Ο κόσμος της εργασίας, οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, έχει γυρίσει τη πλάτη του στην ιστορική Αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, κλπ). Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, τα ποσοστά της παραμένουν σταθερά, γύρω στο 10-12%. Σε ένα προηγούμενο άρθρο έδειξα ότι θα μπορούσαμε σήμερα να είχαμε μια Αριστερά γύρω στο 25-30%, το λιγότερο. Τρεις φορές (1975-8ο, 1986-87, 2007-8) οι εργαζόμενοι στράφηκαν προς την Αριστερά, τρεις φορές έφαγαν πόρτα. Η Ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια ισχυρή Αριστερά, το μόνο της μέλημα είναι η αναπαραγωγή των κομμάτων της, η διαιώνιση της ισχύος των στελεχών της. Μετά από αυτές τις εμπειρίες, ο κόσμος της εργασίας δεν πρόκειται να στραφεί γι άλλη μια φορά προς την Αριστερά διότι έχει πειστεί ότι είναι μέρος του συστήματος, είναι μέρος του προβλήματος. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: γνωρίζει η Αριστερά για ποιον λόγο ο κόσμος της εργασίας της γυρίζει την πλάτη; Οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν, η Αριστερά; Απάντηση πρώτη: δεν το γνωρίζει. Γιατί δεν το γνωρίζει; Δεν το γνωρίζει διότι δεν θέλει, δεν τη συμφέρει να το γνωρίζει. Απάντηση δεύτερη: το γνωρίζει. Μιας και το γνωρίζει, θα αλλάξει, θα καταργήσει την πολιτική εκμετάλλευση των εργαζομένων, θα καταργήσει τα προνόμια των στελεχών της; Όχι, κατηγορηματικά όχι!
‘Ολοι και όλες μιλάνε για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας νέας Αριστεράς. Από που, πως θα προέλθει αυτή η Αριστερά; Από τη μετεξέλιξη της υπάρχουσας ή θα είναι το αποτέλεσμα μιας άλλης διαδικασίας; Ποια θα είναι αυτή η διαδικασία; Ας δούμε την πρώτη περίπτωση.
Για να υπάρξει μετεξέλιξη, συνειδητή, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι θέλουμε να αλλάξουμε. Θα πρέπει να αλλάξουμε αυτό που φέρνει αναγούλα στους εργαζόμενους. Ποιο είναι αυτό; Η υποκρισία και η απάτη, Η ιστορική Αριστερά, τα στελέχη της δηλαδή, από τα κατώτερα μέχρι τα ανώτερα, άλλα σκέφτεται, άλλα λέει, άλλα εννοεί, αλλά κάνει. Γιατί το κάνει αυτό; Μα είναι απλό: χρησιμοποιούν την κοινωνική δικαιοσύνη, τον μαρξισμό, την ιστορία ως μέσα για να εξασφαλίζουν πλούτο και φήμη. Σκοτώνονται μεταξύ τους για να βγουν βουλευτές. Όσοι βγουν, κάνουν το κάθε τι για να ξαναβγουν. Αυτός ο φαιδρός Κουβέλης πόσα χρόνια είναι βουλευτής; Πάνω από είκοσι; Στον ΣΥΝ, θέλουν να βάλλουν ένα όριο: όχι πάνω από δυο τετραετίες. Να φάνε κι άλλοι, μην είστε μοναχοφάηδες, πάρτε τη σύνταξη και στο καλό. Αυτά βλέπει ο εργάτης που λιώνει στο εργοστάσιο, αυτά βλέπει η εργάτρια και υποστηρίζουν ότι όλοι ίδιοι είναι. Αυτό είναι το υλικό υπόβαθρο της υποκρισίας και της απάτης. Η Αριστερά άλλα λέει κι άλλα κάνει, δεν ταυτίζει το σκοπό με τα μέσα, δεν υπάρχει με άλλα λόγια μια ηθική της πρακτικής. Εάν αλλάξει αυτό, η ιστορική Αριστερά θα μετεξελιχθεί σε μια νέα Αριστερά, στην Αριστερά που δεν θα αναβάλλει την υλοποίηση των σκοπών της, δηλαδή την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων στο απώτερο και απώτατο μέλλον αλλά θα τους εκλάβει ως σημείο εκκίνησης, θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Μπορεί να αυτοκαταργηθεί η Αριστερά; Είναι δυνατόν η οργάνωσή της να είναι πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματίζεται; ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Η Αριστερά του μέλλοντος θα προκύψει από αυτούς κι από αυτές που την έχουν εγκαταλείψει αηδιασμένοι κι από αυτούς κι αυτές που ταυτίζουν το μέσο με το σκοπό, που ο σκοπός τους είναι σημείο εκκίνησης (αναρχοκομμουνιστικές ομάδες και στέκια, έντυπα, δίκτυα, κλπ). Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική. Κάποιες τάσεις του αναρχισμού ήταν πάντα ευαίσθητες στο ζήτημα της ηθικής της πρακτικής. Τη θέση αυτή η (κομμουνιστική) Αριστερά θα πρέπει να την υιοθετήσει. Το ζήτημα είναι πως θα συναντηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Η γνώμη μου είναι ότι η συνάντηση αυτή δεν θα αργήσει.
