Ukrania delenda est: πήραν την απόφαση να ισοπεδώσουν το Κίεβο;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΙ αποφάσεις του ρωσικού κράτους λαμβάνονται ομόφωνα από ένα ολιγομελές συμβούλιο –  δεν έχει σημασία πόσοι είνα και ποιοι, δεν μας ενδιαφέρει. Εικάζουμε βάσιμα ότι είναι στρατιωτικοί, πολιτικοί και θεωρητικοί (του πολέμου, της γεωπολιτικής, των Διεθνών Σχέσεων, της οικονομίας). Η αστυνομική αντίληψη της ιστορίας και της πολιτικής μας είναι παντελώς ξένα, μας είναι  παγερά αδιάφορα. Δεν έχουμε, δεν τις χρειαζόμαστε, έγκυρες πηγές και πληροφορίες –  δεν μας είναι απαραίτητα, να μη πω ότι μας είναι άχρηστα. Εδώ σκεφτόμαστε, δεν κολλάμε μπρίκια. Και επιχειρούμε να σκεφτούμε όπως σκέφτονται τα μέλη του συμβουλίου του ρωσικού κράτους, κάνουμε δηλαδή προσομοίωση της σκέψης τους. Το ενδεχόμενο να αστοχήσουμε δεν το αποκλείουμε –  μέχρι τώρα όμως δεν έχουμε διαψευστεί, διότι δεν παραβλέπουμε τα γεγονότα και διότι η στρατηγική του ρωσικού κράτους είναι σαφής και ομολογείται ξεκάθαρα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις. Στον πόλεμο νικάει ο αμείλικτος.  Εάν τα γεγονότα μας διαψεύσουν, θα επανεξετάσουμε τον τρόπο σκέψης μας. Απαντώ αμέσως και ευθέως στο ερώτημα του τίτλου: ναι, πήραν την απόφαση να ισοπεδώσουν το Κίεβο, μέσα στο 2025, ίσως σε λίγους μήνες, σε λίγες βδομάδες, σε λίγες μέρες. Θα δούμε, εδώ είμαστε.

ΓΙΑΤΙ όμως αποφάσισαν να ισοπεδώσουν το Κίεβο; Πριν απαντήσουμε, ας θυμηθούμε ότι τις τελευταίες μέρες έχουν πυκνώσει οι επιθέσεις εναντίον μεγάλων πόλεων, και του Κιέβου, με στόχο κατοικημένες περιοχές, χωρίς όμως να υπάρχουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Οι επιθέσεις γίνονται πιο συχνές και πιο καταστροφικές τη στιγμή που ο αντίπαλος ζητά εκεχειρία ενός μήνα. Θα σταματήσυμε ένα μήνα και μετά θα συνεχίσουμε! Εκπλήττομαι!!! Πού τη βρήκαν τόση ευαισθησία και τόση εξυπνάδα; Και τι θα κάνουν αυτό το μήνα; Θα λύνουν σταυρόλεξα ή θα τα ξύνουν μέχρι να ματώσουν; Τι λέτε; Γιατί χρειάζονται το χρονικό διάστημα του  ενός μήνα; Να ξεκουράσουν τους πολεμιστές τους; Αυτούς που απάγουν από τους δρόμουςκαι τους στέλνουν στο μέτωπο; Πάει πουθενά το μυαλό σας, σκέφτεστε κάτι; Τι πρέπει να σκεφτούμε, όταν ο αντίπαλος προτείνει να σταματήσει ο πόλεμος για ένα μήνα. Μήπως για να ανακόψει την επέλαση του ρωσικού στρατού; Όχι! Για να εξοπλιστεί, για να φτάσουν νέα όπλα, πολλά όπλα, από την πολεμική βιομηχανία της Ευρώπης.

ΓΙΑ να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε δύο θεμελιώδη ερωτήματα. Πόσο θα ήθελαν οι αντίπαλοι να διαρκέσει ο πόλεμος μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας στην Ουκρανία; Η Ρωσία θα ήθελε να τελειώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα. Και θα είχε τελειώσει, εάν η Δύση δεν έσπευδε όχι να βάλει το χεράκι της αλλά να συντονίσει τον πόλεμο και να συνδράμει με όπλα και πληροφορίες. Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει, που φοβάται είναι να στείλει στρατό –  κι αυτό είναι μια αδυναμία κομβικής σημασίας, όπως θα δούμε παρακάτω. Και θα είχε τελειώσει, θα είχε πραγματοποιήσει την επιδίωξή της να αναγκάσει την Ουκρανία να μείνει  εκτός του ΝΑΤΟ και να εντάξει τις κατακτημένες περιοχές στη ρωσική επικράτεια, να ακρωτηριαστεί δηλαδή σοβαρά η εδαφική της ακεραιότητα. Ένα απο τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του πολέμου είναι η επιθυμία του επιτιθέμενου να διαρκέσει η επίθεση (η κατάκτηση, η πολιορκία, η καταστροφή, η εξόντωση του πληθυσμού) όσο γίνεται ταχύτερα –  αυτή η επιθυμία έχει ενσωματωθεί στα πυρηνικά όπλα: η απειλή και μόνο αρκεί για να παραδοθεί αμαχητί ο αντίπαλος. Κάτι ξέρει η Ιαπωνία. Εάν καθυστερήσει, ο επιθέμενος τα παίρνει στο κρανίο, όπως ο ενός μέτρου και πενήντα εκατοστών  Μέγας Αλέξανδρος που σταύρωσε 2.000 παληκαράκια στην παραλία της Τύρου, γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης, γιατί οι κάτοικοί της αντιστάθηκαν και τον καθυστέρησαν.  Πώς όμως θα μπορούσε να επισπευθεί η νικηφόρα λήξη του πολέμου; Ας δούμε όμως και το αντίπαλο στρατόπεδο.

