Οι τρόποι με τους οποίους αντιδρούν οι δημόσιοι υπαλληλοι και η ιστορική Αριστερά στα μέτρα που παίρνει ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος), μας ωθούν να υποστηρίξουμε την άποψη ότι τα μέτρα θα περάσουν. Ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι; Μονοήμερη απεργία, αποσπασματικές απεργίες (σήμερα οι δάσκαλοι, αύριο οι εφοριακοί, κλπ), ολιγόωρες στάσεις, διαμαρτυρίες έξω από υπουργεία, ανάρτηση πανό, συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις: η τέλεια συνταγή για την εξασφάλιση της ήττας. Και το σημαντικότερο: οι εργαζόμενοι στον ιδωτικό τομέα δεν συμπαρίστανται στους δημόσιους υπάλληλους. Βέβαια, τα μέτρα θα επεκταθούν και σε αυτούς, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το αντιμετωπίσουν, εάν το αντιμετωπίσουν, όταν θα έρθει η ώρα.
Πριν δώσουμε μια απάντηση στα ερωτήματα εάν μπορούμε και πως να τρέψουμε σε φυγή τον Κύριο, ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια γενικά αποδεκτή διαπίστωση: είναι τέτοια η αγανάκτηση του λαού, που η κοινωνική έκρηξη, η κοινωνική αναταραχή, ο λαϊκός ξεσηκωμός, η εξέγερση είναι τόσο βέβαιο ότι θα γίνει όσο ότι ο ήλιος θα ανατείλει αύριο το πρωί. Ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς, οι αντιεξουσιαστές και οι αναρχικοί το περιμένουν, εύχονται και ελπίζουν να γίνει. Οι μικροαστοί και οι νομοταγείς πολίτες τρομάζουν. Οι Κύριοι; Θέλουν να γίνει η εξέγερση, φοβούνται, ποια είναι τα αισθήματά τους, τα σχέδιά τους, οι αποφάσεις τους;
Πληθώρα ενδείξεων μας ωθεί να υποστηρίξουμε την άποψη ότι ο Κύριος θέλει, ποθεί διακαώς να εξεγερθούμε. Γιατί; Τι έχει στο μυαλό του; Είναι βέβαιος ότι θα καταστείλει την εξέγερση; Και τι θα συμβεί εάν δεν την καταστείλει; Τα ερωτήματα αυτά δεν διατυπώνονται και φυσικά δεν απαντώνται. Κι αυτό επίσης είναι ένα επιπλέον ερώτημα: γιατί δεν διατυπώνονται και δεν απαντώνται;
Η αποφασιστική στάση της Αστυνομίας στην επέτειο του Δεκέμβρη και στις τελευταίες διαδηλώσεις κατά των μέτρων δείχνει ότι στην επόμενη εξέγερση η Αστυνομία, και ο ΣΤΡΑΤΟΣ, εάν χρειαστεί, θα δράσουν αδίστακτα, αμείλικτα, χωρίς οίκτο. Η Αστυνομία δεν χάνει εικαιρία να στέλνει προς τους Υποτελείς διαρκώς, καθημερινά, ένα σαφές μήνυμα ισχύος. Ο Κύριος θέλει να πάρει εκδίκηση για τον Δεκέμβρη. Θα κάνει το κάθε τι για να μας εξωθήσει προς την εξέγερση.
Ο Κύριος είναι βέβαιος ότι θα καταστείλει πολύ εύκολα την εξέγερση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει εξασφαλίσει οπλική υπεροχή: σε όποιο όπλο κι αν καταφύγουν οι υποτελείς, ο Κύριος διαθέτει ένα ισχυρότερο. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει και πυροβόλα όπλα, να έχουμε δηλαδή και νεκρούς! Η σαφέστατη στρατιωτική υπεροχή εξασφαλίζει τον απρόσκοπτο έλεγχο του χώρου. Και βέβαια θα της δοθεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία να καταλύσει και το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Εάν γίνουν καταλήψεις (Νομικής, Πολυτεχνείου, ΑΣΣΟΕ, κλπ), θεωρώ ότι η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ θα εισβάλλει αδίστακτα και θα εκκενώσει το χώρο. Βρισκόμαστε παραμονές κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου
Πέρα από την εκδίκηση για τον Δεκέμβρη ή την κατάλυση του ασύλου, υπάρχει και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Θέλει να ρίξει τη χαριστική βολή στους ηττηθέντες δημοσίους υπαλλήλους και την ιστορική Αριστερά. Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι πιο ισχυρός, ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι σαφάστατα υπέρ του και του δίνεται η ευκαιρία να στείλει στο σπίτι τους δημόσιους υπαλλήλους ταπεινωμένους και απογοητευμένους. Δεν μπορείτε να με νικήσετε, θα τους λέει, ανοίγοντας κεφάλια με τα γκλομπ. Τα όπλα σας ( οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι πορείες, οι φωνές, οι μολότωφ, τα οδοφράγματα και όλα τα άλλα) είναι αναποτελεσματικά.
