κρυμμένο τον έχουν τον πλούτο οι Κύριοι ./ ειδάλλως και μια μέρα το χρόνο να εργαζόμασταν,/ θα έφτανε και πλούτο και ελεύθερο χρόνο να έχουμε (Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 42-44)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Πόσοι και πόσες από σας θα ήθελαν να αλλάξουν επάγγελμα; Μην βιαστείτε να απαντήσετε, η ερώτηση έχει πολλές παγίδες! Θα ήθελα να διατυπώσω μια άλλη ερώτηση: θα πηγαίνατε στη δουλειά σας εάν ξυπνούσατε το πρωί και βρίσκατε κάτω από το μαξιλάρι σας το μεροκάματό σας; Πριν απαντήσετε, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι το ερώτημα αυτό ήταν το αντικείμενο μιας ευρωπαϊκής έρευνας. Το 55% των εργαζομένων δεν θα πήγαινε στη δουλείά του, και μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ. Θα πήγαινα στο κήπο, θα περπατούσα στο ποτάμι, στο βουνό, θα πήγαινα για μύδια και κρίταμα, θα μαγείρευα για φιλους, θα έπαιζα με τα παιδιά, θα διάβαζα και θα έγραφα. Το 45% θα πήγαιναν. Συμπέρασμα: άλλοι αγχώνονται που πάνε στη δουλειά κι άλλοι πάνε στη δουλειά για . . . εργασιοθεραπεία! Ένας γείτονάς μου, τη περασμένη Κυριακή έπλυνε το αυτοκίνητό του δυο φορές! Το φουκαρά!
Επανέρχομαι στο πρώτο ερώτημα. Ποια είναι η παγίδα αυτού του ερωτήματος; Δεν διευκρίνισα σε ποιούς και ποιες απευθύνομαι και το κάνω τώρα αμέσως. Απευθύνομαι σε μισθωτούς της εκτέλεσης, δεν απευθύνομαι σε μισθωτούς της διεύθυνσης, ούτε σε αυταπασχολούμενους. Με αυτούς ας ασχοληθούν άλλοι, δεν είναι δική μου δουλείά. Οι μισθωτοί της εκτέλεσης είναι αυτοί που πάνε στη δουλείά τους και κάνουν αυτό που τους διατάζουν να κάνουν. Εγώ είμαι ένας από αυτούς. Πόσοι λοιπόν από τους μισθωτούς της εκτέλεσης θα ήθελαν να αλλάξουν επάγγελμα; Πολλοί, πάρα πολλοί. Εάν λοιπόν οι περισσότεροι θα ήθελαν να αλλάξουν επάγγελμα, τότε όλα τα επαγγέλματα είναι τα ίδια σκατά. Όπου και να πας, θα σε διατάζουν.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε επάγγελμα αλλά να μην κάνουμε κανένα επάγγελμα. Δηλαδή να μην εργαζόμαστε; ΟΧΙ! Να εργαζόμαστε αλλά να μην ασκούμε κανένα επάγγελμα. Γίνεται αυτό; Ναι γίνεται, αυτός είναι ο στρατηγικός σκοπός της Αριστεράς: να καταργήσει το επάγγελμα. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Πως μπορεί να γίνει; Στο σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.
Πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: εάν καταργήσουμε το επάγγελμα, θα υπάρχουν γιατροί, θα υπάρχουν μηχανικοί, θα υπάρχουν βιολόγοι; Θα υπάρχουν καθηγητές Πανεπιστημίων; Θα υπάρχουν επαγγέλματα που προϋποθέτουν υψηλή εξειδίκευση; Ασφαλώς και θα υπάρχουν. Και όχι μόνο θα υπάρχουν αλλά όλοι μας θα είμαστε ειδικευμένοι σε κάτι! Θα είμαστε όλοι και όλες ειδικοί. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει μια βασική προϋπόθεση: να μειωθεί ο χρόνος εργασίας τόσο όσο μας επιτρέπει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής μας. Πόσο μας επιτρέπει; Μια μέρα το χρόνο, που έλεγε ο Ησίδος;Όχι, ένα μήνα το χρόνο. Ένα μήνα το χρόνο! Τρελός είσαι;
Όχι, δεν είμαι τρελός!Είμαι πολύ λογικός. Σήμερα, μπορούμε να παραγάγουμε το πλούτο που χρειαζόμαστε εργαζόμενοι ένα μήνα το χρόνο, αρκεί να εργαζόμαστε όλοι και όλες. Αυτό βέβαια δεν αρκεί: θα πρέπει επίσης να καταργήσουμε την άχρηστη και επικίνδυνη παραγωγή, να αυξήσουμε το χρόνο ζωής των προϊόντων μη άμεσης κατανάλωσης (εργαλεία, ρούχα, κατασκευές, κλπ), να καταργήσουμε πολλές μεταφορές και μετακινήσεις (καταργώντας την απόσταση μεταξύ του τόπου παραγωγής και κατανάλωσης), να χρησιμοποιήσουμε ήπιες μορφές ενέργειας.
