in κοινωνικός πόλεμος

σήμερα, αύριο, μεθαύριο, κάθε μέρα είναι και θα είναι μια ωραία, ευχάριστη, ξεχωριστή μέρα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΚΟΥΤΕ; Τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζετε, ακούτε τις χαρούμενες φωνές των ξυπόλυτων, λιπόσαρκων παιδιών,  με ένα βρακί μονάχα στον κώλο, τ’ ακούτε που φωνάζουν και γελάνε, που παίζουν μπάλα σε αλάνα κοντά ή μέσα στο χωριό –  στο Μάλι, στη Βραζιλία, στο Μεξικό, στην Αίγυπτο, στην Ταϊλάνδη; Βλέπετε; Τις βλέπετε εκείνες τις τρεις φίλες, νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες θα είναι, να πίνουν τσιπουράκι και να καπνίζουν και να συζητάνε και να γελάνε; Τους αναστεναγμούς και τους όρκους και τις υποσχέσεις του ζευγαριού, με το ένα κεράκι αναμμένο να φωτίζει τα πρόσωπα τους που λάμπουν, τους ακούτε;

ΕΚΕΙΝΟ το μωράκι, ενός χρονού είναι δεν είναι, το βλέπετε μέσα στη μπανιέρα να πλατσουρίζει με τα νερά και τις σαπουνάδες και τα παπάκια τα πλαστικά, τα φτηνιάρικα, τα κινέζικα, το βλέπετε; Τις φωνούλες του τις ακούτε; Τους γέρους που παίζουν χαρτιά κάτω από τη σκιά του δέντρου στο πάρκο τους βλέπετε, τους ακούτε που συζητάνε και γελάνε και πειράζονται μεταξύ τους;  Τη γριά που ζει μόνη της, που περπατάει και μαγειρεύει, τη βλέπετε, τη βλέπετε  να ταΐζει τη γάτα της (για γάτο τον κόβω), να ποτίζει το βασιλικό και τα γεράνια της; Να μιλά στη γάτα της, να θυμάται, να χαμογελά;

ΣΗΜΕΡΑ και αύριο, θα είναι μια ωραία, ευχάριστη, ξεχωριστή μέρα. Τώρα δεν μιλώ γενικά, μιλάω για μένα. Ξέρετε τι θα κάνω σήμερα και αύριο; Κάτι που δεν το έχω ξανακάνει στη ζωή, σε αυτό τον βαθμό. Θα κάνω γενική καθαριότητα –  αυλή και σπίτι, μέσα και έξω, το μπαλκόνι. Θα μαζέψω από την αυλή ό,τι έχω αφήσει ο σκόρπιος και ανεπρόκοπος, κουβάδες, εργαλεία, σανίδια, ο αχαΐρευτος, θα σκουπίσω και θα σφουγγαρίσω όλα τα δωμάτια και το μπάνιο και τα μπαλκόνια. Και αυτές θα είναι δυο μέρες ωραίες, ευχάριστες, ξεχωριστές; Ναι, θα είναι δυο ωραίες, ευχάριστες, ξεχωριστές μέρες. Κάθε μέρα. Όσο θα ζω και θα αναπνέω. Κι όταν είμαι άρρωστος κι όταν είμαι λυπημένος κι όταν κοιμάμαι μόνος και υποφέρω.

ΘΑ είναι δύο ωραίες, ευχάριστες, ξεχωριστές μέρες. Θα ακούω κλασική μουσική ή τζάζ, κάποιος φίλος, κάποια φίλη μπορεί να με θυμηθεί και να με πάρει τηλέφωνο και να τα πούμε, μπορεί κάποια νεραΐδα να με θυμηθεί και να με πάρει και να τα πούμε, να ακούσω τη φωνή της, η ζωή είναι γεμάτη βεβαιότητες και εκπλήξεις, το μεσημεράκι αργά θα πιω ένα τσοπουράκι, άντε δύο, άντε τρία, θα σκέφτομαι, θα γράφω νοερά, θα θυμάμαι, θα χαμογελάω, θα προσδοκώ.

ΘΑ πεθάνω μαθητής, το ξέρετε. Μαθητής της ζωής. Μαθητής των φίλων, των παιδιών, των γυναικών. Μαθητής του Τσώσερ, του Σέξπυρ, του Ραμπελέ, του Θερβάντες, του Ντολστογιέφσκι, του Μαρξ, μαθητής κι άλλων πολλών. Αφοσιωμένος μαθητής, δεν θα προδώσω ποτέ ζωή, φίλους, παιδιά, γυναίκες. Ως αιώνιος μαθητής, μόνο την αφοσίωση ξέρω, την προδοσία δεν την ξέρω. Ως αιώνιος μαθητής ταπεινώνομαι – η ταπείνωση μας κάνει δυνατούς και δυνατές, η εξάρτηση, η αφοσίωση, η πίστη, η φροντίδα. Μας διαφεύγει ή το έχουμε ξεχάσει; Δεν νοείται φροντίδα χωρίς σκέψη! Φροντίδα, φρονώ, σκέφτομαι! Ως αιώνιος μαθητής, άπληστος για ζωή, στο κόκκινο η χαρά και ο πόνος (αχ, πόσο θα ήθελα να χαίρομαι λίγο και να πονάω λίγο, πόσο θα ήθελα!),  θαυμάζω και  εντυπωσιάζομαι και  συγκλονίζομαι και φροντίζω και σκέφτομαι και αισθάνομαι και μαθαίνω κι όλα αυτά τα οφείλω στη ζωή, στους φίλους, στα παιδιά, στις γυναίκες, στους δασκάλους που δεν ζουν, που ζουν, στους άγνωστους και τις άγνωστες που με μια κουβέντα μπορεί να σου αλλάζουν τη ζωή και τον τρόπο που σκέφτεσαι.

