φίλες φίλοι,
σήμερα θα ήθελα να ανακεφαλαιώσω απλά και σύντομα τις θέσεις που έχω υποστηρίξει με τα άρθρα των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Σοβαροί λόγοι με αναγκάζουν να απουσιάσω για ένα χρονικό διάστημα, δεν γνωρίζω εάν θα είναι μικρό ή μεγάλο, οπότε μας δίνεται μια καλή ευκαιρία να ελέγξουμε αυτά τα οποία έχουν υποστηριχτεί βασιζόμενοι σε ορισμένες θεωρητικές αρχές, τις οποίες αποκαλώ Κακές Τέχνες. Οι Κακές Τέχνες είναι οι γνώσεις του Κυρίου που μεταχειρίζεται για να εγκαθιδρύει, να ενισχύει, αναπαράγει και διαιωνίζει την Κυριαρχία, δηλαδή να συρρικνώνει τον εμμενή κομμουνισμό.
Ο Κύριος δεν μπορεί να νικήσει, να εξοντώσει ή να υποτάξει τον Υποτελή Παραγωγό του κοινωνικού πλούτου, τον αντίπαλό του, εάν πρώτα δεν τον τρομοκρατήσει, τον πανικοβάλλει, τον εκφοβίσει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι, πολλά μέσα εκφοβισμού: η απειλή είναι ένας από αυτούς. Το Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι ένα μέσον εκφοβισμού: ο αντίπαλος πρέπει να χάσει οποιαδήποτε ισχύ έχει ακόμα και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να τον παραλύσει τελείως ο φόβος.
Ποιος είναι ο σκοπός του; Ενώ το βασικό μέλημα του Κυρίου παραμένει πάντα το ίδιο, να συρρικνώνει διαρκώς τον εμμενή κομμουνισμό, δηλαδή να ενισχύσει συνεχώς την Κυριαρχία, καταρτίζει ορισμένα σχέδια τα οποία επιχειρεί να υλοποιήσει επειδή πιστεύει ότι μπορεί να τα υπολοποιήσει, μιας και πιστεύει ότι η κοινωνική πραγματικότητα μπορεί να επινοηθεί, δηλαδή να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών του, των σχεδίων του. Ό,τι συμβαίνει είναι αυτό που επιθύμησε ο Κύριος: αυτή είναι η επινόηση της πραγματικότητας, η επιθυμία εκπλήρωσης όλων των επιθυμιών του. Καλό θα είναι λοιπόν να γνωρίζουμε ότι πέρα από το βασικό του μέλημα – που είναι η αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας, δηλαδή η αποτροπή της διεύρυνσης του εμμενούς κομμουνισμού, ο Κύριος καταρτίζει σχέδια τα οποία θα υλοποιήσει εντός 50, 20, 7, 3 ετών, εντός ενός έτους, εντός έξι μηνών, εντός τριών μηνών. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με αυτά που υποστηρίζω, το πως ζούμε σήμερα και το τι γίνεται σήμερα είχε αποφασιστεί πριν από πενήντα, είκοσι, εφτά κλπ χρόνια, πριν από τρεις μήνες. Αυτά τα σχέδια υπηρετούν το βασικό του μέλημα, την ενίσχυση της Κυριαρχίας, τη συρρίκνωση του εμμενούς κομμουνισμού.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν ποια είναι αυτά τα σχέδιά του, ποιες είναι οι αποφάσεις του κι αν όντως εφικτή η επινόηση της πραγματικότητας. Τα σχέδια του απορρέουν από τους φόβους του, από τα αδιέξοδά του, από τα διλήμματα που αντιμετωπίζει. Το γεγονός ότι καταρτίζει σχέδια, ότι αντιμετωπίζει αδιέξοδα, φόβους και διλήμματα, ότι έχει επιθυμίες και ελπίδες δείχνει ότι η επιθυμία του να εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες του παραμένει επιθυμία, ότι η επινόηση της πραγματικότητας είναι εφικτή μόνο εν μέρει. Αυτό επιβεβαιώνεται κι από την διαπίστωση ότι δυο επιθυμίες, τις πιο σημαντικές, ο Κύριος δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να εκπληρώσει: να νικήσει τον Θάνατο, να υποτάξει δηλαδή ολοσχερώς τη φύση, και να απεξαρτηθεί από τον παραγωγό του κοινωνικού πλούτου. Ο Κύριος ηττάται από τον θάνατο και φοβάται διαρκώς μην ηττηθεί κι από τον υποτελή Παραγωγό. Η (κοινωνική) πραγματικότητα λοιπόν δεν είναι αποτέλεσμα της εκπλήρωσης της επιθυμίας του Κυρίου αλλά καθορίζεται από την έκβαση της σχέσης του Κυρίου με τη Φύση και τον Υποτελή Παραγωγό.
Ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος) τα γνωρίζει όλα αυτά. Και φοβάται. Και αμύνεται. Ο Κύριος δεν μπορεί να επιτεθεί. Αυτό που φαίνεται ως επίθεση δεν είναι παρά άμυνα. Μόνο ο Υποτελής Παραγωγός, ο Δημιουργός του κοινωνικού πλούτου μπορεί να επιτίθεται. Να ποιο είναι το κομβικό πρόβλημα του Κυρίου σήμερα, η έσχατη άμυνά του: γνωρίζει πολύ καλά ότι σήμερα είναι εφικτή η αντιμετώπιση και η επίλυση των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων. Είναι τόσος και τέτοιος ο κοινωνικός πλούτος που παράγεται καθημερινά ώστε μπορούμε να ζήσουμε όλοι και όλες πάνω στο πλανητικό χωριό ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο με την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, μόνο με την συρρίκνωση του εμπορεύματος και του χρήματος, πράγμα το οποίο θα σήμαινε την κατάλυση της Κυριαρχίας. Αυτός είναι ο εφιάλτης του Κυρίου.
Ο έσχατος σκοπός του είναι να αποτρέψει αυτό το δυνατό και πιθανό ενδεχόμενο. Πως μπορεί να το κάνει; Με δυο τρόπους. Να ο πρώτος: να καταστρέψει, με έναν παγκόσμιο πόλεμο, τον υπάρχοντα κοινωνικό πλούτο και να μας ξαναβάλει να δουλεύουμε μέρα νύχτα, τώρα που φτάσαμε στο σημείο να μπορούμε να ζούμε εργαζόμενοι δυο τρεις μήνες το χρόνο! Ο δεύτερος: να φαγούμε μεταξύ μας. Πως μπορεί να το κάνει αυτό: με το να μας αποκλείσει από την χρήση του τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Προς αυτό το στόχο προσανατολίζεται το Πρόγραμμα Σταθερότητας: να αυξήσει τον αριθμό των αποκλεισμένων, να μειώσει το μέρος του κοινωνικού πλούτου που παραχωρείται στους Υποτελείς Παραγωγούς. Σήμερα ο αριθμός των αποκλεισμένων είναι τεράστιος και αυξάνεται διαρκώς. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ημερών μας είναι ότι από αυτή την πολιτική του Κυρίου πλήττονται τώρα και οι υπάλληλοι του ίδιου του Κυρίου, οι κρατικοί (και ολίγον δημόσιοι) υπάλληλοι, και οι αυταπασχολούμενοι, και οι μικροαστοί (αγρότες, βιοτέχνες, μικρέμποροι και άλλοι πολλοί).
Μεταξύ των δυο σχεδίων, ο Κύριος προκρίνει το δεύτερο: να φαγωθούμε μεταξύ μας. Να πολεμάμε μεταξύ μας για ένα πιάτο φαΐ, για ένα ποτήρι μερό, για μια δουλειά, όποια κι αν είναι. Όσο λιγότερος πλούτος μας αναλογεί, τόσο πιο πολλοί, τόσο πο πολύ θα πολεμάμε μεταξύ μας. Όσο περισσότερο φοβισμένοι και υπάκουοι, όσο πιο πειθαρχημένοι θα είμαστε, τόσο πιο πολύ θα πολεμάμε μεταξύ μας.Με το Πρόγραμμα Σταθερότητας οι Κύριος επιδιώκει να εξαλείψει και τα τελευταία ψήγματα της ανυπακοής του Υποτελούς Παραγωγού, να τον κάνει ακόμα πιο πειθήνιο, ακόμα και πιο υπάκουο, ακόμα πιο αφοσιωμένο στον Κύριο, ακόμα πιο πειθαρχημένο.
Θα τα καταφέρει; Ο ίδιος, και οι υπηρέτες του, πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Κάποιοι από τους Υποτελείς Παραγωγούς πιστεύουν ότι θα τα καταφέρει. Κάποιοι πως δεν θα τα καταφέρει. Μιας και συγκαταλέγομαι σε αυτούς, οφείλω να αναρωτηθώ: πρόκειται για επιθυμία ή για ελπίδα;Μήπως είναι αυταπάτη;
Έχω επεξεργαστεί δυο επιχειρήματα. Το πρώτο: εάν συνεχιστεί η καταστροφή της φύσης από τον καπιταλισμό, και είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί, η Κυριαρχία θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο να λυγίσει κάτω από το βάρος των ίδιων της των προβλημάτων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει μετά το χάος που θα προκληθεί – ένα άκρως καταπιεστικό κοινωνικό καθεστώς ή και μια διεύρυνση του κομμουνισμού – μιας και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων (καταστροφικών και χαωδών) καταστάσεων ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο κομμουνισμός. Το δεύτερο: πληθώρα ενδείξεων μας αναγκάζει να υποστηρίξουμε ότι ζούμε μια παγκόσμια πνευματική επανάσταση κατά την οποία από τη μια καταστρέφονται θεσμοί, πρακτικές, αντιλήψεις, ιδέες, γνώσεις, αξίες, συμπεριφορές του δυτικού πολιτισμού και του καπιταλισμού κι από την άλλη εμφανίζονται νέοι θεσμοί, νέες πρακτικές, νέες αντιλήψεις, κλπ με σαφέστατα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Η όξυνση της πάλης μεταξύ του ανταγωνισμού και της συνεργασίας θα έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του εξής διλήμματος: θα αλληλοφαγωθούμε ή θα συνεργαστούμε, θα συμβιώσουμε; Και θα αναγκαστούμε να συμβιώσουμε και να συνεργαστούμε για να επιβιώσουμε, για να ζήσουμε.Η συμβίωση όμως κα η η συνεργασία, η κλιμάκωσή τους και ο συντονισμός τους είναι συνώνυμα της κοινωνικής επανάστασης.