Πολλοί και πολλές θεωρούν ότι όλα πάνε καλά, ότι μια χαρά είναι η Αριστερά, ο κόσμος φταίει που δεν μας ψηφίζει. Πολλοί και πολλές όμως έχουν αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με την υπάρχουσα Αριστερά. Σ’ ένα άρθρό του στο Πριν (2/5/10, σελ. 3),ο Γιώργος Δελαστίκ διατυπώνει το πολύ σωστό δίλημμα, που είναι και ο τίτλος του άρθρου: Ανατροπή ή εξαθλίωση. Τονίζει ότι πόλεμος χωρίς πολιτική καθοδήγηση δεν κερδίζεται ποτέ. Περίφημα. Και ο κοινωνικός πόλεμος χρειάζεται πολιτική καθοδήγηση. Παραθέτω τη τελευταία πρόταση του άρθρου: Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η Αριστερά είναι σε θέση να ηγηθεί ενός τόσο σημαντικού εγώνα. Η ερώτηση είναι ρητορική διότι εμπεριέχει την απάντηση. ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ. Δεν είναι σε θέση. Διότι η ιστορική Αριστερά αγνοεί τα δυο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του πολέμου. Πρώτον, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, και, δεύτερον, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Ένας άλλος αρθρογράφος, ο Αλέκος Αναγνωστίδης, στην απέναντι σελίδα (2) συνοψίζει τη γενικότερη θέση του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑς: για να νικήσουμε χρειάζεται κοινή δράση αντίστασης και ανατροπής, η ανάγκη για τον στρατηγικό επανεξοπλισμό της Αριστεράς είναι αδήριτη. Πρέπει, χρειάζεται, είναι ανάγκη: λόγια, λόγια, λόγια. . . Γιατί τόσα χρόνια η Αριστερά δεν έχει ανανεώσει τον στρατηγικό της εξοπλισμό; Γιατί το ΝΑΡ οργανώνεται με πρότυπο το κράτος και δεν είναι πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματίζονται; Εδώ και τριανταπέντε χρόνια το ποσοστό της ιστορικής Αριστεράς κινείται μεταξύ του 10 και του 12%. Η Αριστερά περιμένει να την ακολουθήσει ο κόσμος της εργασίας, διότι αυτά που λέει είναι σωστά, αλλά ο κόσμος δεν ακολουθεί, διότι είναι φοβισμένος ή αποβλακωμένος. Τις δυο από τις τρεις φορές που οι εργαζόμενοι στράφηκαν προς την Αριστερά, οι του ΝΑΡ ήταν στο ΚΚΕ. Τη δεύτερη φορά, αντέδρασαν. Σηκώθηκαν κι έφυγαν. Αυτοί ήταν τώρα οι σωστοί. Πέρασαν από τότε είκοσι χρόνια. Περίμεναν, περίμεναν, τίποτα. Ο κόσμος της εργασίας δεν τους ακολουθεί. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι πιθανόν αυτοί να είναι ανεπαρκείς, όχι οι εργαζόμενοι. Τώρα λοιπόν η ανάγκη του στρατηγικού επανεξοπλισμού της Αριστεράς είναι αδήριτη. Το δράμα της Αριστεράς είναι ότι αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να αλλάξει, μόνο που δε θέλει και δε μπορεί να αλλάξει.
