πότε θα έχουμε λίγες ώρες ηλεκτρικό ρεύμα τη μέρα;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΥΠΑΡΧΕΙ το ενδεχόμενο στο κοντινό ή μακρινό μέλλον να έχουμε  ηλεκτρικό ρεύμα μόνο λίγες ώρες κάθε μέρα; Εάν δεχτούμε ότι  υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, ότι δεν μας επιτρέπεται να το αποκλείσουμε, και θα δούμε γιατί, τότε εγείρονται κάποια άλλα ερωτήματα: πότε θα συμβεί αυτό;Θα γίνει ξαφνικά ή σταδιακά;  Πόσες ώρες τη μέρα θα έχουμε ρεύμα και ποιες; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της ενεργειακής σπάνης στη ζωή μας; Θα υπάρξει πτώση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, μια γενικευμένη εκπτώχευση, ή μήπως θα υπάρξουν και θετικές συνέπειες; Υπάρχει το ενδεχόμενο η ενέργεια να περιέλθει στη δικαιοδοσία του κράτους; Η διανομή από το κράτος της ενέργειας και η ενεργειακή σπάνη θα ενισχύσει τη διαιώνιση της καπιταλιστικής κυριαρχίας ή θα μετεξελιχθεί σε σοβαρό κίνδυνο; Εάν συμβεί το δεύτερο, πώς θα τον διαχειριστούν; Οδεύουμε προς έναν δημοκρατικό ενεργειακό και οικολογικό κρατικό ολοκληρωτισμό; Μήπως θα εμφανιστεί και το αντίπαλο δέος, ένας ενεργειακός (και οικολογικός) λενινισμός;

ΑΦΟΥ εκθέσω πρώτα τη γνώμη μου, ότι θα φτάσουμε σταδιακά, σε δέκα με είκοσι χρόνια, μπορεί και νωρίτερα, στον περιορισμό της οικιακής κατανάλωσης του ηλεκτρικού ρεύματος (σε δύο τρίωρα ή τετράωρα το πολύ τη μέρα), και πριν επιχειρηματολογήσω υπέρ της άποψής μου, θα προτείνω να κάνουμε το εξής νοητικό πείραμα, την παρακάτω υπόθεση εργασίας. Ας δεχτούμε ως βεβαιότητα ,  την ανάγκη λόγω έλλειψης περιορισμού της κατανάλωσης του ηλεκτρικού ρεύματος –  για να μην διασαλευτεί η αναπαραγωγή της κοινωνίας, της  κοινωνικής συνοχής και τάξης. Γνωρίζοντας ότι η ενέργεια καταναλώνεται από την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, το κράτος και τα νοικοκυριά, είναι σαφές ότι ο μόνος περιορισμός που μπορεί να υπάρξει είναι αυτός της οικιακής κατανάλωσης. Νομίζω πως πρόκειται περί βεβαιότητας. Και νομίζω πώς αυτό είναι κάτι που θα το δεχτει και το πλήθος των καταναλωτών. Δεν πρέπει να μας λείψει η τροφή και τα ρούχα, η συγκοινωνία και η επικοινωνία, η περίθαλψη και η υγεία, η δικαιοσύνη και η ασφάλεια –  η κρατική εννοείται. Αυτή θα είναι η επιχειρηματογία των ειδικών επί της ενέργειας, του κράτους και των πολιτικών κομμάτων. Και όλοι θα συμφωνήσουν ότι έτσι πρέπει να γίνει: προηγείται το γενικό καλό από το ατομικό.

ΑΦΟΥ λοιπόν δεχτούμε ότι είναι αναγκαίο να περιοριστεί η οικιακή κατανάλωση του ηλεκτρικού ρεύματος, τίθεται το ζήτημα, πόσες και ποιες ‘ωρες θα έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Στο ζήτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε, εάν σκεφτούμε ότι στα σπίτια μας το ηλεκτρικό ρεύμα το χρησιμοποιούμε για να τρώμε (μαγείρεμα, ψυγείο), να ζεσταινόμαστε, να πλενόμαστε και να πλένουμε τα ρούχα μας,  για να επικοινωνούμε και να ψυχαγωγούμαστε. Πόσο μπορεί να περιοριστεί η κατανάλωση; Υπάρχει τρόπος να την περιορίσουν χρονικά ώστε να μπορούμε να ικανοποιούμε αυτές τις βασικές ανάγκες; Ναι, υπάρχει. Να έχουν τα νοικοκυριά ρεύμα μόνο πρωί και βράδυ, δύο, τρείς, τέσσερις το πρωί, κάνα δύο το βράδυ. Το πρωί θα ικανοποιούμε τις σωματικές, ατομικές ανάγκες, κατά συνέπεια ο  περιορισμός θα γίνεται εναλλακτικά κατά τόπους, το βράδυ θα έχουμε όλοι ρεύμα αλλά μόνο για μια, δύο ώρες. Το πρωί θα μαγειρεύουμε, θα πλένουμε, θα ζεσταινόμαστε, το βράδυ θα βλέπουμε καμιά σειρά, καμιά ταινία και θα μπαίνουμε στο FB για να στέλνουμε και να μας στέλνουν καμιά καρδούλα, που τόσο (θα) την έχουμε ανάγκη –  όσο το νερό, τον αέρα και τη μακαρονάδα.

ΑΥΤΑ ως προς το νοητικό πείραμα. Θα εκθέσω τώρα την επιχειρηματολογία μου σχετικά με την βεβαιότητα που εξέφρασα για τον αναπότρεπτο σταδιακό περιορισμό της οικιακής χρήσης του ηλεκτρικού ρεύματος σε δέκα με είκοσι χρόνια. Θα εξετάσουμε τρεις βεβαιότητες, τρεις τάσεις που βιώνουμε και βρίσκονται σε εξέλιξη.