Ναι, ένας μήνας το χρόνο! Τι θα κάνουμε τους άλλους έντεκα; Ό,τι αρέσει στον καθένα και τη καθεμιά. Εγώ θα είχα χρόνο να προχωρήσω τις έρευνές μου πάνω στην Ιλιάδα. Όλοι και όλες θα μπορούσαμε να διδάξουμε αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά – ο γιατρός είναι δάσκαλος και ο ασθενής είναι μαθητής, μην το ξεχνάτε, ο Ιπποκράτης το είπε, και πρέπει να διδάσκει χωρλίς αμοιβή! Όλοι μας και όλες μας θα εήμασταν δάσκαλοι και μαθητές.
Αυτός ο μήνας εργασίας το χρόνο θα ήταν κάτι σαν εργασιακή θητεία. Θα μπορούσαμε να εργαστούμε ένα μήνα όπου θέλουμε, σε οποιοδήποτε σημείο της γης. Δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να εργαστώ σε εργοστάσιο παραγωγής ρουλεμάν στην Αγγλία ή στη Γερμανία. Εσείς;
Υγεία και χαρά, τέλος για σήμερα, πάω στο λαχανόκηπο να θεραπευτώ.
να κάνουμε δηλαδή την ζωή μας δουλειά μας……..
η ….. δουλειά μας να γίνει η ζωή μας 🙂
Αγαπητέ ή αγαπητή Ψουξ, πριν σου απαντήσω θα ήθελα να σε ρωτήσω εάν θα ήθελες να εργαζόσουνα, όχι να δούλευες, ένα μήνα το χρόνο και τους άλλους έντεκα να έκανες αυτό που θα σου άρεσε, αυτό που θα σε ευχαριστούσε, αυτό που θα σου έδινε νόημα και χαρά στη ζωή. Γνωρίζεις τη δική μου απάντηση: πολύ θα το ήθελα κάτι τέτοιο, γιατί τώρα εργάζομαι έξι μήνες το χρόνο και τους άλλους έξι ‘κάνω’ αυτό που μου δίνει νόημα και χαρά αλλά έξι μήνες είναι πολλοί. Α, και ένα δεύτερο ερώτημα: τι σε ευχαριστεί να κάνεις και δεν το κάνεις, τι θα ήθελες να κάνεις αλλά το έχεις καταχωνιάσει μέσα σου; Εγώ αυτή την εποχή στερούμαι αφάνταστα ένα ταξίδι κάπου στην Ευρώπη, στερούμαι τους φίλους και τις φίλες μου που είναι μακριά (Βερολίνο, Αθήνα, Σαντορίνη, Θεσσαλονίκη, Αμαλιάδα, Σπάρτη, Πάρο. . .), θα ήθελα να διασχίσω τη Σιβηρία με τον Υπερσιβηρικό, στερούμαι κάποια βιβλία που δεν μπορώ να τα αγοράσω ή να τα βρω . . .
Η εργασια, τονιζω η εργασια και οχι η δουλεια, της αραχνης δεν ειναι η ιδια με αυτη της υφαντρας. Η εργασια ,κατα την μαρξιστικη θεωρηση της,συνιστά μετασχηματισμό υλοποιούμενο από ένα σύνολο ανθρώπων (δεδομένου ότι ο απομονωμένος άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει).κ.λ.π,κ.λ.π, Μην ξεχνας λοιπον τον τεραστιο κοινωνικο ρολο της εργασιας και τα αλλα μπλα,μπλα μαρξιστικα…Βεβαιως και συμφωνω με την καταργηση του επαγγελματος και τους κακομοιρους (ολους εμας) μισθωτους της εκτελεσης