φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Στο σημερινό μας σημείωμα θα διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με τον τρόπο της μελλοντικής αντίδρασης των εργαζομένων του ΟΣΕ στην επίθεση του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) που προβλέπει ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δρομολογίων (π.χ., Αθήνα-Θεσσαλονίκη), μείωση και κατάργηση μη κερδοφόρων, αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, μείωση του αριθμού των εργαζομένων και κάποια άλλα. Είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα αντιδράσουν – με μονοήμερες ή πολυήμερες απεργίες. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μάχης του κοινωνικού πολέμου; Θα διατυπώσω με απλότητα και σαφήνεια την άποψή μου: η ήττα. Η ΗΤΤΑ! Είσαι πολύ βέβαιος; Ναι, είμαι πάρα πολύ βέβαιος. Και θα παραθέσω τα επιχειρήματα πάνω στα οποία στηρίζω αυτή τη βεβαιότητα. Θα πρέπει όμως, φιλάρα, να διατυπώσεις και μια απάντηση εστο ερώτημα εάν μπορούν να νικήσουν. Θα το κάνω. Αυτό θα κάνω πρώτα.
Φίλες και φίλοι, για να νικήσουμε σε μια μάχη του κοινωνικού πολέμου θα πρέπει να γνωρίζουμε τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του πολέμου, άρα και του κοινωνικού πολέμου. Το πρώτο: νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Το δεύτερο: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Στην περίπτωση του ΟΣΕ, μπορούμε να εφαρμόσουμε το πρώτο αξίωμα; ΟΧΙ. Πότε θα μπορούσαμε; Εάν ο συσχετισμός ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου ήταν υπέρ των δεύτερων και δεν θα περνούσε καν από το μυαλό του Κυρίου να αναλάβει την πρωτοβουλία μιας τέτοιας επίθεσης. Αυτό σημαίνει ‘νικάμε χωρίς να πολεμάμε’! Σήμερα όμως ο συσχετισμός ισχύος είναι υπέρ του Κυρίου. Γιατί; Πως καθορίζεται η ισχύς, άρα και ο συσχετισμός; Καθορίζεται από τα όπλα που διαθέτει και τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί. Οι υποτελείς Παρεαγωγοί χρησιμοποιούν όπλα του παρελθόντος – αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος που η Αριστερά αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο.
Θέτουμε λοιπόν το παρακάτω ερώτημα: ποιο είναι το πιο ισχυρό όπλο του υποτελούς Παραγωγού; Ποιο ήταν μέχρι τις μέρες μας; Η Απεργία. Τι είναι η απεργία; Ένα οδόφραγμα στο χρόνο. Παραμένει το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια του υποτελούς Παραγωγού; Ναι, παραμένει, αλλά δεν είναι το μόνο, Υπάρχει άλλο ένα. Ποιο είναι αυτό;
Θα απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, εάν θέσουμε ένα άλλο: πως θα μπορούσαν να αντικρούσουν την επίθεση οι εργαζόμενοι στα τρένα χωρίς να καταφύγουν στην απεργία; Να ποιος τρόπος υπάρχει: να εφαρμόσουν την δωρεάν μετακίνηση. Να συνεχίσουν να εργάζονται, θα πληρώνονται αφού θα εργάζονται, οι επιβάτες όχι μόνο δεν θα ταλαιπωρηθούν αλλά και θα τους συμπαραστέκονται. Οι καθαρίστριες και οι εργαζόμενοι στα κυλικεία δεν θα χάσουν μεροκάματα. Η λεπτομέρεια είναι ο καλός Θεός, λένε οι Γάλλοι και δεν πρέπει ποτέ να την ξεχνούμε αυτή την παροιμία – ας την πούμε παροιμία.
