in η σιωπή της Αριστεράς

άγχος, κάπνισμα και Αριστερά

omnia sunt communia

φίλες και φίλοι,

καλή σας μέρα – όποια στιγμή κι αν διαβάζετε αυτό το κείμενο. Θα γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να μην έχει άγχος, μικρό ή μεγάλο, ασύνειδο ή συνειδητό. Το γεγονός ότι θα πεθάνουμε μας αγχώνει, οι περισσότεροι όμως δεν έχουν συνείδηση αυτού του άγχους. Αγχωνόμαστε για πολλά πράγματα, μιας και το παρόν είναι βαρύ για τους υπηκόους, όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης. Αγχωνόμαστε στη δουλειά μας, για τη δουλειά μας, για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τις σχέσεις μας και άλλα πολλά, πολλά. Θα γνωρίζετε επίσης ότι όταν αγχωνόμαστε, το άγχος μας ξεσπάει στο σώμα, σωματοποιείται. Άλλον τον πιάνει το στομάχι, άλλη δεν μπορεί να φάει ή τη πιάνει βουλιμία, άλλος έχει πονοκέφαλο, κλπ. Εγώ όταν έχω άγχος δεν μπορώ να φάω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, να διαβάσω. Μερικές φορές, όταν το άγχος είναι πιο μεγάλο και με βρίσκει ψυχολογικά απροετοίμαστο,  βγάζω επιχείλιο έρπητα. Άλλες φορές με πιάνει βήχας που μερικές φορές δεν μπορώ να αποφύγω τον παροξυσμό του. Για να τον αντιμετωπίσω, κουβαλάω πάντα μαζί μου ένα μπουκαλάκι νερό, μήπως με πιάσει σε κλειστό χώρο, π.χ., σε λεωφορείο ή σε τρένο. Όταν δεν είμαι σε κλειστό χώρο, δεν καταφεύγω στο νερό, που απλά με ανακουφίζει αλλά σε ένα πολύ δραστικό, εξαίσιο, χρήσιμο φάρμακο:

ανάβω ένα τσιγάρο (νικοτίνης) και ο βήχας κόβεται μαχαίρι!

Η νικοτίνη, φίλες και φίλοι, είναι ένα εξαίσιο φάρμακο. Κάθε ουσία σε μικρή ποσότητα είναι φάρμακο, σε μεγάλη είναι δηλητήριο. Αυτό έπρεπε να το γράφουν πάνω στα πακέτα, αλλά μας τρομοκρατούν με καρκίνους και με ανικανότητα στύσης για να μας αγχώσουν ακόμα περισσότερο και να πουλάνε περισσότερα.  Γιατί δεν γράφουν, ένα τσιγάρο τη βδομάδα είναι απαραίτητο για τηνκαλή λειτουργία του εγκεφάλου; Ή: ένα τσιγάρο μετά το φαΐ αυξάνει την απόλαυση. Γιατί δεν μπορούμε να καπνίζουμε ένα δυο τσιγάρα τη μέρα αλλά ή δεν καπνίζουμε ή καπνίζουμε δυο τρία πακέτα και δηλητηριάζουμε και  καταστρέφουμε το σώμα μας; Το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό;

Θα μου επιτρέψετε να εκφράσω την άποψή μου πάνω σε αυτό το ζήτημα. Κάποτε, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όταν συνεργαζόμουν με ένα περιοδικό (τον Σχολιαστή, το 1987-8)  και έγραφα έναντι αμοιβής, κάπνιζα μέχρι τις δώδεκα το μεσημέρι ένα πακέτο Κάμελ, άφιλτρο. Στις δώδεκα, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, είχα υπνηλία και ένα αίσθημα έντονης κόπωσης. Φιλοδοξούσα να γίνω μεγάλος και τρανός δημοσιογράφος αλλά κάθε μεσημέρι το ξανασκεφτόμουν. Το περιοδικό έκλεισε και εγώ  πήρα μια μεγάλη απόφαση: παραιτήθηκα από τις φιλοδοξίες μου, έκοψα το κάπνισμα και πήγα και δούλεψα σε ένα φυτώριο. Φύτευα, σκάλιζα, πότιζα, ξεβοτάνιζα. Από τότε καπνίζω μόνο για να αντιμετωπίζω τον βήχα και άμα λάχει και τρώω με παρέα μετά το φαγητό. Όταν αρχίζω τη δουλείά στην οικοδομή, δεν καπνίζω. Μετά από καμιά βδομάδα, κάνω ένα τσιγάρο στο πρωινό καφέ. Μετά από καμιά βδομάδα, άλλο ένα μετά το κολτατσιό, στις έντεκα. Μετά από καμιά βδομάδα, ανάβω ένα κατά τις μία. Για να μη τα πολυλογώ, τον έκτο μήνα, όταν σταματάω τη δουλείά, φτάνω στο μισό πακέτο. Μόλις σταματώ τη δουλείά, επανέρχομαι στα ένα δυο τσιγάρα τη βδομάδα. Γιατί;

