φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Ένας εφιάλτης έχει φωλιάσει στο μυαλό και στη ψυχή του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος – εκλαμβανομένου και ως μέσον αρπαγής) και δεν λέει να φύγει. Δε λέει να φύγει γιατί Ο κύριος δεν μπορεί να τον διώξει. Ποιος είναι αυτός ο εφιάλτης; Είναι ο εφιάλτης των δυνατοτήτων άμεσης αντιμετώπισης και σταδιακής επίλυσης όλων των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων που πλήττουν ως βλήματα, εκσφενδονιζόμενα από τον Κύριο, τους υποτελείς Παραγωγούς και τη Φύση. Μία από αυτές της δυνατότητες είναι κι αυτή της επίλυσης της κούρασης, του πιο σημαντικού κοινωνικού προβλήματος, της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας, του εργασιακού άγχους, της εργασιακής δουλείας. Σήμερα, μπορούμε να παραγάγουμε τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο που παράγουμε καθημερινά εργαζόμενοι, όλες και όλοι, με εργασία ενός μήνα το χρόνο. Αυτό όμως ο Κύριος δεν θα το επιτρέψει, θα επιχειρήσει να το αποτρέψει με κάθε τρόπο. Ανοίγονται μπροστά μας τρεις δρόμοι. Η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων προς όφελος των υποτελών Παραγωγών, η αποτροπή της επίλυσής τους, η αντιμετώπισή τους με κριτήριο την ενίσχυση και αναπαραγωγή της Κυριαρχίας, της αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Παραδείσου, της δυνατότητας δηλαδή αντιμετώπισης και επίλυσης των προβλημάτων, αλλά μας επιβάλλεται η Κόλαση, η αποτροπή της επίλυσής τους. Στο σημερινό μας σημείωμα θα καταπιαστούμε με το ζήτημα της μείωσης του χρόνου εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο στον ένα μήνα το χρόνο. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ποιος θα το κάνει; Θα γίνει ακαριαία ή σταδιακά;
Ας υποθέσουμε ότι εργαζόμαστε, συμμετέχουμε δηλαδή στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου με την ευρεία σημασία του όρου, δώδεκα μήνες το χρόνο. Εργαζόμαστε όλοι δώδεκα μήνες; Από αυτούς που μπορούν να εργαστούν, πόσοι εργάζονται; Οι μισοί, θα το γνωρίζετε. Σε μερικές ανεπτυγμένες καπιταλιστές κοινωνίες το ποσοστό απασχόλησης δεν ξεπερνάει το 60-65%. Στην Ελλάδα είναι γύρω στο 50-55%! Σε παγκόσμιο επίπεδο, το ποσοστό δεν ξεπερνάει το 40%. Αλλά για την οικονομία του σημειώματος, ας δεχτούμε το 5ο%. Θα μπορούσαμε λοιπόν όλες και όλοι να εργαζόμαστε έξι μήνες το χρόνο. Βέβαια, οι καπιταλιστές δεν θα είχαν κέρδη. Ναι, αλλά θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των κερδών των καπιταλιστων και των υπηρετών τους και της επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων. Αυτό, για να μην έχουμε αυταπάτες και μας θεωρήσουν αφελείς ονειροπόλους – τι κολακευτικός, παρ’ όλα αυτά, χαρακτηρισμός!
Να τώρα κι ένα ερώτημα που ίσως να σας ενοχλήσει: πρέπει να παιδιά, οι έφηβοι και οι γέροι να εργάζονται; Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: θέλουν να εργάζονται; Όποιος έχει παιδιά και γέρους γονείς, θα το γνωρίζει πολύ καλά: θέλουν να εργάζονται, μόνο που οι βάναυσες καπιταλιστικές κοινωνίες άλλοτε δεν το επιτρέπουν και άλλοτε εκμεταλλεύονται ανηλέητα την ανάγκη – όχι την επιθυμία. Θεωρώ ότι τα παιδιά, οι έφηβοι και οι γέροι πρέπει να εργάζονται μόνο και μόνο επειδή το θέλουν αλλά θα πρέπει να εργάζονται μόνο όταν θέλουν, όπου θέλουν και όσο θέλουν. Αυτό είναι η στρατηγική επιδίωξη των υποτελών Παραγωγών, αυτός είναι ο κομμουνισμός. Υπάρχουν εργασίες που τα παιδιά και οι γέροι μπορούν να τις φέρουν σε πέρας πάρα πολύ άνετα, ενώ δεν υπαρχει εργασία στην οποία να μην μπορούν να συμμετέχουν οι έφηβοι. Εάν λοιπόν εργάζονταν τα παιδιά, οι έφηβοι και οι γέροι, που αριθμητικά δεν υπολείπονται των ενηλίκων, θα μπορούσε ο χρόνος εργασίας να μειωθεί στους τέσσερις.