Η Εποχή άνοιξε έναν δημόσιο διάλογο για την προοπτική της Αριστεράς. Σημειώνει ότι ‘η συζήτηση στην Αριστερά έχει ήδη αρχίσει. Οι αριστεροί και οι αριστερές συζητούν για το μέλλον, για τις δομικές της αδυναμίες, για τις δυνατότητες που ανοίγονται. Η πολιτική Αριστερά χρειάζεται να βρει βηματισμούς που να την καθιστούν απαραίτητη δύναμη στη νέα μεταπολίτευση, που όλα δείχνουν, ότι έρχεται’. Τον διάλογο εγκαινιάζουν τρεις πανεπιστημιακοί, η Ελένη Πορτάλιου, ο Άλκης Ρήγος και ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης. Διαπιστώνουν ότι ‘χρειάζεται μια δημοκρατική επανάσταση στο εσωτερικό της Αριστεράς’, ότι ‘η Αριστερά έχει πρόβλημα φερεγγυότητας’, ότι πρέπει ‘να υπερβούμε τη στρατηγική της παραδοσιακής Αριστεράς’. Η Αριστερά που έχουμε έχει πρόβλημα φερεγγυότητας: με άλλα λόγια, ο κόσμος της εργασίας της έχει γυρίσει τη πλάτη. Μπορεί να υπάρξει μια άλλη Αριστερά, που θα προκύψει απο την υπάρχουσα. Πως; Με μια δημοκρατική επανάσταση στο εσωτερικό της. Με απλά λόγια, η σημερινή Αριστερά δεν είναι δημοκρατική, είναι μια ταξική κοινωνία με αφέντες και δούλους, με Κυρίους και υποτελείς. Είναι οργανωμένη με πρότυπο το κράτος, τον στρατώνα, το μαντρί. Λοιπόν, αυτήν την Αριστερά θα την διαλύσουμε με μια δημοκρατική επανάσταση και στη θέση της θα χτίσουμε μια άλλη, μια δημοκρατική Αριστερά, όπου δεν θα υπάρχουν προνόμια και επαγγελματίες πολιτικοί.Πρέπει να κάνουμε και κάτι άλλο: να υπερβούμε τη στρατηγική μας. Χρειαζόμαστε μια άλλη στρατηγική. Ενώ τώρα σκοπεύουμε να καταλάβουμε το κράτος και με μοχλό την απονομή της κοινωνικής δικαιοσύνης θα επιφέρουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη, τώρα θα κάνουμε κάτι άλλο. Πρέπει να παρουσιάσουμε πρόγραμμα διεξόδου. Ποιος βρίσκεται σε αδιέξοδο; Η χώρα, οι καπιταλιστές δηλαδή, ή οι υποτελείς Παραγωγοί; Οι υποτελείς Παραγωγοί. Θα παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων. Θα περιορίσουν το χρόνο εργασίας στις τριάντα ώρες τη βδομάδα; Θα παίρνουμε σύνταξη στα 55; Το επίδομα ανεργίας θα δίνεται μέχρι να εξασφαλιστεί εργασία στον άνεργο και θα είναι χίλια διακόσια ευρά; Θα καταργήσουν την κατάρα, τον εφιάλτη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης που έχει φυλακίσει τα παιδιά μας, τους έχει στερήσει το παιχνίδι και τα αρρωσταίνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ; Όταν η ιστορική Αριστερά χρησιμοποιεί τον όρο πρόγραμμα διεξόδου εννοεί προτάσεις. Η προτασεολογία της είναι αφόρητη. Προτάσεις προς τους καπιταλιστές, αυτό είναι το πρόγραμμα διεξόδου. Να έχουμε ανάπτυξη, αύξηση της παραγωγής άρα και των κερδών ώστε και οι Κύριοι να είναι ευχαριστημένοι και οι υποτελείς Παραγωγοί. Ούτε αύξηση της παραγωγής χρειαζόμαστε, ούτε κερδοφορία, ούτε ανάπτυξη, το αντίθετο. Ο πλούτος που παράγεται καθημερινά είναι τεράστιος, φτάνει και περισσεύει να ζήσουμε όλοι και όλες ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες. Να πάρουμε πίσω τον πλούτο που μας άρπαξαν, να τους εμποδίσουμε να αρπάξουν άλλο. Να πολεμήσουμε δηλαδή, να διεξαγάγουμε νικηφόρα τον κοινωνικό πόλεμο. Και ποιοι θα κάνουν την δημοκρατική επανάσταση; Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ; Εάν κρίνω με βάση τα (περισσότερα) μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στις Σέρρες και στην Αλεξανδρούπολη, όπου έζησα και ζω, είμαι πιο βέβαιος ότι ο ήλιος θα ανατείλει αύριο το πρωί από τη Δύση παρά ότι τα μέλη αυτά θα φτιάξουν μια Αριστερά χωρίς προνόμια, μια Αριστερά που δεν θα λέει άλλα και θα κάνει άλλα.
