Εάν μου ετίθετο το δίλημμα να διαλέξω μεταξύ της σπανακόπιτας της αναλφάβητης μάνας μου και της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν θα επέλεγα, χωρίς καμιά επιφύλαξη, τη σπανακόπιτα.
Όχι γιατί θα την έφτιαχνε η μάνα μου, όχι. Ούτε επειδή η σπανακόπιτα τρώγεται, ενώ η θεωρία όχι. Θα τη επέλεγα διότι ό,τι και να επέλεγα, θα είχε την ίδια αξία. Δεν μπορώ να δω κάποια διαφορά μεταξύ της σπανακόπιτας και της θεωρίας της σχετικότητας. Ούτε χωρίς το φαγητό μπορούμε να ζήσουμε, ούτε χωρίς τη θεωρία. Η αναλφάβητη μάνα μου ήταν άξια όσο και ο Αϊνστάιν. Και ήταν άξια διότι δεν έχω αντικρίσει ακόμα, έκλεισα τα πενήντα δύο, άνθρωπο ανάξιο. Δεν είναι άξιος ο σκουπιδιάρης; Δεν είναι άξια η ταμίας στο σούπερ μάρκετ; Δεν είναι άξιος ο εκδορέας στα σφαγεία; Δεν είναι άξιος ο οδηγός των αστικών λεωφορείων; Δεν είναι άξιος ο μηχανοδηγός των τρένων;
Όσοι και όσες υποστηρίζουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι άξιοι και ανάξιοι δεν θα διαφωνήσουν με όλες αυτές τις επισημάνσεις. Απλά υποστηρίζουν ότι οι κρίσεις άξιοι και ανάξιοι αναφέρονται στις ικανότητες και τις δεξιότητες διακυβέρνησης. Ένας γιατρός ή ένας δικηγόρος μπορεί να γίνει δήμαρχος, νομάρχης, βουλευτής, υπουργός αλλά όχι ένας σκουπιδιάρης, ένας εκδορέας, μια ταμίας, ένας οδηγός. Υπουργός!; Για όνομα!
Τι σημαίνει όμως ικανότητες και δεξιότητες διακυβέρνησης; Σημαίνει τη δυνατότητα συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων. Ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο δημοσιογράφος, ο καλλιτέχνης, ο αθλητής, όλοι αυτοί οι άξιοι που γίνονται δήμαρχοι, νομάρχες, βουλευτές, υπουργοί, διαθέτουν ικανότητες και δεξιότητες, μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις. Ο σκουπιδιάρης, ο εκδορέας, η ταμίας, ο οδηγός, η δασκάλα, ο οικοδόμος, η νοικοκυρά, η νοσοκόμα, η μαμή, η καθαρίστρια, ο εργάτης στο εργοστάσιο, δεν μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις. Είναι ανάξιοι: δεν έχουν γνώσεις, χρήμα, ισχύ ή φήμη.
Οι άξιοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι για να πάρεις μια απόφαση, μια απόφαση που αφορά την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, απαιτείται γνώση. Πολύ σωστά. Γιατί όμως τα προβλήματα όχι μόνο δεν επιλύονται αλλά γίνονται περισσότερα; Και γνώση διαθέτουν, και πλούτο, και ισχύ, και φήμη. Δεν σας φαίνεται παράξενο; Εμένα μου φαίνεται. Και προσπαθώ να βρω μια εξήγηση.
Για να μη μιλάμε όμως γενικά και αόριστα, ας προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό δηλαδή που αντιμετωπίζουν, άμεσα ή έμμεσα, οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας. Ποιο θα λέγατε ότι είναι; Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την γνώμη σας, πολύ θα ήθελα να την ακούσω, θα σας εκθέσω όμως τη δική μου. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι και οι περισσότερες δεν είναι η ανεργία ούτε η φτώχεια. Η ανεργία ανέρχεται στο 10, 15%, ενώ οι φτωχοί στο 30%. Είναι η κούραση, η πολύωρη εξαντλητική εργασία.
Αυτή είναι η δική μου γνώμη και βασίζεται στη κοινή λογική. Η οποία κοινή λογική είναι πολύ πιο σημαντική από τα πτυχία των τέως και νυν βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών. Ποιο άλλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι και οι περισσότερες; Οι χαμηλοί μισθοί, τα χαμηλά μεροκάματα, αυτή είναι η γνώμη μου. Επειδή αυτά τα προβλήματα είναι συναφή, θα μπορούσαμε να το παρουσιάσουμε ως ένα: το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι η (πολύ) χαμηλή αμοιβή της πολύωρης, εξαντλητικής εργασίας.
Ας καλέσουμε τώρα τους άξιους και τους ανάξιους να πάρουν αποφάσεις για την επίλυση αυτού του οξύτατου κοινωνικού προβλήματος. Οι άξιοι υποστηρίζουν ότι οι ανάξιοι, αυτοί που το υφίστανται, είναι ανίκανοι να το επιλύσουν. Ποιοι είναι ικανοί; Αυτοί που δεν το υφίστανται. Τι θα μας πουν οι άξιοι και οι ικανοί; Ότι αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα, αλλά ο κίνδυνος χρεοκοπίας της χώρας, το γεγονός δηλαδή ότι τα έξοδα του κράτους είναι περισσότερα από τα έσοδα. Όταν λέμε χώρα, άλλο εννοούν οι άξιοι κι άλλο οι ανάξιοι. Για τους άξιους, χώρα είναι το κράτος. Για τους ανάξιους, χώρα είναι οι ίδιοι οι ανάξιοι, οι παραγωγοί του τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα – θα μας απασχολήσει σε ένα μελλοντικό σημείωμα – κι ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Ας υποθέσουμε ότι και οι άξιοι δέχονται ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η χαμηλή αμοιβή και η κούραση κι ας εξετάσουμε αν είναι αναγκαίες και απαραίτητες οι γνώσεις για να επιλυθεί. Οι άξιοι θα μας πουν ότι είναι αναγκαίες οι γνώσεις και ότι τις διαθέτουν. Τι πρέπει να γνωρίζεις για να επιλύσεις αυτό το πρόβλημα;
Απολύτως τίποτα. Ακόμα και η κοινή λογική είναι περιττή. Ρωτήστε μια εργάτρια ενός κλωστοϋφαντουργείου, ρωτήστε όποιον και όποια θέλετε, και θα σας πει: μείωση του χρόνου εργασίας και αύξηση του μισθού, του μεροκάματου. Γιατί δεν μειώνεται ο χρόνος εργασίας και δεν αυξάνεται ο μισθός; Διότι θα μειωθούν τα κέρδη. Γιατί δεν μπορούν να το επιβάλλουν οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου; Δεν μπορούν διότι είναι ανίσχυροι. Ποιοι επιβάλλουν τη θέλησή τους; Οι ισχυροί, οι Κύριοι. Μόνοι τους;
Όχι! Με τη βοήθεια των άξιων. Των δημάρχων, των νομαρχών, των βουλευτών, των υπουργών, των δημοσιογράφων, των θεωρητικών, των καλλιτεχνών, των δικηγόρων, των γιατρών (εννοείται όχι όλων), των υπαλλήλων του κράτους, των συμβούλων των υπουργών, των δεξαμενών σκέψης και άλλων πολλών – με τους οποίους θα ασχοληθούμε στο μέλλον. Άξιοι είναι αυτοί που υπηρετούν και βοηθούν τους Κυρίους να αποτρέπουν την επίλυση των μεγαλύτερων κοινωνικών προβλημάτων. Αντίθετα, ανάξιοι είναι αυτοί που τα υφίστανται, οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.
Άξιοι είναι οι Κύριοι και οι υπηρέτες τους, ανάξιοι είναι οι παραγωγοί του τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Εγώ, ως οικοδόμος, ως καλουπατζής, ανήκω στους ανάξιους.
Ανάξιος, ανάξιος!
Σχολιάστε ελεύθερα!