φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ!
Τα παιδιά κοιμήθηκαν, έφαγαν πατάτες βραστές και γιαούρτι και κοιμήθηκαν, ησύχασαν τ’ αυτιά μου, έβρεξε σήμερα εδώ στην Αλεξανδρούπολη, το πρωί φύτεψα πατάτες, θα τις βγάλω τέλη Οκτώβρη, φύτεψα λάχανα, κουνουπίδια, μπρόκολα και πράσα, διάβασα Κάφκα (τον Πύργο) – ναι, πρέπει να κάνουμε ΥΠΟΜΟΝΗ, αυτό μας λέει με μια λέξη ο Κάφκα, και είναι συγκλονιστικός, πρέπει να κάνουμε υπομονή, τόσο ανθρωπολογικά όσο και κοινωνικά. Ανθρωπολογικά, θα κάνουμε υπομονή γιατί μια μέρα θα πεθάνουμε, είμαστε θνητοί, δεν θα γίνουμε ποτέ αθάνατοι, αντιμετωπίζουμε καθημερινά το άγχος του θανάτου, συνειδητά ή ασύνειδα. Γεννιόμαστε με την υπόσχεση του θανάτου, ο Σ. Μπέκετ το έγραψε, μου αρέσει πολύ όπως το διατύπωσε αυτός ο έξοχος κριτικός του τσομπαναραίϊκου πνεύματος ( Περιμένοντας τον Γκοντό και Το τέλος Παιχνιδιού), πόσο φοβερό είναι το μυστήριο του θανάτου! Πρέπει να κάνουμε και κοινωνικά υπομονή, γιατί δεν ελέγχουμε την ζωή μας τόσο όσο θα θέλαμε, θέλουμε να ζήσουμε και δεν μπορούμε, δεν μας αφήνει ο φθονερός και χαιρέκακος Κύριος ημών, τα αφεντικά μας, οι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, τα τσιράκια τους, από τους πολιτικούς και τους ποδοσφαιριστές μέχρι τους ειδικούς και τους καλλιτέχνες.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο Κύριος ελέγχει ασφυκτικά τη ζωή μας και τότε αναγκαζόμαστε να κινηθούμε πέραν της ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Είναι εύκολο να κατηγορείς και να μέμφεσαι και δύσκολο να κατανοείς. Ναι, αναγκαζόμαστε να κινηθούμε ατομικά πέραν της ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Οι δρόμοι που μας ανοίγονται είναι πολλοί: φυγή, τρέλα, φόνος, αυτοκτονία. Αυξάνεται, για παράδειγμα, δραματικά ο αριθμός των εργαζομένων που αυτοκτονούν κατά την διάρκεια της δουλείάς, είναι πρωτοφανές, δεν έχει ξαναγίνει. Για να ‘προτιμήσεις’ τον θάνατο από τη ζωή την ώρα που δουλεύεις, μπορούμε να φανταστούμε τις συνθήκες που επικρατούν; Οι δρόμοι αυτοί μπορεί να διανυθούν και ομαδικά: ομαδική φυγή, ομαδική τρέλα, ομαδικός φόνος, ομαδική αυτοκτονία. Ένας από αυτούς τους δρόμους είναι η ένοπλη πάλη, ο ένοπλος αγώνας. Προσάπτεται σε αυτούς που τον ακολουθούν η κατηγορία της βιασύνης, της έλλειψης υπομονής, από αυτούς που τάσσονται υπέρ της ένοπλης επαναστατικής βίας αλλά την αναβάλλουν διότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες. Θα γνωρίζετε ότι απορρίπτω ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ την ένοπλη επαναστατική βία, τόσο την βιαστική όσο και την μελλοντική, και το επιχείρημά μου είναι απλούστατο: δεν λαμβάνονται υπόψη τα δυο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου: πρώτον, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, και, δεύτερον, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Με τη χρήση των όπλων τα αξιώματα αυτά γίνονται κουρέλια: όποιο όπλο και να πάρεις, ο Κύριος θα διαθέτει και ένα ισχυρότερο. Θα μπορούσαμε να λάβουμε μέρος σε μια κοινωνική επανάσταση όπου οι αντίπαλοι καταφεύγουν στη χρήση ατομικών βομβών; Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει πια χώρος για παρανομία, συνωμοσία, ένοπλη βία, πρωτοπορία, ουτοπία, ελπίδα, μεσσιανισμό. Στρατιωτικά, πιο ισχυροί από τον Κύριο δεν θα γίνουμε ποτέ! Αυτό σημαίνει ότι ούτε να κρυφτούμε μπορούμε! Ο Κύριος γνωρίζει ή μπορεί να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι κάνουμε, ποι είμαστε, τι σκεφτόμαστε, με ποιους κάνουμε παρέα. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΡΙΠΤΩ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΩΗ. Και την ψευδωνυμία των μπλόκερς ασφαλώς!
Τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του πολέμου, τα κουρελιάζουν και οι εξεγέρσεις. Αυτός ασφαλώς είναι και ο λόγος που ο Κύριος καταστέλλει τόσο εύκολα τις εξεγέρσεις – αφού πρώτα αφήσει τους υποτελείς να ξεθυμάνουν, να εκτονωθούν, να χαλαρώσουν και μετά να τους γαμήσει! Θέλει ο Κύριος να εξεγείρονται οι υποτελείς του; Αν θέλει λέει!
Γιατί να θέλει; Μα είναι απλό, για να νιώσει την ηδονή που του χαρίζει η καταστολή, η κάμψη της βούλησης των εξεγερμένων, η εγκαθίδρυση της σχέσης της Κυριαρχίας, η ενδυνάμωσή της. Ο Κύριος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν την ηδονή, δεν μπορεί να ζήσει, η ζωή του είναι άδεια, δεν μπορείς να είσαι Κύριος χωρίς ζωντανούς Υποτελείς, χωρίς Υποτελείς που θέλουν να αποφύγουν τον Κύριο, τις διαταγές του, τη βία του, την καταστροφή του. Από τη στιγμή που δεν ανησυχεί ότι δεν θα μπορέσει να καταστείλει μια εξέγερση, και μπορεί να το κάνει με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία, τις θέλει τις εξεγέρσεις, είναι ένα παιχνίδι για τον Κύριο, του θυμίζει τη γάτα με το ποντίκι. Παρόλο που η εξέγερση θα ξεθυμάνει από μόνη της, παρόλο που δεν χρειάζεται να κάνει κάτι για να εξοβολίσει από τον δημόσια σκηνή, τρέχει να την καταστείλει, γουστάρει πολύ να βλέπει τους εξεγερμένους να πεθαίνουν, να τρέχουν πανικόβλητοι, να εκλιπαρούν για έλεος.
Η εξέγερση θα ξεθυμάνει από μόνη της γιατί είναι μια συλλογική εκτόνωση συσσωρευμένου άγχους που προκαλείται από τις συνθήκες της Κυριαρχίας. Το άγχος το εκτονώνουμε, το διοχετεύουμε και μόνοι μας και με τους άλλους. Και ατομικά και συλλογικά. Η παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα είναι μια μορφή συλλογικής εκτόνωσης του άγχους. Κολλημένοι με τις οικονομικές, πολιτισμικές, κοινωνικές και άλλες αναλύσεις και θεωρίες, έχουμε αδιαφορήσει πλήρως τόσο για τη σχέση του άγχους με την πολιτική όσο και των συναισθημάτων με αυτήν (για τον φθόνο, τη μνησικακία, τον ενθουσιασμό, τη χαρά, τη θλίψη και άλλα πολλά – εάν δεν έχετε διαβάσει την Ηθική του Σπινόζα, θα κάνατε πολύ καλά να αφιερώνατε κάνα δυο μήνες γι’ αυτό το αριστούργημα. Το λιντσάρισμα, η παρακολούθηση των θανατικών ποινών, η θέαση ταινιών με αναρίθμητους φόνους είναι μορφές εκτόνωσης του άγχους. Εάν ο φόνος είναι η αγχογόνος πρακτική, ξέρετε ποια είναι η πλέον αχγολυτική; Ο φόνος! Ο φόνος είναι μια αιφνίδια εκτόνωση μεγάλων ποσοτήτων συσσωρευμένου άγχους – που προέρχεται από στέρηση, από έλλειμμα ζωής.Εάν δείτε τους φονιάδες μετά το φόνο, θα διαπιστώσετε ότι τα πρόσωπά τους λάμπουν από ηρεμία και γαλήνη. Αλλά, πολύ γρήγορα, το άγχος τους οδηγεί κατευθείαν στη κόλαση της οδύνης και της ενοχής.
