φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Πριν από λίγες μέρες, συγκροτήθηκε από 77 (έγιναν 171. . .) γνωστές προσωπικότητες της ιστορικής Αριστεράς (πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές. . .) το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ Διαλόγου και Κοινής Δράσης. Οι προσωπικότητες αυτές υπογράφουν μια Εκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς– την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο www.aristerovima.gr – η οποία καταγράφει τα κίνητρα και τους σκοπούς της ανάληψης αυτής της πρωτοβουλίας. Αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε με αυτή την πρωτοβουλία διότι είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της αποσύνθεσης της ιστορικής Αριστεράς, της οριστικής αποχώρησής της από το πολιτικό προσκήνιο. Θα θέσουμε το παρακάτω ερώτημα: θα μπορέσει το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ να συντονίσει τον διάλογο και τη κοινή δράση της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής; Η απάντηση δόθηκε αστραπιαία: το ΚΚΕ είναι εχθρικό, το ΝΑΡ γυρίζει τη πλάτη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διχάζεται, κάποιες από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είναι εχθρικές και επιφυλακτικές, τι μένει; Ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, η διάσπαση του οποίου αναβλήθηκε για λόγους εκλογικής επιβίωσης – μιας και το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης έκρουσε πρύμναν μετά την υποτονική έως ανύπαρκτη αντίδραση του κόσμου της εργασίας στην σφοδρή και κατά μέτωπο επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος.
Πριν κάνουμε κάποια σχόλια στην ‘Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς’ θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε το μείζον και πολύπτυχο ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά είναι διασπασμένη; Θέλει να ενωθεί; Μπορεί;Πως μπορεί να γίνει αυτό;
Υπάρχουν δυο απόψεις σχετικά με το τρόπο επίτευξης της ενότητας της Αριστεράς: Ο πρώτος: να καθίσουν τα κόμματα στο τραπέζι του διαλόγου και να τα βρουν. Ο δεύτερος: όλα τα κόμματα της Αριστεράς θα ενωθούν γύρω από αυτό που θα μπορέσει να επιβάλλει τις απόψεις του γιατί θα αποδειχτεί ότι αυτό είναι το σωστό. Τον πρώτο τρόπο τον υιοθετούν αγνοί, τίμιοι, ανυστερόβουλοι Αριστεροί, άνδρες και γυναίκες, οργανωμένοι και μη, μεταξύ των οποίων υπάρχουν σοφοί πανεπιστημιακοί, σοφοί δημοσιογράφοι, σοφοί διανοούμενοι, διάσημοι καλλιτέχνες, γνωστοί συνδικαλιστές, άνδρες και γυναίκες με κύρος και φήμη. Τον δεύτερο τρόπο, όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Κάθε κόμμα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ μέχρι το ΕΕΚ του Σ. Μιχαήλ, πιστεύει ότι αυτό είναι το σωστό, ότι αυτό θα ηγηθεί της επανάστασης και της μετάβασης στο σοσιαλισμό, ότι ο Γενικός Γραμματέας της Πολιτικου Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής είναι ο νέος Λένιν ή ο νέος Τρότσκι, ότι όλοι οι άλλοι θα έρθουν στο μαντρί τους.
Ποιος τρόπος θα υπερισχύσει; Μα ασφαλώς αυτός των κομμάτων. Ο τρόπος της πρωτοπορίας, ο τρόπος της ιστορικής Αριστεράς. Ο χρόνος θα δείξει ποιος είναι σωστός, άρα οφείλουμε να περιμένουμε, και αυτός που θα αναδειχτεί σωστός είναι το κόμμα μας! Όλοι οι άλλοι θα ενωθούν γύρω από μας, γύρω από τον ισχυρό (θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά – ότι έκανε και ο Λένιν με τους Μπολσεβίκους!). Αυτή είναι η ιστορική Αριστερά. ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΝΟΙ ΚΑΙ ΣΟΦΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ! Ο πρώτος λοιπόν τρόπος είναι μια εκδοχή της πρωτοπορίας. Οι αγνοί και σοφοί Αριστεροί του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ υποδεικνύουν στα κόμματα να κάνουν διάλογο, να δράσουν από κοινού και να ενωθούν, έστω και προσωρινά ή ευκαιριακά. Κι ας υποθέσουμε ότι το εγχείρημα στέφεται με επιτυχία. Ποιος θα χρεωθεί αυτή την επιτυχία; Μα οι αγνοί και σοφοί Αριστεροί! Αυτό όμως θα σημάνει ότι μεταξύ αυτών των σοφών και των ηγετικών στελέχων των κομμάτων της πρωτοπορίας θα υπάρξει μια σχέση Κυριαρχίας και Υποτέλειας και αυτή η σχέση είναι απαράδεκτη για ένα κόμμα που πιστεύει πως αυτό θα επιβάλλει την ενότητα. Δεν δεχόμαστε υποδείξεις, είπαν με τη στάση τους όλα σχεδόν κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς.
