in Νεκροζώντανη Αριστερά, κοινωνικός πόλεμος

η πανδημία covid 19 έθαψε την νεκροζώντανη ιστορική Αριστερά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η πανδημία COVID 19 και το εμβόλιο βρήκαν την νεκροζώνταντη ιστορική Αριστερά παντελώς απροετοίμαστη και παντελώς ανεπαρκή. Ζούσαμε τις τελευταίες μέρες της, η πανδημία όμως την έθαψε. Είμαστε μάρτυρες της τελετής της κηδείας της, δεν ακούμε όμως ούτε  θρήνους και οιμωγές, ως είθισται σε αυτές τις περιστάσεις, ούτε γλέντια και χορούς, όπως συνήθιζαν, και συνηθίζουν,  άλλες κοινωνίες. Η κηδεία πήρε τη μορφή της προσέλευσης των αριστερών στα νοσοκομεία να εμβολιαστούν.

ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ την επιλογή και την κατονοούμε. Φόβος μην πεθάνουμε, ανησυχία μη χάσουμε τη δουλειά μας– ως κρατικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, και όχι μόνο. Δεν μπορούμε όμως να μην την σχολιάσουμε. Είναι και υποχρέωση και δικαίωμα. Αυτό που με απασχολεί είναι η ανεπάρκεια της Αριστεράς. Είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Η Αριστερά θάφτηκε, αιωνία της η μνήμη! Από και πέρα θα ζήσουμε χωρίς Αριστερά –  και ευχάριστο και πολύ δυσάρεστο.

ΙΣΩΣ όμως να ζήσουμε και την εμφάνιση μιας άλλης Αριστεράς. Ίσως. Κάθε αρχή έχει ένα τέλος και κάθε τέλος έχει μια αρχή. Ποια ήταν όμως η ανεπάρκεια της Αριστεράς; Η Αριστερά έπαψε εδώ και πολλές δεκαετίες να είναι περίεργη, να έχει παρατηρητικότητα και φαντασία. Κι όταν τα στερείσαι όλα αυτά, δεν μπορείς να παρατηρήσεις την διαρκή αλλαγή, δεν μπορείς να την περιγράψεις, κατά συνέπεια δεν μπορείς να θέσεις ερωτήματα. Τα καίρια ερωτήματα, τα ερωτήματα του καιρού μας, της εποχής μας.

ΠΟΙΑ είναι αυτά τα ερωτήματα; Ποιο είναι το πρώτο, χρονικά και λογικά, ποιο είναι το κομβικό, το πιο σημαντικό ερώτημα της εποχής μας; Ποια ακολουθούν; Για να διατυπώσουμε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη παρέκβαση, ιστορικού περιεχομένου.

Η μελέτη της δυτικής Κυριαρχίας, της δυτικής κυριαρχικής σχέσης, και των τριών μορφών της (δουλοκτητικής, φεουδαρχικής, καπιταλιστικής), μας βοηθάει να διατυπώσουμε το πρώτο, λογικά και χρονικά, ερώτημα. Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στις απαρχές της δυτικής Κυριαρχίας, της δουλοκτησίας. Κάποτε, προς τα τέλη της γεωμετρικής εποχής και στις αρχές της αρχαϊκής (800-650 π. Χ.) οι ισχυροί και πλούσιοι ποιμένες στράφηκαν προς την καλλιέργεια της γης, περιόρισαν δραστικά την κτηνοτροφία και υιοθέτησαν τη γεωργία. Πώς όμως θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν τις τεράστιες εκτάσεις, που μέχρι τότε ήταν βοσκότοποι; Οι ποιμένες χρειάζονταν εργατικά χέρια. Πού, πώς  θα τα έβρισκαν;

ΜΙΑ λύση μόνο υπήρχε: οι δούλοι. Πού θα τους βρεις; Θα οργανώσεις στράτευμα, αποτελούμενο από ελεύθερους φτωχούς και ακτήμονες, και θα εκστρατεύσεις για να τους αρπάξεις από τις κοινότητές τους. Θα τους απαγάγεις. Η δυτική Κυριαρχία, ο δυτικός πολιτισμός αρχίζει, και συνέχισε μέχρι και την αποσύνθεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον 5ο μ. Χ. αιώνα, με απαγωγές εφήβων και νεαρών αντρών κυρίως. Η απαγωγή των μετέπειτα δούλων ήταν συνειδητή απόφαση, ήταν συνειδητό, καλά οργανωμένο σχέδιο. Οι γαιοκτήμονες δουλοκτήτες χρειάζονταν τους δούλους, εξαρτώνταν από τους δούλους, από την εργασία τους, αφού αυτοί παρήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου άρπαζαν.

