Σύνοψη και συμπέρασμα του άρθρου:
Οφείλουμε να δώσουμε μια απάντηση στα εξής ερωτήματα. Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας χωρίς να πολεμήσουμε, χωρίς να επέμβουμε στην Ιστορια, χωρίς την πολιτική; Η δική μου απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Από δω και πέρα, το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι: για ποια πράγματα θα πολέμήσουμε; Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, δηλαδή οι πιο διακαείς πόθοι μας; Η δική μου απάντηση: η πολύωρη και εξαντλητική εργασία, η χαμηλή αμοιβή, η ανεργία. Θα πολεμήσουμε για την μείωση της εργασίας, για την αύξηση της αμοιβής, για την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μισθού. Η μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να επιτευχθεί και με με το πέρασμα στη πράξη: με την υπάρχουσα τεχνολογία μπορούμε να κανονίσουμε όλοι και όλες μαζί πότε δεν θα πηγαίνουμε στη δουλειά. Προτείνω μια βδομάδα το μήνα να μην πηγαίνουμε. Μπορεί να επιτευχθεί όμως και με την Πολιτική, με την υλοποίηση ενός στόχου: προτείνω το τριαντάωρο τη βδομάδα ή το τετραήμερο. – εφαρμόζεται ήδη! Όμως, η αύξηση του μεροκάματου/μισθού και η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πολιτική. Προτείνω το όνομα του νέου σχήματος που θα προκύψει από την επικείμενη διάσπαση του Σύριζα να καταγράφει τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τους στόχους μας: ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Όσο περνάνε τα χρόνια αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο καθαρά ότι υπάρχουν δυο τρόποι για να γίνει κάποια κοινωνική (και προσωπική) αλλαγή, στη περίπτωσή μας η κατάργηση των διοδίων: με την διατύπωση αιτήματος προς τον Κύριο ή με το πέρασμα στη πράξη, δηλαδή με την έμπρακτη κατάργηση των διοδίων, το συλλογικό σταμάτημα της καταβολής του αντιτίμου. Στην πρώτη περίπτωση στρεφόμαστε προς τον Κύριο ή προς τους υπηρέτες του (πολιτικούς κυρίως) και ζητάμε, εκλιπαρούμε, παρακαλάμε, ευχόμαστε, ικετεύουμε, προσδοκούμε, αιτούμε την κατάργηση των διοδίων ή την εκπλήρωση κάποιας άλλης επιθυμίας ή ανάγκης. Γινόμαστε ικέτες. Γονατίζουμε μπροστά στον Κύριο, σκύβουμε το κεφάλι και παρακαλάμε.
Επειδή η μέθοδος αυτή δεν είναι αποτελεσματική, πολύ συχνά η ικεσία συνδυάζεται με τη απειλή. Ικετεύουμε τον Κύριο και ταυτόχρονα τον απειλούμε ότι εάν δεν ικανοποιήσει το αίτημά μας, θα υπάρξουν αντίποινα. Επικρατεί η αντίληψη ότι εάν είναι πολλοί οι ικέτες, εάν φωνάζουν δυνατά, εάν είναι δηλαδή μαχητικοί, ο Κύριος θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει. Και αυτό το μοντελάκι ανήκει πια στο παρελθόν. Λυπάμαι όταν βλέπω τους δυναμικούς και μαχητικούς διαδηλωτές να σκορπίζουν με το πρώτο δακρυγόνο και μετά να διαμαρτύρονται. Τι αφέλεια! Μα τι θέλετε να πετάνε; Κρουασάν; Πόλεμος γίνεται, δεν το έχετε καταλάβει; Δεν γνωρίζετε ότι νικάμε χωρίς να πολεμάμε; Δεν γνωρίζετε ότι πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε;
Τα διόδια είναι ένα πρόβλημα και πρέπει να καταργηθούν. Είναι μια μορφή παραφορολογίας. Τα πρόστιμα της Τροχαίας, η εξαγορά των ποινών, τα κρατικά τυχερά παιχνίδια, τα χαρτόσημα, τα παράβολα, τα διόδια και άλλα πολλά είναι μορφές αρπαγής του κοινωνικού πλούτου από το Κράτος και τις Τράπεζες και πρέπει να καταργηθούν. Γύρω από τα διόδια γίνεται ένας πόλεμος – γύρω από κάθε τι που υπάρχει γίνεται ένας πόλεμος, ένας πολεμος μεταξύ των Κυρίων και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Το πρώτο που πρέπει να σκεφτούμε σε αυτό τον πόλεμο των διοδίων είναι πως να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε. Αυτό είναι το πρώτο αξίωμα του πολέμου. Εάν νικήσεις χωρίς να πολεμήσεις, τότε όχι μόνο διατηρείς ακέραιες τις δυνάμεις σου αλλά τις ενισχύεις κιόλας. Εάν δεν μπορούμε να το πετύχουμε, πάμε στο δεύτερο αξίωμα: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Πρώτα δηλαδή αποκλείουμε την ήττα. Η έκβαση της μάχης έχει προδιαγραφεί. Εάν διατυπώσουμε αιτήματα, θα ηττηθούμε. Ποιες είναι οι συνέπειες της ήττας; Ενίσχυση του Κυρίου, αποδυνάμωση του Υποτελούς. Εάν ικετεύσουμε διαδηλώνοντας, και πάλι θα ηττηθούμε. Ο αντίπαλος υπερέχει στρατιωτικά – αυτό είναι τόσο σαφές αλλά δεν τον βλέπουμε. Αλλά η ηττολαγνεία και η ηττοπάθεια της ιστορικής Αριστεράς (περιλαμβάνω σε αυτήν και πολλούς αντιεξουσιαστές και αναρχικούς) είναι τέτοια που δεν της επιτρέπει να δει τα αυτονόητα. Η γηραιά ιστορική Αριστερά είναι ακόμα ζωντανή χέριν των πλούσιων πολιτικών και πολιτιστικών αποθεμάτων του παρελθόντος – τα οποία όχι μόνο δεν είναι ανεξάντλητα αλλά και άχρηστα τόσο για την κατανόηση της εποχής μας όσο και για την διεξαγωγή της καθημερινής ταξικής πάλης, του καθημερινού κοινωνικού πολέμου. Το ζήτημα δεν είναι να πολεμήσεις, το ζήτημα είναι να νικήσεις, τουλάχιστον να αποφύγεις την ήττα.
Τα διόδια δεν καταργούνται με αιτήματα ή με διαδηλώσεις. Καταργούνται με το πέρασμα στη πράξη, με την συλλογική, οργανωμένη, συνειδητή αποφυγή της καταβολής του αντιτίμου: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Και ο κόσμος, αυτός που αναγκάζεται να μπει στις εθνικές, δεν πληρώνει. Πρόκειται για μια μορφή στάσης πληρωμών. Η στάση πληρωμών είναι ένα άκρως αποτελεσματικό μέσο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Ένα άλλο μέσο, μια άλλη μορφή περάσματος στην πράξη είναι η στάση αγοράς (μποϊκοτάζ). Οι καθημερινές προσωπικές επιλογές που με το χρόνο μπορούν να γενικευτούν και να μετεξελιχθούν σε πρακτικές συλλογικού χαρακτήρα είναι αήττητες: εάν δεν τρώω ντομάτα το χειμώνα, κι αυτό γενικευτεί, η παραγωγή της θα σταματήσει. Αλλά πρέπει να το κάνω, χωρίς να με ενδιαφέρει εάν το κάνουν ή όχι οι άλλοι. Ο Μαρξ έλεγε ότι όχι μόνο η παραγωγή καθορίζει την κατανάλωση αλλά και η κατανάλωση την παραγωγή. Η συλλογική αποχή από τις εκλογές είναι αήττητη, δεν καταστέλλεται. Το φθινόπωρο, οι σκηνοθέτες αποφάσισαν να μην πάνε στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, αποφάσισαν να απουσιάσουν λόγω της στάσης του υπουργείου Πολιτισμού (Πολιτισμικής Προπαγάνδας). Η απουσία είναι μια μορφή περάσματος στη πράξη, δεν έχουμε δει την αξία της. Η φυγή, ατομική και συλλογική, είναι επίσης μια μορφή περάσματος στην πράξη.
Βλέπουμε ότι καθημερινά εμφανίζονται νέοι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν βασίζονται στο αίτημα, την διαπραγμάτευση, τον διάλογο αλλά στο πέρασμα στη πράξη. Η δουλειά της Αριστεράς είναι να τις καταγράψει, να τις μελετήσει, να τις επεξεργαστεί θεωρητικά και να τις ενισχύσει, να τις διαδώσει, να τις προτείνει, να τις υποστηρίξει. Μια μέρα θα το κάνει, δεν θα αργήσει, είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάσουμε ποια προβλήματα επιλύονται με το πέρασμα στη πράξη και ποια με την υποχώρηση του Κυρίου. Δεν επιλύονται όλα τα προβλήματα με το πέρασμα στη πράξη, με το γύρισμα της πλάτης στον Κύριο. Με το πέρασμα στη πράξη, μπορούμε να ελέγξουμε το κοινωνικό χωρόχρονο: μπορούμε να μειώσουμε το χρόνο εργασίας όσο και όποτε θέλουμε – αρκεί να μην πάμε στη δουλειά. Εάν όλοι και όλες μαζί, μια βδομάδα το μήνα δεν πάμε στη δουλειά, ο χρόνος εργασίας θα μειωθεί χωρίς αιτήματα και υποσχέσεις και μεσολαβητές και διαδηλώσεις και απογοητεύσεις. Πως όμως θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε το εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα; Από τη στιγμή που ο κοινωνικός πλούτος αρπάζεται και κρύβεται από τον Κύριο, δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικό πέρασμα στη πράξη. Η εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου μεταξύ των Κυρίων και των Υποτελών Παραγωγών, ενός πολέμου που το επίδικο αντικείμενο θα είναι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αυτός ο πόλεμος ονομάζεται Πολιτική, δηλαδή παρέμβαση στην ιστορία. Και το πέρασμα στη πράξη, ως πόλεμος, πολιτική είναι. Είναι ένας νεός τρόπος επέμβασης στην Ιστορία.
Οφείλουμε να δώσουμε μια απάντηση στα εξής ερωτήματα. Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας χωρίς να πολεμήσουμε, χωρίς να επέμβουμε στην Ιστορια, χωρίς την πολιτική; Η δική μου απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Από δω και πέρα, το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι: για ποια πράγματα θα πολέμήσουμε; Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, δηλαδή οι πιο διακαείς πόθοι μας; Η δική μου απάντηση: η πολύωρη και εξαντλητική εργασία, η χαμηλή αμοιβή, η ανεργία. Θα πολεμήσουμε για την μείωση της εργασίας, για την αύξηση της αμοιβής, για την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μισθού. Η μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να επιτευχθεί και με με το πέρασμα στη πράξη: με την υπάρχουσα τεχνολογία μπορούμε να κανονίσουμε όλοι και όλες μαζί πότε δεν θα πηγαίνουμε στη δουλειά. Προτείνω μια βδομάδα το μήνα να μην πηγαίνουμε. Μπορεί να επιτευχθεί όμως και με την Πολιτική, με την υλοποίηση ενός στόχου: προτείνω το τριαντάωρο τη βδομάδα ή το τετραήμερο. – εφαρμόζεται ήδη! Όμως, η αύξηση του μεροκάματου/μισθού και η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πολιτική. Προτείνω το όνομα του νέου σχήματος που θα προκύψει από την επικείμενη διάσπαση του Σύριζα να καταγράφει τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τους στόχους μας: ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Θα γίνω μέλος, θα το ψηφίζω. Εάν μέσα σε λίγα χρόνια δεν ξεπεράσουμε το 20%, εμένα να με φτύσετε.