Μετά από αυτά που εκθέσαμε, είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε δημόσια, απλά και ευθαρσώς την άποψη ότι η ανάληψη πρωτοβουλίας για το διάλογο και τη κοινή δράση είναι μια προσπάθεια του πνιγμένου να πιαστεί από τα μαλλιά του, ότι δηλαδή είναι καταδικασμένη να αποτύχει – έχει ήδη αποτύχει. Γεννήθηκε νεκρή αυτή η απόπειρα. Γιατί; Γιατί την γέννησε ένας νεκροζώντανος οργανισμός, η νεκροζώντανη Αριστερά. Οι σοφοί και αγνοί Πανεπιστημιακοί δεν έχουν κατανοήσει ότι η ιστορική Αριστερά είναι νεκροζώντανη, είναι ένα μανεκέν για σάβανο, ότι τίποτα δεν τη σώζει.
Και όμως θα μπορούσε κάτι να τη σώσει – ο νεκροζώντανος δεν πεθαίνει πάντοτε! Και ο καταδικασμένος σε θάνατο είναι νεκροζώντανος αλλά εάν δοθεί χάρη αποφεύγει το θάνατο και πιθανόν και τον εγκλεισμό! Τι θα μπορούσε να τη σώσει; Η μετατόπιση του διαλογου από την ορθότητα της πολιτικής γραμμής και επεξεργασίας στην απαξίωση της Αριστεράς από το κόσμο της εργασίας. Πρέπει να δώσουμε μια απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου γυρίζουν την πλάτη στην ιστορική Αριστεράα; Και εδώ δυο είναι οι απόψεις που υποστηρίζονται: η μία λέει ότι φταίει η διάσπαση, και αυτήν την άποψη υιοθετούν και οι αγνοί και σοφοί του Αριστερού Βήματος. Εάν ενωθούμε, θα υπάρξει μια μεγάλη πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να αποτρέψει την επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή. Η άλλη λέει ότι οφείλουμε να εφαρμόσουμε τον μαρξισμό πρώτα σε εμάς τους ίδιους, όπως έκαναν κάποτε οι γιατροί που ανακάλυπταν κάποιο φάρμακο. Η Αριστερά είναι μια ταξική, ιεραρχική κοινωνία ή όχι; Πρέπει να είναι ταξική; Μπορεί να μην είναι ταξική; Έχει κάποια σχέση η ταξική της σύνθεση με την απαξίωσή της από τον κόσμο της εργασίας;
Ο κόσμος της εργασίας γυρίζει τη πλάτη στην Αριστερά όχι γιατί είναι διασπασμένη αλλά γιατί είναι μια ταξική κοινωνία, γιατί άλλα λέει κι άλλα κάνει. Η Αριστερά οφείλει να είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Η ιστορική Αριστερά λέει ότι αυτό δεν είναι αποτελεσματικό, ότι για να πολεμήσουμε τους καπιταλιστές πρέπει να είμαστε οργανωμένοι όπως ο στρατός και το Κράτος. Όπως στον στρατό και το Κράτος δεν υπάρχει χώρος για ισότητα, ελευθερία, ελευθερία πνεύματος, δημιουργική σύγκρουση και δημοκρατία, έτσι δεν υπάρχει και στα κόμματα της Αριστεράς. Το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ Διαλόγου και Κοινής Δράσης δέχεται το κόμματα ως έχουν: τα μικρά κρατίδια της Αριστεράς των προνομίων να ενωθούν για να κάνουν ένα μεγάλο Κράτος-Κόμμα των προνομίων. Κάποιοι όμως θα μείνουν απέξω – σε όλες τις συγχωνεύσεις χάνονται θέσεις και καρέκλες – κι αυτό είναι απαράδεκτο! Το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ είναι σάρκα από τις σάρκες της ιστορικής Αριστεράς και θα αποχωρήσει μαζί με αυτήν προς την έξοδο από το πολιτικό προσκήνιο.