Οι εξεγέρσεις δεν με ενδιαφέρουν – και είμαι βέβαιος ότι θα διαφωνείτε. Μου είναι αδιάφορο – δεν γράφω για να γίνω αρεστός. Γράφω όπως χέζω ή κατουράω. Δεν βλέπω καμιά απολύτως διαφορά. Θα μου πείτε τα γράπτά .λεχουν συνέπειες. Γιατί τα σκατά, δεν έχουν; Άσε που για να χέσεις σήμερα, χρειάζεσαι μια ολόκληρη περιουσία! Δεν με ενδιαφέρουν διότι μπορεί να τις καταστείλει ο Κύριος. Με ενδιαφέρει αυτό που δεν μπορεί να καταστείλει. Αυτό που δεν μπορεί να καταστείλει, εγώ το αποκαλώ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Μια χειρονομία του χεριού, ένα βλέμμα μπορεί να είναι επανάσταση. Επανάσταση είναι να μην πληρώνεις εισιτήριο. Επανάσταση είναι να μην πληρώνεις διόδια. Επανάσταση σημαίνει σταμάτημα, ατομικό και συλλογικό, προσωρινό και διαρκές, σταμάτημα του τρόπου που σκέφτεσαι, σταμάτημα του τρόπου που νιώθεις, που πράττεις. Ξέρετε τι λέει ο Κύριος για το σταμάτημα; Λέει stasis is death, το σταμάτημα είναι θάνατος! Η απεργία είναι σταμάτημα, η διαδήλωση δεν είναι σταμάτημα. Κίνημα; Ακινησία! Κινήματα; Ακινήματα! Συλλογική Ακινησία! Απουσία, Φυγή, Σταμάτημα, αυτές είναι οι λέξεις του μέλλοντος, οι λέξεις της διαρκούς και γενικευμένης ανάτασης που προκαλείται από το σταμάτημα (επ-ανά-σταση).
Και πρίν, κατά και μετά το σταμάτημα, το πέρασμα στη πράξη. Το πέρασμα στη συμβίωση, στη συνεργασία, στην αλληλεγγύη, στην αλλληλοθεια, στη δημιουργική σύγκρουση, στην κοινοχρησία, στην κοινοκτησία, το πέρασμα στη διεύρυνση του κομμουνισμού, το πέρασμα στην διεύρυνση και στη δημιουργία κομμουνιστικοτήτων, κομμουνιστικών θεσμών, όχι αύριο, εδώ και τώρα. Μόνο με την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού θα μπορέσουμε να επιλύσουμε τα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, που ο προβληματουργός Κύριος προκαλεί, παράγει, αναπαράγει διότι είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει. Η δουλειά του Κυρίου είναι να μας δημιουργεί προβλήματα και μετά να εμφανίζεται ως σωτήρας, ως προστάτης, ως νταβατζής δηλαδή.
Δώδεκα. Πως πέρασε η ώρα! Δώδεκα. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
Φίλες και φίλοι, σας εύχομαι καλό αύριο
Αθανάσιος Δρατζίδης, οικοδόμος (καλουπατζής), Αλεξανδρούπολη.
φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ!