από την νεκροζώντανη ιστορική (κοινοβουλευτική) Αριστερά έχει απομείνει μόνο το θνήσκον ΚΚΕ – γιατί, πώς και πότε θα αποσυντεθεί;

30 Comments

1. Καλημέρα Αθανάσιε,
   Σε μελετώ ανελλιπώς κάθε πρωί και εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και μετα το ’30. Εύχομαι να μπορώ να πληρώνω σύνδεση στο νετ για να σε διαβάζω.
   Θα ήθελα όταν βρεις χρόνο να σχολιάσεις το γαλλικό έργο «η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού». Γνωρίζοντας βέβαια τι εννοείς εσύ κομμουνισμό (και συμφωνω), θα ήθελα την άποψη σου περισσότερο στο αν είναι συγκρίσιμος ο κομμουνισμός (αυτος που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι και που έχει εφαρμοστεί ) με άλλα κινήματα / καθεστώτα, όπως ο φασισμός και ο ναζισμός.
   Υγεία, Δημήτρης Κ.

2. Είδαμε και αλλού που αποσυντέθηκαν εντελώς τα παραδοσιακά ΚΚ, την καινούρια αριστερά που αναδύθηκε και τα χάλια της.
   Αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αναδύεται από τώρα, τι την εμποδίζει;
   H “γραφειοκρατία του Περισσού” ;

3. E, να απαντήσω και εγώ, αφού ευχαριστήσω για τον κόπο σου. Βέβαια πολλά από αυτά που γράφεις τα θεωρώ εντελώς κλισεδιάρικα (θα πω παρακάτω), και είναι πραγματικά κοπιαστικό μεταξύ πολλών βαρετών κλισέ που εκτοξεύονται κατά του ΚΚΕ, να ξεχωρίζεις την κριτική που αξίζει να απαντήσει κανείς σε αυτήν.

   Ξεκινάμε : Το ΚΚΕ όντως δεν θέλει να κυβερνήσει το ίδιο. Θέλει να κυβερνήσει ο λαός, η εργατική τάξη με πιο σωστούς μαρξιστικούς όρους. Αν δεν θέλει ο λαός ο ίδιος να κυβερνήσει και αν δεν θέλει να καταλάβει ότι μόνη του διέξοδος είναι να κυβερνήσει ο ίδιος, τότε μη σώσει ποτέ το ΚΚΕ να κυβερνήσει. Αν γινότανε ένα μαγικό και ερχότανε πρώτο στις εκλογές το ΚΚΕ, χωρίς αντίστοιχα ο κόσμος που το ψήφισε να έχει καταλάβει ότι πρέπει να κυβερνήσει ο ίδιος και όχι το κόμμα, π.χ. αν ψήφιζε ΚΚΕ για διαμαρτυρία ή από απογοήτευση, τότε εγώ και όλοι οι κουκουέδες που ξέρω, θα ήμασταν αντίθετοι με την διακυβέρνηση του κόμματος αυτού. Το ΚΚΕ είναι κατά της ανάθεσης και το δηλώνει πάντα, γι΄ αυτό και πάντα λέει ότι δεν αρκεί να το ψηφίζεις, πρέπει να το στηρίζεις και πριν και μετά τις εκλογές με τις πράξεις σου.

   Στο σημείο αυτό να πω ότι αντίθετα με τα βαρετά κλισέ των αναρχικών (αφόρητα μικροαστοί και ατομικιστές οι περισσότεροι), εμείς οι κουκουέδες (και οι ΠΑΜΙΤΕΣ, γιατί το ΠΑΜΕ είναι πιο σημαντικό από το ΚΚΕ) είμαστε πραγματικοί άνθρωποι, εργαζόμενοι ή άνεργοι, όχι τίποτα κουρδισμένα πειθήνια ρομποτάκια. Δεν την έχετε αποκλειστικό προνόμιο την προσωπικότητα εσείς οι αναρχικοί. Απλώς εμείς έχουμε μάθει να ιεραρχούμε τις αξίες και να βάζουμε την αξία της πάρτης μας στην υπηρεσία ενός δύσκολου και ωραίου συλλογικού στόχου. Πάμε παρακάτω.

   (συνεχίζεται)

4. Το ΚΚΕ λοιπόν δεν θέλει το ίδιο να κυβερνήσει, θέλει να κυβερνήσει ο λαός. Είναι σαν τον κόουτς που κοουτσάρει από τον πάγκο, αλλά μπάλα πρέπει να παίξει ο λαός και η εργατική τάξη. Μέχρι να αποφασίσει ο λαός να παίξει μπάλα, το ΚΚΕ θα προσπαθεί απλώς να τον κατεβάσει στο γήπεδο να παίξει, αντί να κάθεται στην κερκίδα να χειροκροτεί σα χάνος. Ας κατέβει ο λαός να παίξει μπάλα και βλέπουμε.

   Το πώς θα πάρει ο λαός την εξουσία, όταν το αποφασίσει, ας το να το δούμε τότε. Τώρα είμαστε πολύ πολύ μακριά από αυτό. Τέτοια πράγματα δεν γράφονται στο ίντερνετ, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Να σημειώσω μόνο ότι επειδή το ΚΚΕ δεν λέει πώς ακριβώς θα γίνει αυτό, γιατί δεν είναι η ώρα ακόμα να το πει, δεν σημαίνει πως δεν θα έχει για την ώρα αυτή και κάποιου είδους σχέδιο.
   Στο σημείο αυτό και μία άλλη παρέκβαση που φαίνεται άσχετη, αλλά είναι σχετική. Θεωρώ ότι το σχήμα Κύριος – Υποτελείς που προτείνεις, είναι εντελώς παγιωμένο και αμετάβλητο, και για αυτό τελείως αντιδιαλεκτικό και συνεπώς λανθασμένο με την εξής έννοια : Κάποιος που σήμερα υπηρετεί τον Κύριο, αύριο μπορεί να μην τον υπηρετεί, και το αντίστροφο φυσικά. Δεν υπάρχει κάποιος κακός Κύριος που μας ταλαιπωρεί και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Αυτό θα ήταν εύκολο, μπορεί ήδη να τον είχε καθαρίσει καμιά οργάνωση και να ξεμπερδεύαμε. Υπάρχουν συγκεκριμένες σχέσεις παραγωγής, προσδιορισμένες ιστορικά, (σαν μαρξιστής που δηλώνεις θα έπρεπε ήδη να είχες εγκαταλείψει το αντιδιαλεκτικό σχήμα Κύριος – Υποτελείς), και αυτές τις προσδιορισμένες ιστορικά σχέσεις πρέπει να αντικαταστήσουμε με ένα άλλο, λογικό και ανθρώπινο τρόπο παραγωγής, οπότε και οι όποιοι κύριοι (με μικρό) υπηρετούν τις σημερινές σχέσεις παραγωγής, θα πρέπει να βρουν κάποια άλλη χρήσιμη δουλειά να κάνουν. ¨Η να τους βρούμε εμείς.

   Το νόημα της παρέκβασης είναι ότι δεν υπάρχει ένας Κύριος (με μεγάλο) που θα πατήσει το κουμπί να μας στείλει πυραύλους αν έρθει η ώρα της αλλαγής του τρόπου παραγωγής. Υπάρχουν υπηρέτες του κεφαλαίου, υπηρέτες του σημερινού τρόπου παραγωγής, πρόθυμοι σήμερα να πατήσουν το κουμπί, κάποιοι από αυτούς όμως αύριο μπορεί να έχουν περάσει με το μέρος μας. Και θα έχουν περάσει. Γι΄ αυτό και εμείς οι κουκουέδες δεν έχουμε κανένα φετίχ, π.χ. με τους μπάτσους, ή άλλους υπηρέτες του κεφαλαίου που έχουν πόστα πχ στο στράτευμα, ούτε τους θεωρούμε το απόλυτο κακό, σαν μερικούς μερικούς. Αύριο κάποιοι από αυτούς, όχι όλοι φυσικά, αλλά τόσοι ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας, μπορεί να έχουν περάσει με το μέρος μας. Και θα έχουν περάσει. Και για να έχουν περάσει κάποιοι από αυτούς, η υπόλοιπη κοινωνία θα είναι κατά το μεγαλύτερο ή κατά το πιο υπολογίσιμο και σεβαστό μέρος της, (το μέγεθος όπως και τα νούμερα δεν έχουν για μας τους μαρξιστές λενινιστές απόλυτη αξία), δική μας.

