Βρέχει. Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2011. Σήμερα έχω γενέθλια και γιορτή. Αν γεννιόμουνα κορίτσι, θα με βάφτιζαν Τριανταφυλλιά, Ρόζα λατινιστί. (Le bon Dieu est dans le detail). Κλείνω τα πενήντα δύο. Την ώρα που γεννιόμουν ο πατέρας μου δούλευε σε στοά ανθρακωρυχείου. (Le bon Dieu. . .). Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι τι έμαθα, τι κατάλαβα αυτά τα χρόνια. Για φέτος μπορώ να πω ότι ο χρόνος μάς μαθαίνει ποιοι είμαστε – του χρόνου θα έχω καταλάβει κάτι άλλο. Είχα ρωτήσει ένα γέρο, πάνω από ενενήντα, και μου είπε: Δεν κατάλαβα τίποτα, τώρα θα καταλάβω. Όλοι και όλες μια μέρα θα το πούμε. Έχω καταλάβει και κάτι άλλο: δεν υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από το πεθάνεις γέρος πλήρης ημερών. Αυτό το κατάλαβα όταν έσφιξα για πρώτη φορά το χέρι του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) – η ματιά του ήταν εφηβική. Ανεπιφύλακτα προτιμώ τον Κάστρο από τον Τσε Γκεβάρα. Ο Τσε Γκεβάρα είναι η σύγχρονη έκδοση του Χριστού. Ένας φίλος μου είπε ότι είχε τολμήσει να ρωτήσει την ετοιμοθάνατη γιαγιά του τι αισθάνόταν τώρα που πέθαινε. Και του απάντησε: Πως είναι όταν πεινάς και θέλεις να φας λίγο ψωμάκι; Πως είναι όταν διψάς και θέλεις να πιεις νερό; Πως είναι όταν νυστάζεις και θέλεις να κοιμηθείς; Έτσι κι εγώ θέλω τον θάνατο. Μας έχουν τρομοκρατήσει με τον θάνατο. Ναι, είναι φοβερός, μας αγχώνει, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Αλλά έχουμε ταυτίσει τον θάνατο από γηρατειά με τον βίαιο θάνατο. Δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο να καίγεσαι ζωντανός μέσα στη Πόρσε σου και να πεθαίνεις, γέρος, ακουμπώντας το κεφάλι σου στον ώμο του φίλο σου, την ώρα που κάθεστε στο παγκάκι του πάρκου να ξεκουραστείτε. Ε, Μιχάλη, του λέει ο φίλος του, ξύπνα να φύγουμε! Την ταύτιση αυτή την προκρίνει ο Κύριος για να μας εκφοβίζει – γνωρίζουμε ότι δεν μπορείς να νικήσεις κάποιον, να τον σκοτώσεις ή να τον υποτάξεις, εάν πρώτα δεν τον τρομοκρατήσεις, δεν τον πανικοβάλλεις. Ο Τάκιτος έλεγε ότι οι πρώτοι νικημένοι στον πόλεμο είναι τα μάτια: nam primi in omnibus proeliis oculi vincuntur (Germania, XLIII)
Η ελευθερία είναι μια μορφή δέσμευσης. Ελεύθερος είναι όποιος δεσμεύεται, όποιος θέτει όρια στην ελευθερία του και την επιθυμία του, όποιος δέχεται τα ανυπέρβλητα όρια της φύσης και της κοινωνικής και προσωπικής σχέσης. Το Κακό είναι η κατάργηση αυτών των ορίων. Ο Κύριος, δεν δέχεται τα όρια, δεν θέτει όρια, το γνωρίζουμε καλά. Επιδιώκει να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση αλλά δεν μπορεί. Δεν θα αγνοείτε ότι το εντονότερο χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού είναι ο έλεγχος της φύσης, ο εξοβελισμός του θανάτου δηλαδή, η επίτευξη της σωματικής αθανασίας.
Επειδή μου αρέσει η ελευθερία, η δέσμευση δηλαδή, μου αρέσει και η διατύπωση προβλέψεων. Οι προβλέψεις είναι μια μορφή δέσμευσης. Γιατί πρέπει να διατυπώνουμε προβλέψεις; Μπορούμε να προβλέπουμε; Ασφαλώς και μπορούμε! Οι προβλέψεις είναι το λάδωμα των διανοητικών όπλων: εάν επιβεβαιωθούν, επιβεβαιώνεται η ισχύς τους. Εάν δεν επιβεβαιωθεί, μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε τον τρόπο σκέψης μας, τα εργαλεία μας. Οι προβλέψεις είναι μια δοκιμασία, μια δοκιμή, κάτι αντίστοιχο των στρατιωτικών ασκήσεων με πραγματικά πυρά. Από τη στιγμή που γνωρίζουμε ποια είναι η Κυριαρχία και τι θέλει και τι επιδιώκει ο Κύριος, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η καταστροφή της κοινωνίας και της φύσης θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Όσο πιο καλά γνωρίζουμε την Κυριαρχία, τόσο πιο ασφαλείς προβλέψεις μπορούμε να διατυπώσουμε. Υπάρχουν όμως και πράγματα που διαφεύγουν του Κυρίου. Σε αυτή την περίπτωση, ο εντοπισμός και η επισήμανση των τάσεων μας επιτρέπει να διατυπώσουμε τη λογική συνέπεια αυτών των τάσεων. Θα αναφέρω μια τάση: ο αριθμός των ευρωπαίων που δεν πάνε να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές αυξάνει. Ποια θα είναι η έσχατη λογική συνέπεια αυτής της τάσης; Να καταργηθούν οι ευρωεκλογές. Θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη.
