προς το τέλος των παρελάσεων της 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου

‘Η τέχνη του πολέμου μας διδάσκει να μην στηριζόμαστε στην πιθανότητα ότι ο εχθρός δεν θα έρθει, αλλά (να στηριζόμαστε) στην ετοιμότητά μας να τον υποδεχτούμε – όχι στην ευνοϊκή υπόθεση ότι δεν θα επιτεθεί, αλλά μάλλον στο γεγονός ότι έχουμε κάνει τη θέση μας απρόσβλητη.’

Sun Zu, Η τέχνη του πολέμου (8,12)

φίλες κια φίλοι, καλή σας μέρα

Την προσεχή Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2012, ο Πρωθυπουργός Κύριος Παπαδήμος θα συναντηθεί με τον Κύριο Αβραμόπουλο (Υπουργείο Άμυνας), τον Κύριο Γιαννίτση (Εσωτερικών), τον Κύριο Χρυσοχοΐδη (Προστασίας του Πολίτη) και τον Κύριο Μπαμπινιώτη (Παιδείας) για να συζητήσουν και να αποφασίσουν πως θα διαχειριστούν το ζήτημα των παρελάσεων της 25ης Μαρτίου. Παρόμοια συνεδρίαση διυπουργικής επιτροπής με αντικείμενο τη στάση την οποία πρέπει να κρατήσει το Κράτος δεν έχει ξαναγίνει! Η διαπίστωση αυτή μας παροτρύνει να θέσουμε, και να απαντήσουμε, τα παρακάτω ερωτήματα:

Τι αναγκάζει τους Κυρίους ώστε να συνεδριάσουν για να συζητήσουν και να αποφασίσουν τι θα κάνουν; Τι θα συζητήσουν; Τι θα αποφασίσουν; Μπορούμε να το γνωρίζουμε;

Ασφαλώς και μπορούμε, φίλες και φίλοι, παρ’ όλο που δεν θα είμαστε εκεί για να ακούσουμε τι θα πουν και τι θα αποφασίσουν.  Αυτά που θα εκθέσω και θα υποστηρίξω θα τα ελέγξουμε την επομένη των παρελάσεων για να δούμε κατά πόσο η θεωρία της Κυριαρχίας, την οποία εκθέτουμε και εφαρμόζουμε εδώ  στην Κακιά Σχολή μας επιτρέπει να εντοπίζουμε τις σκέψεις του Κυρίου, να αποκωδικοποιούμε τις χειρονομίες του, να καταγράφουμε τις σκέψεις του και τα αισθήματά του, να εκθέτουμε τις αποφάσεις του.

Ο Κύριος είναι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι κατά τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου θα επαναληφθεί αυτό που έγινε στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Τι έγινε; Ο Κύριος υπέστη μια αναπάντεχη, μη αναμενόμενη ήττα, και σε πραγματικό και σε συμβολικό και σε ιδεολογικό επίπεδο. Ήταν η πρώτη ήττα μετά την γενική απεργία που έγινε την άνοιξη του 2002 για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο του Γιαννίτση για την επιμήκυνση των ορίων της συνταξιοδότησης. Ο Γιαννίτσης υποχώρησε ατάκτως – τη Δευτέρα όμως θα συμμετέχει την διυπουργική επιτροπή. (Ο  Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν ήττα!). Ο Κύριος δεν ξεχνά ποτέ τις ήττες του – τη λέξη ‘ήττα’  δεν θέλει ούτε να την ακούει, ενώ η αλήθεια για τον Κύριο είναι κάτι που σχετίζεται με τη λήθη και το λάθος, είναι η μη λήθη, το μη λάθος. Όπως δεν ξέχασε την ήττα του 2002, και επανήλθε δριμύτατος (με τα μνημόνια, με την αρπαγή του πλούτου που απολαύουμε), έτσι δεν ξεχνάει και την ήττα της 28ης Οκτωβρίου.

