Η ιστορική Αριστερά και η ανεργία

Χτές, Κυριακή 26 Απριλίου, διάβασα ένα άρθρο δυο φορές, μιας και το βρήκα δημοσιευμένο σε δυο εφημερίδες της ιστορικής Αριστεράς! Μα την Παναγία! Έπαθα πλάκα! Το έχει γράψει ο Ανέστης Ταρμπάγκος . Το διάβασα στην Εποχή, στη στήλη ΕΡΓΑΤΙΚΑ (σελ. 8), με τον τίτλο Επείγει ένα μεταβατικό σχέδιο για την ανεργία και υπέρτιτλο ΚΡΙΣΗ, ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ. Το διάβασα και στο ΠΡΙΝ, στη στήλη  ΔΙΑ-λογος  της σελίδας 8  με τον τίτλο Κρίση, ανεργία και ριζοσπαστασισμός. Είναι σαφές ότι στάλθηκε και δημοσιεύτηκε και στις δυο εφημερίδες για να το διαβάσουν όσο γίνεται περισσότεροι αναγνώστες, μιας και αυτοί που διαβάζουν και τις δύο προαναφερόμενες δεν πρέπει να είναι και πολλοί. Η ανεργία είναι ένα οξύτατο, δηλαδή αιχμηρότατο,  κοινωνικό πρόβλημα και ως τέτοιο προκαλεί αίμα, πόνο και πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Ο συντάκτης εστιάζει την προσοχή του στο μέγεθος της ανεργίας, στα αίτιά της, στις συνέπειές της τόσο για τους άνεργους όσο και για τους εργαζόμενους. Όλα όσα γράφει, τα προσυπογράφω όχι μόνο με το ένα χέρι αλλά και με τα δύο.  Δεν περιορίζεται όμως μόνο σε αυτά:  καταθέτει την πρότασή του για τον τρόπο αντιμετώπισης και επίλυσης της ανεργίας. Διαφωνώ κατηγορηματικά με την πρόταση και αξίζει το κόπο να την παρουσιάσουμε και να εκθέσουμε τις διαφωνίες μας όχι μόνο λόγω της σημασίας του προβλήματος της ανεργίας αλλά και επειδή η  πρόταση συμπυκνώνει όλη την ιδεολογία της αποχωρούσας από το προσκήνιο ιστορικής Αριστεράς.  Ας παρουσιάσουμε πρώτα συνοπτικά τις απόψεις του, για να γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται, και μετά θα τις σχολιάσουμε διεξοδικά.

Ο Ανέστης Ταρμπάγκος τάσσεται υπέρ των επιδομάτων ανεργίας: για όλους τους άνεργους, για όσο διαρκεί η ανεργία, και το επίδομα να ανέρχεται ”στο 80-90 % του τελευταίου καταβάλλόμενου πραγματικού ή συμβατικού μισθού” για όσους εργάζονταν και στο ”80-90% του κατώτερου μισθού” για τους νέους και τις νέες.   (Θα εξετάσουμε παρακάτω τι κρύβεται πίσω από την ψιλικατζίδικη άποψη το επίδομα να ανέρχεται στο 8ο-90% του τελευταίου ή του κατώτερου μισθού και όχι στο 100%. ) Πως όμως θα επιτύχουμε την καταβολή  των επιδομάτων ή του μισθού;  Ο Ανέστης Ταρμπάγκος μας λέει (όλες οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου) : ”. . . η Ριζοσπαστική και ευρύτερη Αριστερά, σε σύμπλευση με το ταξικό εργατικό κίνημα, απαιτείται να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση υπηρέτησης της άμεσης προστασίας των συμφερόντων των ανέργων, που θα παραμένουν άνεργοι σ’ ολόκληρη την επόμενη μεσοπρόσθεσμη περίοδο. Αυτό σημαίνει: Την άμεση πολιτική και συνδικαλιστική διεκδίκηση και κατάκτηση (από ισχυρές θέσεις αριστερής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης) επιδομάτων ανεργίας, κλπ”, και καταθέτει την πρότασή του για το ύψος των επιδομάτων για όσους περιήλθαν στην κατάσταση του άνεργου ή δεν έχουν εργαστεί ακόμα.  Με λίγα λόγια, θα διεκδικήσουμε και θα  κατακτήσουμε το στόχο καταβολής γενναιόδωρων επιδομάτων ”από ισχυρές θέσεις αριστερής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης”.  Ποιες είναι αυτές οι ισχυρές θέσεις;  Δηλαδή: ποια ”όπλα” θα χρησιμοποιήσουμε για να αναγκάσουμε τους Κυρίους να μας καταβάλλουν τα επιδόματα; Και συνεχίζει ο συντάκτης του άρθρου: ” Μια τέτοια κινηματική διεκδικητική δράση μπορεί να συσπειρώσει στο ιστορικό παρόν το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, όλο το φάσμα των ταξικών συνδικαλιστικών κινήσεων, καθώς και τους ίδιους τους 100άδες χιλιάδες ανέργους όσο και τους νέους που βρίσκονται σε αναζήτηση εργασίας ή σε ελαστικές μορφές απασχόλησης, σ’ ένα ευρύτατο ριζοσπαστικό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο.”

Ας ανακεφαλαιώσουμε: θα διεκδικήσουμε και θα κατακτήσουμε, από ισχυρές θέσεις, την καταβολή των επιδομάτων και μια τέτοια πετυχημένη δράση θα έχει ως αποτέλεσμα να συσπειρωθεί η Αριστερά, οι εργαζόμενοι και οι 100άδες χιλιάδες άνεργοι που δεν συμμετείχαν στην διεκδίκηση και κατάκτηση της καταβολής  των επιδομάτωνων  και έτσι θα δημιουργήσουμε μια ενωμένη και δυνατή Αριστερά.  Με ακόμα λιγότερα λόγια: η διεκδίκηση και η κατάκτηση των επιδομάτων για τους ανέργους θα είναι μια επιτυχία της πολιτικής και συνδικαλιστικής πρωτοπορίας της Αριστεράς και η επιτυχία αυτή θα πείσει και τους άλλους να συσπειρωθούν.

Αυτές είναι οι θέσεις του Ανέστη Ταρμπάγκου για τον τρόπο επίλυσης της ανεργίας και  υπέρβασης της διάσπασης της Αριστεράς.  Πρόκειται για μια αλληλουχία λογικών προτάσεων και επιχειρημάτων που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα. Εάν θέλουμε να επιτύχουμε αυτό, πρέπει να δράσουμε με αυτό το τρόπο. Αυτό είναι το νόημα του απροσώπου ρήματος απαιτείται. Δεν πρόκειται περί απαίτησης προσώπων ή ομάδων αλλά της ίδιας της λογικής.  Δεν υποδεικνύει ο Ανέστης Ταρμπάγκος στην ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα τι να κάνουν, πως να δράσουν για να επιτύχουν την καταβολή των επιδομάτων. Απλά, εκφράζει τις απαιτήσεις της λογικής.  Και η λογική λέει ότι η κατάκτηση του στόχου δεν μπορεί παρά να γίνει από ισχυρές θέσεις.  Όχι με ευχές, ούτε με προσευχές ούτε με ικεσίες: απαιτείται η χρήση ενός ισχυρού μέσου, ενός ισχυρού όπλου, το οποίο θα αναγκάσει τους Κυρίους καπιταλιστές να υποχωρήσουν και να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Ποιες είναι αυτές οι ισχυρές θέσεις, ποιο είναι αυτό το ισχυρό όπλο; Δεν γνωρίζω διότι ο συντάκτης δεν αναφέρει τίποτα σχετικό. Μήπως αποσιωπείται ως ευκόλως εννοούμενου; Ή μήπως και ο ίδιος δεν το γνωρίζεις Ή μήπως το γνωρίζει και ντρέπεται να μας το πει; Τι να ισχύει άραγε;

Πριν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, ας θέσουμε ένα άλλο που προηγείται λογικά και χρονικά: είναι δυνατόν οι άνεργοι να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν το πρόβλημά τους, την ανεργία, την εκδίωξη ή την μη ένταξη στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου; Είναι δυνατόν, δηλαδή, να υπάρξει ένα κίνημα ανέργων; Όχι, δεν είναι δυνατόν! Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί; Είναι πολύ απλό: από τη στιγμή που οι άνεργοι δεν συμμετέχουν  στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου δεν μπορεί παρά να είναι άοπλοι. Ένα από τα δύο ισχυρότερα όπλα των υποτελών Παραγωγών  είναι το σταμάτημα της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου και οι άνεργοι δεν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν. Το άλλο ισχυρό όπλο είναι το πέρασμα στη πράξη αλλά με αυτό δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την ανεργία,ή καλύτερα, μπορούν να το χρησιμοποιήσουν μόνο όταν το χρησιμοποιήσουν οι ενεργοί υποτελείς Παραγωγοί. Το πρόβλημα της ανεργίας μπορούν να το επιλύσουν μόνο οι ενεργοί υποτελείς Παραγωγοί, και ο Ανέστης Ταρπάγκος συμφωνεί. Υποστηρίζει ότι η Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα ” απαιτείται να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση υπηρέτησης της άμεσης προστασίας των συμφερόντων των ανέργων. . . ”  Να λειτουργήσουν – στην κατεύθυνση – υπηρέτησης – της άμεσης προστασίας – των συμφερόντων – των ανέργων.

Η ριζοσπαστική και η ευρύτερη Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα από τη μια, οι άνεργοι από την άλλη. Οι πρώτοι θα υπηρετήσουν τους δεύτερους. Οι πρώτοι θα προστατεύσουν τους δεύτερους. Εάν νομίζετε ότι παίζω με τις λέξεις, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ο Κύριος νικάει επειδή νικάει στη μάχη της λεπτομέρειας, κάτι που θα το εξετάσουμε διαξοδικά στο μέλλον. Προς το παρόν, θα ήθελα να σημειώσω ότι μεταξύ των δύο δημιουργούνται δύο σχέσεις, που είναι αντιφατικές. Η πρώτη: η Αριστερά είναι ο υπηρέτης, οι άνεργοι είναι ο Κύριος. Η δεύτερη: η Αριστερά είναι ο προστάτης, ο σωτήρας, ο Κύριος, και οι άνεργοι είναι οι προστατευόμενοι και οι σωζόμενοι. Τι θα υπηρετήσει η Αριστερά, τι θα προστατεύσει; Τα συμφέροντα των ανέργων. Δεν ήξερα ότι οι άνεργοι έχουν συμφέροντα! Τ’ώρα μαθαίνω ότι το επίδομα των 558 ευρών που παίρνω το μήνα (με τρία προστατευόμενα μέλη, όπως λένε και στον ΟΑΕΔ!)   είναι το συμφέρον μου. Και επίσης το συμφέρον μου είναι το επίδομα να γίνει 1.οοο ευρά. Είχα την εντύπωση ότι συμφέροντα έχουν μόνο οι καπιταλιστές.