Η ιστορική Αριστερά δεν μπορεί να αλλάξει, δεν θέλει να αλλάξει. Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα προέλθει από την υπάρχουσα. Θα προέλθει από αυτούς που την έχουν εγκαταλείψει και από τους νεώτερους που δεν εντάχτηκαν ποτέ σε αυτήν. Στο δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, (8/5/10, σελ. 10-11) διάβασα μια συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη, του βουλευτή και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, ηγετικού στελέχους της Αριστεράς του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝασπισμού, στον Μιχάλη Σιάχο. Ο δημοσιογράφος διαπιστώνει, πολύ σωστά, ότι εμπόδιο για την συσπείρωση του κόσμου της εργασίας είναι και η ανυποληψία της Αριστεράς και τον ρωτάει που οφείλεται αυτή η ανυποληψία και πως μπορεί να ξεπεραστεί. Ξέρετε τι απαντά ο Λαφαζάνης; Δεν θα μίλαγα με τόση ευκολία για ανυποληψία της Αριστεράς. Κακώς θεωρούν κάποιοι υπέυθυνη την Αριστερά που φτάσαμε στο σημείο οι Κύριοι να θέλουν να μας πάρουν και τα σώβρακα. Δεν έχει ευθύνη η Αριστερά! Θα μπορούσαμε σήμερα να είχαμε μια Αριστερά του 30-35% και η Αριστερά που εξεδίωξε κακήν κακώς τους εργαζόμενους που τρεις φορές στράφηκαν προς αυτήν δεν έχει καμιά ευθύνη. Δεν έχει καμιά ευθύνη η Αριστερά που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ! Δικό της δημιούργημα είναι το Πασόκ. Ο δημοσιογράφος διαπιστώνει ότι, κατά γενική ομολογία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε τέλμα και τον ρωτάει: πως πρέπει να βγει από το τέλμα; Ποια πρέπει να είναι η τακτική του: Πως θα ξεπεραστούν αδυναμίες και προβλήματα; Και απαντά ο Λαφαζάνης: πρέπει όλοι μας να επιδείξουμε πολιτική βούληση και επιμονή να καναστήσουμε ξανά ελκτικό το ενωτικό εγχείρημά μας. Γιατί έγινε το ενωτικό εγχείρημα; Για να επιβιώσει εκλογικά και κοινοβουλευτικά ο ΣΥΝ, για να διαιωνίσει τα προνόμια των στελεχών του. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την επιβίωσή του ήταν να αντλήσει ψήφους από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και από τους ανένταχτους. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο με το παραμύθι της ενότητας. Πολλοί ανένταχτοι τσίμπησαν. Το 90% από αυτούς κατάλαβαν τη μαλακία που έκαναν και δεν πρόκειται να την ξανακάνουν. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβιώσουν κοινοβουλευτικά αλλά το βασικό τους μέλημα δεν θα είναι η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων μέσω της νικηφόρας διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που επίκειται αλλά η πολιτική εκμετάλλευση της κατάστασης. Στη ερώτηση πως βλέπει την επόμενη μέρα σου συνεδρίου για τον ΣΥΝ, ο Λαφαζάνης απαντά: η επόμενη μέρα για τον ΣΥΝ μπορεί να είναι ελπιδοφόρα και δυναμική για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ.Και τελειώνει με την διαπίστωση ότι από το συνέδριο θα προκύψει μια ενωτική αριστερή κατεύθυνση, ικανή να ξαναδώσει στην Αριστερά κεντρικό και πρωταγωνιστικό ρόλο. Θυμάμαι πότε έπαιξε έναν κεντρικό και πρωταγωνιστικό ρόλο η Αριστερά. Όταν έκανε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και συμμετείχε στην οικουμενική.