Η διυπουργική επιτροπή θα συνεδριάσει για να διαχειριστεί την ήττα της 28ης Οκτωβρίου. Τι σημαίνει διαχείριση της ήττας; Σημαίνει την αποκατάσταση της (υλικής, συμβολικής, ιδεολογικής) ισχύος και του κύρους, σημαίνει την αποτροπή νέων πληγμάτων,  σημαίνει την ιδεολογική αντιμετώπιση αυτών που επιφέρουν τα πλήγματα. Ο Κύριος γνωρίζει ότι στο επίπεδο της πρακτικής, του θεσμού των παρελάσεων είναι και ισχυρός αλλά και ανίσχυρος, ευάλωτος. Είναι ισχυρός λόγω της επιβολής της εθνικής συνείδησης στούς υποτελείς. Βλέπουμε τα στρατευμένα νιάτα να παρελαύνουν, αυτά που αύριο θα υπερασπίσουν τα σύνορα και τις γυναίκες μας, τη μαθητιώσα  (που θέλει να μάθει) νεολαία, το μέλλον του Έθνους, τους βετεράνους πολεμιστές της Εθνικής Αντίστασης, νιώθουμε την εθνική ομοψυχία και ενότητα, το κοινό συμφέρον που έχουν οι επίσημοι, ο Κύριος δηλαδή, οι παρελαύνοντες και παρελαύνουσες, και οι υποτελείς θεατές. Ο Κύριος είναι βέβαιος ότι το παραμύθι το έχουν χάψει οι υποτελείς υπήκοοι και αυτό σημαίνει πως είναι υπάκουοι και υποτεγμένοι. Είναι όμως και ανίσχυρος διότι το πλήθος των θεατών, λόγω της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας,  είναι σε θέση να χαλάσει το στημένο πανυγήρι.

Θα μπορούσε ο Κύριος να ξεμπερδεύει με την ήττα και το πρόβλημα καταργώντας τις παρελάσεις. Αυτή είναι η μία λύση. Υπάρχουν άλλες δύο. Η μία είναι η προστασία της τέλεσης των παρελάσεων από τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους και η άλλη η υπόδειξη στους πολιτικούς να μην εμφανιστούν στην υπερυψωμένη εξέδρα με τους επισήμους – να μείνουν δηλαδή μόνο οι παπάδες και οι στρατιωτικοί. Αυτές είναι οι τρεις επιλογές του Κυρίου και με αυτές θα ασχοληθούν τη Δευτέρα – πριν από αυτούς όμως θα ασχοληθούμε εμείς εδώ στην Κακιά Σχολή και θα υποστηρίξουμε ποια λύση από τις τρεις θα προκρίνουν και γιατί. Το εάν θα κάνουμε λάθος, θα το δούμε την επομένη των παρελάσεων.

Ο Κύριος δεν θέλει ούτε να σκεφθεί πως θα καταργήσει τις παρελάσεις. Κι αυτό διότι οι παρελάσεις είναι ένας άκρως αποτελεσματικός και αποδοτικός ιδεολογικός μηχανισμός του Κράτους με τον οποίο καταφέρνει να επιβάλλει και να διαιωνίσει, να ανανεώσει την εθνική ομοψυχία, την εθνική συνείδηση και το εθνικό συμφέρον, να χρησιμοποιήσει την Ιστορία για να ενισχυθεί η ιδεολογική και πολιτική Ισχύς του Κυρίου. Η επιβολή όμως της εθνικής ομοψυχίας και ομόνοιας δεν μπορεί παρά να γίνει με την απάτη και τη βία. Πρόκειται για τη βία του εκφοβισμού και της απειλής. Οι παρελάσεις είναι αφενός μια πρακτική επίδειξης της στρατιωτικής, θρησκευτικής και πολιτικής Ισχύος και αφετέρου μια πρακτική επίδειξης της Υποταγής, της Υπακοής και της Κοινωνικής Αιχμαλωσίας (οι παρελαύνοντες και οι θεατές είναι υπάκουοι Υποτελείς). Μιας και κάθε ιδεολογικός μηχανισμός είναι χρήσιμος, αντιλαμβάνεστε  ότι  ο Κύριος δεν έχει καμιά διάθεση να παροπλιστεί, να αποδυναμωθεί. Κάθε θεσμός, κάθε πρακτική, κάθε μηχανισμός που ενισχύει την Κυριαρχία είναι πολύτιμος και πρέπει να προστατευθεί με κάθε τρόπο. Κάθε θεσμός που καταργείται συνιστά μια αποδυνάμωση της Κυριαρχίας, μια απώλεια της Ισχύος του Κυρίου. Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο μια μέρα να καταργήσει της παρελάσεις; Ναι, μόνον όταν θα αναγκαστεί, μόνο όταν δεν τον συμφέρει να τις διατηρήσει, μόνο όταν η ζημιά θα είναι μεγαλύτερη από το όφελος – η γνώμη μου είναι ότι οδεύουμε προς τα εκεί, όπως θα δείξω παρακάτω.

