φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Θα ήθελα σήμερα να κάνω μια ανακεφαλαίωση και να εκθέσω συνοπτικά και απλά τους τρεις λόγους που ο κόσμος της εργασίας έχει γυρίσει την πλάτη στην Αριστερά. Θεωρώ ότι εάν δεν δώσουμε μια σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, η ιστορική Αριστερά, εάν δεν αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα από το πολιτικό προσκήνιο, θα φυτοζωεί παρακολουθώντας τις εξελίξεις, χωρίς καν να μπορεί να διατηρεί τα ποοστά που έχει εδώ και τριανταπέντε χρόνια! (10-12%). Η ιστορική Αριστερά θεωρεί ότι η διάσπαση της Αριστεράς είναι ο λόγος που οι υποτελείς Παραγωγοί της γυρίζουν τη πλάτη και ότι, εάν ενωθεί, τώρα με τη κρίση, θα μεγαλουργήσει. Αυταπάτες! Η Αριστερά δεν μπορεί να ενωθεί, κι αν ενωθεί, ο κόσμος της εργασίας δεν θα την ακολουθήσει. Ξέρετε τι θα γίνει, εάν ενωθεί; Θα προστεθούν και θα μεγεθυνθούν όλα της τα ελαττώματα! Αυτά για τα οποία ο κόσμος της εργασίας της γυρίζει τη πλάτη.
Πως όμως θα κρίνουμε εάν η απάντηση είναι σωστή; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να ρωτήσουμε τους ίδιους τους υποτελείς Παραγωγούς να μας πουν γιατί γυρίζουν τη πλάτη τους στην Αριστερά. Εγώ, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, 52 χρονών, οικοδόμος, καλουπατζής, εδώ και πολλές δεκαετίες τους ρωτάω καθημερινά και αυτά που εκθέτω παρακάτω είναι η σύνθεση των απόψεων τους.
Γιατί δεν τους ρωτάτε και εσείς, να δούμε τι θα μας πουν; Γιατί στις σελίδες των εφημερίδων σας παρελαύνουν κυρίως, για να μη πω μόνο, καθηγητές Πανεπιστημίων; Να σας πω εγώ τη γνώμη μου; Το κόσμο της εργασίας τον φοβάστε γιατί είστε μικροαστοί. Η Αριστερά είναι μικροαστική, ακόμα κι αυτή που διατείνεται ότι είναι εργατική. . .
Ο πρώτος από αυτούς τους λόγους είναι η ταξική διάρθρωση της Αριστεράς: οι οργανώσεις της είναι μικρές ταξικές κοινωνίες, στις οποίες υπάρχουν οι από πάνω, με τον πλούτο τους, τα προνόμιά τους, την ισχύ τους και τη φήμη τους, και οι από κάτω, τα μέλη και οι ψηφοφόροι. Το πρότυπο οργάνωσης είναι το κράτος, δηλαδή ο στρατώνας, το μαντρί, η στάνη, ο στάβλος. Στην Αριστερά επικρατεί η πολιτική εκμετάλλευση: με τις ψήφους μας, με τη δράση μας κάποιοι νικούν, επωφελούνται, κονομάνε το μήνα όσο εμείς δεν βγάζουμε όλο το χρόνο! Και δεν εννοώ μόνο τους βουλευτές.
Ο δεύτερος λόγος είναι η αναποτελεσματικότητα της πολιτικής δράσης της ιστορικής Αριστεράς. Η αναποτελεσματικότητα αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ πολλά κοινωνικά προβλήματα μπορούν να επιλυθούν με την άμεση δράση των ίδιων των ενδιαφερόμενων, με το πέρασμα στη πράξη, η Αριστερά κάνει κάτι το ολέθριο, κάτι που την σπρώχνει προς την πολιτική ανυπαρξία: αντί να συντονίσει τη δράση των ενδιαφερομένων, ζητάει (διεκδικήσεις, αιτήματα) από τον Κύριο να επιλύσει τα προβλήματα ή υπόσχεται πως θα τα επιλύσει όταν θα γίνει κυβέρνηση.
Ο τρίτος λόγος είναι η σιωπή της Αριστεράς για πολλά κοινωνικά προβλήματα ή οι εντελώς αντιδραστικές θέσεις της για πολλά από αυτά. Θα ήθελα να αναφέρω ένα μόνο από αυτά: τάσσεται υπέρ της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και μάλιστα προτείνει να διαρκεί ακόμα περισσότερα χρόνια! Και τα παιδιά μας υποφέρουν φυλακισμένα στα σχολεία, μεροκαματιάρηδες από τα εφτά τους, κλεισμένα όλη τη μέρα μέσα σε τέσσερις τοίχους, από καρέκλα σε καρέκλα, χωρίς παιχνίδι, όλη μέρα τηλεόραση, υπέρβαρα ή παχύσαρκα, με τα κρούσματα του καρκίνου, του διαβήτη και του άσθματος να αυξάνουν χρόνο με το χρόνο και η Αριστερά αντί να προσανατολιστεί προς την εξάλειψη μιας από τις χειρότερες καταστροφές, της καταστροφής των παιδιών, θέλει επιμήκυνση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης! Μα δεν βλέπετε ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι καθαρός φασισμός;
Εάν η ιστορική Αριστερά δεν εξαλείψει αυτούς τους λόγους, εάν δεν κάνει κινήσεις καλής θέλησης, θα αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα από το πολιτικό προσκήνιο. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω και να ξαναλέω ότι η νεκροζώντανη Αριστερά δεν έχει πάνω από δέκα χρόνια ζωής. Γιατί δέκα; Είναι πολύ απλό. Τα επόμενα δέκα χρόνια θα είναι χρόνια όξυνσης του κοινωνικού πολέμου εξ αιτίας της επίθεσης του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών που σκοπό έχει τον εκφοβισμό τους και την αρπαγή ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού πλούτου που απολαύουν σήμερα. Αύξηση της ανεργίας, μείωση της παραγωγής, ξεπεσμός των αυτοαπασχολούμενων και των μικροαστών παντός τύπου, αυτά θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της δεκαετίας που έρχεται, με την ιστορική Αριστερά να σηκώνει τα χέρια.