Θα μπορούσατε βέβαια να εκφράσετε τις επιφυλάξεις σας και να υποστηρίξετε ότι οι λέξεις χρησιμοποιούνται μεταφορικά και ότι υπάρχει καλή υπηρεσία και καλή προστασία. Όποιος είναι γονιός, όποιος είναι δάσκαλος, όποιος είναι γιατρός, γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που κάνει είναι ένας συνδυασμός υπηρεσίας και προστασίας. Υπηρετεί και προστατεύει τα συμφέροντα των παιδιών του, των μαθητών του, των ασθενών του.  Στις περιπτώσεις αυτές υπάρχει ένας ισχυρός που υπηρετεί και προστατεύει και ένας αδύναμος που υπηρετείται και προστατεύεται. Θα γνωρίζετε όμως ότι ο γονιός, ο δάσκαλος και ο γιατρός αμείβονται: υλικά, κοινωνικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Οπότε τίθεται το ερώτημα: ποια θα είναι η αμοιβή της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του ταξικού εργατικού κινήματος; Σύμφωνα με τα λόγια του Ανέστη Ταρπάγκου: ”Μια τέτοια κινηματική διεκδικητική δράση μπορεί να συσπειρώσει στο ιστορικό παρόν το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, όλο το φάσμα των ταξικών συνδικαλιστικών κινήσεων, παρατάξεων και σωματείων, καθώς και τους 100άδες χιλιάδες ανέργους όσο και τους νέους που βρίσκονται σε αναζήτηση εργασίας ή σε ελαστικές μορφές απασχόλησης, σ’ ένα ευρύτατο ριζοασπαστικό και πολιτικό κοινωνικό μέτωπο”.  Δηλαδή: η διεκδίκηση και η κατάκτηση από την ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα των επιδομάτων ανεργίας στο 80-90% του τελευταίου ή του κατώτερου μισθού  θα συγκεντρώσει και θα ενώσει στενά το πλήθος των υποτελών Παραγωγών γύρω από ένα κέντρο για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Είδαμε ποιο είναι το πλήθος, γνωρίζουμε ποιο είναι το κέντρο, και υποθέτουμε και τον κοινό σκοπό του ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου. Ποια θα είναι όμως η σχέση μεταξύ του κέντρου και των συσπειρωμένων; Θα συνεχίσει να είναι μια σχέση υπηρεσίας και προστασίας; Κι εάν μια τέτοια σχέση είναι περιττή, θα αντικατασταθεί από άλλη; Μήπως Κυριαρχίας; Μήπως Ελευθερίας και Ισότητας;

Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι υπάρχουν γονείς, δάσκαλοι, γιατροί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που πραγματικά υπηρετούν και προστατεύουν τους αδύναμους. Η αδυναμία είναι μια κατάσταση του ανθρώπου και όλοι μας την γνωρίσαμε, την γνωρίζουμε και θα την γνωρίσουμε (μπροστά στο θάνατο και για ύστατη φορά): υπήρξαμε παιδιά, έχουμε παιδιά, υπήρξαμε μαθητές, και συνεχίσουμε να είμαστε, υπήρξαμε ασθενείς και θα υπάρξουμε και πάλι, είμαστε αναγνώστες και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Την σχέση μεταξύ του ανθρωπολογικά ισχυρού και αδύναμου την αποκαλώ εξουσία και θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς εξουσία.  Είμαστε ταυτόχρονα αδύναμοι και ισχυροί, υφιστάμεθα και ασκούμε την εξουσία. Η Κυριαρχία είναι άλλη κατάσταση, είναι κοινωνική και πολιτική. Η Κυριαρχία είναι η αρπαγή και η καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και θεωρώ ότι όπως δεν υπήρχε έτσι μπορεί και να μην υπάρξει (κομμουνισμός). Θα γνωρίζετε επίσης ότι υπάρχουν και γονείς, δάσκαλοι, γιατροί, επιστήμονες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που δεν υπηρετούν και προστατεύουν τα συμφέροντα των αδυνάμων.  Ότι με τη στάση τους και τη δράση τους μετατρέπουν την εξουσία σε Κυριαρχία. Ποιο είναι το καθήκον, ας το πούμε έτσι, του ανθρωπολογικά ισχυρού; Να καταργήσει την αδυναμία του προστατευόμενου, να άρει την ανθρωπολογική διαφορά, να ενισχύσει την αυτονομία του: τα παιδί να μεγαλώσει, ο μαθητής να μάθει, ο ασθενής να γιάνει, ο αναγνώστης να ενημερωθεί και να μάθει.  Και μετά από όλα αυτά, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το ερώτημα: είναι καλός γονιός, καλός δάσκαλος, καλός γιατρός η ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα; Υπηρετεί και προστατεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των ανέργων;

