πότε θα αρχίσει η αμφισβήτηση και η άρνηση του εμβολιασμού;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ αναρωτιέμαι, εάν αρχίσει η αμφισβήτηση. Θα δούμε παρακάτω για την άρνηση.  Έχει ήδη αρχίσει. Παρατηρώ ότι μεταξύ των ένθερμων υποστηρικτών του εμβολιασμού αρχίζει να διαμορφώνεται ένα κλίμα αμφισβήτησης, το οποίο εμφανίζεται με ποικίλες μορφές: κάποιοι και κάποιες μετανιώνουν που έκαναν  το τρίτο εμβόλιο, άλλοι και άλλες αναγνωρίζουν και επανεξετάζουν την δύο ετών διάρκειας κρατική και ιατρική εκστρατεία εκφοβισμού· αυτή είναι η αρχή. Θα διευρυνθεί αυτό το κλίμα της αμφισβήτησης και της αναθεώρησης; Νομίζω πως ναι. Και θα μετεξελιχθεί σε γενικευμένη άρνηση. Πότε; Αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Πιθανότατα, μετά από μερικούς μήνες ή μετά από ένα χρόνο. Τι θα κρίνει την γενίκευση της αμφισβήτησης και της άρνησης;

ΟΛΑ όσα γράφω πιθανόν να αποδειχτούν παντελώς αβάσιμες σκέψεις. Θα το παραδεχτώ, όταν έρθει η ώρα – το Πάσχα! Εάν τα εμβόλια  κάνουν τη δουλειά τους, η πανδημία θα λήξει πανηγυρικά. Μέσα σε λίγους μήνες. Το Πάσχα, 24 Απριλίου, σε τρεις μήνες, λένε, δεν θα έχουμε κρούσματα. Δεν είναι πολύ μακριά. Πρώτα εκφοβίζουν, μετά καθησυχάζουν. Εκφοβίζουν και ταυτόχρονα πρέπει να καθησυχάζουν – για να εμπεδώνεται η πίστη στην επιστήμη και την Τεχνική. Παίζουν σε δύο ταμπλό: εάν αποτύχουν, εάν τα εμβόλια δεν εξαλείψουν την πανδημία, θα δικαιολογήσουν τον εκφοβισμό και την παράταση του εμβολιασμού· εάν τα καταφέρουν, θα υμνήσουν επιστήμη και Τεχνική. Τι είχαμε, τι χάσαμε!

ΕΑΝ όμως λάβουμε υπ΄ όψει μας κάποια γεγονότα και παραδοχές, δεν θα δυσκολευτούμε να καταλήξουμε στη σκέψη ότι η πανδημία δεν πρόκειται να εξαφανιστεί μέσα σε τρεις μήνες. Η βεβαιότητα στηρίζεται στην προστασία που παρέχει στον οργανισμό το εμβόλιο. Μετά από τρεις μήνες είναι σαν να μην έχεις κάνει, όποιο εμβόλιο κι αν έχεις κάνει. Είμαστε παντελώς απροστάτευτοι. Αυτό σημαίνει ότι ο εμβολιασμός πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε λίγους μήνες. Τώρα μιλάνε για την τέταρτη δόση –  για τον ευάλωτο πληθυσμό. Εάν επεκταθεί σε όλον τον πληθυσμό και η τέταρτη, θα πρέπει να υπάρξει και πέμπτη, πάλι για τον ευάλωτο πληθυσμό. Και ούτω καθ΄ εξής. Μετά από κάθε εμβόλιο, όλος ο πληθυσμός θα χαρακτηρίζεται ευάλωτος και ένα ακόμα εμβόλιο θα προστίθεται. Ποια θα είναι η συνέπεια αυτών των αλλεπάλληλων εμβολιασμών;

ΘΑ επιδεινώνεται το ανοσοποιητικό σύστημα του πληθυσμού, θα μειώνεται η ικανότητα της φυσιολογικής άμυνας του οργανισμού. ‘Ετσι, όσα πιο πολλά εμβόλια θα κάνουμε, τόσο πιο πολλά θα είναι τα κρούσματα και οι θάνατοι. Είναι πρόβλεψη αυτή; Όχι, δεν είναι, είναι περιγραφή της σημερινής κατάστασης! Η οποία θα επιδεινωθεί. Το φιλαράκι μας ο Κύριος ‘Αλμπερτ Μπουρλάς δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας: η πανδημία θα διαρκέσει δέκα (10) χρόνια. Δεν χρειάζεται να είσαι διευθύνων σύμβουλος παντοκράτειρας φαρμακοβιομηχανίας για να φτάσεις σε αυτό το συμπέρασμα.

