτους οριστικοποιήθηκε. Όλα τα στοιχεία της μεταπολεμικής συγκυρίας ανατράπηκαν. Οι κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους στρατιωτικοποιήθηκαν και εξασφάλισαν συντριπτική οπλική υπεροχή. Η υπεροχή αυτή είναι αναμφισβήτητη. Το Κράτος διαθέτει τανκς, αεροπλάνα, πυραύλους και δεν δίστασε και δεν θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει. Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα εάν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί στρατιωτικά από το Κράτος είναι τόσο διαυγής και σαφής που αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούν να την δουν κάποιοι και κάποιες. Είναι τόσο πολύ κολλημένοι με το ένδοξο ηρωικό προλεταριακό εξεγερσιακό και επαναστατικό παρελθόν και θέλουν να το επαναλάβουν; Δεν αντιλαμβάνονται ότι η εργατική τάξη δεν απεργεί πια και ότι έχει  βεβαιωθεί για την συντριπτική οπλική υπεροχή του Κράτους, ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να πάρει ξανά τα όπλα στα χέρια της; Περιμένουν, προσδοκούν ότι η εργατική τάξη θα αποκτήσει συνείδηση και θα αλλάξει συμπεριφορά;

ΔΕΝ μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί. Μια ζωή θα τρώμε ξύλο κάθε φορά που θα συγκρουόμαστε με την αστυνομία. Αυτό το γνωρίζουν άπαντες και άπασες. Και δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις θα γίνονται από ένα μικρό αριθμό που δεν θα υπερβαίνει τα χίλια άτομα, έως ότου εξαφανιστούν τελείως.

ΠΟΛΛΟΙ και πολλές θα διαφωνήσουν. Τους/τις καταλαβαίνω. Άλλοι και άλλες το έχουν αντιληφθεί και θλίβονται. Θυμούνται τα νιάτα τους κι έχουν ενοχές. Εγώ ούτε θλίβομαι ούτε ενοχές έχω. Το γνωρίζετε αλλά το ξαναγράφω για τους νέους αναγνώστες και τις νέες αναγνώστριες. Οι εξεγέρσεις όμως δεν θα εξαφανιστούν. Τα αυθόρμητα ξεσπάσματα μειονοτήτων δεν θα εξαφανιστούν. Θα εμφανίζονται αιφνιδίως, απροειδοποίητα, θα είναι σύντομα και πάντα θα ηττώνται. Θα καταστέλλονται με την μεγαλύτερη δυνατή χρήση αμείλικτης βίας.  Αυτό είναι το μέλλον της κρατικής βίας: θα είναι ανηλεής και ανοικτίρμων.  

ΑΥΤΑ ως προς το μέλλον της κρατικής βίας. Όσον αφορά τις παραχωρήσεις, λόγω της ιδεολογικής και πολιτικής υπεροχής του Κράτους και των καπιταλιστών, λόγω του τέλους της ένοπλης πάλης, των απεργιών, των διαδηλώσεων, των αιτημάτων και της διαμαρτυρίας ζούμε το τέλος και των παραχωρήσεων. Θα κάνουν παραχωρήσεις ότι επειδή απειλούνται και φοβούνται αλλά επειδή δεν απειλούνται και δεν φοβούνται. Θα τις κάνουν μόνοι τους χωρίς να ακούνε αιτήματά μας. Τα γνωρίζουν. Αυτές τις παραχωρήσεις τις λέω προληπτικές και σχετίζονται με την εξέλιξη του καπιταλισμού, με την συρρίκνωσή του, με την κοινωνία της αεργίας. Σχετίζονται με το υπό διαμόρφωση του διανεμητικού Κράτους, της διανεμητικής δημοκρατίας, του διανεμητικού καπιταλισμού. Οι παραχωρήσεις αποκτούν μόνιμο χαρακτήρα και εμφανίζονται ως διανομή μικρού μέρους του κοινωνικού πλούτου μέσω της διανομής χρήματος.

ΕΠΙΒΙΩΣΗ, πενιχρά επιδόματα και αμείλικτη βία: αυτή είναι η στρατηγική των καπιταλιστών και των συμβούλων τους. Η καπιταλιστική κοινωνία μετεξελίσσεται σε διανεμητική, σε στάνη. Η πολιτική μετεξελίσσεται σε ανθρωποβοσκητική, η πλατωνική Πολιτεία είναι εδώ, αποκτά σάρκα και οστά. Θα επαναλάβω άλλη μια φορά τη συνόψιση αυτού του πλατωνικού αρρωστουργήματος: εάν οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο τη στάνη, οι Υποτελείς θα περιέλθουν στην κατάσταση των εκτρεφόμενων ζώων, τα οποία, ως γνωστόν, δεν επαναστατούν. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως κάποια πράγματα που δεν μπορούν να τα δουν γιατί δεν θέλουν να τα δουν. Εδώ το πλεονέκτημά μας είναι σαφές. Αυτά τα πράγματα είναι πολύ αργές, πολύ αφανείς διεργασίες και διαδικασίες. Δεν μπορούμε όμως σήμερα να γράψουμε γι΄ αυτές. Κάποιο άλλο πρωινό.