Τι θα κάνει ο Κύριος; ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ! Θα αντισταθεί στη στάση πληρωμής του εισιτηρίου, θα αντισταθεί στην δωρεάν μετακίνηση. Όταν οι εργαζόμενοι – και οι επιβάτες – στασιάζουν και ο Κύριος αναγκάζεται να αντι-σταθεί, να προβάλει αντί-σταση, τότε είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος περνάει σε στάση άμυνας, υποχώρησης. Και τι κάνουμε όταν ο Κύριος υποχωρεί; Τον καταδιώκουμε. Πως θα αντισταθεί;
1. Θα φέρει αστυνομία (κρατική ή ιδιωτική) για να κάνει έλεγχο στα εισιτήρια.
2. Θα σταματήσει να πληρώνει τους εργαζόμενους, εάν το 1 ακυρωθεί.
3. Θα σταματήσει να εφοδιάζει με καύσιμα τα τρένα, εάν το 2 ακυρωθεί.
Μπορούμε να κάμψουμε την αντίσταση του Κυρίου και να τον εκθέσουμε, να ρίξουμε σε αυτόν όλη την ευθύνη της ακινητοποίησης των τρένων; Μπορούμε να αποφύγουμε αυτην την ακινητοποίηση; Ναι, μπορούμε. Εάν φέρει αστυνομία για να ελέγχει τα εισιτήρια, οι εργαζόμενοι θα κόβουν εισιτήρια χωρίς να παίρνουν χρήματα. Αυτό λέγεται ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ. Εάν ο Κύριος πάψει να πληρώνει τους εργαζόμενους, τότε με την καταβολή ενός 10% του εισιτηρίου, μπορούμε να τους συνδράμουμε. Αυτό λέγεται ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ. Σας φαίνεται δύσκολο, ε; Η κίνηση των τρένων και η λειτουργία του ΟΣΕ περνάει στα χέρια των εργαζομένων και των επιβατών. Αυτό λέγεται ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΟΚΤΗΣΙΑ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Σας φαίνεται δύσκολο, ε; Αυτό λέγεται ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, αυτό λέγεται ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑ. Κι αν σταματήσει να εφοδιάζει με πετρέλαιο τα τρένα; Το παίρνουμε μόνοι μας. Ας καταβάλλουμε άλλο ένα 10% του εισιτηρίου για πετρέλαιο και ανταλλακτικά, κλπ. Θα μπορέσουμε να προσθέσουμε κι άλλα δρομολόγια; Ασφαλώς; Και οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται και οι επιβάτες θα ταξιδεύουν καταβάλλοντας το 20% των σημερινών τιμών του εισιτηρίου.
Γνωρίζετε τι θα συμβεί; Θα γεμίσουν τα τρένα με κόσμο. Γιατί; Να γιατί: Πρώτον, η τιμή του εισιτηρίου των ΚΤΕΛ είναι τουλάχιστον διπλάσια από αυτήν του τρένου. Αυτός που προτιμάει το λεωφορείο (τι απάνθρωπο και απαράδεκτο μέσο μετακίνησης!), δεν θα προτιμήσει να πληρώσει 5 εβρά αντί για 50; Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά! Και μάλιστα σήμερα που τα μεροκάματα και οι μισθοί έχουν πάρει την κατιούσα, και η φτώχεια και η ανέχεια θερίζει! Δεύτερον, ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανδρών και γυναικών που μετακινείται με το αυτοκίνητο, είναι βέβαιο θα προτιμήσει το τρένο, μιας και το κόστος μετακίνησης είναι μεγάλο και θα γίνει μεγαλύτερο (τιμή βενζίνας, διόδια).Περισσότεροι επιβάτες, μείωση του εισιτηρίου, περισσότερα έσοδα, περισσότερα δρομολόγια, μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση του αριθμού των εργαζομένων, επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου, νέες θέσεις εργασίας, μείωση της χρήσης του αυτοκινήτου, περιορισμός της μόλυνσης, κλπ, κλπ. Αυτό είναι το πέρασμα στην πράξη, αυτός είναι ο κομμουνισμός του παρόντος.
