φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Δεν γνωρίζω ποια είναι η δική σας άποψη σχετικά με το ζήτημα πως μπορεί να αποκρουστεί η επίθεση του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και πολύ θα ήθελα να την ακούσω. Είμαι βέβαιος όμως ότι κάποιοι και κάποιες υποστηρίζουν ότι ο μόνος τρόπος είναι η γενική απεργία διαρκείας. Αυτή την άποψη υπογράφω και εγώ – και με τα δυο χέρια. Όλοι οι άλλοι τρόποι έχουν αποτύχει παταγωδώς – το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά: οδεύουμε από ήττα σε ήττα. Ο Κύριος κάνει ό,τι θέλει. Σήμερα θα εξετάσω εάν μπορεί να γίνει μια γενική απεργία διαρκείας αλλά πριν το κάνω υπάρχει μια πληθώρα πτυχών του ζητήματος που πρέπει να διερευνηθούν με τη δέουσα προσοχή.
Θα ξεκινήσω με μια υπόθεση: ας πούμε ότι αρχίζει κάποια μέρα η γενική απεργία διαρκείας και συνεχίζεται – που σημαίνει ότι η συμμετοχή είναι σχεδόν καθολική: θα υποχωρήσει ο Κύριος και τα τσιράκια του (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) και σε πόσες μέρες; Κι αν δεν υποχωρήσει, τι μπορούμε να κάνουμε; Τι θα κάνει εάν υποχωρήσει, θα πάρει τα μέτρα πίσω;Και το σπουδαιότερο: ποιος θα είναι ο σκοπός της απεργίας διαρκείας; Η απόκρουση της επίθεσης του Κυρίου ή η επίθεση του υποτελούς Παραγωγού;
Πέρα από αυτήν την υπόθεση, θα πρέπει να διατυπώσουμε και ένα άλλο ερώτημα που ίσως προκαλέσει την εμφάνιση άλλων ερωτημάτων: έχετε ακούσει κάποιο κόμμα της ιστορικής Αριστεράς, κάποιον ηγέτη της, κάποιο στέλεχός της, κάποια εφημερίδα της να υποστηρίζει ότι η γενική απεργία διαρκείας είναι ο μόνος τρόπος να αποκρουστεί η επίθεση του Κυρίου ημών; Εάν είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος γιατί δεν την προτείνουν; Πιστεύουν ότι δεν μπορεί να γίνει ή δεν θέλουν να γίνει;
Φίλες και φίλοι, εάν γίνει γενική απεργία διαρκείας, ο Κύριος θα υποχωρήσει μέσα σε μια βδομάδα το πολύ. Εμάς όμως δεν μας ενδιαφέρει τόσο το γεγονός της υποχώρησης αλλά του συμβιβασμού. Η λέξη αυτή θα μας απασχολήσει πάρα πολύ στο μέλλον. Είναι μια από τις λέξεις-κλειδιά του μέλλοντος. Θα υποχωρήσει, θα συμβιβαστεί με ποιους όρους όμως; Είναι σαφέστατο: θα διαχειριστεί την όλη ιστορία προς όφελος των συμφερόντων του. Θα πει: εντάξει, δεν παίρνω άλλα μέτρα. Ή ενδέχεται, για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, να ανακαλέσει κάποιες αποφάσεις του. Από ποιον παράγοντα θα εξαρτηθεί η στάση του; Από τον παράγοντα που πάντοτε, εδώ και χιλιάδες χρόνια, εξαρτάται: από τη στάση των υποτελών Παραγωγών. Δηλαδή, από το σκοπό της γενικής απεργίας διαρκείας. Θα γίνει για να αποκρουστεί η επίθεση του Κυρίου ή θα είναι μια επίθεση του υποτελούς Παραγωγού; Στην πρώτη περίπτωση, θα επιχειρήσει να ανακόψει την επίθεση του Κυρίου και να ακυρώσει όλες του τις αποφάσεις. Δεν θα υπάρξει μεγαλύτερο λάθος από αυτό! Η ακύρωση των αποφάσεων είναι μια άκρως χρονοβόρα διαδικασία και θα δώσει στον Κύριο την ευκαιρία να σπείρει την σύγχυση και να ανακάμψει, να επιστρέψει δριμύτερος. Μόνο ως επίθεση μπορεί να πετύχει μια γενική απεργία διαρκείας. Φίλες και φίλοι, η άμυνα έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί: δεν μας έμεινε και τίποτα για να το υπερασπιστούμε. Σε λίγο θα μας πάρουν και τα σώβρακα. Το δίλημμα είναι πιά ή επιτίθεσαι ή ηττάσαι. Τι σημαίνει επίθεση; Σημαίνει την επιβολή των (κομμουνιστικών) λύσεων στα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υποτελείς Παραγωγοί. Ποια είναι αυτά; Είναι πολύ γνωστά: η πολύωρη εξαντλητική και πενιχρά αμειβόμενη εργασία, η ανεργία και το δράμα, η κατάρα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης που δεν αφήνει τα παιδιά μας να παίξουν και έχει γεμίσει τις πόλεις με φροντιστήρια που αρπάζουν το μεροκάματο και το μισθό. Ποιές είναι οι λύσεις γι αυτά τα προβλήματα; Η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, η αύξηση του μεροκάματου και του μισθού, το επ’ αόριστο επίδομα ανεργίας, η κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης ώστε τα παιδιά να κάνουν στο σχολείο και ό,τι κάνουν στο σπίτι τους και στο φροντιστήριο. Με λίγα λόγια, εικοσάωρο τη βδομάδα, μισθός σε όλους και όλες, χρόνο στα παιδιά να παίζουν. Προλετάριοι όλων των χωρών, τέρμα η δουλείά, που λέει και η Gruppe Krisis (Ομάδα Κρίση).