ΘΑ αρχίσει να σκέφτεται το πλήθος των εμβολιασμένων, ένθερμων ή μη υποστηρικτών του εμβολιασμού; Ναι, είμαι βέβαιος ότι θα αρχίσει να σκέφτεται. Έχει ήδη αρχίσει, το επαναλαμβάνω. Και να σκέφτεται και να αμφιβάλλει και να αμφισβητεί. Η άρνηση θα ακολουθήσει. Θα διαπιστώσει ότι η πανδημία δεν τελειώνει με τα εμβόλια, τουναντίον, διαιωνίζεται και εξαπλώνεται. Τα εμβόλια παρέχουν προστασία. Σωστά. Τα πολλά εμβόλια όμως τι κάνουν; Εάν λοιπόν φτάσουμε στο έβδομο εμβόλιο και διαπιστωθεί ότι ο αριθμός των κρουσμάτων παραμένει σε υψηλά επίπεδα, όπως και αυτός των θανάτων, τότε θα σκεφτεί. Γιατί θα σκεφτεί;

ΔΙΟΤΙ θα έχει ξεπεραστεί η φάση του φόβου και του εκφοβισμού. Έχουμε τονίσει ότι όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει έναν κίνδυνο, μια απειλή, πρώτα φοβάται και μετά σκέφτεται, κατανοεί. Για να κάνουμε και μια μικρή φιλοσοφική παρέκβαση, ας ρίξουμε ένα βλέφαρο στο “Είναι και Χρόνος” του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Ναζιστής ήταν, δεν το ξεχνάμε, αλλά ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε τι έχει γράψει. Στο Έκτο κεφάλαιο καταπιάνεται και μελετά κάποια ειδοποιά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Το πρώτο (υποκεφάλαιο ΙΙΙ) από αυτά είναι ο φόβος  (ως τρόπος του αισθήματος της κατάστασης [του Είναι])· μετά ασχολείται με την κατανόηση (IV), με την κατανόηση και την ερμηνεία (V), την έκφραση ως παραγωγού της ερμηνείας(VI), και τέλος με τη γλώσσα και την ομιλία, τον λόγο. Πρώτα φοβόμαστε, μετά σκεφτόμαστε και  κατανοούμε, μετά ερμηνεύουμε και εκράζουμε με τη γλώσσα την ερμηνεία. Η πρωταρχικότητα του φόβου είναι σαφής.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνεχώς φοβισμένος. Εάν παρατείνει τον φόβο, αντιμετωπίζει το φάσμα του χαμού, του θανάτου. Σε αυτή την περίπτωση, αναγκάζεται να σκεφτεί, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Θα διακρίνει μεταξύ του φόβου και του εκφοβισμού. Εάν κατανοήσει τον φόβο, θα κατανοήσει και τον εκφοβισμό  –  και την μεταξύ τους σχέση. Ότι δηλαδή ο κίνδυνος μεγαλοποιήθηκε για να μεγιστοποιηθεί ο φόβος. Και ότι οι τρόποι που προτάθηκαν για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος από το κράτος και την ιατρική τεχνοεπιστήμη ήταν αρχικά αποτελεσματικοί, η συνέχεια όμως έδειξε ότι ο κίνδυνος δεν αντιμετωπίστηκε και ότι ο εκφοβισμός παρατείνεται.

ΚΑΙ θα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι όσο πιο πολλά τα  εμβόλια, τόσο θα παρατείνεται η πανδημία,  τόσο πιο κοντά θα τον πλησιάζει ο θάνατος. Τότε δεν θα φοβηθεί – θα αρχίσει να σκέφτεται. Θα το κάνει, θέλει δε θέλει. Και για να προστατεύσει την υγεία του και τη ζωή του, μετά το έκτο ή το δέκατο εμβόλιο, θα σταματήσει να τα κάνει. Κάποιοι και κάποιες θα συνεχίσουν. Θα βρεθούμε, όλοι και όλες,  μπροστά στο πολύ γνωστό δίλημμα: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: να συνεχίσω τα εμβόλια ή να σταματήσω;

ΕΑΝ αρχίσει να σκέφτεται στο έκτο εμβόλιο, πάλι καλά. Εάν στο δέκατο, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.