Η πρώτη τάση είναι αυτή της συνεχιζόμενης αύξησης της κατανάλωσης της ενέργειας που εξασφαλίζουμε από τα ορυκτά καύσιμα κυρίως –  αν δεν κάνω λάθος σε ποσοστό 85%, κι αυτό κατά μέσο όρο, ποικίλει από κοινωνία σε κοινωνία. Η κατανάλωση της ενέργειας αυξάνεται, με κάποια μικρής διάρκειας διαλείμματα, από το 1770, όταν άρχισε η βιομηχανική επανάσταση. Στο κάρβουνο, μετά από ένα αιώνα,  προστέθηκε το πετρέλαιο και σε αυτό, και πάλι μετά από ένα αιώνα περίπου το φυσικό αέριο. 250 χρόνια καίμε κάρβουνο, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, κάθε χρόνο περισσότερο από τον προηγούμενο. Για το 2022 θα χρειαστούμε περισσότερο από το 2021 και το 2ο23 περισσότερο από το 2022 –  και ούτω καθ΄ εξής. Οι ποσότητες της ενέργειας που παίρνουμε από τα ορυκτά είναι τεράστιες και δεν μπορούμε να τις υποκαταστήσουμε –  ούτε με την πυρηνική ούτε με τις ανανεώσιμες μορφές. Είμαστε αιχμάλωτοι των ορυκτών καυσίμων. Εάν λοιπόν χρειαζόμαστε ολοένα και περισσότερες ποσότητες ορυκτών καυσίμων, είναι πολύ λογικό οι υπάρχουσες ανεκμετάλλευτες ποσότητες να λιγοστεύουν. Όσο όμως και να λιγοστεύουν, για άλλον ένα αιώνα δεν θα μας λείψουν. Ποιο είναι τότε το πρόβλημα; Δεν είναι ένα, είναι δύο. Η κλιματική αλλαγή και η γεωπολιτική. Πρέπει να περιοριστεί η κατανάλωση για να σώσουμε τον πλανήτη. Να μην τον σώσουμε, τι λέτε; Και πρέπει επίσης να περιοριστεί η κατανάλωση γιατί, μπορεί μέσα στη γη να υπάρχουν πολλά ακόμα ορυκτά καύσιμα, αυτή η γη όμως ανήκει σε άλλους και όχι σε εμάς, στη Δύση. Ανήκει στη Ρωσία, στη δική της Σιβηρία και στους συμμάχους της. Με πόλεμο δεν μπορούμε να τους τα πάρουμε, θα το κάνουμε με άλλον τρόπο. Μέχρι τότε, πρέπει να υποστείτε κάποιες θυσίες –  για το καλό του πλανήτη, για την μελλοντική μας ευημερία και ευτυχία.

Η δεύτερη τάση είναι η επέκταση και η ενίσχυση του κράτους εδώ και πάνω από τρεις αιώνες. Το κράτος απλώνει το δίχτυ του σε όλη την κοινωνία και αποικίζει τόσα κοινωνικά πεδία  όσα είναι και τα υπουργεία. Στρατός και άμυνα, καταστολή, δικαιοσύνη, συγκοινωνίες, έργα υποδομής, εκπαίδευση, υγεία, πολιτισμός, κοινωνική πρόνοια, ενέργεια, δεν αφήνει τίποτα που να μην το ελέγχει και το επιτηρεί. Η δημοκρατία λοιπόν οδεύει προς ένα ολοκληρωτικό κράτος –  το είχε διαβλέψει ο Αλέξις ντε Τοκβίλ ήδη από το 1840 (Η Δημοκρατία στην Αμερική). Την παραγωγή της ενέργειας είχε και έχει αναλάβει το κράτος και παρά την μερική ιδιωτικοποίησή της, η διαχείρισή της παραμένει στη δικαιοδοσία του. Ο περιορισμός της οικιακής κατανάλωσης του ρεύματος μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον πληθυσμό μόνο εάν τον κάνει το ολοκληρωτικό, οικολογικό κράτος.

Η τρίτη τάση είναι η αύξηση του αριθμού των αέργων, του πληθυσμού που δεν μπορεί, όσο και να θέλει,  να συμμετάσχει στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, είναι η έλευση της κοινωνίας της αεργίας και του οικιακού εγκλεισμού. Μαζί με την κοινωνία της αεργίας συνδιαμορφώνεται και το διανεμητικό κράτος. Το κράτος  διανέμει, υπό τη μορφή χρήματος και υπηρεσιών, τον κοινωνικό πλούτο που απαιτείται για τη στοιχειώδη επιβίωση του άεργου πληθυσμού. Οι άεργοι πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα με χρήμα που τους δίνει το κράτος! Άρα, έχουν δωρεάν ρεύμα. Εγώ τώρα αυτά που γράφω τα γράφω με δωρεάν ρεύμα! Όσο πιο φτωχός είσαι, τόσο πιο λίγα πληρώνεις για το ρεύμα, λόγω της επιδότησης της τιμής του. Και επειδή οι φτωχοί είναι το 40% του πληθυσμού,  και σε λίγα χρόνια θα γίνουν το 60%, το λιγότερο, έξι ώρες τη μέρα δωρεάν ή φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα είναι σα να είσαι στον παράδεισο. Δεν θα αποδεχτεί αυτός ο πληθυσμός τις περικοπές της χρήσης του ηλεκτρικού ρεύματος; Θα τις αποδεχτεί και θα πει και ευχαριστώ. Και ένα τραγούδι καπάκι.

ΑΥΤΑ για σήμερα –  με τα ζητήματα που δεν θίξαμε θα ασχοληθούμε ένα άλλο πρωινό.