Να μια άλλη τάση: αυξάνεται ο αριθμός ανδρών και γυναικών που θέλουν μια άλλη Αριστερά. Η λογική συνέπεια αυτής της τάσης: να εμφανιστεί η Αριστερά του μέλλοντος. Εμφανίστηκε με τη μορφή του Συριζα. Αλλά το Σύριζα ήταν και ένα μέσον για να επιβιώσει εκλογικά και κοινοβουλευτικά ο Συνασπισμός. Αυτές είναι οι δυο πλευρές του εγχειρήματος. Με λίγα λόγια μας χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να μας χρησιμοποιούν. Το έχουμε καταλάβει. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν ήμουν ο μόνος. Οι περισσότεροι που ψήφισαν το έκαναν με μισή καρδιά. Αυτή η συνύπαρξη του οράματος και της αισχρής και νταβατζίδικης χρησιμοποίησης έφτασε στο τέλος της: ο χωρισμός είναι απελευθέρωση. Πότε θα γίνει; Μέχρι του χρόνου, τέτοια μέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει διασπαστεί. Κι αυτό μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: είτε με την αποχώρηση του Συνασπισμού είτε με την διάσπαση του Συνασπισμού. Η δική μου η γνώμη, με βάση αυτά που μαθαίνω, είναι ότι ο Συνασπισμός θα διαλυθεί και ένα κομμάτι, το πιο ζωντανό, το πιο νεανικό, το πιο λαϊκό, το πιο ευαίσθητο, θα συνεχίσει να υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος θα κρατήσει το όνομα. Εάν το κρατήσουν αυτοί που θα αποχωρήσουν, το όνομα πρέπει να αλλάξει. Θεωρώ ότι το όνομα πρέπει να αλλάξει ούτως ή άλλως.
Το ζήτημα του ονόματος είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχουν δυο λογικές σχετικά με τον ονοματοδοσία ενός κόμματος. Σύμφωνα με την μία, το όνομα πρέπει να καταγράφει το ποιοι είμαστε. Σήμερα όμως που όλοι οι πολιτικοί όροι έχουν ξεφτιλιστεί και έχουν χάσει τη σημασία τους, είναι καθαρή ανοησία να επιμένεις να αυτοαποκαλείσαι σοσιαλιστής ή κομμουνιστής. Σοσιαλιστές το ΠαΣοΚ, κομμουνιστές το ΚΚΕ! Ένα ξυράφι να κόψω τις φλέβες μου! Εάν αλλάξει το όνομά του ο ΣΥΡΙΖΑ θα το κάνει με όρους του παρελθόντος – όχι με όρους του μέλλοντος: θα ονομαστεί ΕΝΩΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Τραγικό λάθος. Ούτε το ενωμένη ούτε η Αριστερά μας λέει κάτι.
Η δεύτερη λογική εστιάζει στο στόχο, όχι στην ταυτότητα. Το όνομα του κόμματος πρέπει να καταγράφει με απλότητα και σαφήνεια το πρόγραμμα, το κεντρικό σύσθημα, την κομβική επιδίωξη, τον βασικό διακαή πόθο, την ριζικότερη ανάγκη. Θεωρώ ότι τα πιο οξυμένα και γενικευμένα κοινωνικά προβλήματα είναι η κούραση, δηλαδή η πολύωρη και εξαντλητική εργασία, η φτώχεια, δηλαδή οι χαμηλοί μισθοί, τα χαμηλά μεροκάματα, και η ανεργία. Αυτά τα τρία προβλήματα πρέπει να λύσουμε, όλοι και όλες μαζί. Μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση μισθών και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αυτές είναι οι λύσεις. Θα πρέπει να διακηρύξουμε τους στόχους μας, να προβάλλουμε τις επιθυμίες μας και ένας από τους καλύτερους τρόπους είναι και να ονομάσουμε το κόμμα της μελλοντικής Αριστεράς ως εξής
ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Πολύ καλό το άρθρο σου φίλε μου! Και το μπλόγκ σου επίσης!
Με μιά μικρή διαφωνία όσον αφορά τον τίτλο του κόμματος που θα εκφράζει την “άλλη” Αριστερά.
Για ξανασκέψου το. Θέλουμε σύστημα με τριαντάωρο και μισθό για όλους; (πιό σόφτ καπιταλισμό δηλ.) ή κοινωνία με ελευθερη εργασία και ελεύθερη συμμετοχή στα προϊόντα της παραγωγής;
Θα μου πείς “μα αμέσως εκεί θα φτάσουμε”; “Ας κατακτήσουμε πρώτα το άλλο”.
Όμως το όνομα ενός κόμματος πρέπει να δείχνει και πρός τα πού κοιτάς.
Γιατί “αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πάς τότε θα πάς εκεί που κοιτάς” , όπως λέει και η σωστή παροιμία!
Πολύ καλό και το άρθρο και το μπλογκ.
μου αρεσε και η τοποθετηση της andriou
TO μπλογκ μπαινει στα favorites κατευθειαν
Venceremos !!