φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Ξημερώνει, σε καμιά ώρα θα πάνε τα παιδιά στο σχολείο, προλαβαίνω να γράψω κάτι ακόμα. Θα ήθελα να στρέψω τη προσοχή μου σε ένα σχόλιο του Βοκάκιου πάνω στο τρόπο εξάλειψης και αποτροπής επανεμφάνισης των προνομίων της εξουσίας και συγκεκριμένα της εξουσίας του συντονιστή μιας ομάδας, και να δείξω πόσο καθυστερημένη στο ζήτημα αυτό είναι η ιστορική Αριστερά σε σύγκριση με τους αστούς του ύστερου Μεσαίωνα.
Διαβάζουμε το εν λόγω σχόλιο στο Δεκαήμερο του Βοκάκιου. Λίγα λόγια για να κατατοπιστούμε. Το 1348, μας λέει ο Βοκάκιος (1313-1375) στη αρχή της πρώτης μέρας του Δεκαήμερου, χίμηξε πάνω στη Φλωρεντία άγρια η θανατερή επιδημία, η πανούκλα. Εφτά νέες και τρεις νέοι αποφασίζουν να φύγουν από τη Φλωρεντία για να προστατευθούν και πάνε να ζήσουν σε μια έπαυλη για δέκα μέρες. Φτάνουν λοιπόν εκεί και κάποια στιγμή μία από τις γυναίκες λέει: ‘Θα ζήσουμε ξέγνοιαστα. Αυτή, άλλωστε, είναι και η μόνη αιτία που φύγαμε μακριά από τη θλίψη της Φλωρεντίας. . . Και όσο στοχάζομαι πάνω στο μέσον που χρειάζεται για να κρατήσει η χαρά μας, βρίσκω πως είναι ανάγκη να διαλέξουμε ανάμεσά μας έναν υπεύθυνο, που να τον υπακούμε και να τον τιμάμε σαν αρχηγό, κι αυτός να ΄χει για μοναδική του σκέψη πως να περνάμε ευχάριστα τον καιρό μας. Από την άλλη, όποιος θα χαίρεται τη γλύκα της αρχηγίας, οφείλει να σηκώνει και το βάρος για τις φροντίδες. Ας μην έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά, και κανένας να μη νιώσει την πίκρα πως παραμερίζεται. Κατά τη γνώμη μου, καθένας από μας πρέπει να αναλάβει για μια μέρα τις σκοτούρες και τη τιμή. Τον πρώτο αρχηγό θα τον εκλέξουμε με ψηφοφορία. Για τους επόμενους, ο κάθε άρχοντας μιας μέρας θα είναι ελεύθερος να διαλέξει το διάδοχό του, σαν θα σιμώνει η ώρα του εσπερινού’.
Θα συνεχίσω αύριο το πρωί
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!