Καταλήγω λοιπόν στα εξής συμπεράσματα: Ο διάλογος, η κοινή δράση και η ενότητα της ιστορικής Αριστεράς είναι ανέφικτα. Όσοι και όσες πιστεύουν ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί ή είναι αφελείς μέσα στην αγνότητα των προθέσεών τους ή είναι θύματα της ιδεολογίας της πρωτοπορίας. Υποστηρίζω ότι ισχύει το δεύτερο. Εάν ενωθεί η Αριστερά, που δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να γίνει, ο κόσμος της εργασίας δεν θα πάψει να της γυρίζει τη πλάτη. Ίσα ίσα, ακόμα πιο πολλοί θα της γυρίσουν τη πλάτη! Θα κατανοήσουν ότι το κίνητρο δεν ήταν η επίλυση των προβλημάτων των υποτελών Παραγωγών αλλά η διαιώνιση και ενίσχυση των προνομίων, της ισχύος, του πλούτου και της φήμης των Κυρίων της ιστορικής Αριστεράς.
Αυτό είναι το δράμα της Αριστεράς: κάθε απόπειρα για την ενότητά της επιταχύνει την αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο.
Πολύ πρώην, πολλοί πρώην και ως συνήθως και πολύ μακριά από την κοινωνία. Από όλα έχει ο μπαχτσές. Μέχρι και τον πρόεδρο του ευρηματικού σε αφίσες, Α.Κ.Ε.Π. Αυτό ήταν συνοπτικά το 2ο re-union παλαιών συμμαθητών και φίλων που έχουν είτε ως χόμπι, είτε ως επαγγελματική ενασχόληση την αριστερά «τους». Αυτό που λέγεται και αριστερό βήμα διαλόγου για την ενότητα(χωρίς κοινή δράση).
Την ώρα που μιλούσαν ενότητα για την ενότητα(η μεγαλύτερη μπαρούφα και θα σχολιαστεί παρακάτω), για τους φίλους τους καλλιτέχνες, και γενικά συζητήσεις που θα ταίριαζαν είτε σε χαβαλοπαρέες, είτε σε συζητήσεις για την τέχνη τον 18ο αιώνα, είτε σε γκρουπ θέραπι..
..εκείνη την ώρα, 200 μέτρα ποιο κάτω, οι επιτυχόντες του ΑΣΕΠ 2008 είχαν κάνει κατάληψη στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Για όσους μίλησαν μαζί τους, εκεί ήταν η αριστερά.
Και όχι στους δημοσιοσχεσίτες, αιχμάλωτους του κοινωνικού τους κύκλου. Που νομίζουν ότι η κοινωνία κρέμεται από τα χείλη τους και τους περιμένει. Η κοινωνία είναι ήδη αρκετά μπροστά και δεν περιμένει κανένα.
Η αριστερά δεν βρίσκεται ούτε στους γραφειοκράτες με τις περιφερόμενες κοιλιές τους που «αγωνιούσαν» για το ενότητα για την ενότητα της «αριστεράς» τους. Κοινώς στο «άλλοθι» τους για να μην χάσουν τις καρέκλες τους( το όριο του 3% γαρ..μακρινό όνειρο για τον ΣΥΡΡΙΖΑ). Ποιος άραγε δεν ξεχνά το σλόγκαν «κοιτάξτε μας στα μάτια και ψηφίστε» του τότε προέδρου του ΣΥΝ και νυν πρόεδρου του ΠΑΟ; Με μουσική Φοίβου και ερμηνεία Πασχάλη Τερζή θα είχε γίνει φοβερή επιτυχία!
