φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Είμαι πενήντα δύο χρονών, δουλεύω από τα έντεκά μου, έχω κάνει πάνω από εκατό δουλειές, έχω εργαστεί στην Ιταλία, την Ελβετία και στη Γερμανία, έχω χίλια πεντακόσια ένσημα, δεν θα πάρω ποτέ μου σύνταξη, δεν έχω εργαστεί ποτέ μου πάνω από έξι μήνες το χρόνο. Έξι μήνες για την κοινωνία, έξι μήνες για μένα, δεν είναι δίκαιο, τι λέτε; Είναι δίκαιο, πολύ δίκαιο. Και υγιεινό. Και εφικτό. Είμαστε μια τετραμελής οικογένεια και ζούμε με τη εργασία έξι μηνών. Δεν έχουμε αυτοκίνητο, δεν έχουμε δόσεις, παράγουμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της τροφής μας (70-80%) από δυο λαχανόκηπους και από την τροφοσυλλογή (χόρτα, μανιτάρια, άγρια σπαράγγια, σαλιγκάρια, μύδια, άγρια φρούτα, ξηρούς καρπούς, κλπ), παρασκευάζουμε ένα μεγάλο μέρος τηυ υπόλοιπης τροφής [αλέθουμε σιτάρι και ζυμώνουμε, φτιάχνουμε γιούρτι και τυρί . . .], φτιάχνουμε φάρμακα με βότανα, διορθώνουμε τα ρούχα μας, κλπ). Όταν δουλεύω, περιέρχομαι στην κατάσταση του δούλου, είμαι κουρασμένος, οι μέρες είναι ίδιες. Όταν δεν εργάζομαι, οι μέρες είναι περιπετειώδεις, πλούσιες σε εμπειρίες, γεμάτες. Εάν ξυπνούσα και έβρισκα κάθε πρωί 4ο εβρά κάτω από το μαξιλάρι μου, δεν θα πήγαινα ποτέ να δουλέψω, πόσα πράγματα θα είχα να κάνω και να ζήσω, να αισθανθώ, να μοιραστώ! Επεχείρησα πολλές φορές να εργαστώ πάνω από έξι μήνες αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ: αρρώσταινα, πάθαινα κατάθλιψη, δεν μπορούσα να περπατήσω. Δεν μπορώ να προσαρμοστώ στον καπιταλισμό, δεν μ΄αφήνει το κορμί μου, η ψυχή μου, ο εγκέφαλος μου. Και η σκέψη μου, και η ιδεολογία μου.
Ποια είναι η σκέψη μου; Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάθε φορά που αγοράζομαι κάτι, πέφτουμε θύμα κλοπής. Όσο λιγότερα αγοράζουμε, τόσο λιγότερο μας κλέβουν τη ζωή και το πλούτο που έχουμε παραγάγει. Κάθε φορά που δανειζόμαστε με τόκο, πέφτουμε θύμα κλοπής. Από όλες τις πωλήσεις, υπάρχει μόνο μία πώληση που επιφέρει ζημία: η πώληση της εργασιακής μας δύναμης. Κάθε φορά που πουλάμε την εργασιακή μας δύναμη, πέφτουμε θύμα κλοπής. Έτσι, για να ζήσουμε, για να απολαύσουμε τη ζωή, για να τη χαρούμε, πρέπει να εργαζόμαστε όσο γίνεται λιγότερα, να μην δανειζόμαστε ποτέ, να αγοράζουμε όσο γίνεται λιγότερα. Αυτές οι πρακτικές είναι κομμουνιστικές πρακτικές και πάνω σε αυτές θα βασιστεί η κοινωνική επανάσταση και η κατάργηση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Κοινωνική επανάσταση σημαίνει για μένα να να είμαστε μισθωτοί όσο γίνεται μικρότερα χρονικά διαστήματα, να είμαστε εργάτες και προλετάριοι όσο γίνεται λιγότερο, να μην παίρνουμε δάνεια, να αγοράζουμε όσο γίνεται λιγότερα. Υπάρχουν πολλοί και δοκιμασμένοι τρόποι να καλύψουμε τις ανάγκες μας: η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία, ο κομμουνισμός δηλαδή.
Ποια είναι η ιδεολογία μου; Θεωρώ ότι το ιδιάζον χαρακτηριστικό μιας διευρυμένης κομμουνιστικής κοινωνίας (μιας κοινωνίας που έχει γενικεύσει την κοινοχρησία και την κοινοκτησία των εργαλείων, των χώρων, του χρόνου, της ενέργειας, των πρώτων υλών, της γνώσης) είναι η μόνιμη και αδιαπραγμάτευτη προσήλωση στην διαρκή μείωση του χρόνου εργασίας. Θεωρώ ότι μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να εργαζόμαστε ένα μήνα το χρόνο. Ναι, ένα μήνα. Υπάρχει η δυνατότητα – και αντ’ αυτού οι Κύριοι παρατείνουν την συνταξιοδότηση στα 65-60, ενώ στρατιές ανέργων κατακλύζουν τις κομμουνιστικοκαπιταλιστικές κοινωνίες του παρόντος. (Το εάν μπορούμε να καταργήσουμε τη μέτρηση του χρόνου κατά την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου και πως, είναι ζητήματα με τα οποία θα καταπιαστούμε στο μέλλον, γιατί εδώ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις που πρέπει να κατατεθούν).