Κι αν δεν υποχωρήσει; Τότε καταφεύγεις σε ένα ισχυρότερο από την γενική απεργία διαρκείας όπλο. Υπάρχει πιο ισχυρό όπλο από αυτό; Ναι, υπάρχει και λέγεται πέρασμα στη πράξη. Δεν υποχωρεί; Επιστρέφουμε στην παραγωγή αλλά εργαζόμαστε βδομάδα παρά βδομάδα, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Δεν αυξάνεται το μεροκάματο και ο μισθός; Γενικευμένη στάση πληρωμών: δεν πληρώνουμε δάνεια, φόρους, ενοίκια, λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, τηλεφώνου, γκαζιού, δεν πληρώνουμε εισιτήρια στα τρένα και στα λεωφορεία, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλιστρα, διόδια, πρόστιμα. Γενικευμένη επιλεκτική καταναλωτική αποχή (π.χ. στο γάλα για να γίνει πιο φτηνό). Το σχολείο γίνεται τόπος ελεύθερης μάθησης και μελέτης – αυτό είναι το πέρασμα στη πράξη. Δε χρειάζεται να πάρεις την άδεια από τον Κύριο, αποσύρεσαι απο τη σχέση Κυριαρχίας. Πέρασμα στη πράξη σημαίνει ότι οι υποτελείς είναι παρόντες με την απουσία τους και οι Κύριοι απόντες με την παρουσία τους! Αυτή είναι η Πανταχού Απουσία. Καλές είναι οι επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου, Αθανάσιε Δρατζίδη, αλλά προσγειώσου κι έλα στα συγκαλά σου.
Καφέ ήπιες πρωί πρωί, δεν ήπιες τίποτα άλλο. Αν αρνούμαι να προσ-γειωθώ, φίλες και φίλοι, δεν είναι γιατί ονειροβατώ αλλά γιατί επιθυμώ να κλείσω μια πληγή που αιμορραγεί και δεν μας αφήνει να σηκωθούμε όρθιοι. Η πληγή αυτή λέγεται δεν μπορούμε να δούμε κάτι πέραν του υπάρχοντος. Αυτό με ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα. Η πληγή αυτή, η αναπηρία καλύτερα, είναι το αποτέλεσμα της συνειδητής και οργανωμένης δράσης του Κυρίου επί των υποτελών Παραγωγών. Εάν δεν τελειώσουμε με αυτήν την αναπηρία, δεν πρόκειται να αλλάξει η δυσχερέστατη κατάστασή μας. Να δούμε έναν διαφορετικό τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, που είναι ταυτόσημο με το να δούμε ένα διαφορετικό τρόπο κοινωνικής οργάνωσης – που υπάρχει αλλά είναι καταχωνιασμένος και υπό τον έλεγχο και την επιτήρηση του Κυρίου και εννοώ τον εμμενή κομμουνισμό. Αυτό θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά. Αλλά δεν το κάνει. Καρφάκι δεν της καίγεται. Ούτε για έναν άλλον τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου ούτε για το πως αντιλαμβάνεται αυτόν τον άλλον κόσμο που είναι εφικτός. Δεν το κάνει γιατί δεν θέλει, δεν τη συμφέρει: εάν το κάνει θα διαλυθεί, θα αποσυντεθεί γιατί είναι μια Αριστερά που αποδέχεται το καπιταλιστικό σύστημα και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να εκμεταλλεύεται πολιτικά την οργή και την αγανάκτηση των υποτελών Παραγωγών για να διαιωνίζει τον πλούτο, την ισχύ και τη φήμη των ηγετών της και των στελεχών της.
Κι έρχομαι τώρα στο ζήτημα εάν μπορεί να γίνει μια γενική απεργία διαρκείας. Ναι, γενικά και αόριστα ασφαλώς και μπορεί να γίνει. Αλλά να γίνει την προσεχή βδομάδα ή μέσα σε ένα ή δυο μήνες, κάτι τέτοιο δεν το υποστηρίζω. Γιατί δεν μπορεί να γίνει; Μας εμποδίζει η συστημική Αριστερά; Όχι, δεν είναι εμπόδιο η Αριστερά. Εμπόδιο είναι οι μεταξύ μας σχέσεις, οι αντιλήψεις μας, η ηθική μας, τα περιθώρια επιβίωσης που έχουμε ακόμα, η ενστικτώδης αλληλεγγύη μεταξύ συγγενών και φίλων και άλλα πολλά. Όταν αυτά τα περιθώρια στενέψουν και αρθούν, όταν αντιλήψεις, σχέσεις και πρακτικές του παρελθόντος αναθεωρηθούν και πεταχτούν στα αζήτητα, τότε τα ξαναλέμε.
Μέχρι τότε, υγεία και χαρά. Πάω στο λαχανόκηπο να ποτίσω τα λάχανα, τα κουνουπίδια, τα μπρόκολα, τα πράσα και τις πατάτες. Δε λέει να βρέξει. Βρέξε, ουρανέ μου, να με ξεκουράσεις. Τι σου έκανα και δε βρέχεις;