Δεν είμαστε αδύναμοι γιατί είμαστε διασπασμένοι. Είμαστε διασπασμένοι γιατί είμαστε αδύναμοι(Λένιν).
Όταν κυρίες και κύριοι της ενότητας για τον διάλογο θα καταλάβετε το νόημα της φράσης ελάτε να συζητήσουμε. ‘Όχι στα γραφειάκια σας και στις γιορτούλες σας. Αλλά στις αγωνιστικές απεργίες, κάτω στους αγώνες των κατοίκων κατά της ακρίβειας και των διοδίων, στις πορείες των μεταναστών, στα λιμάνια μέσα στον καπνό των δακρυγόνων. Εκεί «χτίζεται» η αριστερά. Εκεί που είτε είστε ανεπαρκείς ή τραγικά απόντες..
Και για να μην λέτε ότι δεν προτείνεται κάτι υπάρχουν δύο μη συνεκτικά ιδεολογικά στρατόπεδα.
Το ένα είναι με την μη αναγνώριση, μη πληρωμή του δημόσιου χρέους. Το άλλο με την αποπληρωμή, ή την επιμήκυνση της πληρωμής, ή το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους. Όπως λέει και ο Σαίξπηρ «δεν μπορείς να υπηρετείς ταυτόχρονα 2 αφέντες». ‘Η ποιο απλά «δεν χωράνε δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη»..
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
φίλη, φίλε, θα ήθελα να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω. Η κοινωνία είναι ήδη αρκετα μπροστά και δεν περιμένει κανένα. Τόσο απλά λόγια, τόσο σοφά, τόσο καθαρά, φωτοφράφισες έναν όλόκληρο κόσμο, το πνεύμα της εποχής μας, εγώ σε ευχαριστώ, δεν χρειάζεται αλλά θα το πώ, υπάρχει απλετος χώρος να γράφεις όποτε θέλεις. Πολύ ευχαρίστως να δημοσιευτεί ως άρθρο όποιο κείμενο θέλεις, είμαι βέβαιος ότι δεν θα εκθέσεις κανέναν αλλά θα επιχειρηματολογήσεις. Ο συνδυασμός γνώσης και πάθους είναι σπάνια ομορφιά.
Αθανάσιος Δρατζίδης, Αλεξανδρούπολη
Μια “μικρή” διορθωση στον notmymail …
Το διακύβευμα δεν βρίσκεται σήμερα στην αναγνώριση ή μη του χρέους… Βρίσκεται εκεί που ήταν πάντα στην ιστορία της ταξικής πάλης: Κοινωνικοποιήση των μέσων παραγωγής ή εξουσία των μονοπωλίων! Αν όποιος ορίζει ευατόν “αριστερο” δεν έχει αυτό ως μπούσουλα -ειδικότερα σήμερα- τότε ταιριάζει απόλυτα στην περιγραφή του notmymail ( συμπεριλαμβανομένων και αυτών που δίνουν τη μάχη του …χρέους). Ακριβώς γιατί θα παλεύει πάντα σε μάχες οπισθοφυλακών νομίζοντας ότι έτσι κάνει το χρέος προς τη συνειδήση του.
Μόνο που το καθήκον του αριστερου, του κομμουνιστή, είναι να αλλάξει την κοινωνία, να γίνει οκαταλύτης για την εξουσία των εργατών, όχι το τροχοπέδη και η …επίχρυση αλυσίδα στα πόδια της.
Δ.
ναφθαλίνες ,πολλές ναφθαλίνες, μόνο ναφθαλίνες …….
Τον δρόμο έδειξε η Ισλανδία,
τόν ξανάδειξε η Ουγγαρία,
κοντεύει κι η Ρουμανία
κι εδώ μιλάμε για ….”γνωστές προσωπικότητες της ιστορικής αριστεράς”.
καλό ανέκδοτο!!!!
Αργυρώ, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τους υπαινιγμούς σου και δεν μπορώ να σου απαντήσω – να υπερασπιστώ τις απόψεις μου ή να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια; . Αν έχεις χρόνο και διάθεση, χώρος υπάρχει, θα ήθελα πολύ να καταλάβω τι εννοείς. Φιλικά.