Ο Ανέστης Ταρπάγκος έχει απαντήσει: δεν είναι εντάξει η ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα και γι αυτό απαιτείται να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση υπηρέτησης της άμεσης προστασίας των συμφερόντων των ανέργων. Αυτό που απαιτείται περιμένουμε να συμβεί, δεν συμβαίνει: η ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα δεν λειτουργεί στην κατεύθυνση της άμεσης προστασίας των συμφερόντων των ανέργων. Μήπως γνωρίζουμε προς ποια κατεύθυνση λειτουργεί; Μα προς την αντίθετη κατεύθυνση: προς την κατεύθυνση της μη υπηρέτησης  της άμεσης προστασίας των συμφερόντων των ανέργων. Το ζήτημα λοιπόν είναι: οι υποδείξεις μας, μεταξύ των οποίων και του Ανέστη Ταρπάγκου, θα τους πείσουν να αλλάξουν κατεύθυνση; Όχι, κατηγορηματικά. Πως μπορούμε να τους πείσουμε; Δεν μπορούμε!Και τι θα κάνουμε; Θα απαντήσω παρακάτω σε αυτό το ερώτημα.

Πριν όμως το κάνω αυτό, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι εκκρεμεί η απάντηση στο ερώτημα ποιο όπλο θα χρησιμοποιήσει η ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα για να εξαναγκάσει τους καπιταλιστές (του χρήματοις και της παραγωγής) ώστε να καταβάλλουν τα επιδόματα στο ύψος του 80-90% του τελευταίου ή του κατώτερου μισθού. Σύμφωνα με όσα έχουμε πει, το ερώτημα χάνει πλέον το νόημα του. Εμείς όμως θα υποθέσουμε ότι μπορούμε και τους πείθουμε και αποφασίζουν να κινηθούν προς την κατεύθυνση της υπηρέτησης της άμεσης προστασίας των ανέργων. Πως θα επιτύχουν την καταβολή των γενναιόδωρων επιδομάτων; Ποιες είναι αυτές οι περίφημες ισχυρές θέσεις; Ας κάνουμε άλλη μια μικρή παρέκβαση, σχετική με το ζήτημα που εξετάσουμε,  κι ας δώσουμε μια λογική εξήγηση σχετικά με το ύψος των επιδομάτων. Γιατί όχι 100% αλλά 80-90%; Δεν σας φαίνεται λίγο περίεργο; Εάν μπορείς να επιτύχεις την καταβολή του 80-90% του κατώτερου μισθού για έναν 25χρόνο τελειόφοιτο του Πανεπιστημίου, 600,650 ευρά, ή 9οο  για αυτόν που εργαζόταν,  γιατί να μην πάρεις 750 για τον πρώτο και 1.οοο για τον δεύτερο;  Μήπως τα χρήματα επαρκούν μόνο για το 80-90% και όχι για το 100%;  Το εάν τα χρήματα επαρκούν ή όχι δεν φαίνεται από το τι μας λένε οι καπιταλιστές και το Υπουργείο Απασχόλησης αλλά από τον κοινωνικό πλούτο που υπάρχει και όλοι και όλες γνωρίζουμε ότι ο πλούτος αυτός είναι τεράστιος! Και τον έχουμε παραγάγει εμείς: οι γονείς μας, εμείς οι ίδιοι κι αύριο τα παιδιά μας, που σήμερα είναι νέοι και άνεργοι. Προς τι λοιπόν το 80-90%; Για να μην εξοργίσουμε τους καπιταλιστές; Ή για να μην εξοργίσουμε το ταξικό  εργατικό κίνημα και τους  ενεργούς Παραγωγούς; Να τι λένε οι εργαζόμενοι: εγώ θα δουλεύω, αυτός δεν θα δουλεύει, και θα παίρνουμε τα ίδια λεφτά; Δηλαδή εμείς που εργαζόμαστε, μαλάκες είμαστε; Άμα παίρνουν 80-90%, κάτι γίνεται. Έλα που δεν γίνεται τίποτα!