Θα μου πείτε, βέβαια, ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Ότι ζω στο κόσμο μου, ότι ονειροβατώ, ότι είναι ασκήσεις επί χάρτου. Θα συμφωνήσω μαζί σας, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Εάν εσείς που τα διαβάζετε είστε αριστεροί και αριστερές, άρα επιδιώκετε μια άλλη κοινωνία, μια άλλη κοινωνική οργάνωση, μια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, τότε θα γνωρίζετε, σε γενικές γραμμές, πως θα μετακινούμαστε με τα τρένα, τι εισιτήριο θα πληρώνουμε, πόσες ώρες τη μέρα ή τη βδομάδα θα απασχολούνται οι εργαζόμενοι. Και έχω την εντύπωση ότι οι απόψεις μας ταυτίζονται. Υπάρχει όμως μια διαφορά, μια κομβικής σημασίας διαφορά. Εσείς υποστηρίζετε ότι οι αλλαγές αυτές θα γίνουν όταν η Αριστερά γίνει κυβέρνηση, με εκλογές ή ένοπλη επανάσταση. Εγώ υποστηρίζω ότι η εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης που θα προκρίνει τη συμβίωση, τη συνεργασία, την δημιουργική σύγκρουση, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία είναι δυνατόν να γίνεται από σήμερα, κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία.
Υπάρχει και μια άλλη εξήγηση που αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Ποια είναι αυτή η εξήγηση; Είναι πολύ απλή: δεν γίνονται διότι προτιμάτε την υπεράσπιση των κεκτημένων και την απεργία, με την οποία τα αποκτήσατε πριν από πολλές, πολλές δεκαετίες – κι αυτό θα κάνουν και οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ και ΘΑ ΗΤΤΗΘΟΥΝ (γνωρίζετε την αδυναμία μου στις προβλέψεις). Μάγκες, η άμυνα και η προάσπιση των κεκτημένων και των κατακτήσεων (τι χυδαίες και κακόγουστες λέξεις! τι τσομπαναραίϊκες, δηλαδή ηρωικές, εκφράσεις!) έχει τελειώσει και μαζί με αυτές ένας ολόκληρος κόσμος, ο κόσμος των αιτημάτων, της ικεσίας, των διεκδικήσεων, των διαδηλώσεων-λιτανειών, ο κόσμος της νεκροζώντανης Αριστεράς. Ένας νέος κόσμος, μια νέα πολιτική, μια νέα παράδοση εμφανίζεται στον κοινωνικό ορίζοντα και πολύ σύντομα θα διαχυθεί σε όλα τα κοινωνικά πεδία, σε όλες τιθς κοινωνικές δραστηριότητες, όπως το φως του ήλιου διαχέεται την αυγή και σκορπίζει το σκοτάδι.
Αυτή η νέα παράδοση, αυτός ο νέος κόσμος λέγεται πέρασμα στη πράξη, λέγεται διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού.
Θα λείψω μερικές μέρες (όχι για διακοπές, είμαι άνεργος, δεν ξέρω πως θα τη βγάλω το χειμώνα) και όταν επιστρέψω θα γράψω κάτι σχετικά με το τρένο και τον κομμουνισμό. Θα επιχειρήσω να απαντήσω στο ερώτημα εάν μπορεί ο καθένας μας και η καθεμιά μας να έχει το δικό του/της σιδηροδρομικό δίκτυο. Εάν δεν μπορεί, είναι βέβαιο, τότε, αναγκαστικά χρησιμοποιούμε απο κοινού αυτό το δίκτυο, και σήμερα, υπό καπιταλιστικές συνθήκες και αύριο, σε μια σοσιαλιστική/κομμουνιστική κοινωνία. Αυτήν την αναπόφευκτη και φυσική κοινοχρησία την αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό – το τρένο και το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι μια κομμουνιστικότητα, ένας κομμουνιστικός θεσμός. Και είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θέλει αυτόν τον κομμουνιστικό θεσμό να τον συρρικνώσει.
Η οντολογική μας ανωτερότητα έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να τον εξαλείψει!
Υγεία και Χαρά,
μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία.
Θα τα πούμε το βράδυ της Τετάρτης, 11 Αυγούστου, στις δέκα και μισή.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη