in 21ος αιώνας

Κύριος: βρίσκεστε στον Παράδεισο· εμείς όμως θα τα κάνουμε όλα ΚΟΛΑΣΗ

φίλες και φίλοι, καλησπέρα σας

ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΩ την υπόσχεσή μου  και τη δέσμευσή μου για τις αρχές Οκτώβρη και επανέρχομαι δυο μήνες νωρίτερα: α ν η σ υ χ ώ. Οι κεραίες μου πιάνουν περίεργα σήματα. Πολύ περίεργα. Κι επειδή είναι περίεργα, η περιέργειά μας θα τα εντοπίσει και θα τα αποκωδικοποιήσει. Θα διαφωνήσετε –  πάρα πολύ ωραία, εγώ εδώ θα είμαι, δεν φεύγω. Μέχρι τον Οκτώβρη θα διατυπώσουμε  πολλά ερωτήματα και ίσως αυτά τα ερωτήματα μας βοηθήσουν να αποκρυπτογραφήσουμε τα περίεργα σήματα που πιάνουμε.

ΣΥΜΦΩΝΩ με τον Κύριο ότι βρισκόμαστε στον παράδεισο. Ο Κύριος είναι βέβαιος ότι είμαστε ήδη στον παράδεισο. Οι Υποτελείς δεν ξέρουν, δεν πιστεύουν, δεν νομίζουν, ούτε καν περνάει από το μυαλό τους ότι βρίσκονται ήδη στον παράδεισο. Ποιος όμως είναι ο παράδεισος;

ΘΑ σας πω ποιος είναι ο παράδεισος γιατί έχω ζήσει εκεί,  δέκα χρόνια. Έλα, ρε φίλε, κόψε κάτι! Έχεις ζήσει στον παράδεισο; Ναι, ρε μάγκα, έχω ζήσει στον παράδεισο, δεν  κόβω τίποτα. Εσύ να κόψεις! Δεν έχω ζήσει μόνο εγώ στον παράδεισο, έχουν ζήσει και άλλοι και άλλες. Ο παράδεισος είναι σαν τη συνεργασία και τον κομμουνισμό, τα ζεις και δεν έχεις πάρει μυρωδιά ότι τα ζεις! Κάθε μέρα ζούμε στον παράδεισο, κάθε μέρα ζούμε τον παράδεισο. Είμαι εξήντα δύο χρονών, έζησα τα πρώτα δέκα χρόνια στον παράδεισο κι από τότε άλλοτε τον ζω λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο.

ΜΗΝ νομίσετε ότι η ζωή στον παράδεισο είναι παράδεισος, πεταλούδες ψυχές που πετάνε ξέγνοιαστες από λουλούδι σε λουλούδι. Η ζωή, ο παράδεισος, έχει χαρά άλλά έχει και πόνο, έχει λύπη, έχει τσακωμούς, έχει χωρισμούς, έχει πολλά. Αλλά όλα αυτά δεν είναι και πολύ σημαντικά. Μη νομίσετε! Άλλα είναι τα σημαντικά –  τα εξής δύο:

η δουλειά και ο πόλεμος

ΑΥΤΑ, φίλες και φίλοι, ήταν τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, εμείς οι Υποτελείς παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου,  εδώ και 2.700 χρόνια δυτικού πολιτισμού, δυτικής Κυριαρχίας –  με τον καπιταλισμό παροξύνθηκαν και, ω του θαύματος, επιλύθηκαν! Τι μεγάλη αποτυχία μπορεί να γίνει μια μεγάλη επιτυχία! Αυτό είναι το αδιέξοδο σήμερα της δυτικής Κυριαρχίας και του καπιταλισμού –  η εκπλήρωση των επιθυμιών του Κυρίου εξάλειψε τα δύο μεγαλύτερα προβλήματά μας –  τη δουλειά και τον πόλεμο.

ΛΟΙΠΟΝ! Παράδεισος είναι ένα μέρος, μια κοινωνία, μια εποχή που δεν γνωρίζει τη δουλειά και τον πόλεμο. Σκέφτομαι και μιλάω ως δυτικός – α, το ξέρετε, ok, πολύ καλά, χαίρομαι. Ο Κύριος λοιπόν, οι Κύριοί μας, γνωρίζουν κάτι το οποίο μας διαφεύγει – με ολέθριες συνέπειες. Κάποτε εργαζόταν το 98% των Υποτελών –  μωρά, γέροι κι άρρωστοι δεν εργάζονταν –  τώρα όμως το 70% δεν δουλεύει. Μια επίσκεψη στο εργαστήριο του Ηφαίστου (Ιλιάς, ραψωδία Σ) θα μας πείσει. Οι βοηθοί του θεού της μεταλλουργίας, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας δηλαδή, είναι ένα ρομπότ κι ένα αυτόματο όχημα. Αυτό – μα – τος είναι αυτός (-τος) που διαθέτει δική του (αυτο-) βούληση, θέληση. Πώς όμως μια μηχανή μπορεί να έχει δική της βούληση, θέληση, επιθυμία;

ΑΠΟ πολύ νωρίς, δεν ήθελαν να έχουν δούλους. Η Ιλιάδα και ο Ήφαιστος  είναι σαφείς . Οι δούλοι είναι άνθρωποι και ό,τι και να τους κάνεις, δεν μπορεί να μη σε γράψουν στ΄αρχίδια τους, Κύριε! Η ανυπακοή –  αυτή τους τρελαίνει, είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα, ο χειρότερος εφιάλτης τους. Η συλλογική ανυπακοή, η οργανωμένη τους ταράζει, τους αναστατώνει· την αντιμετώπισαν όμως, θα έλεγα πολύ αποτελεσματικά! ‘Ομως! Η μοριακή, διάχυτη, πανταχού παρούσα, προσωπική, ατομική ανυπακοή, αυτό το klein mein, αυτή η ανυπακοή που δεν γίνεται να κατασταλεί, δεν γίνεται γιατί είναι πολύ μικρή αλλά είναι πολλές μικρές ανυπακοές που μαζεύονται στον ορίζοντα και σκοτεινιάζει ο ουρανός!  Θα βρέξει; Αν θα βρέξει; Καρεκλοπόδαρα θα ρίξει!

ΚΑΘΕ ανυπακοή κάνει και μια τρύπα, μια ρωγμή κι έχει γεμίσει η δυτική Κυριαρχία με τρύπες, με ρωγμές, μικρές και παντού. Αυτός είναι ο εφιάλτης του Κυρίου: εάν έχω μπροστά μου ένα οργανωμένο εργατικό κίνημα, θα το αντιμετωπίσω: θα το καταστείλω στρατιωτικά, θα κάνω παραχωρήσεις (για να επανέλθω δριμύτερος). Αυτόν όμως τον εφιάλτη των αναρίθμητων οπών περιωπής πώς να τον αντιμετωπίσω;

ΑΥΤΟ το ερώτημα απασχολεί τον Κύριο και τους συμβούλους του εδώ και μερικές δεκαετίες. Εμείς αυτά τα ερωτήματα τα ονομάζουμε ”μεταμοντερνισμό,  μετανεωτερικότητα, μεταβιομηχανική κοινωνία, καταναλωτική κοινωνία, κοινωνία της διακινδύνευσης”. Μεταξύ ημών και αυτών υπάρχει μια διαφορά: εμείς μασάμε τα λόγια μας, οι Κύριοι μιλάνε απλά και καθαρά. Ας μη μασάμε κι εμείς τα λόγια μας, σας παρακαλώ! Στρίβω ένα τσιγαράκι και συνεχίζω.

ΜΗ νομίσετε ότι έχω ξεφύγει από το θέμα μου. Ό,τι και να πούμε, δεν θα ξεφύγουμε πότε –  γιατί όλα είναι το θέμα μας. Η Ιλιάδα είναι σαφής –  από τότε ήδη ο Κύριος δεν ήθελε να έχει ζωντανούς Υποτελείς , είναι ανυπάκοοι. Το είπε και ο θείος Πλάτων: ο άνθρωπος, ο Υποτελής δηλαδή,  είναι δυστιθάσευτο ζωντανό! Έχουν αντιληφθεί τώρα τελευταία ότι όσο και να τον καταπιέσεις, όσο και να τον ελέγξεις, όσο και να τον επιτηρήσεις, θα σου την κάνει τη ζημιά! Θα βρει τρόπο και θα στην κάνει.