Η λύση αυτή, προς το παρόν, δεν θα προκριθεί. Ο Κύριος θεωρεί ότι είναι ισχυρός ώστε να γίνονται όπως αυτός νομίζει ότι πρέπει να γίνονται, ότι του είναι ακόμα χρήσιμες και αποδοτικές. Τη λύση αυτή ούτε καν θα τη θέσει κατά τη συνεδρίαση της διυπουργικής επιτροπής. Οι Κύριοι όμως θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν για τις άλλες δυο επιλογές. Η επιθυμία τους είναι να γίνουν οι παρελάσεις με τέτοιο τρόπο ώστε και η ήττα της 28ης Οκτωβρίου να αποκατασταθεί και να αποτραπούν νέα πλήγματα και να αντιμετωπιστούν οι φορείς των πληγμάτων. Ο ένας τρόπος είναι να προστατευθεί η τέλεση των παρελάσεων από την Αστυνομία και τις παραστρατιωτικές και παρακρατικές δυνάμεις. Η λύση αυτή όμως παρουσιάζει ένα βασικό μειονέκτημα: θα μετατρέψει τους δρόμους όλων σχεδόν των πόλεων της επικράτειας όπου θα γίνουν οι παρελάσεις σε πεδία μαχών!

Θεωρώ ότι ούτε αυτή η λύση θα προκριθεί. Το πόσο προβληματίζονται οι Κύριοι για το τι θα γίνει την 25η Μαρτίου, τό πόσο σοβαρά παίρνουν τις παρελάσεις  φαίνεται από την τοποθέτηση του Χρυσοιχοΐδη στο Υπουργείο Κρατικής Καταστολής, το κατ’ ευηφισμόν Προστασίας του Πολίτη. Κατά συνέπεια, δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο ακόμα και της επέμβασης της Αστυνομίας. Το γιατί θα το δούμε αφού εξετάσουμε τη τρίτη λύση, η οποία μας βοηθάει να δούμε και πως σκέφτεται ο Κύριος και ποιες αποφάσεις παίρνει.

Ο Κύριος παίρνει υπόψη του δυο δεδομένα. Το πρώτο είναι η επιθυμία του να γίνουν οι παρελάσεις αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να βγουν όχι μόνο αλώβητες αλλά και αναβαθμισμένες, δηλαδή να σβηστεί η ήττα του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.  Το δεύτερο είναι η κοινωνική και πολιτική συγκυρία, η βεβαιότητά του δηλαδή ότι θα επαναληφθεί η διαμαρτυρία κατά των πολιτικών που εκτυλίχθηκε στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Πως θα μπορέσει να αποτρέψει την διαμαρτυρία  κατά των πολιτικών αλλά και την μη τέλεση των παρελάσεων; Υπάρχει τρόπος ώστε να γίνουν οι παρελάσεις χωρίς να υπάρξει διαμαρτυρία κατά των πολιτικών;

Υπάρχει: να μην συμμετέχουν οι πολιτικοί, να μην καθίσουν μεταξύ των επισήμων, η προσωποποίηση της Κυριαρχίας να περιοριστεί στους παπάδες και τους στρατιωτικούς. Τα πρόσωπα αυτά συμβολίζουν την μονιμότητα της Κυριαρχίας περισσότερο από τους πολιτικούς: δεν είναι εκλεγμένα και το αξίωμά τους είναι ισόβιο. Τα αξιώματα όμως των πολιτικών είναι προσωρινής διάρκειας (πρόεδρος της Δημοκρατίας, Υπουργοί, Δήμαρχοι, Νομάρχες, Περιφερειάρχες, κλπ). Θα κρίνουν λοιπόν οι Κύριοι ότι η θυσία των πολιτικών θα  επιφέρει πολύ θετικά αποτελέσματα, ότι θα είναι η καλύτερη λύση: θα αποτραπεί η διαμαρτυρία, οι παρελάσεις θα γίνουν κι έτσι θα αποκατασταθούν οι ζημίες της ήττας της 28ης Οκτωβρίου.

Πιθανόν να ανακοινώσουν εγκαίρως ότι οι πολιτικοί δεν θα είναι μεταξύ των επισήμων, των Κυρίων που προσωποποιούν την Κυριαρχία (αυτοί είναι οι επίσημοι), ώστε οι υποτελείς να γνωρίζουν ότι θα πάνε στις παρελάσεις όχι για να διαμαρτυρηθούν αλλά για να χειροκροτήσουν και να επιβεβαιώσουν την εθνική ενότητα και ομοψυχία. Και είναι βέβαιοι ότι αυτό θα πράξουν οι Υποτελείς. Οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, οι παρελάσεις όμως, μια όψη της Κυριαρχίας, άρα η Κυριαρχία, είναι εδώ και επιβάλλεται με κάθε τρόπο. Κάνοντας ακόμα και μια τακτική υποχώρηση. Αργότερα, θα επανέλθουν και οι πολιτικοί.