   Μην υπερεκτιμάς λοιπόν την σημερινή οπλική υπεροπλία του κυρίου (του κεφαλαίου θα πω εγώ). Για να την εξασκήσει και να την υλοποιήσει, χρειάζεται ανθρώπους και μάλιστα πολλούς και αυτό είναι το μειονέκτημά του. Και ο νοών νοείτο. Εξυπνος άνθρωπος φαίνεσαι, κάτι θα καταλάβεις. Ούτε τη δυνατότητα επιτήρησης να υπερεκτιμάς. Πέντε ανθρώπους που κουβεντιάζουν σε ένα καφενείο, (όχι φυσικά στο ίντερνετ), κανείς δεν τους επιτηρεί. Η σούπερ επιτήρηση είναι ένας μύθος που μας έχουν επιβάλει και εσύ δεν θα έπρεπε να ψαρώνεις. Τη φυσική παρουσία κανείς δεν μπορεί να την επιτηρήσει.

   (συνεχίζεται)

5. Λες : «Το μοναδικό του μέλημα είναι η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού – έχει συγκροτηθεί με πρότυπο το Κράτος, είναι ένα μικρό Κράτος, με κυβέρνηση και πρωθυπουργό, διότι θέλει, λέει, να κατακτήσει το Κράτος, να το καταστρέψει και να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό».
   Καταρχήν, το ότι θέλει το ΚΚΕ να καταστρέψει το (αστικό) Κράτος και να το αντικαταστήσει με τη λαϊκή εξουσία, δεν το λέει το ίδιο, το λέει και ο Άγιος Μαρξ, στον εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία, βιβλίο που και εσύ έχει εγκωμιάσει, αν θυμάμαι καλά.

   Όσο για τα υπόλοιπα που λες, περί μικρού Κράτους, περι ηγεσίας κλπ (καταρχήν έχουν αλλάξει πολλές ηγεσίες κατά καιρους, τι διάολο, καμιά δεν σας αρέσει), με συγχωρείς, αλλά έχουν γίνει αφόρητα κλισέ, στα οποία δεν θα έπρεπε εσύ να καταφεύγεις, που είσαι υπέρ της φαντασίας, της δημιουργικότητας, της ευρύτητας του πνεύματος κλπ. κλπ. Εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι που δηλώνουν αναρχικοί είναι στην πλειοψηφία τους αφόρητα ατομικιστές που αρνούνται να μπούν κάτω από οποιαδήποτε ηγεσία και αρνούνται να υπηρετήσουν οποιοδήποτε συλλογικό σκοπό, πολύ απλά για να μην χάσουν τη βολή τους, να μην αναγκαστούν να δουλέψουν και για να έχουν την ευκαιρία να πουλούν την αποψάρα τους και τον εαυτούλη τους.

   Να στο πω αλλιώς, με ένα υπαρκτό παράδειγμα, αν οι κάτοικοι ενός χωριού θέλουνε να χτίσουνε ένα γεφύρι για να περνάνε τον ποταμό και να μην κάνουνε χιλιόμετρα μέχρι το επόμενο πέρασμα, δεν θα πρέπει να μπούνε προσωρινά κάτω από την ηγεσία του παλαιότερου και εμπειρότερου μάστορα, που θα τους πει πώς χτίζεται σωστά το γεφύρι ;;; Πόσο εξουσιαστικό είναι να τους δείξει ο μάστορας πώς χτίζεται το γεφύρι και πόσο δήθεν αντιεξουσιαστικό είναι να μην τον υπακούσεις, να αρνηθείς να βοηθήσεις, κάνοντας τελικά κακό στην ολότητα ;;; στο χωριό δηλαδή ;;;

   Αυτό κάνετε όλοι οι ατομικιστές αναρχικοί (δεν ξέρω αν εσύ ανήκεις σε αυτούς, αν δεν ανήκεις, σε σώζει ο Μαρξ που έχεις, κατά δήλωσή σου, μελετήσει).

   Αυτό κάνουνε όλοι οι αναρχικοί. Βαζουνε στη θέση του εχθρού ένα τερατώδες φάντασμα που το βαφτίζουν εξουσία, το οποίο όμως απλά δεν υπάρχει. Εξουσία είναι απλά μια ιστορικά προσδιορισμένη σχέση που ασκείται συνεχώς μεταξύ των ανθρώπων, και το είδος της συγκεκριμένης εξουσίας (διαφορετικά ασκείται η εξουσία στη φεουδαρχία, διαφορετικά στη δουλεία, διαφορετικά στην αστική δημοκρατία), δημιουργείται από αυτούς που έχουν να ωφεληθούν από τις συγκεκριμένες σχέσεις παραγωγής, προκειμένου αυτές να εγκαθιδρυθούν, αλλά και στη συνέχεια να διατηρηθούν.

   Επίσης η εξουσία είναι καλή ή κακή, ανάλογα με αυτούς που υπηρετεί και ανάλογα τους στόχους της. Π.χ. το παράδειγμα με το γεφύρι, που λέω παραπάνω. Αν η εξουσία υπηρετεί στα αλήθεια και στην πράξη τους πολλούς, γιατί δηλαδή θα πρέπει να είμαστε ή να δηλώνουμε αντιεξουσιαστές ;;; Από τη στιγμή μάλιστα που θα μπορούμε να ελέγχουμε την εξουσία και να ανακαλούμε ανά πάσα στιγμή τους εκπροσώπους μας (αυτά λέει το ΚΚΕ, αν δεν το έχετε καταλάβει).

   Επισης η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού, μια χαρά χρειάζεται και αυτή, στη σημερινή συγκυρία, επειδή τα στελέχη δίνουν τις μάχες που οι εργάτες δεν προλαβαίνουν ή δεν τολμάνε να δώσουν, φοβούμενοι την απόλυση ή την ανεργία. Για αυτό εκλέγονται και μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Εκτός αν θεωρείς ότι δεν δίνουν μάχες, (μαζί με το ΠΑΜΕ) οπότε μάλλον είσαι αποκομμένος από την κοινωνία.

   (συνεχιζεται)

6. Στο σημείο αυτό, δηλώνω ότι αυτό που δεν έχετε καταλάβει όσοι δηλώνετε αναρχικοί, αυτόνομοι ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, ότι πιο στοχοπροσηλωμένοι αναρχικοί από τους κομμουνιστές δεν υπάρχουν, επειδή είμαστε οι μόνοι που παλεύουμε για την αταξική κοινωνία και την κατάργηση του κράτους, με μέθοδο, υπομονή και σχέδιο και όχι άντε ότι ναναι πετάξαμε μια πέτρα ήπιαμε ένα μπάφο και κάναμε δήθεν επανάστα.

   Τελειώνοντας, σου λέω με πραγματικά καλή διάθεση, ότι αυτό που έχεις βρει να διακηρύσσεις, περί καθημερινού κομμουνισμού, γλεντζέδικη επανάσταση, επιστροφή στα χωριά κλπ. κλπ. μπορεί να είναι μια λύση που λειτουργεί στη δική σου ατομική περίπτωση, και σου εύχομαι πραγματικά να συνεχίσει να λειτουργεί για όλη τη ζωή τη δική σου και των ανθρώπων που αγαπάς, και που μακάρι να είναι μια ζωή χιλιόχρονη και ευτυχισμένη, αλλά δεν παύει να είναι μια ατομική λύση που δεν μπορεί να εφαρμοστεί από όλους. Πολύ απλά γιατί έχουμε γίνει πολλοί, οι τεχνολογικές δυνατότητες έχουν αυξηθεί πολύ, και επιστροφή στις σπηλιές ή έστω στα χωριά για όλους δεν γίνεται. Άσε που ο καπιταλισμός αργά ή γρήγορα θα μας βρει όλους, όπου και αν κρυφτούμε, και θα ζητήσει το μερτικό του. Νησίδες δεν υπάρχουν.

   Και οι μικρές πολιτικές ομάδες που εσύ θεωρείς μέλλον της αριστεράς είναι απλά σκορποχώρι ατομικιστών που αρνούνται να πειθαρχήσουν σε οποιονδήποτε, και αρνούνται να υπηρετήσουν οποιονδήποτε συλλογικό σκοπό, για να μην χαλάσει η βολή τους. Πέρασα και από αυτές πριν καταλήξω στο κκε, και έχω προσωπική πείρα.

   Η μόνη λύση είναι να απελευθερώσουμε συνολικά την ανθρώπινη εργασία (αν κάποιους τεμπέληδες ατομικιστές τους τρομάζει η λέξη, ας την αντικαταστήσουν με τη λέξη δημιουργικότητα) από τις σημερινές σχέσεις παραγωγής που την κρατάνε φυλακισμένη και να απολαύσουμε τους καρπούς της, εμείς οι ίδιοι που παράγουμε τον πλούτο.

   Με το ΚΚΕ, (και το ΠΑΜΕ) όλοι στον αγώνα.

   ΥΓ Δεν ειμαι στέλεχος, είμαι απλός κουκουές που συμμετέχω στους αγώνες, όσο μπορώ και μέσα από τη δουλειά μου.

   Δεν με έπεισες καθόλου με το κείμενό σου, ούτε εγώ σε έπεισα προφανώς με το δικό μου. Αυτοί που τυχόν μας διαβάσουν μπορεί να κάτσουν να σκεφτούν πέντε πράγματα. Κάθησα και τα έγραψα αυτά, παρόλο που είμαι σε αφιλόξενο περιβάλλον, (ξέρω ότι οι περισσότεροι αναγνώστες σου φρικάρουν με το ΚΚΕ), μόνο και μόνο επειδή είσαι κοφτερό μυαλό, απ΄ ότι έχω καταλάβει, που μπορείς να διακρίνεις τα κλισέ από την ουσία, ακόμα και τα κλισέ που εσύ ο ίδιος έχεις πέσει μέσα. Και γιατί όπως είπα και κάποιος που μας διαβάζει μπορεί να σκεφτεί πέντε πράγματα παραπάνω.

   Κλισέ είναι και το ότι το ΚΚΕ τάχαμου θέλει να ελέγχει τα κινήματα. Καμία όρεξη δεν έχει να ελέγχει τα «κινήματα», που άλλωστε καθόλου επικίνδυνα για το κεφάλαιο δεν είναι, όπως αποδείχθηκε, απλά δεν θέλει να συνεργάζεται με θολά και άνευρα σχήματα, που συχνά είναι προκαλύμματα του ταξικού εχθρού.

   Συμφωνώ ότι η προβοκατορολογία του κκε δεν είναι πάντα σωστή, όμως αναλογιστείτε και εσείς πόσες φορές η χαλαρότητα και η έλλειψη ελέγχου στις διάφορες ομάδες έχει γίνει αφορμή να εισχωρήσει σε αυτές κάθε καρυδιάς καρύδι, από ασφαλίτες κουκουλοφόρους μέχρι πρεζομένους ούγκανους μπαχαλάκηδες. Η πειθαρχία και η αλληλεγγύη που έρχεται μόνο μέσα από τη σταθερότητα και με το να γνωρίζεις πολύ καλά ποιος είναι ο διπλανός σου, είναι απαραίτητος όρος για να αντιμετωπιστεί η δυνατότητα επιτήρησης και επέμβασης για την οποια μιλάς. Όλα τα άλλα είναι κλισέ και βαρετά. Ακόμα και αν σε κάποιες ομάδες δεν είναι προβοκάτορες κατ΄ επάγγελμα, καταλήγουν προβοκάτορες εκ του αποτελέσματος της δράσης τους, λόγω της χαλαρότητας και της αποσπασματικότητας της όποιας δράσης τους. Το θέαμα δεν είναι επανάσταση.

   Σε ευχαριστώ επίσης που στο άρθρο σου δεν χρησιμοποίησες το υπέρτατο κλισέ όλων των εποχών που χρησιμοποιούν ολοι οι αντικομμουνιστές, δηλαδή τον Στάλιν, αλλά προσπάθησες να επιχειρηματολογήσεις με σημερινά δεδομένα. Σε όσους μου λένε για τον Στάλιν, εγώ τους λέω να κοιτάξουν τα σημερινά χαλια τους και όχι τι έγινε στην ΕΣΣΔ την περίοδο του Στάλιν (άλλωστε δεν μπορεί να είχε μόνο κακά η περίοδος αυτή, είχε και καλά, αφού ο κόσμος δεν πάλευε για την επιβίωσή του. Το γράφω προκαταβολικά και για όσους αρχίσουν να τσαμπουνάνε τα ίδια κλισέ σαν τον tuluba). Άλλωστε εμείς εδώ έχουμε ήλιο που δεν είχανε στην ΕΣΣΔ και γι΄ αυτό θα φτιάξουμε καλύτερο κομμουνισμό από ότι στην ΕΣΣΔ.

   Άντε γεια, φχαριστώ για το διάλογο και δηλώνω προκαταβολικά ότι ούτε σε σένα ούτε σε αναγνώστες σου θα απαντήσω περαιτέρω, λόγω χρόνου αλλά και λόγω του ότι είχα να πω, νομίζω ότι το είπα. Τελειώνοντας να πω ότι δεν πρέπει καθόλου να χαίρεσαι εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος αν διαλυθεί το ΚΚΕ (και εδώ διακρίνω μια αδικαιολόγητη εμπάθεια και μνησικακία, που δεν ταιριάζει με νηφαλιότητα της σκέψης), με τον ίδιο τρόπο που όποιος μαλάκας χάρηκε με την διάλυση της ΕΣΣΔ, αργότερα ήρθε αντιμέτωπος με το κεφάλαιο που έγινε εντελώς αχαλίνωτο, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος. Και αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.

   Tuluba, το ναζισμό τον τσάκισε ο κόκκινος στρατός. Για τη Μαύρη Βίβλο, ψάξε λίγο, μην τα θέλεις όλα έτοιμα. Άλλοι πολύ καιρό πριν έχουν αποκαλύψει τα ψέμματα που γράφει.

7. https://youtu.be/10nb-0zDI-w
   εδώ στο 1:30
   διαφωνείς με τον άγιο αθανάσιε!
   Μόνο με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ

8. Είναι η πρώτη φορά που ακούω μέλος του ΚΚΕ να δηλώνει ότι το ΠΑΜΕ είναι σημαντικότερο από το ΚΚΕ. (Τα υπόλοιπα τα έχω ξανακούσει, οπότε δεν τα σχολιάζω.)

9. Δημήτρη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, θα γράφω μέχρι την τελευταία μου πνοή. Το βιβλίο που αναφέρεις το γνωρίζω αλλά δεν το έχω διαβάσει. Και χρήματα δεν υπάρχουν και χρόνος. Γνωρίζω όμως ότι με τον όρο κομμουνισμός εννοούν τα αυταρχικά πολιτικά και κοινωνικά καθεστώτα του κρατικού καπιταλισμού που εγκαθιδρύθηκαν από τα κόμματα της Τρίτης Διεθνούς όχι μόνο στη Ρωσία, την Κίνα αλλά και δε άλλες χώρες του πλανήτη. Μεταχειρίζονται τη λέξη κομμουνισμός για να διαστρεβλώσουν, να απαξιώσουν και συκοφαντήσουν την κομμουνιστική, συνεργασιακή τάση και κατάσταση όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Αυτό που ονομάζουν κομμουνισμό είναι ένα ιστορικά ανεπανάληπτο φαινόμενο όπως είναι ο φασισμός και ο ναζισμός. Έχουν κοινά σημεία αλλά μια διεξοδική σύγκριση δεν μπορεί να γίνει – το κάθε ένα από αυτά έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Θλίβομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, όταν ακούω ή διαβάζω να μεταχειρίζονται τη λέξη κομμουνισμός για να περιγράψουν τις κρατικοκαπιταλιστικές (σοσιαλιστικές λεγόμενες) κοινωνίες. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να αποκατασταθεί η σημασία του όρου, πολύς χρόνος και πολλή προσπάθεια για να αρχίσουμε να τον χρησιμοποιούμε με την αρχική σημασία του όρου, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία.

10. Μήπως, Φιλίστωρ, πρόκειται για προαναγγελία διάσπασης; Καιρό έχει να διασπαστεί! Από την άλλη σκέφτομαι ότι όσο θα συρρικνώνεται τόσο θα δυναμώνει και θα πεισματώνει ο κομματικός πατριωτισμός, τόσο πιο ενωμένο θα είναι. Τόσο που τελικά ενωμένο θα εξαφανιστεί.

11. Γιατί η “άλλη αριστερά” δεν αναδύεται τώρα και θα περιμένει ως το 2020-2030;
    Ποια είναι τα σημάδια που προαναγγέλλουν αυτή την ανάδυση;
    Ποια γεγονότα το 10-12 (όπου “κάτι πήγαμε να κάνουμε”) ήταν σε αυτή την κατεύθυνση;
    Θα αναδυθεί και σε άλλες χώρες; Ποιες συγκεντρώνουν περισσότερες προϋποθέσεις;
    Ποια κοινωνική τάξη θα ηγεμονεύει σε αυτήν;
    Ποια κοινωνική τάξη θα είναι ο αντίπαλος της;

12. Δε μου φαίνεται σαν προμήνυμα διάσπασης, Αθανάσιε. Μου φαίνεται σαν αποτύπωση μιας πραγματικής διαφοροποίησης στην αυτοκατανόηση του ΚΚΕ, σε σχέση με ό,τι θυμόμαστε από παλιά. Ο αγαπητός συνομιλητής μας (ο Γιάννης Ν., εννοώ) πιθανότατα είναι αρκετά νεώτερος από σένα και δεν έχει προσωπικές μνήμες από το ΚΚΕ της περιόδου ’74-’89, για να μην πω ότι ενδεχομένως να μην έχει προσωπική εμπειρία ούτε από το 15ο-16ο Συνέδριο. Για έναν παλιό κουκουέ, η ιδέα ότι ένα συνδικαλιστικό σχήμα μπορεί να είναι σημαντικότερο από το κόμμα της εργατικής τάξης θα ήταν απλώς αδιανόητη. Στην ουσία όμως ο Γιάννης Ν. αντιλαμβάνεται και διατυπώνει κάτι που ισχύει ήδη στην πράξη: Εδώ και κάμποσα χρόνια, εκεί όπου παλιότερα θα κατέβαινε “το μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ”, κατεβαίνει πλέον “το μπλοκ του ΠΑΜΕ”. Αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο. Φαίνεται ότι, για την αντίληψη του ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ δεν είναι απλώς ένα συνδικαλιστικό σχήμα. Είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ σημαντικότερο: Αν και δε διατυπώνεται ευθέως, το ΠΑΜΕ ανομολόγητα είναι “ο Λαός του ΚΚΕ”. Είναι δηλαδή το πρόπλασμα του Λαού, που θα πάρει την εξουσία. Υπάρχει λοιπόν μια ουσιώδης στροφή στην αυτοκατανόηση του ΚΚΕ, σε σχέση με ό,τι ξέραμε από παλιά. Αυτή η στροφή δεν είναι χτεσινή. Πρόλαβε ήδη να γαλουχήσει μια νέα φουρνιά κουκουέδων, στην οποία πιθανολογώ ότι ανήκει κι ο συνομιλητής μας.

    Υ.Γ.: Αν παρ’ ελπίδα υπάρξει διάσπαση του ΚΚΕ, είμαι βέβαιος ότι ο συνομιλητής μας δε θα βρεθεί ανάμεσα σε κείνους που θα φύγουν. Η στροφή, στην οποία αναφέρθηκα (και την οποία εκφράζει με υποδειγματική καθαρότητα ο Γιάννης Ν.), είναι τόσο παγιωμένη, που έχει πλέον εγκαθιδρυθεί στον πυρήνα της κουκουέδικης αυτοκατανόησης. Όποιος δεν τη συμμερίζεται, είναι “αιρετικός”. Και έχω την εντύπωση ότι η στροφή αυτή δεν αποτελεί κάποιον ταπεινό μετριασμό του κεντρικού ρόλου που επιφυλάσσει το ΚΚΕ στον εαυτό του. Μέσα από την έξαρση του ρόλου του ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ στην ουσία υψώνει τον κεντρικό του ρόλο εις το τετράγωνο. Από το σύνθημα “Κάπα Κάπα Ε, το Κόμμα σου, Λαέ” έχουμε περάσει υπόρρητα σε μια αντίληψη ότι, όποιος δεν είναι με το ΠΑΜΕ (και, δια της μεταβατικής ιδιότητας, με το ΚΚΕ) δεν ανήκει στον πραγματικό Λαό…

13. Υπάρχει ένα θέμα με την την προτροπή του Θανάση για φυγή στην επαρχία και δημιουργία αυτόνομων κοινοτήτων, το οποίο θίγει ο Γιάννης Ν και μου δημιουργεί και εμένα ένα κόμπο στην σκέψη κάθε φορά που το ακούω. Αν υποθέσουμε ότι δημιουργείται μια αυξανόμενη ροή ανθρώπων απο τις πόλεις προς την επαρχεία που αναζητούν αυτονομία και διαχείρηση του χρόνου τους της ζωής τους όπως αυτοί θέλουν αυτό δεν θα περάσει χωρίς εμπόδια απο το κράτος που θα δει να μειώνεται η ισχύς του και θα βρει τρόπο να ανακόψει τη ροή ή να πάρει το μερτικό του φορολογόντας, κατάσχοντας ή με τη βία.

    Η απάντηση του Θανάση σε αυτό είναι ότι προτιμά να πεθάνει γλεντώντας και με το κλαδευτήρι στο χέρι παρά πολεμώντας με το όπλο στο χέρι. Το οποίο είναι αρκετά πειστικό για ανθρώπους που έχουν συνείδηση του πεπερασμένου του βίου τους, του τέλους της ζωής. Αλλά δεν είναι πειστικό για όσους προβάλουν τον εαυτό τους μέσω της συλλογικότητας ή των απογόνων τους πολύ μπροστά στο μέλλον όταν δεν θα υπάρχουν βιολογικά και άλλοι θα έχουν πάρει τη θέση τους. Απαιτεί μια αλλαγή συνείδησης που δεν είναι εύκολη για όσους έχουν μεγαλώσει στις πόλεις με τις αξίες της κυριαρχίας.

    Η απάντηση των κουκουέδων είναι ότι αυτή η απελευθέρωση μπορεί να γίνει μόνο συλλογικά και οργανωμένα στους τόπους παραγωγής και εργασίας κάποτε σε κάποιο χρόνο όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θα ανάψει το φιτίλι στην πυρίτιδα της επανάστασης. Εν τω μεταξύ όμως όχι μόνο δεν κάνει κάτι για να αλλάξει το συνειδησιακό των υποτελών αλλά αναπαράγει τις σχέσεις κυριαρχίας ρυθμίζοντας τον συσχετισμό με επιτυχία παλαιότερα και χωρίς αποτέλεσμα τώρα (όχι στις απολύσεις όχι στη μείώση των μισθών και συντάξεων, κουλτούρα της εργασίας, της πειθαρχίας κτλ) Νομίζω ότι δεν έχει απήχηση στους υποτελείς γιατί αυτοί που αναζητούν κάτι διαφορετικό στον τρόπο οργάνωσης της ζωής και του χρόνου τους, απλά δεν το βλέπουν στο κκε. Δεν είναι απλά θέμα προπαγάνδας, το μίσος (που αναφέρει στο επόμενο κείμενο ο Θανάσης) το οσφραίνονται οι άνθρωποι και δεν θέλουν να πέσουν απο το ένα μίσος στο άλλο.