Φίλες και φίλοι, η νικοτίνη είναι περίεργο φάρμακο.  Άλλοτε είναι ηρεμιστικό κι άλλοτε είναι διεγερτικό. Όταν καπνίζω για να σταματήσει ο βήχας, είναι ηρεμιστικό. Όταν κάποιος καπνίζει γιατί διαβάζει ή γράφει, είναι διεγερτικό. Όταν όμως δουλεύουμε, θέλουμε και να ηρεμήσουμε αλλά και να διεγερθούμε για να αντιμετωπίσουμε το πρεσάρισμα στη δουλειά, καπνίζουμε και τότε η νικοτίνη είναι και ηρεμιστικό και διεγερτικό. Τι καταφέρνουμε; Μια τρύπα στο νερό. Και μετά από λίγο ανάβουμε άλλο ένα, κοκ.

Το τσιγάρο είναι ένα φτηνό, λαϊκό ψυχοφάρμακο που το πουλάνε τα περίπτερα. Εάν δεν το γνωρίζετε, να σας πω ότι την αντικαπνιστική εκστρατεία την χρηματοδοτούν οι φαρμακοβιομηχανίες. Τσιγάρα; Πάρτε ένα ηρεμιστικό, πάρτε ένα διεγερτικό από το φαρμακείο της γειτονιάς σας! Που θέλω να καταλήξω: το κάπνισμα είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που μόνο με τη πολιτική δράση μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πως; Μόνο με τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας και την εξασφάλιση ενός μισθού που θα μας επιτρέπει να ικανοποιήσουμε όχι μόνο τις στοιχειώδεις, βασικές ανάγκες μας αλλά και αυτές που επιτρέπουν την ανάπτυξη και καλλιέργεια των ικανοτήτων του εγκεφάλου και της ψυχής μας.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. θαναση μήπως ξέρεις τι κάνει ο πιτιροπουλος ο γιωργος
    αυτός που έβγαζε τον σχολιαστή;

  2. Κώστα, Πιτουρόπουλος είναι το όνομά του. Όχι, δεν γνωρίζω. Τελευταία φορά που μίλησα στο τηλέφωνο με κάποιον ήταν ο Δημήτρης Ψαράς, τότε με το φίμωμα του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Μετά το κλείσιμο του Σχολιαστή, έστησε, αν δεν κάνω λάθος, έναν εκδοτικό οίκο, τη Μέδουσα, δεν ξέρω εάν είναι ενεργός, και ασχολήθηκε με το εμπόριο βιβλίων. Δεν γνωρίζω τι από αυτά ισχύει σήμερα, μετά από τόσα χρόνια.

  3. απαραίτητο,
    σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπόδειξη του κειμένου· διάβασα το κείμενο αλλά δεν το απόλαυσα – μεταφράσεις google γαρ. Με ενδιαφέρει τα μάλα κάθε έκφανση του εμμενούς κομμουνισμού, του κομμουνισμού του παρόντος· εάν μπορούσε, εάν ήθελε κάποιος, κάποια, να το μεταφράσει, θα το δημοσίευα με μεγάλη χαρά. Σε ευχαριστώ γι΄ άλλη μια φορά.

  4. Πολύ το διασκέδασα το κείμενο, ευχαριστώ!!
    Σαν καπνιστής, το μόνο που πολλές φορές με ενοχλεί, είναι ότι το τσιγάρο δυστυχώς, ή ευτυχώς(?), μπορεί να αντικαταστήσει τα πάντα.ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Μπορείς απλά να καπνίζεις… και να μην κάνεις τίποτε άλλο. Για πάντα…
    🙂