Και οι φεουδάρχες χρειάζονταν τους δουλοπαροίκους τους. Αυτοί παρήγαγαν τον κοινωνικό πλούτο. Και οι καπιταλιστές χρειάζονταν τους προλετάριους, αυτοί παρήγαγαν τον κοινωνικό πλούτο. Το σύνθετο ερώτημα που εγείρεται είναι το εξής: μας χρειάζονται σήμερα; Μπορούν να υπάρξουν χωρίς εμάς; Γιατί δεν μας χρειάζονται; Εάν δεν μας χρειάζονται, είμαστε περιττοί και άχρηστοι πληθυσμοί; Και τι θα μας κάνουν, τι μας κάνουν; Υπήρξαν και άλλοτε κατά τη διάρκεια της δυτικής Κυριαρχίας περιττοί και άχρηστοι πληθυσμοί; Θα ήταν προφανώς πρόβλημα –  και για τους Κυρίους και για τους Υποτελείς. Πώς το διαχειρίστηκαν οι μεν, πώς οι δε; 

ΤΑ ερωτήματα αυτά η Αριστερά, όλων των τάσεων και ρευμάτων, των αναρχικών περιλαμβανομένων, δεν τα διατύπωσε. Προσπερνώ το ερώτημα, γιατί δεν τα διατύπωσε, δεν είναι του παρόντος. Δεν υπάρχει η παραμικρή εμφιβολία ότι υπήρξαν περιττοί και άχρηστοι πληθυσμοί (όπως τους βλέπει ο Κύριος, μην παρεξηγηθούμε!) –  και κατά τη διάρκεια της δουλοκτησίας και της φεουδαρχίας. Τι έκαναν οι Υποτελείς; Ή έφευγαν, μετανάστευαν (οι Ρώσοι κάτοικοι της Σιβηρίας είναι απόγονοι δουλοπαροίκων που έφευγαν από τη γη του φεουδάρχη) ή εξεγείρονταν απαιτώντας γη, μιας και η αρπαγή της γης από τους ισχυρούς γαιοκτήμονες παρήγαγε τους περιττούς πληθυσμούς. Τον φεουδάρχη πατέρα του Ντοστογιέφσκι τον σκότωσαν  δουλοπάροικοί του! Όλες όμως οι ένοπλες εξεγέρσεις των δούλων και των δουλοπαροίκων κατεστάλησαν φρικωδώς. Ποτάμια αίματος. Πείνα και εξαθλίωση. Οι Κύριοι τι έκαναν; Πώς αντιμετώπισαν το πρόβλημα του πλεονάζοντος πληθυσμού;

ΜΕ έναν ευφυέστατο τρόπο. Τους χρησιμοποίησαν για να αυξήσουν τον πλούτο και την ισχύ τους. Έλληνες αριστοκράτες και Ρωμαίοι πατρίκιοι τους ρώτησαν: Θέλετε να γίνετε κι εσείς πλούσιοι και ισχυροί, σαν κι εμάς; Θέλετε να μας μοιάσετε, το κατανοούμε, και σας λέμε ότι υπάρχει ένας τρόπος. Ο πόλεμος, οι ληστρικές επιδρομές. Εσείς θα πολεμάτε κι εμείς θα συντονίζουμε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Μόνο που το μεγαλύτερο μέρος της πολεμικής λείας το άρπαζαν οι πλούσιοι αριστοκράτες και πατρίκιοι ενώ οι φτωχοί και ακτήμονες πολεμιστές πέθαιαν στο πεδίο των μαχών. Έφευγαν και πέθαιναν ελεύθεροι φτωχοί και ακτήμονες, έρχονταν δούλοι. Αυτό γινόταν μέχρι και τις απαρχές του καπιταλισμού.

ΤΗΝ εξάρτηση από τους Υποτελείς παραγωγούς οι Κύριοι την έφεραν πολύ βαρέως. Εξ ου και ο τρόμος της κατάλυσης της Κυριαρχίας. Με τον βιομηχανικό όμως καπιταλισμό, με την εμφάνισης της δυτικής τεχνικής και δυτικής επιστήμης η εξάρτηση αυτή αντιστράφηκε. Η παραγωγή της τροφής και των φαρμάκων βρίσκεται στα χέρια τους. Κι ενώ μέχρι πρόσφατα στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου συμμετείχε όλος ο πληθυσμός, το 92-98%, σήμερα ο κοινωνικός πλούτος παράγεται από μια μειονότητα, γύρω στο 15-20%, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, άλλο ένα 15% δεν παράγει κοινωνικό πλούτο ή είναι κρατικοί και δημόσιοι υπάλληλοι. Το 65-70% του πληθυσμού καταναλώνει κοινωνικό πλούτο χωρίς να συμμετέχει στην παραγωγή του. Η κοινωνία της αεργίας. Η κοινωνία των πλεοναζόντων, περιττών, άχρηστων πληθυσμών.