ΝΑΙ, σήμερα και αύριο και μεθαύριο, κάθε μέρα η ζωή είναι ωραία, ευχάριστη, ξεχωριστή. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Φίλες και φίλοι, όρθιοι και όρθιες –  ψυχικά και διανοητικά εννοώ! Μόνο αισιοδοξία, μόνο! Ό,τι και να συμβεί! Ό,τι και να συμβεί η ζωή σήμερα και αύριο και μεθαύριο θα είναι ωραία, ευχάριστη, ξεχωριστή.

ΤΑ γράφω αυτά ως πρόλογο σε κάποια κείμενα που θα γράψω για την ανησυχία, την απειλή, τον κίνδυνο και τον φόβο. Κι όλα αυτά ως εισαγωγή σε ένα κομβικής σημασίας ζήτημα: μπορούμε,  και πώς, να ξεπεράσουμε την ανησυχία και τον φόβο –  με την ανησυχία να μεγαλοποιεί τον φόβο; Γιατί ο φόβος μας παραλύει ενώ μέχρι πρότινος μας ανάγκαζε να σκεφτούμε; Ανθρωπολογικά, κοινωνικά (συλλογικά) και ψυχικά (ατομικά) η παράλυση είναι συνέπεια του φόβου και η οδός διαφυγής από τον φόβο είναι η σκέψη. Οι άνθρωποι για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια παρέλυαν με τον φόβο αλλά πολύ γρήγορα σκέφτονταν, με τον τρόπο τους. Έτσι γίναμε άνθρωποι και έτσι παραμείναμε άνθρωποι. Τώρα υπάρχει μόνο συνέπεια, η παράλυση, η καθήλωση στο συναίσθημα, δεν υπάρχει η οδός διαφυγής, η σκέψη, η συνζήτηση! Μήπως υπάρχει και δεν τη βλέπουμε!

ΜΕΤΑ από καμιά βδομάδα όμως, δέκα μέρες. Αύριο Τετάρτη επιστρέφει  η οικογένεια από δεκαήμερες διακοπές και έρχονται από Αθήνα ο Π. και η Ο. με τον τρίχρονο γιο τους, τον Μάρκο Αυρήλιο, κι όταν έρχονται φίλοι και φίλες δεν γράφω. Ενοχλώ. Γράφω νυχτιάτικα, χαράματα, το πληκτρολόγιο γίνεται άλλοτε κομπρεσέρ κι άλλοτε πολυβόλο, βρίζω, γελάω, ενθουσιάζομαι, παραμιλάω.

ΚΑΙ θέλωπρέπει να καθαρίσω το σπίτι, να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω, τα μπαλκόνια, την αυλή για να παίζει ο αυτοκράτορας χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να τραυματιστεί. Πρέπει να φροντίσω για να μην ανησυχώ –  κι όσο φροντίζεις, τόσο πιο πιο πολύ ανησυχείς! Θα το κάνω, θα το κάνω, με πολλή χαρά, θα είναι δύο ωραίες, ευχάριστες, ξεχωριστές μέρες. Θα με βλέπει ο Κύριος και θα υποφέρει –  να υποφέρει. klein mein. Δεν έχει βάλει ακόμα το χέρι του μέσα στο σώβρακο και πιάσει τ΄ αρχίδια του, όταν όμως το κάνει θα διαπιστώσει έντρομος ότι δεν έχει αρχίδια, του τα έκοψαν, του τα κόβουν κάθε μέρα, τα παιδιά που παίζουν ξυπόλυτα και νηστικά σε αλάνα στο Μεξικό, η γριά που ποτίζει τον βασιλικό και ταΐζει τη γάτα της, το ζευγαράκι στη Μόσχα που αναστενάζει και ορκίζεται και υπόσχεται και ονειρεύεται, το μωράκι που πλατσουρίζει με τις σαπουνάδες στη μπανιέρα και παίζει με τα φτηνιάρικα κινέζικα παπάκια του.

ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ, ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ, ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ!

ΝΙΚΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ!

ΠΡΩΤΑ ΝΙΚΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ!

Σχολιάστε ελεύθερα!