Η γνώμη μου είναι ότι ζούμε παραμονές μιας παγκόσμιας επανάστασης. Εάν γελάσετε, σας υπενθυμίζω ότι δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία παγκόσμια επανάσταση που άρχισε το 1964 και τελείωσε το 1978 (οι χρονολογίες είναι τυπικές). Ενδέχεται κάποιοι, κάποιες από τους αναγνώστες αυτών των γραμμών να την έζησαν. Θεωρώ ότι τα Ιουλιανά, η δικτατορία ώς προληπτική αντεπανάσταση, το Πολυτεχνείο και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια ήταν στιγμές αυτές της παγκόσμιας επανάστασης. Θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτή η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση αντιμετώπισε όχι απλά την καχυποψία της ιστορικής Αριστεράς αλλά και την οργανωμένη και σφοδρή αντίδρασή της. Να υπενθυμίσω ότι κατά την πενταετία 75-80, τα έζησα τα γεγονότα ως φοιτητής και ως εργάτης, οι φοιτητές και οι υποτελείς Παραγωγοί είχαν ξεσηκωθεί, είχαν ριζοσπαστικοποιηθεί αλλά αντιμετώπισαν την οργή και την εχθρότητα της Αριστεράς. Αν έχω φάει ξύλο από Κνίτες και Πασπίτες!
Οι Κνίτες που μας έδερναν τώρα είναι Συριζίτες! Ο Αλαβάνος μας έδερνε και τώρα ηγείται της ριζοσπαστικής Αριστεράς! Κάτι τρέχει! Και ξέρουμε τι! Η ιστορική Αριστερά, όλων των εκφάνσεων, είναι μικροαστοί που η δουλειά τους είναι να προστατεύουν τους Κυρίους τους, να διαλύουν κάθε απόπειρα αυτοοργάνωσης των Υποτελών Παραγωγών. Υπερβολές; Εάν είστε νεώτεροι, σας υπενθυμίζω ότι τουλάχιστον τρεις φορές οι Υποτελείς Παραγωγοί στράφηκαν μαζικά προς την ιστορική Αριστερά και τις τρεις εκδιώχτηκαν με τις κλοτσιές: το 75-80, το 85-89, και το 2003-7. Θα μπορούσαμε τώρα να είχαμε μια πολύ ισχυρή Αριστερά, γύρω στο 20 με 30% , μιλώντας τη γλώσσα των εκλογών, αλλά οι μικροαστοί της ιστορικής Αριστεράς δεν θέλουν κάτι τέτοιο διότι θα χάσουν τα προνόμιά τους, τον πλούτο, την ισχύ, τη φήμη. Όταν, πριν λίγα χρόνια, στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ πλησίασε το 20%, όταν δηλαδή για τρίτη φορά στράφηκε ο κόσμος της εργασίας προς την Αριστερά, έτρεξαν να υποβαθμίσουν το γεγονός και να ξεκαθαρίσουν, ειδικά ο Αλαβάνος, ο μεγαλύτερος απατεώνας της σύγχρονης ιστορικής Αριστεράς, ο οποίος άλλα σκέφτεται, άλλα εννοεί, άλλα λέει κι άλλα κάνει, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.
Τώρα, που το Πρόγραμμα Σταθερότητας πλήττει τους μικροαστούς και τους αυταπασχολούμενους, η ιστορική Αριστερά είναι ολοκληρωτικά ανέτοιμη, είναι ανεπαρκέστατη να αντιμετωπίσει τον Κύριο και θα σκύψει το κεφάλι. Σε περίπτωση δε ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου της εργασίας, θεωρώ ότι δεν θα γίνει το λάθος που έγινε στο παρελθόν: οι υποτελείς παραγωγοί έχουν στρέψει τη πλάτη διαπαντός στην ιστορική Αριστερά. Ζούμε τον θάνατο της μικροαστικής ιστορικής Αριστεράς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τη βλέπουμε να πεθαίνει – δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο.
Και βέβαια να παρακολοθούμε και το δράμα των μπλογκ της Αριστεράς, των μπλογκ των αυταπασχολούμενων και των μικροαστών. . . που η ύπαρξη της Ανωτάτης Σχολής Κακών Τεχνών τους φέρνει αναγούλα. Ξεράστε, να ξαλαφρώσετε!
Σας εύχομαι Καλή Ανάσταση και μη ξεχνάτε ότι η Ανάσταση υπάρχει μέσα στην Επανάσταση. . .