ΠΩΣ θα αντιμετωπίσουν αυτο το πρόβλημα; Δεν είναι πρόβλημα; Είναι. Διότι έχουν εμφανιστεί συνθήκες και προϋποθέσεις (πολύς κοινωνικός πλούτος, χρόνος εκτός εργασίας) που επιτρέπουν την κατάλυση της Κυριαρχίας και, άρα, την επίλυση των παγκόσμιων πολλών και οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων. Οι πληθυσμοί αυτοί ή θα εξοντωθούν ή θα πρέπει να είναι τόσο υπάκουοι και αφοσιωμένοι στον Κύριο ώστε να μπορεί να κοιμάται χωρίς να βλέπει εφιάλτες, όπως έβλεπαν μέχρι τώρα.

ΗΡΘΕ η ώρα να αποικίσουν το σώμα μας και πιο συγκεκριμένα το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Ο τελευταίος τους μεγάλος, ισχυρός αντίπαλος είναι το ίδιο μας το σώμα, το ίδιο μας το ανοσοποιητικό σύστημα. Πώς θα τον εξουδετερώσουν; Πώς θα τον καταστήσουν ανίσχυρο και αδύναμο; Θα χρησιμοποιήσουν την υγεία ως μέσον καταστροφής (του ανοποιητικού συστήματος) και εξόντωσης (γέρων και αδύναμων). Ο κορονοϊός δεν είναι αόρατος εχθρός που πρέπει να καταπολεμήσουμε, είναι αόρατος σύμμαχος, όπως και το εμβόλιο. Το ενδιαφέρον για την υγεία μας, η ίδια η παροχή της υγείας,  είναι μέσον καταστροφής και επιλεκτικής εξόντωσης.

ΑΠΟΠΕΙΡΩΜΕΝΟΙ να εξοβελίσουν, να απομακρύνουν, να λησμονήσουν τον πόνο, την ασθένεια, τα γηρατιά, τον θάνατο, τα οποία εκλαμβάνονται ως αντίπαλοι, ως ξεχωριστές οντότητες, ως αρνητικό, εξοβελίζοντας λοιπόν το αρνητικό, και τονίζοντας το θετικό (την απουσία και καταπολέμηση του πόνου, την ανοσία, την υγεία, την διαρκή νεότητα, την επιθυμία της σωματικής αθανασίας), μποντριγιαρικώς ομιλούντες, το θετικό μετεξελίχθηκε σε αρνητικό, δημιουργεί πάρα πολλά προβλήματα, ενώ το αρνητικό παραμένει αρνητικό. Η αυτοκρατορία του αρνητικού.

ΚΙ ενώ εμμένουμε στο θετικό, είναι αυτό το θετικό που έγινε αρνητικό, προκαλεί ανησυχία και υποσυνείδητα βιώνεται ως κίνδυνος, απειλή. Κι όλα αυτά προκαλούν τον φόβο. Αρχίζει μια μεταβατική εποχή κατά την οποία συνειδητοποείται η αρνητικότητα του θετικού και η θετικότητα του αρνητικού. Μια εκδήλωση αυτής της συνειδητοποίησης είναι η κρίση της βιοιατρικής – η υγεία και η ασθένεια είναι δύο διαφορετικές οντότητες; Μήπως δεν είναι;

ΝΟΜΙΖΩ πως ποτέ δεν είναι αργά να το σκεφτούμε και να απαντήσουμε. Ποτέ.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Δυο απο τις καλυτερες προτασεις ever
    “Η κηδεία (της Αριστερας) πήρε τη μορφή της προσέλευσης των αριστερών στα νοσοκομεία να εμβολιαστούν.”!!! Πολυ γελιο…
    “ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ την επιλογή (της Αριστερας) και την κατανοούμε. Φόβος μην πεθάνουμε, ανησυχία μη χάσουμε τη δουλειά μας– ως κρατικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, και όχι μόνο” Σωστοοοο…
    Και μια διευκρινηση, λες “Η Αριστερά θάφτηκε, αιωνία της η μνήμη! Από και πέρα θα ζήσουμε χωρίς Αριστερά – και ευχάριστο και πολύ δυσάρεστο.” Ποιο ειναι το πολυ δυσαρεστο?