Εάν καταργούσαμε την άχρηστη, περιττή και επικίνδυνη παραγωγής (όπλα, είδη πολυτελείας, προϊόντα που παράγονται λόγω έλλειψης χρόνου, πολλά φάρμακα, πολλά παιχνίδια, πολλές μικροσυσκευές και άλλα πολλά) και εάν αυξάναμε το χρόνο ζωής των εργαλείων, των συσκευών, των οχημάτων, του ρουχισμού και της υπόδυσης, των κατασκευών και πολλών άλλων, θα μπορούσαμε να μειώσουμε το χρόνο εργασίας στο μισό, στους δύο μήνες.Όταν φτιάχτηκαν, το 1932, οι πρώτοι ηλεκτρικοί λαμπτήρες. διαρκούσαν 10.000 ώρες. Αντι να τους φτιάξουμε να διαρκούν 20.000 ώρες, διαρκούν 1.500! Τα πλυντήρια κρατούσαν 20 χρόνια, τώρα στα πέντε παρουσιάζουν προβλήματα. Μπορούμε σήμερα να παραγάγουμε πλυντήρια που να κρατάν 50 χρόνια και να επισκευάζονται εύκολα με ανθεκτικότατα ανταλλακτικά; Ασφαλώς και μπορούμε!
Εάν περιορίζαμε δραστικά τις μεταφορές και τις μετακινήσεις θα περιορίζαμε ένα μεγάλο μέρος της εργασίας της οδήγησης, της εργασίας παραγωγής οχημάτων και ενέργειας, της παραγωγής συσκευασίας, των αποκομιδής των σκουπιδιών, κλπ. Εάν προκρίναμε την χρήση ήπιων μορφών ενέργειας θα μειωνόταν επίσης η εργασία. Εάν προκρίναμε την αυτοπαραγωγή, π.χ., παραγωγή λαχανικών και οπωρικών, θα περιορίζαμε στό μισό το χρόνο εργασίας, στον ένα μήνα το χρόνο.
Αυτόν τον ένα μήνα εργασίας το χρόνο, θα μπορούσαμε να τον απακαλέσουμε εργασιακή θητεία. Θα είχαμε το δικαίωμα και την δυνατότητα να εργαστούμε όποτε θέλουμε, σε όποιο σημείο της Γης θέλουμε, σε όποια κοινωνική δραστηριότητα θέλουμε. Βέβαια, θα υπήρχαν και εργασίες που θα είμασταν υποχρεωμένοι να τις κάνουμε, για λίγες μέρες το χρόνο, όλοι και όλες. Εάν συμμετείχαμε στην αποκομιδή και επεξεργασία των λίγων σκουπιδιών λίγες μέρες το χρόνο, δεν θα ήταν αναγκασμένοι κάποιοι να κάνουν αυτή τη δουλείά όλο το χρόνο για όλη τους τη ζωή!
Πως θα καθιερωθεί αυτός ο ένας μήνας εργασίας το χρόνο; Θα εξαρτηθεί από την έκβαση του παγκόσμιου και τοπικού κοινωνικού πολέμου. Η ιστορική Αριστερά δεν μιλά γι αυτή την πρωταρχική στρατηγική επιδίωξη. Αυτό το έργο θα το αναλάβει η Αριστερά του μέλλοντος. Και θα αποβεί το κρίσιμο σημείο που θα σηματοδοτήσει το τέλος της μιας και της γέννησης της άλλης.