Εκτός από την απεργία, οφείλουμε να αρχίσουμε να μεταχειριζόμαστε κι άλλα όπλα του κοινωνικού πολέμου: τη στάση πληρωμών (εισιτήρια στα μέσα συγκοινωνίας, διόδια, λογαρισμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, πρόστιμα, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλιστρα . . .) και το πέρασμα στη πράξη: μείωση του χρόνου εργασίας, μείωση κατανάλωσης, κατάργηση στρατιωτικής θητείας, κατάργηση υποχρεωτικής εκπαίδευσης. . . Η ιστορική Αριστερά δεν θα πάρει ποτέ την πρωτοβουλία να επεξεργαστεί θεωρητικά αυτά τα νέα όπλα του κοινωνικού πολέμου, δεν θα συντονίσει ποτέ την γενίκευση αυτών των πρακτικών, δεν θα προσανατολιστεί ποτέ προς τον περιορισμό και την κατάργηση του πωλητή της εργασιακής δύναμης και του αγοραστή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Ποτέ!
Γι’ αυτό και αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο. . .
Αυτό είναι το πνεύμα της εποχής μας: δεν θέλουμε να είμαστε εργάτες, δεν θέλουμε να είμαστε καταναλωτές, θέλουμε να ζήσουμε!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Μην χρησιμοποιούμε τη παράταση του χρόνου συνταξιοδότησης ως επιχείρημα ότι ο Κύριος θέλει να δουλεύουμε περισσότερο. Αν θέλει κάτι με αυτή την επέκταση τότε αυτό είναι απλώς να μην πληρώνει συντάξεις.
Φίλε Dante, είμαι πενήντα δύο χρονών, ‘έχουμε’ δυο μικρά παιδιά, έχω μαζέψει 1.500 ένσημα, φίλε μου, δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη, δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη. Τι θα κάνω, πως θα ζήσω; Το ξέρεις ότι είμαι κατά των συντάξεων – και είμαι γιατί οι συντάξεις είναι το χορτάρι που δίνει ο ανθρωποβοσκός Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος στα λογικά πρόβατα της στάνης του. Δεν θυμασαι τι είχε δηλώσει ο Κ, Καραμανλής, ο νεώτερος: μη ξύνεστε στη γκλίτσα του τσομπάνη. Θέλουμε να έχουμε στα γεράματα χορτάρι, καλής ποιότητας και άφθονο; Τι είναι το μεροκάματο, τι είναι ο μισθός, τι είναι το επίδομα ανεργίας, τι είναι η σύνταξη; Δεν είναι ψίχουλα,να ζητήσεις περισσότερο, είναι σανός, δεν είναι;Τώρα, τώρα που μπορούμε να εργαζόμαστε κάνα δυο μήνες το χρόνο, να εκθέτουμε ελεύθερα τον συλλογικά παραγόμενο τεράστιο κοινωνικό πλούτο, να εξασφαλίσουμε την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν, τώρα φίλε Δante, μειώνουν το μην εργάσιμο χρόνο των γέρων, το αξίωμα ‘από τον καθένα, κλπ, στον καθένα σύμφωνα κλπ, το βρίσκω αρκούντως τσομπαναραίϊκο, επαρκές για να επανεμφάνιση έναν αδίστακτο και ανηλεή κρατικό μηχανισμό. Δεν θέλω περισσότερο σανό χωρίς να εργάζομαι, θέλω να εργάζομαι μέχρι να πεθάνω, όποτε θέλω, όπου θέλω, χωρίς βα ασκώ κάποιο επάγγελμα, θα είμαι ειδικός σε πολλά πεδία που με ενδιαφέρουν, θέλω να έχω τη δυνατότητα να παίρνω ό,τι χρειάζομαι. Ξέρεις πόσο αρέσει στα παιδιά να εργάζονται; Φίλε Dante, πρόκειται για έναν αλλο τρόπο σκέψης, τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. . .Συμφωνώ να μειώσουμε τον εργάσιμο χρόνο, σύνταξη στα 55, είκοσι ώρες δουλειά τη βδομάδα, συμφωνείς; Μέρα πάρα μέρα, συμφωνείς;Βδομάδα παρά βδομάδα, μήνα παρά μήνα, εξάμηνο παρά εξάμηνο, όπως αρέσει και βολεύει στον καθένα, χωρίς επιδόματα ανεργίας, κοινωνικός μισθός για όλους, εεγαζόμενους και μη, ναι, πρόκειται για άλλον τρόπο σκέψης.
Αθανάσιος Δρατζίδης, Αλεξανδρούπολη