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πείθουμε την ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα να δράσει κινηματικά και διεκδικητικά και να επιτύχει την κατάκτηση των επιδομάτων ανεργίας για όλους και όλες και όσο διαρκεί η ανεργία. Ο Ανέστης Ταρπάγκος γνωρίζει, όπως άλλωστε και όλοι και όλες μας, ότι ο μόνος τρόπος να εξαναγκαστούν οι καπιταλιστές να καταβάλλουν τα προαναφερθέντα επιδόματα είναι το σταμάτημα της εργασίας, της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου. Εκτός εάν περιμένουμε να γίνει κυβέρνηση η Αριστερά, (”μια σοσιαλιστικού χαρακτήρα  διέξοδος από την κρίση”), αλλά κάτι τέτοιο ο συντάκτης, πολύ σωστά, το απέρριψε. Προς το παρόν λοιπόν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ: μόνο η απεργία. Εκτός κι αν υπάρχει, και δεν το γνωρίζω.  Στην περίπτωση αυτή, θα ήθελα πολύ να το μάθω.  Είναι σε θέση σήμερα, στο ιστορικό παρόν,  η ριζοσπαστική και η ευρύτερη Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα  να χρησιμοποιήσει ένα από τα δύο υσχυρότερα όπλα των υποτελών Παραγωγών και να εξαναγκάσει τους καπιταλιστές να υποχωρήσουν;  Όχι, δεν μπορεί. Δεν θα απεργήσει κανείς. Το γνωρίζουμε πολύ καλά. Θα χάσω το μεροκάματο, ή ακόμα και τη δουλειά μου, για τον άλλον; Για το άνεργο παιδί μου; Για τον άνεργο φίλο μου; Για το άνεργο παιδί του άνεργου συγγενούς μου; Για τον άνεργο πρώην συνάδελφό μου; Όχι! Η αυταπάρνηση εδώ δεν έχει καμιά θέση. Ούτε η αλληλεγγύη.  Θα σχηματίσατε την εντύπωση ότι επικρατεί ο ατομικισμός και ο φόβος μεταξύ των υποτελών Παραγωγών;  Θα συμφωνήσω αλλά οφείλω να θέσω ένα πολύ σημαντικό ερώτημα και να απαντήσω σε αυτό (και όχι μόνο εγω): πως τα καταφέρνουν και επιβιώνουν και ζούνε οι 100άδες χιλιάδες άνεργοι;

Από όσο γνωρίζω το ερώτημα αυτό η ριζοασπαστική και η ευρύτερη Αριστερά δεν το έχει θέσει και δεν πρόκειται να το θέσει. Γιατί; Διότι άπτεται του ερωτήματος: γιατί οι υποτελείς Παραγωγοί έχουν γυρίσει τη πλάτη τους στην ιστορική Αριστερά;  Το ερώτημα ετέθη στον Τάσο Κουράκη,  βολευτή  του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, σε μια επίσκεψή του στις Σέρρες αλλά απάντησε πως και ο ίδιος αναρωτιέται αλλά δεν βρίσκει μια απάντηση. Σηκώθηκα λοιπόν και του είπα: μήπως φταίει το γεγονός ότι έχετε πολυτελή εξοχικά και στέλνετε τα παιδιά σας σε ιδιωτικά Πανεπιστλημια της Γαλλίας και της Αγγλίας; Κοιτούσε αριστερά-δεξιά, δίπλα του ο βολευτής Γ. Μπανιάς κοιτούσε το ταβάνι, παγωμάρα και αμηχανία στην αίθουσα και μετά από λίγο η εκδήλωση συνεχίστηλκε σαν  να μη συνέβαινε απολύτως τίποτα.

Θέτω λοιπόν το εξής ερώτημα: τι ποσοστό θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές; 18% ή 12%; 12% ή 8%; Θέλει το ποσοστό εκείνο που θα επιτρέψει στους Κυρίους της Αριστεράς να διαιωνίσουν τα προνόμιά τους, να διαωνίσουν δηλαδή την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ! Θα προτιμήσουν το 8 ή 12% από το 18% . Το 30% το απεχθάνονται μετα βδελυγμίας. Ξέρετε τι είναι η πολιτική εκμετάλλευση; Αν δεν ξέρετε, να σας πω: όλοι και όλες ψηφίζουμε, όλες και όλοι  αγωνιζόμαστε με τον α ή β τρόπο , αλλά ελάχιστοι νικούν και κερδίζουν. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι στα στελέχη και οι βουλευτές όλης της ιστορικής Αριστεράς. Υπηρετούν και προστατεύουν για να κερδίζουν.  Υπηρετούν και προστατεύουν για να διαιωνίζουν την αδυναμία των υποτελών Παραγωγών.