Για να επιστρέψει ο κόσμος της εργασίας στην Αριστερά, πρέπει αυτή να κάνει τρεις κινήσεις καλής θέλησης: να εξαλείψει τα προνόμια, να συντονίσει το πέρασμα στη πράξη, να φέρει στο προσκήνιο τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν (κούραση, ανεργία, κατάθλιψη, αγαμία, ασθένειες, ενοίκιο, ακρίβεια, αυτοκίνητο, ποδόσφαιρο, στρατιωτική θητεία, υποχρεωτική εκπαίδευση). Ένας από τους τρόπους εξάλειψης των προνομιών είναι η εφαρμογή της κομμουνιστικής αρχής της συντομίας και της εναλλαγής της βουλευτικής θητείας. Όλοι και όλες οι υποψήφιοι μιας εκλογικής περιφέρειας θα γίνονται βουλευτές, σε περίπτωση που κερδίζεται μια η περισσότερες έδρες. Όποιος, όποια διατελέσει μια φορά βουλευτής, δεν θα έχει το δικαίωμα να θέτει και πάλι υποψηφιότητα. Μια φορά και για λίγους μήνες, να περάσουν από τη Βουλή όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες. Θα εφαρμόσει η Αριστερά αυτη την κομμουνιστική αρχή; ΟΧΙ, δεν θα το κάνει.
Θα διακρίνει τις κοινωνικές αλλαγές σε αυτές που επιτυγχάνονται με το άμεσο πέρασμα στη πράξη και σε αυτές που γίνονται με τον έλεγχο του Κράτους; Θα συντονίσει, για παράδειγμα, την άμεση κατάργηση της στρατιωτικής θητείας με την συλλογική άρνηση στράτευσης; Θα συντονίσει την λαϊκή στάση πληρωμής των λογαριασμών (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ . . .), των δόσεων στις τράπεζες, των διοδίων, των εισιτηρίων, των τελών κυκλοφορίας, των ασφαλίστρων, του προστίμων, του ενοικίου; ΟΧΙ, δεν θα το κάνει.
Θα φέρει στο προσκήνιο τα φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα της εξάντλησης, της ανεργίας, της ένδειας, της κατάθλιψης, της αναφάλειας, των πολιτισμικών επιδημιών (καρκίνος, σκλήρυνση κατά πλάκας, εμφράγματα, κλπ), του κρατικού τζόγου, της αγαμίας, της στέρησης και άλλων πολλών; ΟΧΙ, δεν θα το κάνει.
Και θα εξαφανιστεί.
Υγεία και χαρά. Θα γράψω κάτι ακόμα για το Βοκάκιο και την Αριστερά και θαπάω στο κήπο να φυτέψω φασόλια και να ποτίσω τις ντομάτες.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Γεια σας κύριε Θανάση καλά τα λέτε στο άρθρο σας .. εγώ αυτή την στιγμή είμαι 21 ετών, απόφοιτος γυμνασίου και εργάζομαι ως εμπειροτέχνης οικοδόμος (κατασκευάζω κεραμοσκεπές – κιόσκια – πέργολες).Δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή που ακολούθησα αυτό το επάγγελμα γιατί ήταν και είναι το μόνο που με συγκινεί.Δουλεύω από 15 ετών με δική μου θέληση.Δεν τα πήγαινα και πολύ τα γράμματα και δεν άντεχα άλλο στο σχολείο γιαυτό και αποφάσισα να ακολουθήσω την δουλειά του πατέρα μου και του παππού μου.Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γίνουν επιστήμονες και μηχανικοί αν και είναι περισσότερο θέμα θέλησης.Αυτά που γράφετε εσείς σε αυτό το άρθρο τα έλεγε και ο παππούς μου ο συγχωρεμένος…
Καλό μου πολικάρι, θα ήθελα να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω, γιατί το παλικάρι σε μια δύσκιλη στιγμή, απειλή ή κίνδυνο, δεν δειλιάζει αλλά δείχνει μια εξαιρετική ψυχική και ηθική δύναμη μαζί με ένα υψηλό συναίσθημα προσωπικής αξιοπρέπειας. Αυτό είνα είναι το παλικάρι, αυτή είναι κοπελιά, αυτό θέλουμε να είμαστε όλοι μας και όλες μας. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομια που αυτά που διάβασες τα έλεγε ο παππούς σου – κι εγώ, οικοδόμος από τα έντεκά μου – από τους παππούδες μου τα άκουσα, από το πατέρα μου, από τη μάνα μου, από άλλους οικοδόμους. Θα ήθελα να μου κάνεις μια χάρη: Μη χαθείς, αν μ’ αγαπάς, ένα γεια μια φορά το μήνα μου φτάνει, το έχω ανάγκη όσο τον αέρα που αναπνέω. Και μη μου ξαναμιλήσεις στον πληθυντικό.Πονάω με τον πληθυντικό, το νιώθεις;
Σου εύχομαι υγεία και χαρά, γεια στα χέρια σου, στο μυαλό σου και τη ψυχή σου.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη – οικοδόμος (καλουπατζής)
Γεια σας κύριε θανάση.Προτιμώ να σας απευθυνομαι στον πληθυντικο λογω σεβασμου και διαφορας ηλικιας.Ελπιζω να με καταλαβαινετε.Εσεις πως ειστε..ολα καλα?