14. Νομίζω φιλοι και αγαπητέ Αθανάσιε πως κάνετε όλοι σας πολύ βασικά λάθη στην κατανοηση του φαινομένου του ιστορικού κομμουνισμού. Θα πω την άποψή μου για τον ιστορικό κομμουνισμό όσο πιό σύντομα μπορώ και θα ήθελα μιαν απάντηση σε κάποια ερωτήματα από, ολους σας αν μπορείτε βέβαια να απαντήσετε, και ειδικά από τον κκε φίλο μας και τον Αθανάσιο που νομίζω πως αποφεύγουν ισοδυνἀμως τα σκληρά ερωτήματα ξέροντας πως είναι πιό εύκολο να κολυμπάνε στις προκατασκευασμένες παραδοχές τους. Για διευκόλυνση θα χωρίσω τις θέσεις μου σημεία που θα είναι επιπροσθέτως και ερωτήσεις:
    1. Η αριστερά στην πλειονότητά της (βάζω για λόγους ευκολίας όλους και τους αναρχικούς μέσα), και παρά τις όποιες συγκρούσεις (που κυμαίνονται από την απόλυτη σύγκρουση με μίσος μέχρι τις κουφαλιάρικες “διαφωνιές” μεταξύ “πολιτισμένων” ευρωαριστερών) θεωρεί πως μετά από τον καπιταλισμό υπάρχει (αν υπάρχει) μόνον ένα άλλο σύστημα το οποίο είναι εν σπέρματι ή πλήρες η αταξική κοινωνία. Σε περίπτωση που ο φαντασμένος και οραματιστής αριστερός δεν δει το όραμά του να πραγματοποιείται ένα πράγμα σκέφτεται μόνον: ότι έχουμε πάλι καπιταλισμό. Γι’αυτό ακόμα και ο Θανἀσης μιλάει για “κρατικό καπιταλισμό”. Αυτό το πράγμα βέβαια δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ, παρά μόνον στα πλαίσια του τυπικού και ουσιαστικου καθορισμού της κεφαλαιο-κρατίας ως βασική αλλά συμπληρωματική κατάσταση. Σαν “ολότητα” υπάρχει μόνον για ιδεολογικούς Λόγους για να ικανοποιεί τον ζηλωτισμό του αριστερού και την ανικανότητά του να κατανοεί τον κόσμο με άλλα κριτήρια πέραν αυτών που του χαρίσανε οι προπάτορες ταγοί κυρίαρχοι του (μαρξιστικού, αναρχικού κ.λπ) Λόγου. Λίγοι πολύ λίγοι, μεταξύ των οποίων ο πρωην τροτσκιστής αντιδραστικός Μπέρναμ αλλά και ένας Ιταλός αναρχικός κατανόησαν το προφανές πως μπορεί να υπάρξει ταξική εκμεταλλευτική καταπιεστική κοινωνία μετά τον καπιταλισμό χωρίς αυτἠ να είναι πάλι καπιταλιστική (Σοβιετική Ένωση). Οι πιό ανόητοι (οι παραδοσιακοί τροτσκιστές λ,χ) θεωρήσανε πως μπορεί να υπάρχει για μεγάλο διάστημα μεταβατική “γραφειοκρατική σοσιαλιστική” κοινωνία (“παραμορφωμένο” εργατικό κράτος για την ακρίβεια, αφού σύμφωνα με τους τρότσκες δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός παρά μόνον σε πλανητικό ίσως και διαγαλαξιακό επίπεδο) λές και είναι δυνατὀν να υπάρξει μεσοβέζικη κατάσταση μεταξύ εκμετάλλευσης και μη εκμετάλλευσης για πολύ καιρό (ίσως και καθόλου). Τι είναι λοιπόν αυτό που στεναχωρεί τους αριστερούς (και στεναχωρούσε και μένα μεχρι να αποφασίσω πως η πραγματικότητα έχει περισσότερη αξία από την ιδεοληψία); αυτό που τους στεναχωρεί είναι πως η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν εχει μέσα της έναν καλό θεούλη που να εγγυάται πως μετἀ το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει ή αντεπανάσταση (ο κακός διάολος “της μικροαστικής γραφειοκρατίας” τους πήρε πάλι τη φρατζόλα από το χέρι, ο κακός διάολος φταίει όχι εμείς, ΠΟΤΕ ΕΜΕΙΣ, έτσι λέει ο αριστερός παλίμπαιδας της πραγματικότητας). Ερώτηση απορρέουσα από αυτά: από πού προερχόμενη έρχεται η πίστη πως ό,τι είναι κακό σε αυτό τον κόσμο έχει σχέση μόνον με τον καπιταλισμό; ἠ την κυριαρχία; έχει ποτέ ο αριστερός νοιαστεί οχι μεταφυσικά για τον άνθρωπο; Ο Θανάσης ίσως, στην πράξη μάλλον και αυτό μετράει, αλλά η θεωρία του παραμένει κομμουνιστική με την έννοια της ανευθυνότητας απέναντι στα ιστορικά καθήκοντα όπου η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν είναι ένα μάθημα της δευτέρας δημοτικού της κομμουνιστικής παραφιλολογίας και της εξασφαλισμένης αρετής και “ορθότητας”
    2. Η ιστορική ανευθυνότητα και ο ιδεολογικός Λόγος έχει τραγικές συνέπειες για την ίδια την εσωτερική συνοχή της αριστερής ή κομμουνιστικής ή αναρχικής τάσης της εκάστοτε κοινωνίας.
    Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για τους παλίμπαιδες έναν δρόμο έχουν για να συνεχίσουν να είναι αιώνιοι παίδες: να ρίξουν την ευθύνη όχι μόνον στον “πάνκακο” καπιταλισμό και την “σατανική” Κυριαρχία αλλά και στούς συντρόφους τους που τους έφεραν μέσα στο μαγαζάκι της αγιοσύνης και του άσπιλου κομμουνισμού-αναρχισμού κ.λπ. Βέβαια υπάρχουν και αυτά. Όλη η ιστορία της αριστεράς είναι μια διαρκής ταλάντευση μεταξύ ιδεολογικής αυταρέσκειας και θυσίας ωστόσο, και αποστασίας στο αντίπαλο αστικό στρατόπεδο. Στο μεταξύ όλοι υποβλέπουν όλους χωρίς να κοιτάνε την φανατική μούρη τους που είναι και αυτή υπεύθυνη για την μελλοντική αποστασία. Με κλανιές δεν βάφονται αυγά. Πρακτικές λύσεις μηδέν. Αγαπω τον Θανάση παρόλο που του τα χώνω άγρια μερικές φορές (ελπίζω να μην παρεξηγείται τόσο, εκτός κι αν θέλει κι αυτός κόλακες) γιατί αν και εξαιρετικός και απολαυστικός θεωρητικός είναι και πρακτικός άνθρωπος. Θέλει υλοποιήσεις, έστω στο μικροεπίπεδο, έχει κουραστεί να ακούει για τον κομμουνισμό του άλλου κόσμου τον κομμουνισμό του επέκεινα και ζήσε μάη να φάς τριφύλλι. Είναι πολύ πιο πρακτικό να μιλάει κανείς για αγροτοκομμουνιστικές κοινότητες από το να μιλάει όπως το κ.κ.ε για κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό μιας υπερβιομηχανοποιημένης τάχαμου σοσιαλιστικής κοινωνίας. Βέβαια ο Θανάσης το παρατραβάει το σχοινί και λέει πολλά ουτοπικά πράγματα σε σχέση κυρίως με την πλήρη αποχή από την επαναστατική ένοπλη πάλη (όταν έρθει ο καιρός και όχι…τώρα βέβαια) και την πλήρη “απο-αστεοποίηση” της κοινωνίας. Αλλά αυτό είναι δικό του θέμα και όσο και να του τα χώσω τα ίδια θα λέει, οπότε ας μείνουμε στο πρακτικό επίπεδο που μας ενώνει. Ερώτηση: είναι δυνατόν να υπάρξει ένα πλήρες κομμουνιστικό σύστημα; (όχι λέω εγώ, όλοι πρέπει να φάνε τα σκατά τους και να μιλάνε κάπως προσγειωμένα αλλά και όχι ηττοπαθώς όπως μερικές φορές ο Θανάσης)
    3 και φαρμακερό
    Ο αντισοβιετισμός αντι-κκεδισμός έχει φτάσει στα ιστορικά του όρια. Οκ το σύστημα ήταν εκμεταλλευτικό, όχι καπιταλίστικό, ήταν καταπιεστικό και εν πολλοίς αντιδραστικό, αλλά η ταύτισή του με τον φασισμό ή οι γελοίες ιστορικές αναλογίες που κάνουν οι αντισοβιετικοί αριστεροί ένα πράγμα πετυχαίνουν: να βοηθούν τον καπιταλισμό και μάλιστα τον νεοφασισμό. Με το κ.κ.ε δεν έχω και τις καλύτερες σχἐσεις (έχω παίξει και ξύλο στα νιάτα μου με τους κνίτες, όπως πάρα πολλοί….και πρωην κνίτες), το ψηφίζω κατά καιρούς άλλες φορές με απωθεί αφάνταστα. Ο ιδεολογικός τους και προσωπικός μερικές φορές φανατισμός και η έπαρση με την οποία αποδίδουν “ταξικές ιδιότητες” σε όποιον δεν τους αρέσει, είναι πιά γελοία πράγματα. Αλλά, αυτό το κάνουν όλοι συμπεριλαμβανομένου του Θανάση και το ζήτημα είναι να αποδεικνύεται ή να φέρνουμε συγκεκριμένα στοιχεία για να κατηγοριοποιούμε και κατηγορούμε τους άλλους. Ερώτηση: Υπάρχει κανένας που δεν έχει αυτό το κουσούρι; Όχι, κανένας. Όλοι είναι με τον ένα ή άλλο τρόπο σοβιετικοί, και ο Θανάσης κάτι μετασοβιετικόν ό,τι και να λέει. Το θέμα της απο-σοβιετοποίησης είναι θέμα διαλεκτικής. Δεν μπορείς να υπερβείς κάτι ολικά αν δεν το υπερβείς σοβαρά, αν δεν το χωνέψεις καλά μέσα σου μέ ένα ανώτερο….στομάχι…