Πως επιβιώνουν λοιπόν, πως ζούνε οι άνεργοι; Ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθει η Αριστερά; Είναι τόσο ατομικιστές οι ενεργοί Παραγωγοί; Τόσο αδιάφοροι για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα; Όχι. Πολύ σοφά, δεν περιμένουν τίποτα από την Αριστερά, και από την συλλογική πάλη,  διότι γνωρίζουν ότι οι Κύριοι της Αριστεράς κοιτάζουν τη πάρτη τους. Και αυτό που κάνουν είναι να τη βγάλουν όπως μπορούν. Με την αλληλεγγύη της οικογένειας και των συγγενών, με τα δανεικά και τη βοήθεια των φίλων, με δουλειές του ποδαριού, με την ορθολογικοποίηση των δαπανών, με την αυτοπαραγωγή, με παράνομες δραστηριότητες (δηλαδή με αναδιανομή του εισοδήματος) και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα και για τα οποία θα εξετάσουμε διεξοδικά μόλις μας δοθεί η ευκαιρία.

Ας ανακεφαλαιώσουμε: ο Ανέστης Ταρπάγκος υποστηρίζει ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να πείσουμε (αν όχι κάποιοι με αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης ή διορατικοί αλλά η ίδια η σοβαρότητα του προβλήματος της ανεργίας)  την ριζοσπαστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα να κινηθούν προς την κατεύθυνση της υπηρέτησης της άμεσης προστασίας των συμφερόντων των ανέργων, ότι θα καταφέρουν με την απεργία να εξαναγκάσουν τους καπιταλιστές να καταβάλλουν τα επιδόματα ανεργίας και η επιτυχία αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα να  συσπειρωθούν γύρω από τους ενάρετους υπηρέτες και προστάτες των ανέργων τόσο η υπολοιπη Αριστερά όσο και οι άλλοι εργαζόμενοι και άνεργοι. Εκτιμώ τον Ανέστη Ταρπάγκο, τον διαβάζω εδώ και δεκαετίες, τον θεωρώ έναν από τους πολλούς προερχόμενους από την Αριστερά δασκάλους μου αλλά διαφωνώ κατηγορηματικά με αυτό το μοντελάκι. Η Αριστερά δεν πρόκειται να πειστεί, κι αν πειστεί, δεν επιθόμαστε εμείς. Για να πειστούμε, πρέπει πρώτα να βεβαιωθούμε ότι έχει καταργήσει την πολιτική εκμετάλλευση:  η πρώτη χειρονομία καλής θέλησης που μπορεί να κάνει είναι η νίκη όλων των υποψηφίων, σε περίπτωση απόσπασης έδρας, η εναλλαγή όλων των υποψηφίων στη βουλευτική έδρα. Όλοι οι υποψήφιοι,  βουλευτές για λίγους μήνες και μόνο μια φορά. Αυτή είναι η πρώτη χειρονομία καλής θέλησης. Θα την κάνουν οι Κύριοι της Αριστεράς;

Όχι, δεν θα την κάνουν. Θα την κάνει ένας άλλος πολιτικός σχηματισμός της Αριστεράς. Αυτός που θα ολοκληρώσει και την αποχώρηση της  ιστορικής  Αριστεράς από το προσκήνιο. Μέχρι τότε: οι άνεργοι θα τη βγάζουν όπως μπορούν, και οι Κύριοι της Αριστεράς θα πίνουν σαμπάνια πάνω στα αεροπλάνα.

Αθανάσιος Δρατζίδης

Αλεξανδρούπολη,  26-27 Απριλίου  2009