in Κυριαρχική

πόσοι και ποιοι πήραν την απόφαση; πώς;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ νομίζω να σας απογοητεύσω, εάν διευκρινίσω ευθύς αμέσως ότι δεν γνωρίζω ούτε πόσοι ούτε ποιοι πήραν την απόφαση να πραγματοποιήσουν την ολοσχερή καταστροφή της πολεμικής μηχανής του ουκρανικού κράτους, η οποία είναι μια πτυχή ενός γενικότερου σχεδίου, που δεν γνωρίζουμε αλλά εικάζουμε –  θα το μάθουμε όμως σε λίγες μέρες ή βδομάδες. Για το πώς πάρθηκε η απόφαση έχω πολλά να σας πω και θα τα πω. Δεν πρόκειται περί συγκλονιστικής αποκάλυψης, τουναντίον: με τον ίδιο τρόπο αποφασίζουν οι ηγετικές ομάδες ήδη από την εποχή της Ιλιάδας. Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, δεν μπορεί να αλλάξει.

ΠΡΙΝ εκθέσω αυτά που θέλω να πω, θα ήθελα επίσης να διευκρινίσω ότι δεν θα ξαναγράψω για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία  –  θα το κάνω, όταν τα πράγματα θα έχουν ξεκαθαρίσει. Θα στρέψω  όμως την προσοχή μου σε άλλα ζητήματα, τα οποία μας διαφεύγουν, είναι όμως πολύ σημαντικά. Ένα από αυτά είναι και το ζήτημα της λήψης των αποφάσεων. Αύριο θα γράψω για τα συμβούλια των αρχηγών που συγκαλούνται στην Ιλιάδα. Θα γράψω επίσης για τη συνεργασία μεταξύ των Κυρίων, για τις επαναστάσεις των Κυρίων, για τον ένα και μοναδικό παγκόσμιο πόλεμο, τον ακήρυκτο, τον διαρκή, τον κοινωνικό πόλεμο εννοώ, για την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου σε εποχές πολέμου και στρατιωτιοποίησης των κοινωνιών, για την μετάβαση από τους ταξικούς αγώνες, την ταξική πάλη και τον ταξικό πόλεμο στην ταξική φυγή, για την ψυχική κατάσταση του πολεμιστή την ώρα της μάχης –  και άλλα.

ΕΧΕΙ σχηματιστεί η εντύπωση ότι τις αποφάσεις τις παίρνει κάποιος ισχυρός άντρας, ένας ισχυρός αρχηγός, ένας ισχυρός ηγέτης. Ο αρχηγός αυτός θέλει να κάνει κάτι, καταρτίζει ένα σχέδιο, παίρνει την απόφαση και μετά διατάζει να την εκτελέσουν, να πραγματοποιήσουν το σχέδιό του. Αυτό διαβάζουμε στην ιστορία, αυτό βλέπουμε στη τηλεόραση, αυτό ακούμε. Αυτό το μοντελάκι δεν έχει συμβεί ποτέ, ποτέ μα ποτέ. Ούτε στην αρχαία Ελλάδα ούτε στην αρχαία Ρώμη· ούτε στην αυτοκρατορική Κίνα ούτε στις κυνηγητικές, πολεμικές ινδιάνικες φυλές των πεδιάδων της Β. Αμερικής.

ΕΑΝ υπάρχει ένας μόνο αρχηγός, αυτός δεν είναι ισχυρός ή η ισχύς του είναι περιορισμένη. Σε αυτήν την περίπτωση, ο αρχηγός δεν μπορεί να μην λάβει υπ΄ όψει του τις διαθέσεις των υπηκόων του. Εάν δεν τις λάβει, δεν θα τον ακολουθήσει κανείς. Εάν επιμείνει, θα τον βγάλουν από τη μέση, ζωντανό ή νεκρό. Οι επιθυμίες και η ισχύς του αρχηγού αυτού περιορίζεται από ένα μικρό ή μεγάλο αριθμό συμβούλων. Το πρώιμο αστικό κοινοβούλιο (συσκεπτόμαστε και αποφασίζουμε μαζί) είναι πολύ γνωστή περίπτωση. Αυτό το συμβούλιο παίρνει τις αποφάσεις, λαμβάνοντας υπ΄ όψει του τις διαθέσεις των υπηκόων. Εάν οι υπήκοοι, αυτοί που βρίσκονται από κάτω (υπό) και ακούν, υπακούουν δηλαδή,  δεν συμφωνούν, υπάρχουν πολλοί τρόποι να αλλάξουν γνώμη.  Σε αυτή την περίπτωση, ο αρχηγός είναι ένα σύμβολο, προσωποποιεί την ενότητα της ηγετικής ομάδας ή του λαού. Ο πρόεδρος μιας προεδρευομένης (όχι προεδρικής) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και η περίπτωση ο αρχηγός να είναι όντως ισχυρός αλλά ένας μόνο ισχυρός δεν υπήρξε ποτέ και δεν θα υπάρξει. Για να υπάρξει ένας ισχυρός, θα πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι, λίγοι ή πολλοί. Τώρα, αυτός είναι primus inter pares, πρώτος μεταξύ ίσων. Το ποιος επιλέγεται ως πρώτος είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν μας αφορά αυτή τη στιγμή, μπορούμε όμως να κάνουμε ένα σχόλιο. Θα πρέπει να διαθέτει ένα από τα δύο χαρακτηριστικά: να ξεχωρίζει είτε για την αποφασιστικότητά του είτε για τις επικοινωνιακές του δεξιότητες. Ως πρώτος μεταξύ ίσων δεν μπορεί να άρχει: άρχω δεν σημαίνει “κυβερνώ, διοικώ”, σημαίνει “διατάζω, προστάζω” –  κατά συνέπεια, δεν μπορεί να διατάξει τους άλλους, είναι αδιανότητο. Μπορεί να προτείνει, να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει αλλά να διατάξει δεν μπορεί.

ΣΕ αυτή την περίπτωση, οι άλλοι ισχυροί άνδρες δεν είναι απλά σύμβουλοι –  όλη η ηγετική ομάδα και ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά έχουν άλλους συμβούλους, οι οποίοι επεξεργάζονται τις λεπτομέρειες πραγματοποίησης του σχεδίου (στρατιωτικοί, επικοινωνιολόγοι, κοινωνιολόγοι, επιστήμονες και άλλοι). Όλοι μαζί συσκέπτονται και αποφασίζουν. Θα πρέπει να εξετάσουμε τις μεταξύ τους σχέσεις. Να τι δεν υπάρχει μέσα σε αυτή την ομάδα: η κολακεία και η κρυψίνοια. Παραμικρή ένδειξη της μιας ή της άλλης και πήρες πόδι. Υπάρχει μόνο παρρησία χωρίς επιπτώσεις.  Υπάρχει απόλυτη ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Υπάρχει ειλικρίνεια και  αμεσότητα. Μάσησες τα λόγια σου; Πήρες πούλο. Ο καθένας και η καθεμιά ακούει με πολύ μεγάλη προσοχή τι λέει ο άλλος ή η άλλη. Κατανοεί τον τρόπο σκέψης του συνομιλή του ή της συνομιλήτριας –  διότι τις τελευταίες δεκαετίες αυξάνει ο αριθμός των γυναικών μέσα στις ηγετικές ομάδες. Οι ηγετικές ομάδες ήταν, είναι και θα είναι αναρχοκομμουνιστικές ομάδες. Ως προς τον τρόπο λήψης των αποφάσεων, όχι ως προς το περιεχόμενο.

ΑΣ αφήσουμε τον ισχυρό αρχηγό κι ας πάμε στην απόφαση. Η απόφαση δεν είναι μια στιγμιαία σκέψη ή έμπνευση. Δεν είναι κάν πρόταση –  αν και στις λεπτομέρειες του σχεδίου συχνά είναι. Η απόφαση είναι η τελική στιγμή μιας διαδικασίας, η διάρκεια της οποίας κυμαίνεται μεταξύ ημερών και δεκαετιών. Οι ηγετικές ομάδες διαχειρίζονται και επιλύουν κάποια προβλήματα. Τα οποία δεν είναι στιγμιαία αλλά κάποιας διάρκειας. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας τα ηγετικά μέλη καταλήγουν, ανεξάρτητα ο ένας από τον αλλον,  στις ίδιες σκέψεις για το τι πρέπει να γίνει. Όταν συσκέπτονται για να αποφασίσουν,  εκφράζουν σε γενικές γραμμές τις ίδιες σκέψεις. Δεν υπάρχει πάντα ομοφωνία αλλά σαφής πλειοψηφία. Ακούγονται οι σκέψεις των διαφωνούντων αλλά συνήθως υπάρχει ομοφωνία.

ΕΑΝ πρέπει να αποφασίσουν για την διεξαγωγή ενός πολέμου, πρέπει να λάβουν  οπωσδήποτε υπ΄ όψει τους δύο παράγοντες. Τον βαθμό αφοσίωσης των υποτελών τους στην απόφαση διεξαγωγής πολέμου και τις σχέσεις των υποτελών με τους Κυρίους  της κοινωνίας με την οποία θα πολεμήσουν. Ένα από τα πολύ βασικά καθήκοντα του κράτους είναι να εξακριβώνει τα αισθήματα και τις διαθέσεις των υπηκόων του –  υπάρχουν πολλοί τρόποι, οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι ένας από αυτούς. Αυτή είναι η κοινωνική κατασκοπία –  υπάρχουν κοινωνικοί κατάσκοποι. Λέγεται ότι το 70% του ρωσικού πληθυσμού συμφωνεί με την πολεμική επιχείρηση της  καταστροφής του στρατιωτικού μηχανισμού του ουκρανικού κράτους. Υπάρχει το ενδεχόμενο να αλλάξει στάση ο πληθυσμός και η ηγετική ομάδα το γνωρίζει πολύ καλά, όπως και τα προβλήματα που θα έχει. Προληπτικά δρώντας, δίνει 5 εκ ρούβλια σε κάθε οικογένεια που έχει νεκρό στρατιώτη και 3 εκ που έχει τραυματία. Θα πάρει κι άλλα προληπτικά μέτρα ώστε το ποσοστό αυτό να παραμείνει στο 70%. Εάν ολοκληρώσει σύντομα και  επιτυχώς την πολεμική επιχείρηση, το ποσοστό θα αυξηθεί.  Εάν αυτό το ποσοστό ήταν 10 ή 20%,  δεν θα εξαπολύετο η επίθεση του ρωσικού στρατού. Θα ήθελα να επισημάνω ότι επ΄ αυτού του ζητήματος είμαι κατηγορηματικότατος. Κάποια στιγμή θα το συζητήσουμε. Δεν θα γινόταν η επίθεση κι αν ο ουκρανικός πληθυσμός ήταν αφοσιωμένος και πιστός στην ουκρανική ηγετική ομάδα. Ο ουκρανικός πληθυσμός, η συντριπτική πλειονότητα δεν θέλει να τους βλέπει στα μάτια του, εδώ και τριάντα χρόνια φεύγει, έχουν φύγει 11 εκ. και θα φύγουν πολλοί ακόμα. Αυτό εννοεί η ρωσική ηγετική ομάδα όταν λέει ότι ένας από τους σκοπούς της είναι η αποναζιστικοποίηση. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και τα αισθήματα των δικών τους υποτελών και των υποτελών του ουκρανικού κράτους.

ΔΕΝ υπάρχει, φίλες και φίλοι, απόλυτη κυριαρχία, απόλυτη ισχύς. Κάθε φορά που η δυτική κυριαρχία θεώρησε ότι είναι απόλυτα ισχυρή, κινδύνευσε να κατακρημνιστεί. Τη σώζουν πάντα οι σώφρονες, αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ισχύς τους είναι σχετική και περιορισμένη, αυτοί που προκρίνουν την αυτοσυγκράτηση, τον αυτοπεριορισμό, τις παραχωρήσεις και τους τακτικούς συμβιβασμούς.

Σχολιάστε ελεύθερα!