15. Μετά από το ” αυτό που τους στεναχωρεί είναι πως η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν εχει μέσα της έναν καλό θεούλη που να εγγυάται πως μετἀ το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει ή αντεπανάσταση (ο κακός διάολος «της μικροαστικής γραφειοκρατίας» τους πήρε πάλι τη φρατζόλα από το χέρι, ο κακός διάολος φταίει όχι εμείς, ΠΟΤΕ ΕΜΕΙΣ, έτσι λέει ο αριστερός παλίμπαιδας της πραγματικότητας)…” πρέπει να προστεθεί το “..ή ο κομμουνισμός…”

16. Ενδιαφέροντα αυτά που λες, Ιωάννη, αλλά τους λείπει εντελώς η εστίαση (κοινώς: focus). Ώρες-ώρες δυσκολεύομαι ειλικρινά να καταλάβω σε τι αναφέρεσαι και σε ποιον απαντάς. Δε βλέπω π.χ. ποιος από τους εδώ συνομιλητές σου -με την πιθανή εξαίρεση του Γιάννη Ν.- υποστηρίζει ότι μετά τον καπιταλισμό έρχεται νομοτελειακά η αταξική κοινωνία. Εις ό,τι με αφορά, υποστηρίζω ότι (α) ο καπιταλισμός, σαν τρόπος παραγωγής, δε μπορεί να είναι αιώνιος, για τον απλούστατο λόγο ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο, και (β) ότι μετά τον καπιταλισμό ενδέχεται να έρθει ένας άλλος τρόπος παραγωγής, που όχι μόνο να μην έχει σχέση με την αταξική κοινωνία, αλλά να είναι καταπιεστικότερος και πιο απάνθρωπος από τον καπιταλιστικό.
    Από κει και πέρα, όσο καλή γνώμη κι αν έχει κάποιος για τα καθεστώτα του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” -και προσωπικά δεν έχω δα και την καλύτερη-, δεν πρόκειται να βρεις άνθρωπο να υποστηρίζει ότι οι κοινωνίες εκείνες ήταν κομμουνιστικές. Ακόμα και οι εκπρόσωποι των εν λόγω καθεστώτων περιέγραφαν τις χώρες τους ως “χώρες όπου οικοδομείται ο σοσιαλισμός” -και, φυσικά, λόγος για τον κομμουνισμό θα άρχιζε να γίνεται μόνο μετά το πέρας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
    Τέλος, σε όλη τη μαρξιστική γραμματεία (συμπεριλαμβανομένης και της γραμματείας του σοβιετικού μαρξισμού) απορρίπτεται κατηγορηματικά η ιδέα ότι υπάρχει σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής. Αν όμως δεχτούμε ότι σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής δεν υπάρχει, προκύπτει αυτομάτως το ερώτημα: Σε ποιον τρόπο παραγωγής ανήκαν οι κοινωνίες που “οικοδομούσαν τον σοσιαλισμό”;

17. Αυτά που λέω είναι πολύ σαφή νομίζω. Δεν μπήκα στην παραφιλολογία περί σοσιαλισμού-κομμουνισμού (στάδια, πρώιμη μορφή, και άλλα) αλλά είπα το πολύ σαφές (και με φόκους καραφόκους) πως μετά τον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει εκμεταλλευτικό σύστημα που να μην είναι καπιταλισμός, κρατικός , γραφειοκρατικός ή ό,τι άλλο. Που είναι το αόριστο, ντεν καταλαβαίνω. Ποσώς με ενδιαφέρει τι λέει η μαρξολογική γραμματεία περί του ώριμου ή ανώριμου η ανύπαρκτου κομμουνισμού, σοσιαλισμού κ.ο.κ Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι οι αριστεροί κάνουν ό,τι μπορούν (όπως και οι δεξιοί βέβαια) για να απενοχοποιήσουν τον (ιστορικό) εαυτό τους και εις αυτό πολύ καλό ρόλο παίζει να τα φορτώνουν όλα σε ένα πάλι καπιταλιστικό σύστημα, στην αστική επιρροή, στον κρατισμό, στην κυριαρχία, παντού εκτός από τον πάναγνο εαυτό του, που πάλι έπεσε θύμα της μικροαστικής ή “σταλινικής” ἠ οπορτουνιστικής “κακίας-συνωμοσίας”. Τὀσο απλά τα λέω φίλε μου. Ο τρόπος παραγωγής μάλιστα δεν είναι θέμα να ονοματιστεί: δεν ήταν πρώιμος κομμουνισμός, δεν ήταν σοσιαλισμός, δεν ήταν ὀμως και καπιταλισμός. Και το κυριότερο δεν ήταν αριστερός “ολοκληρωτισμός” συμμετρικὀς προς τον δεξιό ολοκληρωτισμό (φασισμό)..Στο β συμφωνώ, αυτό λέω. Ξέρεις πολλούς μαρξιστές, αναρχικούς αυτόνομους να το λένε?

18. Δηλαδή, για να καταλάβω: Το α και το ω είναι να παραδεχτούμε ότι είμαστε κακοί ανθρώποι;

19. Πλάκα θα μου κάνεις.Γιατί πρέπει να εξηγώ το αυτονόητο πως μιλάμε για Ιστορία και όχι για την προσωπική υπόθεση του καθένα. Αλλά βλέπω η ιδέα πως δεν είμαστε ιστορικά οι άγιοι, μας ενοχλεί αρκετά όλους “εμάς” τους αγιοκομμουνιστές..Η ιστορική αθωότητα τέλος, αν το καταλάβατε αγαπητοί..

20. Είμαστε ιστορικά κακοί ανθρώποι, αν αυτό σε ικανοποιεί περισσότερο. Δεν ξέρω σε τι μας βοηθάει πάντως. Αν μπορείς, θα σε παρακαλούσα να γίνεις πιο σαφής, γιατί ώρες-ώρες νομίζω ότι μας κάνεις πλάκα. Αλήθεια λέω.

21. Θα γίνω πιο συγκεκριμένος στο “σπίτι” μου, για να μην το παρακάνουμε εδώ ως φιλοξενούμενοι, αλλά νομίζω (εγώ τώρα) πως μάλλον οι περισσότεροι αριστεροί στο ελάντα κάνουν μια πλάκα διαρκείας στον εαυτό τους, ή μάλλον έχουν τόσο σἰγουρη την αγιότητα της ύπαρξής τους (κάτι από το τσιπραίικο το αξιοποιεί αυτό) που δεν καταλαβαίνουν πως η Ιστορία δεν είναι το πεδίο της ωραίας τους και άμωμης εσωτερικότητας. Ούτε ότι είμαστε ιστορικά κακοί είπα, αν θέλεις, αγνοί δεν είμαστε όπως όλοι εξάλλου. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Το ότι θέλουνε οι έλλιναις αροιστερι να θεωρούν τον εαυτό τους ένα “αγνό” ιστορικό υποκείμενο και πως μερικοί από αυτούς το ρίχνουν στον αντικομμουνισμό-αντισοβιετισμό για να αποποιηθούν την “ιστορική βρωμιά-σκουριά” σου λέει ίσως κάτι; αν δεν σου λέει πάει να πει πως δεν έχουμε να πούμε και πολλά, και δεν είναι λόγος αυτός (σε αυτό το θέμα τουλάχιστον) να χαλάμε τις καρδιές μας. Αλλά το στυλ, ντεν καταλαβαίνω, το έχω φάει πολύ καιρό, δεν πιάνει σε μἐνα..

22. Διευκρινιστική ερώτηση: Με τους “Έλληνες αριστερούς” γενικώς και αορίστως συζητάς εδώ μέσα, ή με ανθρώπους των οποίων τη σκέψη έχεις λίγο-πολύ παρακολουθήσει; Συγνώμη κιόλας, αλλά δε θα παραστήσω το συνήγορο ενός μυθικού όντος, το οποίο εσύ θέλεις να αποκαλείς “Έλληνας αριστερός” -ό,τι και αν εννοείς με τον όρο. Εάν θέλεις να σκιαμαχήσεις με απόψεις που δεν εκφράζονται εδώ μέσα (κι ενδεχομένως να μην εκφράζονται ούτε και στο μεγάλο κόσμο εκεί έξω), δικαίωμά σου βέβαια. Θα μου επιτρέψεις όμως να το θεωρήσω λιγουλάκι ανούσιο.