ΕΧΟΥΜΕ υποφέρει πολύ από τη δουλειά. Δυο χιλιάδες εφτακόσια  χρόνια μόχθου, εξάντλησης, μαστίγωσης, ταπείνωσης, εξαυτελισμού. Όλη η ανθρωπότητα έχει υποφέρει. Κι εσείς έχετε υποφέρει Κι εγώ έχω υποφέρει. Έχω τραβήξει τα πάνδεινα. Από τη δουλειά, θέλω να πω, από την μισθωτή εργασία. Γιατί όταν ζούσα στον παράδεισο, εκεί ζω και τώρα, εργαζόμουν, θα ήθελα να υπήρχε κάποια άλλη λέξη αλλά δεν υπάρχει, αλλά δεν δούλευα. Κοιμόμουν και περίμενα πότε να ξημερώσει να πάω με τον παππού μου να οργώσουμε με τα γελάδια το χωράφι στον κάμπο και μετά να πάμε να ποτίσουμε τα γελάδια στο ποτάμι, να πιούμε κι εμείς νερό και μετά να πάμε να την πέσουμε κάτω από τις λεύκες  να πάρουμε κάνα υπνάκο. Αντιλαμβάνεστε πόσο δυστυχισμένος είμαι;

ΑΥΤΟΙ δεν ήθελαν ζωντανούς ανυπάκουους Υποτελείς, εμείς δεν θέλαμε να δουλεύουμε αλλά το κάναμε. Θα θέλαμε να ήμασταν ελεύθεροι –  η ελευθερία είναι παράδεισος. Και τώρα, τι παράξενο, οι δύο επιθυμίες εκπληρώνονται! Μόνο που η δική τους επιτυχία είναι αποτυχία. Όχι η δική μας, δεν είμεθα μαλάκες!

ΗΘΕΛΑΝ να πολεμούν αλλά να μην κινδυνεύουν! Σιγά τα λάχανα! Θα πολεμούν άλλοι για μας! Ποιοί; Οι Υποτελείς! Μερικές φορές δεν τα κατάφερνε (μισθοφόροι). Αλλά μόλις εκατό χρόνια πριν, Άγγλοι και Γάλλοι και Γερμανοί έτρεχαν περήφανοι στα μέτωπα του πολέμου για την πατρίδα! Κι όταν τελείωσε ο πόλεμος οι μεν και οι δε είδαν τι εστί βερίκοκο –  να είσαι εικοσάρης και να γυρίσεις στο χωριό του και το σπίτι σου σακάτης! Κι άλλοι είδαν ότι οι Υποτελείς που πολεμούσαν για τον τσάρο, τον τουφέκισαν! Όχι, όχι, όχι άλλα όπλα στους Υποτελείς!

Ο Κύριος δεν μας θέλει ούτε ως παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου ούτε ως πολεμιστές. Εξαρτάται με αυτόν τον τρόπο και η εξάρτηση είναι αδυναμία, είναι όνειδος, τρέλα! Δεν θα εξαρτιόμαστε εμείς από τους Υποτελείς, αυτοί θα εξαρτιούνται από εμάς. Τα κατάφερε, εάν θυμηθούμε την τροφή και τα φάρμακα –  αρκούν αυτά τα δύο.

ΔΕΝ θα ξαναπολεμήσουμε – για σκεφτείτε το! Πόλεμοι μπορεί να γίνουν (εγώ λέω ότι  δεν θα γίνουν), εμείς όμως δεν θα πολεμήσουμε ποτέ ξανά. Μετά από 2650 χρόνια!

ΚΑΙ δεν θα ξαναδουλέψουμε! Μέχρι το 1900 ο κοινωνικός πλούτος παραγόταν με την εργασία όλης της κοινωνίας, όλων των Υποτελών –  δεν συμμετείχαν τα νήπια, οι άρρωστοι, οι πολύ αδύναμοι γέροι –  το 98% του πληθυσμού. Και σήμερα το 70% του πληθυσμού δεν δουλεύει! Από το υπόλοιπο 30%, το μισό παράγει τον κοινωνικό πλούτο και το άλλο μισό είναι η Κράτος ή εργασίες σχεδιασμού και διεύθυνσης.

ΝΑ ποιος είναι ο παράδεισος που ζούμε. Χωρίς πόλεμο και χωρίς εργασία, μπορούμε να εντοπίσουμε, να κατανοήσουμε και να επιλύσουμε, σε όποιο βαθμό μπορούμε, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης, η ανθρωπότητα. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν το θέλει ο Κύριος. Αυτό ακριβώς δεν θέλει. Αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης του.

ΕΝΑΣ μόνο τρόπος αντιμετώπισης αυτού του  κινδύνου υπάρχει:

να τα κάνουμε όλα κόλαση.

Πώς; Θα απαντήσουμε αύριο.

 

Σχολιάστε ελεύθερα!