Και μετά από όλα αυτά, επανέρχομαι στο ερώτημα: μπορούμε να νικήσουμε τον Κύριο και πως; Ασφαλώς και μπορούμε! Ποιος είναι ο σκοπός μας, ποια είναι τα μέσα μας; Σκοπός μας δεν είναι η άμυνα, δεν είναι μόνο η ακύρωση των μέτρων σταθερότητας αλλά η επίθεση, η καθιέρωση του τριαντάωρου και του μισθού για όλους και όλες. Έτσι, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τα όπλα και τις μεθόδους που χρησιμοποιούμε και να χρησιμοποιήσουμε άλλα. Και κάτι ακόμα: θα πρέπει να αχρηστεύσουμε, να αδρανοποιήσουμε, να ακυρώσουμε την ισχύ του Κυρίου: την αστυνομική βία και το χρήμα. Υπάρχουν δυο τρόποι για να τα πετύχουμε όλα αυτά:ο έλεγχος του χρόνου και το πέρασμα στη πράξη. Τον χώρο, λόγω στρατιωτικής υπεροχής του Κυρίου, δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε, τον χρόνο όμως μπορούμε. Πως; Υπάρχουν δυο τρόποι: με την γενική απεργία διαρκείας και την απουσία από τους δρόμους. Απεργία και γλέντι, αυτή είναι η Πανταχού Απουσία. Ας αφήσουμε τους αστυνομικούς χωρίς αντίπαλο, να βαράνε μύγες και να πίνουν φραπέδες! Θα μας ευγνωμονούν! Ο δεύτερος τρόπος: η μονομερής μείωση του χρόνου εργασίας: μια βδομάδα το μήνα δεν πάμε στη δουλειά. Μειώνουμε δηλαδή μονομερώς τον χρόνο εργασίας στους 7 με 8 μήνες.
Και τι θα γίνει με τα μεροκάματα, τους μισθούς, τα μέτρα; Δεν θα ζητήσουμε, σαν τους ζητιάνους, να μας δώσουν, αλλά εμείς δεν θα τους δώσουμε άλλα: θα σταματήσουμε να πληρώνουμε και να αγοράζουμε: φόρους, δόσεις, ενοίκια, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλιστρα, πρόστιμα, εισιτήρια, λογαριασμούς κοινωφελών υπηρεσιών (ηλεκτρικό, τηλέφωνο, νερό, αέριο), κλπ. Πέρασμα στη πράξη σημαίνει ακόμα να εκλαμβάνουμε την ισότητα, την ελευθερία και τον κομμουνισμό (κοινοχρησία και κοινοκτησία) ως σημείο εκκίνησης και όχι ως ιδανικό ή ιδεώδες: ενισχύουμε στην καθημερινή ζωή και προκρίνουμε την συμβίωση, την συνεργασία, τηη αλληλεγγύη, την δημιουργική σύγκρουση, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία σε βάρος της απομόνωσης, του ανταγωνισμού, του κτητικού ατομικισμού, του εγωισμού, της επιβολής, της ιδιοχρησίας και της κοινοκτησίας
Μπορεί η ιστορική Αριστερά να εγκαταλείψει τα μέσα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα και την απογοήτευση και να υιοθετήσει άλλα, πιο ισχυρά από αυτά του Κυρίου;ΟΧΙ! Γι αυτό και πεθαίνει! Η αποσύνθεση του πτώματος της Αριστεράς μόλις άρχισε.
Μια άλλη Αριστερά, η Αριστερά που εκλαμβάνει την ισότητα, την ελευθερία και τον κομμουνισμό ως σημείο εκκίνησης διαμορφώνεται, αργά αλλά σταθερά. Σε λίγα χρόνια, το πολύ σε τέσσερα-πέντε, θα σκάσει μύτη
Νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε:
τριαντάωρο και μισθός για όλους.