23. Συνεχώς παραποιείς επιδέξια τα λόγια μου, με τυπικό “ιντερνετικό” τρόπο. Δεν σκιαμαχώ με κανέναν, αλλά εκτός κι αν το θέλει ο ΚΥΡΙΟΣ του μπλογκ αυτού, δεν θα σε αφήσω να πείς τον τελευταίο Λόγο αν δεν απαντήσεις με επάρκεια (όχι σε αυτά που λέω συμφωνοντας), όχι τίποτε άλλο αλλά γιατί ΔΕΝ απαντάς σε κάνενα ερώτημα που θέτω αλλά κάνεις ανταρτοπόλεμο στην περιφέρειά τους. Αλλά μιας και αναφέρθηκες στο μυθικό όν αίλυνας αρυστερως θα σου απαντήσω και γω:
    Τι είναι ο αίλυνας αροιστερώς;
    Είναι αυτό το ον που μια ζωή παριστάνει το θύμα και τον διωκόμενο, ακόμα κι αν έχει ζήσει σε συνθήκες που δεν περιέχουν καμμία δίωξη, ακόμα μάλιστα κι αν είναι θύτης. Υπάρχουν βέβαια διωκόμενοι και τώρα, αλλά η θυματοποίηση έχει κάψει τις φλάντζες και έχει σπάσει όλα τα καντράν. Στο θέμα μας: ένας τρόπος για να διατηρήσει ένας αίλυνας, αλλά και ένας μη αίλυνας αριστερός (ό αίλυνας όμως το έχει..χτίσει το θέμα) την θυματοποιητική του “ουσία” είναι να αλλάξει στρατόπεδο και από “σταλινοκκες” να γίνει ανανεωτικός ἠ αριστεριστής αντισοβιετικός αριστερός ή κομμουνιστής ή αναρχοκομμουνιστής. Και τότε, με το νέο όπλο της ανανεωμένης αγνότητός του μπορεί να το παίζει θύμα και αγνός, αγνός και θὐμα, όλο το διάστημα της ζωής του και να την λέει μάγκικα στους δεξιούς κ.λπ που πήραν φαλλάγγι τους αριστερούς ιδεολογικά με την κατάρρευση και την φθορά του υπαρκτού “σοσιαλισμού”. Σαν να λέει: συγγνώμη, αλλά ΕΓΩ δεν είμαι ΑΥΤΟ (σοβιετική ένωση), ΕΓΩ είμαι ένα ΑΛΛΟ. Και έτσι καθάρισε, νομίζει, από την σκουριά και τα σκατά της ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Από αυτή την άποψη ο ΚΚΕς εμφανίζεται τελικά (και συγγνώμη για την ηθικολογίαν) ΤΙΜΙΟΤΕΡΟΣ του αριστεριστή, ο οποίος πάλι λάδι βγήκε χωρις να φάει τη χλέπα της ΠΡΑΞΗΣ και της ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ. Τόσο ανούσιο ε? πολύ ανούσιο αυτό που λέω..

24. Και για να κάνω την συζήτηση (μετά την “τοπικοποιητική” διευκρίνηση του τι σημαίνει “αιλυνας αροιστερώς”) πιό συγκεκριμένη θα σου έλεγα το εξής αποφορτιστικό:
    Όλη η αιλυνυκη αροισταιρά είναι βαθιά επαρχιώτικη-περιφερειακη, εθνοκεντρική ακόμα και στον αντιεθνικισμό της ή τον αντισταλινισμό της. Το θέμα είναι να τη πέσουμε στο κκε και στον “σταλινισμό” και τότε ανεβαίνει το θερμόμετρο, εμφανίζεται και κάποιο καλοπροαίρετο ή κακεντρεχές κκε τρόλ και η ζωή συνεχίζεται. Αυτό είναι εθνοκεντρισμός, εθνοκεντρισμός εξαρχειώτικος και περισσιώτικος. Όλη η αριστερή διανοητική ζωή μεταξύ εξαρχείων και περισσού. Λές και χέστηκε κανένας στον κόσμο και την οικουμένη για τα προβλήματα “πατροκτονίας” και νέας υικής ενσάρκωσης του μετασταλινικού ή νεοσταλινικού αριστερού σε μια κοινωνία που δεν έχει την ικανότητα να υπερασπισει ούτε την διανοητική της αξιοπρέπεια και ψηφίζει Τσίπρα . Δίκιο έχεις. Πολύ ασχολήθηκα..Μήπως να αλλάξουμε θέμα φίλε μου. Δεν μου είσαι εχθρός ούτε έχουμε ποτέ μαλώσει. Ποιό είναι το πρόβλημα; νομίζω πως υπεκφεύγεις χωρίς λόγο, αλλά και έτσι να είναι χαλάλι..

25. Δημἠτρη, θεωρώ ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να αυτοδιαχειριστούμε τους χώρους παραγωγής ή άλλους κοινωνικούς χώρους, λόγω της συντριπτικής οπλικής και στρατιωτικής υπεροχής των καπιταλιστών. Κάθε βίαιη αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές και το Κράτος τους θα ηττάται με πολύ θλιβερές συνέπειες. Αυτό δεν θέλουν (ή δεν μπορούν) να το αποδεχτούν, είναι έγκλημα, αμάρτημα να το δεχτούν. Ούτε καν το συζητούν! Εάν το δεχτούν θα πρέπει να σκεφτούν τι άλλο μπορούμε να κάνουμε. Αλλά μπορούν να σκεφτούν, ακόμα κι αν θέλουν; Δεν μπορούν, είναι η απάντησή μου.

26. Ιωάννη, συνομιλούμε εδώ και κάνα δύο χρόνια και ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις. Εγώ λέω ότι είμαι μαρξιστής αναρχοκομμουνιστής και δεν ντρέπομαι καθόλου, τουναντίον, να βάζω αυτή την ταμπέλα στο μέτωπό μου. Προσπαθώ να συνδυάσω τις απελευθερωτικές πτυχές, τα καλά του μαρξισμού και του αναρχισμού και να γειώσω τις σκέψεις μου και τα πορίσματα στην κοινωνική πραγματικότητα. Δεν μπορώ να νοηθώ τον μαρξισμό χωρίς τον αναρχισμό ούτε τον αναρχισμό χωρίς τον μαρξισμό. Θεωρώ ότι η Ιστορία δεν έχει ούτε λογική ούτε νόημα, ότι δεν θα φτάσουμε στον κομμουνισμό εξελικτικά και νομοτελειακά και ότι η κατάστασή μας καθορίζεται από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Θεωρώ επίσης ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική.Γίνονται εξεγέρσεις, επαναστάσεις, ένας κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται και όλοι και όλες παίρνουμε μέρος σε αυτόν θέλοντας και μή και εντασσόμαστε σε κάποιο στρατόπεδο, όπου γίνεται χαμός. Αυτός ο χαμός είναι το ενδιαφέρον μας το πνευματικό και το πολιτικό και το πολιτιστικό. Από αυτόν τον χαμό, από αυτή την υπέρβαση της σύγχυσης και της απουσίας ελευθερίας και ευρύτητας πνεύματος θα εξαρτηθεί το μέλλον μας. Η αγωνία η δική μου είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί και παντελώς μπατίρηδες είμαστε και έχουμε και δύο παιδιά, τα οποία τον χειμώνα πάνε σχολείο με πάνινα καλοκαιρινά παπούτσια καλυμμένα με πλαστικές σακούλες από σούπερ μάρκετ.

    Εσύ δεν είσαι μαρξιστής αναρχοκομμουνιστής – αυτό είναι σαφές. Τί είσαι; Πιθανόν να μην θέλεις να βάλεις κάποια ταμπέλα στο μέτωπό σου, εντάξει το δέχομαι. Αλλά δεν ξέρω τι πιστεύεις. Και να ήταν μόνο αυτό! Διαστρεβλώνεις συνεχώς αυτά που λέω. Δεν σε καταλαβαίνω: ή διατελείς εν πλήρει συγχύσει ή δεν μπορείς να εκφράσεις τις θέσεις σου και τις απόψεις σου. Εκτός εάν θέλεις να παίξεις μας για να γίνεις οχληρός λόγω σαδισμού. Δίκαια ο Φιλίστωρ αναρωτιέται εάν μας κάνεις πλάκα. Θέλεις να παίξεις μαζί μας για να γίνεις οχληρός, θέλεις να ικανοποιήσεις τον σαδισμό σου; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω.

27. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ιδεολογική εμπάθειά σου Αθανάσιε, και του φίλου σου Φιλίστωρα. Το ότι καταφεὐγεις στο ύστατο επιχείρημα ότι δεν καταλαβαίνεις τι λέω, χωρίς να αναφέρεις ούτε ΕΝΑ παράδειγμα για το τι δεν καταλαβαίνεις, τα λέει ΟΛΑ. Προφανώς και σένα σε ενοχλεί η πραγματική διαφωνία ή εκείνη η διαφωνία που δεν είναι (αν και πραγματική) εύκολα αντιμετωπίσιμη όπως (εύκολα αντιμετωπίσιμη) είναι η διαφωνία ενός κνίτη ή ενός χαζοδεξιού.
    Αυτός που διατελεί εν πλήρει συγχύσει μάλλον είσαι εσύ και οι ομοιδεάτες σου όταν χαλνιέται το άτρωτον του ιδεολογήματος. Φέρνω ένα παράδειγμα: δεν είπα ότι θεωρείς-θεωρείτε την ιστορία νομοτελειακή αλλά πως βλέπετε μετά τον καπιταλισμό αν δεν έρθει ο “κομμουνισμός” πάλι έναν καπιταλισμό και έτσι καλύπτετε το ενδεχόμενο ως κομμμουνιστές να δημιουργείτε (με πλήρη ευθύνη) ένα μετακαπιταλιστικό ταξικό σύστημα. Που είναι η σύγχυση σε αυτό; Ο Φιλίστωρ είπε πως μιλάω ηθικολογικά , και το είπε με χυδαίο ειρωνικό τρόπο, εσυ το γενίκευσες και επιτέθηκες στο κύρος του Λόγου μου με υπόνοιες “συγχυτικού” καθορισμού (ψυχολογιοποίηση) του και όλα αυτά κούλ. Πολύ κούλ. Εντάξει, μην ανησυχείς, ο σκοπός επετεύχθει. Ούτε θα με ξαναδείς εδώ, ούτε και θα με γνωρίσεις ποτέ από κοντά. Η ιδεολογία πάνω από όλα και η διατήρηση της ταυτότητάς μας. Δεν έγινε και τίποτα. Ποιός νοιάστηκε;

28. Ερώτηση 1
    Από πού προερχόμενη έρχεται η πίστη πως ό,τι είναι κακό σε αυτό τον κόσμο έχει σχέση μόνον με τον καπιταλισμό;

    Από τον αγώνα κατά του καπιταλισμού και την αναγκαστική σε κάποιο βαθμό τύφλωση, για το κακό που βρίσκεται στην δική μας πλευρά. Για τις ανάγκες της ιδεολογικής μάχης, ο εχθρός ταυτίζεται με το κακό, εμείς με το καλό.
    Το κακό όμως είναι ενέργεια και αυτή την ενέργεια την χρειάζεσαι αν θέλεις να νικήσεις (πραγματικά, όχι ιδεολογικά). Είναι ο Μελιγαλάς, οι σταλινικές εκκαθαρίσεις, η σφαγή της Αϊτής, οι μουλάτοι της Αίτής, οι βετεράνοι της επανάστασης που έχουν υπηρέτες, το συνδικάτο των οικοδόμων που στέλνει ομόφωνα ψηφίσματα κλπ
    Αυτό το κακό, μπορείς να το αγνοείς, να το βαφτίζεις καλό, να το χρεώνεις με σοφίσματα στο καπιταλιστικό εχθρό (εν τέλει όλα στο ευρύτερο έδαφος του καπιταλισμού συμβαίνουν) η να το βλέπεις με φόβο σαν τον Πουλαντζά και να επιστρέφεις στην ασφάλεια της αστικής νομιμότητας.
    Το θέμα είναι να το αντικρύσεις νηφάλια και να το τιθασεύσεις με μια ανώτερη σοσιαλιστική νομιμότητα, ενώ ο αγώνας, αναπόφευκτα, θα συνεχίζεται.

    Ερώτηση 2
    Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα πλήρες κομμουνιστικό σύστημα;

    Όχι, κάθε σύστημα διατηρεί για πολύ καιρό μέσα του εκτεταμένα στοιχεία των παλιότερων, τόσο στην βάση όσο και στο εποικοδόμημα.
    Η δουλεία και η δουλοπαροικία υπήρχαν σε εκτεταμένες επικράτειες στον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ, σήμερα λιγότερο, κυρίως στην περιφέρεια.
    Ο καπιταλισμός υπήρχε με διάφορες μορφές στις χώρες του υπαρκτού, ακόμα και μιας μορφής δουλεία, αν σκεφτούμε τα γκουλάγκ.
    Το θέμα είναι τί είναι δεσπόζον.
    Θέλω να πώ όμως κάτι για τον “κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό μιας υπερβιομηχανοποιημένης τάχαμου σοσιαλιστικής κοινωνίας” , όπως το λέει ο Τζανάκος, που περιγράφει το κκε.
    Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ, είναι μια “υπερβατική” πρόταση, με την έννοια, ότι υπερπηδάει τα πρώτα 3 στάδια μιας οποιασδήποτε επαναστατικής, σοσιαλιστικής εξουσίας και πάει στο τέταρτο.
    Αυτά τα 3 στάδια, είναι 1. πολεμικός κομμουνισμός 2. ΝΕΠ 3. Βασική βιομηχανική ανοικοδόμηση.
    Νομίζω ότι τα ξεπερνάει γιατί έχουν δουλέψει στην πράξη και με επιτυχία, εκεί που “κολλήσαμε” ήταν το επόμενο βήμα. Μια τεχνολογικά και βιομηχανικά αναπτυγμένη οικονομία, που λειτουργεί με σχέδιο και δεν έφταιξαν γι αυτή την αποτυχία οι ιμπεριαλιστές ούτε οι γραφειοκράτες.

    Στην 3, συμφωνώ και δεν έχω κάτι να προσθέσω.

    Enough or Too much!

29. gm, πολλά τα ερωτήματα για να απαντηθούν σε σχόλιο. Άκρως συνοπτικά:
    Οι εργάτες, ο λαός, οι Υποτελείς υπήκοοι γενικά, θεωρούν ότι η αλλαγή της κοινωνίας, της ζωής, του συσχετισμού δύναμης γίνεται με τις διαδηλώσεις, με τα όπλα και με τις εκλογές. Ολοένα και λιγότεροι υιοθετούν ή πιστεύουν στα δύο πρώτα, ολοένα και περισσότεροι εγκαταλείπουν το τρίτο. Η αλλαγή αυτή είναι τα σημάδια που προαναγγέλλουν την ανάδυση της νέας Αριστεράς, αν και δεν είναι τα μόνα. Θα είναι μεγάλης διάρκειας – να γιατί δεν αναδύεται τώρα αυτή η Αριστερά. Θα αναδυθεί όταν χρεοκοπήσουν και εγκαταλειφθούν τελείως και αναζητηθούν νέοι τρόποι – εάν εν τω μεταξύ δεν γίνει κάτι συγκλονιστικό και καλύψει πλήρως αυτή την εξέλιξη. Επειδή θα είναι μεγάλης διάρκειας, θα αργήσει να αναδυθεί. Ίσως μάλιστα το 2020-2030 να είναι πολύ νωρίς, ίσως να δούμε τις πρώτες ενδείξεις αυτή τη δεκαετία. Το 10-12 κάτι πήγαμε να κάνουμε για να αποκρούσουμε την καπιταλιστική επίθεση με τις γενικές απεργίες που δεν ήταν γενικές απεργίες αλλά υπήρξαν και ενδείξεις νέων πρακτικών – δεν πληρώνω, αλληλεγγύη και άλλα. Θα αναδυθεί σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, με τις ευρωπαϊκές να συγκεντρώνουν τις περισσότερες προϋποθέσεις. Θα αναδυθεί μέσα στους κόλπους των μισθωτών της εκτέλεσης, εργαζομένων και ανέργων και αντίπαλος θα είναι οι καπιταλιστές και οι υπηρέτες τους.
    Τα θεμέλια της νέας Αριστεράς θα είναι τρία. Η πρόταση για την επίλυση της ανεργίας (μείωση του χρόνου εργασίας), η διακήρυξη ότι δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση και το πέρασμα στη πράξη, δηλαδή η βίωση του κομμουνισμού (της συμβίωσης, της συνεργασίας, της κοινοχρησίας και κοινοκτησίας) σήμερα, όσο και όπως μπορούμε, και όχι μετά από πολλές δεκαετίες.

30. Ευχαριστώ για την απάντηση.
    Δεν διαφωνώ με τα όπλα σου, μάλιστα τώρα φαίνονται τα καταλληλότερα, γιατί είναι τα όπλα του πολύ αδύναμου.
    Δεν πρέπει όμως να παραιτηθούμε από τα άλλα.
    Πιστεύω, ότι αν εμείς δυναμώσουμε η ο αντίπαλος αδυνατίσει, θα ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ να τα χρησιμοποιήσουμε (και τα άλλα) και πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

    gm