ΣΤΟ στρατόπεδο της Ουκρανίας και της Δύσης υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές επιλογές. Η μία αποδέχεται την ήττα: δεν θα ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ και θα παραχωρήσουμε να κατακτηθέντα εδάφη. Θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε μόνο εάν αποδεχτούμε την ήττα και την πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί. Επί κεφαλής αυτής της πολιτικής είναι ο δήμαρχος του Κιέβου, δημοφιλέστατος, άρα, αυτό θέλει και η πλειονότητα του πληθυσμού –  όλης της Ουκρανίας, όχι μόνο του Κιέβου. Ειδάλλως, ο ρωσικός στρατός θα καταστρέψει και θα κατακτήσει όλη την Ουκρανία και ένα μεγάλλο μέρος του πληθυσμού, οι κατοικοι των μεγάλων πόλεων, θα πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς προς τις χώρες της Ευρώπης, που πλήττεται από την οικονομική ύφεση και θα πληγεί πολύ περισσότερο από την εκτίναξη της ανεργίας –  τεχνολογικής και, ιδίως, υφεσιακής, κρισιακής.

Η δεύτερη υποστηρίζει σθεναρά τη συνέχιση του πολέμου ώστε να εναχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να απελευθερωθούν οι κατακτηθείσες επαρχίες. Ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της στρατηγικής είναι ο Ζελένσκι και οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών, των τσιρακιών, υπηρετών της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας τους. Δεν τους ενδιαφέρει  η νίκη ή η ήττα, αυτό που θέλουν είναι να διαρκέσει ο πόλεμος όσο γίνεται περισσότερο –  με ένα σπάρο δύο τρυγόνια: και η Ρωσία θα αποδυναμωθεί με την παράταση του πολέμου και θα πουλήσουν πολλά όπλα, θα αποτρέψουν δηλαδή την ύφεση και την συρρίκνωση της οικονομίας.

Η δεύτερη στρατηγική είναι κυρίαρχή:  παράταση του πολέμου –  όσο πιο πολλά χρόνια διαρκέσει τόσο το καλύτερο. Πώς θα μπορέσουν οι Ρώσοι να ακυρώσουν εν τοις πράγμασι αυτή τη στρατηγική και να λήξει σύντομα και νικηφόρα ο πόλεμος; Με την ισοπέδωση του Κιέβου. Το Κίεβο είναι η μεγαλύτερη πόλη, η πρωτεύυσα, το διοικητικό κέντρο, η καρδιά  της Ουκρανίας.  Η ανομολόγητη επιδίωξη της Ρωσίας είναι η εκδίωξη του πληθυσμού μέσω της ολοσχερούς καταστροφής της πόλης. Θα θυμάστε τι έκαναν οι Ρώσοι στο Γκρόσνι της Τσετσενίας, στο Χαλέπι της Συρίας, στη Μαριούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ουκρανίας! Τις ισοπέδωσαν – και, προφανώς, νίκησαν. Με τον ίδιο τρόπο, με αργούς ρυθμούς, ισοπεδώνονται οι μεγαλύτερες πόλεις –  Χάρκοβο, Οδησσός, Χερσώνα. Όμως,  η τακτική αυτή, η βραδεία κατάκτηση και πορεία προς το Κίεβο,   είναι χρονοβόρα και, το σημαντικότερο, δαπανηρή. Ο αντίπαλος θα παραδεχτεί την ήττα του μόνο εάν πληγεί το κέντρο του, εάν καταστραφεί η πρωτεύουσα, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις, με επανειλημμένες σφοδρές και ανηλεείς, αμείλικτες επιθέσεις . Σε αυτή την περίπτωση, θα οξυνθεί η σύγκρουση μεταξύ των δύο στρατηγικών με συνέπεια αφενός την υπερίσχυση του δημοφιλούς δημάρχου, την αποδοχή της ήττας και την υιοθέτηση των όρων της Ρωσίας και αφετέρου την απομάκρυνση του Ζελένσκι –  ή την εκπαραθύρωσή του. . .

ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση, της λήξης του πολέμου, οι ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες δεν θα ηττηθούν –  προετοιμάζουν από τώρα το έδαφος με το ιδεολόγημα της απειλής της Ρωσίας. Χρειαζόμαστε όπλα, όπου νάναι έρχονται οι Ρώσοι, όλες οι χώρες πρέπει να εξοπλιστούν. Και θα εξοπλιστούν. Μια ζωή θα εξοπλίζονται. Η παραγωγή της  πολεμικής βιομηχανίας δεν πρέπει να σταματήσει, κι ας μην γίνεται πόλεμος. Θα παράγουμε όπλα που θα αντικαθιστούν τα παλιά εις τον αιώνα τον άπαντα. Εάν η πολεμική βιομηχανία βάλει λουκέτο, ο καπιταλισμός θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Η σχέση πολεμικής βιομηχανίας, κράτους και καπιταλισμού είναι στενότατη –  κανένα μέλος της σχέσης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα άλλα δύο. Ας μη ξεχνάμε και τη σειρά εμφάνισής τους: πρώτα η πολεμική βιομηχανία, μετά το κράτος και μετά ο καπιταλισμός. Με αυτή όμως τη γενεαλογία θα καταπιαστούμε αύριο το πρωί.

Ξημέρωσε και πάνω να σκαλίσω τα κρεμμυδάκια, να φυτέψω πεπόνια, και σε σπορείο αγγουράκια για τουρσί (πίκλες), και ωμά τρώγονται, και ντομάτες (του Αγίου Πέτρου, έτσι λέγεται η ποικιλία, δεν κάνω πλάκα – πότε έκανα;).