Συμπέρασμα: Σήμερα στην Αριστερά υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις: η μία υποστηρίζει ότι η υπάρχουσα Αριστερά είναι ικανή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον επικείμενο κοινωνικό πόλεμο, η άλλη ότι είναι τελείως ανεπαρκής και πρέπει πολλά πράγματα να αλλάξουν. Ποια από τις δυο αυτές απόψεις θα επικρατήσει; Μα η πρώτη φυσικά, του Κουβέλη, του Τσίπρα, του Παπαδημούλη, του Λαφαζάνη. Η Αριστερά αυτή δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να αυτοδιαλυθεί, να αυτοαναδιοργανωθεί, να καταργήσει από μόνη της τα προνόμια και τις φιλοδοξίες των στελεχών της . Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα προέλθει από αυτήν. Όποιος, όποια το αντιλαμβάνεται, σηκώνεται και φεύγει. Κι αυτοί που έφυγαν, από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι δεκάδες χιλιάδες. Σήμερα, υπάρχει μια ορατή Αριστερά και μια αθέατη. Εκλογικά, τα ποσοστά της πρώτης κυμαίνονται μεταξύ του 10-15%, παραμένουν σταθερά εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Τα ποσοστά της δεύτερης, της αθέατης Αριστεράς, κυμαίνονται μεταξύ του 12-25% . Από αυτήν την αθέατη Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά που δεν θα λέει άλλα κι άλλα θα κάνει, η Αριστερά που θα εκλάβει τους σκοπούς της ως σημείο εκκίνησης, που θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται από την αρπαγή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, που η οργάνωσή της θα είναι πρόπλασμα της εξισωτικής κοινωνίας που επιδιώκουμε.
Τις θέσεις αυτές, που υποστηρίζω εδώ και πολλά χρόνια, προσπαθώ να ελέγχω και να εμπλουτίζω συνεχώς. Εάν συνειδητοποιήσω ότι κάτι δεν πάει καλά, το μελετώ, το αναθεωρώ, το αλλάζω. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο διάβασα κάποια κείμενα σε εφημερίδες στα οποία θα αναφερθώ στη συνέχεια, τα οποία επιβεβαιώνουν όσα διατύπωσα παραπάνω. Οι εφημερίδες αυτές είναι ΤΟ ΒΗΜΑ, ο Δρόμος της Αριστεράς, η Εποχή και το Πριν. Στο ΒΗΜΑ διάβασα τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης. Όσες και όποιες επιφυλάξεις κι αν έχω με τις δημοσκοπήσεις, δεν αρνούμαι ότι πολλές φορές όντως καταγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα. Αποσπασματικά και διαστρεβλωμένα, ναι, αλλά την καταγράφουν. Να οι απαντήσεις σε μερικές από τις ερωτήσεις της δημοσκόπησης: Μπορούν οι κινητοποιήσεις να ανατρέψουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας; 64% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Όχι απαντώ κι εγώ, δεν είναι απλό όχι, είναι κατηγορηματικό ΟΧΙ. Πως ανατρέπεται; Μόνο με γενική απεργία διαρκείας. Δεν γίνεται, το πρόγραμμα περνάει. Γίνεται, το πρόγραμμα δεν περνάει. Πρέπει να σταματήσουν οι διαδηλώσεις; 54% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Τα κόμματα πρέπει να λειτουργήσουν σε κλίμα συναίνεσης ή να ανταπαρατεθούν δυναμικά στα μέτρα; Υπέρ της δεύτερης επιλογής τάσσεται το 22%. Δέχεστε τα μέτρα προκειμένου αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Όχι απαντά το 44%. Αρνείστε τα μέτρα; Ναι, τα αρνούμαστε απαντά το 35%. Υπάρχει λοιπόν ένας σκληρός πυρήνας, μεταξύ του 22 και του 35%, που είναι διατειθεμένος να αντιπαρατεθεί δυναμικά στα μέτρα. Υπάρχει άλλη μια ερώτηση: αν δεν σας καλύπτει η κυβέρνηση, από που προβλέπετε ότι θα προέλθει μια λύση; Το 10% απαντά: από την Αριστερά.Όσο πήρε η Αριστερά στις εκλογές του 1974! Βέβαια, στις προσεχείς εκλογές ενδέχεται να πάει στο 15% αλλά μπορεί να πέσει και κάτω από το δέκα!
Σχολιάστε ελεύθερα!