Πληθώρα ενδείξεων μας παροτρύνει να υποστηρίξουμε ότι η λύση αυτή θα αποβεί αποτελεσματική. Έχουμε δει ότι όταν οι πολιτικοί απομακρύνονται, κατόπιν διαμαρτυριών, οι υποτελείς δεν παρεμποδίζουν την τέλεση της παρέλασης αλλά την παρακολουθούν με δέος και χειροκροτούν τους στρατιώτες και τη μαθητιώσα νεολαία. Η λύση της μη εμφάνισης των πολιτικών θα καταφέρει από τη μια να μην μετατρέψει τις παρελάσεις σε χώρους διαμαρτυριών κι από την άλλη να αποφευχθεί η επέμβαση της αστυνομίας. Ο κρατικός ιδεολογικός μηχανισμός των παρελάσεων θα προστατευθεί και θα ενισχυθεί.

Η λύση αυτή δείχνει ότι η ήττα της 28ης Οκτωβρίου άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στο σώμα της Κυριαρχίας. Δείχνει ότι η τακτική αυτή υποχώρηση του Κυρίου είναι μια ρωγμή, μια χαραμάδα στο συμπαγές τείχος της Κυριαρχίας η οποία δεν μπορεί να κλείσει. Αυτό που επιχειρεί ο Κύριος είναι να η αποφυγή, η αποτροπή της διεύρυνσης της ρωγμής. Η λύση αυτή δείχνει ότι ο Κύριος δεν έπαψε να ανησυχεί, κάθε άλλο.

Η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου ακολουθεί τη πορεία του νερού: κυλάει προς τα εκεί που μπορεί να κυλήσει. Εκεί που μπορεί να κυλήσει είναι η αδυναμία του εδάφους να το συγκρατήσει, να το περικλείσει. Θέλω να πω ότι η Κυριαρχία έχει αδύνατα σημεία και οι Υποτελείς παραγωγοί, οι πολεμιστές του κοινωνικού πολέμου και τα γνωρίζουν και τα προσβάλλουν. Την 28η Οκτωβρίου το νερό του κοινωνικού πολέμου κύλησε στις παρελάσεις. Ένας απο τους σκοπούς της Ανωτάτης Σχολής Κακών Τεχνών είναι να εντοπίζει τα αδύναμα σημεία προς τα οποία κυλάει το νερό του κοινωνικού πολέμου, σημεία τα οποία ανακαλύπτουν οι ίδιοι οι Υποτελείς, σημεία τα οποία επιχειρούμε να συγκεντρώσουμε, να στοχαστούμε επ’ αυτών, να τα μελετήσουμε, να τα προβληματικοποιήσουμε, να τα επεξαργαστούμε θεωρητικά. Δεν φοβόμαστε εάν κάνουμε λάθη – το λάθος είναι ένας βράχος τον οποίο αποφεύγουμε με την  ταχύτητα που το νερό τον αποφεύγει: αστραπιαία.

Η λύση του Κυρίου δείχνει ότι οι παρελάσεις συνεχίζουν να είναι ένα αδύναμο σημείο. Το υποστηρίζουμε εδώ και χρόνια. Η κατάργηση των παρελάσεων είναι και εύκολη και αποδοτική. Πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητο να γίνει λόγω της εμπέδωσης της εθνικής συνείδησης και ομοψυχίας. Τώρα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή: οι παρελάσεις έγιναν χώρος διαμαρτυριών αλλά εάν οι πολιτικοί δεν είναι εκεί, τι θα κάνουμε;

Θα πάμε να χειροκροτήσουμε τον στρατό, να θαυμάσουμε τα τανκς, να καμαρώσουμε τη μαθητιώσα νεολαία, να συγκινηθούμε με τους αντιστασιακούς ή να παρέμβουμε αιφνίδια και ακαριαία και να καταργήσουμε τις παρελάσεις;

Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι κάθε ήττα φέρνει μια νέα ήττα, το έχουμε κατανοήσει πολύ καλά εδώ και πολλές δεκαετίες, θα πρέπει να γνωρίζουμε ακόμα ότι κάθε νίκη φέρνει και μια νέα νίκη. Και όπου μπορούμε να νικησουμε, οφείλουμε να νικήσουμε.