φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Στο προηγούμενο σημείωμα διατύπωσα την άποψη ότι η οίηση, η αλαζονία των μελών της κυβέρνησης οφείλεται στην πεποίθηση ότι έχουν ήδη νικήσει και το μόνο που απομένει είναι να πολεμήσουν. Εάν δεν πολεμήσουν, σημαίνει ότι έχουν νικήσει χωρίς να πολεμήσουν. Θρίαμβος! Είναι βέβαιοι όμως ότι θα πολεμήσουν και ότι η διεξαγωγή του πολέμου θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος, μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που αξίζει να τη ζήσει κανείς μιας και το βράδια θα κλείνουν σε πολυτελή εστιατόρια με αστακούς και σαμπάνιες, με σχόλια, κοτσομπολιά, χαμόγελα. . . και με πίπα στο κοντινό πολυτελές ξενοδοχείο – απο ουκρανέζα ή ρωσίδα πόρνη πολυτελείας (ξανθιά, δίμετρη).
Υποστηρίξαμε ότι θεωρούν πως έχουν ήδη νικήσει και το μόνο που απομένει είναι να πολεμήσουν διότι έχουν επιβάλλει στους υποτελείς Παραγωγούς τον τρόπο με τον οποίο θα πολεμήσουν. Θα πολεμήσετε όπως θα σας πούμε εμείς να πολεμήσετε, λένε οι Κύριοι. Θα πολεμήσετε με τέτοιο τρόπο ώστε για μας ο πόλεμος να είναι μια στρατιωτική άσκηση, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διακυβευτεί σε καμιά περίπτωση η νίκη, με τέτοιο τρόπο ώστε να εξοβελιστεί όχι απλά το ενδεχόμενο της ήττας αλλά και το ενδεχόμενο του κινδύνου.
Πως καταφέρνουν οι Κύριοι να επιβάλλουν στους υποτελείς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να πολεμήσουν και να ηττηθούν; Με τους υπηρέτες τους, τα τσιράκια τους, τους λακέδες τους, τους ρουφιάνους τους: τους ηγέτες της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς. Και οι ηγέτες αυτοί τα καταφέρνουν πολύ καλά – και ασφαλώς πληρώνονται και καλά.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να διατυπώσουμε δυο ερωτήματα που σχετίζονται άμεσα: ποιος είναι ο ρόλος των ηγετών της Αριστεράς; Μπορούμε να πολεμήσουμε με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που μας επιβάλλει ο Κύριος;
Το πρωταρχικό καθήκον των ηγετών της Αριστεράς είναι να επισημαίνουν τον τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που επιβάλλουν οι Κύριοι στους υποτελείς Παραγωγούς. Αυτή είναι η πρώτη τους δουλειά. Η δεύτερη είναι να έχουν τα μάτια και τα αυτιά ολάνοιχτα, να βλέπουν και να ακούν τους τρόπους διεξαγωγής του πολέμου που εμφανίζονται αυθόρμητα και σκόρπια μέσα στη κοινωνία. Η τρίτη είναι η θεωρητική επεξεργασία αυτών των διάσπαρτων και ασυστηματοποίητων πρακτικών με σκοπό της κατάρτιση ενός πλήρους τρόπου διεξαγωγής του πολέμου που να μην έχει καμιά απολύτως σχέση με το μοντελάκι που επιβάλλει ο Κύριος. Αυτό το καθήκον οι ηγέτες, οι υποτελείς Κύριοι, οι νταβατζήδες της Αριστεράς το γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Μήπως δεν το γνωρίζουν; ΟΧΙ, το γνωρίζουν πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία: κάνουν το κάθε τι για να αποτρέψουν την εμφάνιση ενός νέου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, δηλαδή μιας μιας νέας Αριστεράς. Διότι γνωρίζουν ότι εάν εμφανιστεί, θα χάσουν πλούτο, ισχύ και φήμη και θα αναγκαστούν ή να πάνε στα σπίτια τους ή να περάσουν στην φανερή, ολοφάνερη υπηρεσία του Κυρίου (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπίστης, Κουβέλης, Ψαριανός, και άλλοι πολλοί και πολλές. . .). Αυτή η αντίφαση, η αδράνεια και η υπακοή της ιστορικής Αριστεράς από τη μια και η εμφάνιση ενός νέου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (βλ. διόδια, αποχή, κλπ) δεν θα επιταχύνει μόνο την αποχώρηση της νεκροζώντανης Αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο, θα επιταχύνει και την εμφάνιση της νέας Αριστεράς.
Είναι σαφές ότι, εάν πολεμήσουμε όπως μας επιβάλλει ο Κύριος, θα ηττηθούμε. Αυτό είναι τόσο βέβαιο όσο ότι σε δυο ώρες θα ανατείλει ο ήλιος. Η σημερινή μας δυσχερέστατη θέση το επιβεβαιώνει περίτρανα. Βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση για δυο λόγους. Πρώτον, ηττηθήκαμε γιατί πολεμήσαμε όπως μας επιβάλλει ο Κύριος. Δεύτερον, ηττηθήκαμε διότι οι περισσότεροι δεν πολέμησαν. Αυτόν τον δεύτερο λόγο θα πρέπει να τον προσέξουμε πάρα πολύ. Καταγράφει την μετάβαση σε μια άλλη εποχή, σε έναν άλλο τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, σε μια άλλη Αριστερά. Οι περισσότεροι δεν πολέμησαν όχι γιατί φοβήθηκαν αλλά γιατί θεωρούν ότι ο υπάρχων τρόπος διεξαγωγής του πολέμου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Σε αυτή την περίπτωση είναι καλύτερα να μην πολεμάς, αφού ξέρεις ότι θα ηττηθείς. Μετριάζεται η οδύνη της ήττας, έτσι δεν είναι;
Και έρχομαι να απαντήσω στο δεύτερο ερώτημα; Μπορούμε να πολεμήσουμε με ένα τρόπο που να μην έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτόν που μας επιβάλλει ο Κύριος; Πως πολεμάμε τώρα, πως θέλει ο Κύριος να πολεμάμε – για να νικάει πάντα και παντού; Το ζούμε καθημερινά: με ολιγόωρες στάσεις εργασίας, με πορείες, με διαδηλώσεις, με καταλήψεις, με διεκδικήσεις, με διαμαρτυρίες, με ικεσίες, με μολότωφ, με μονοήμερες γενικές απεργίες, με εμπρησμούς, με εξεγέρσεις. Αυτή είναι η συνταγή της αναπόφευκτης ήττας. Πολλοί λένε ότι δεν είμαστε πολλοί, ότι δεν είμαστε τόσο μαχητικοί και αποφασισμένοι όσο θα έπρεπε. Και όμως! Όσο πιο πολλοί, πιο μαχητικοί και πιο αποφασισμένοι είμαστε, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι θα ηττηθούμε. Αυτό είναι το δράμα της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς!
Μπορούμε να πολεμήσουμε με διαφορετικό τρόπος; Ποιος είναι αυτός;
Είναι ο τρόπος της στάσης, του σταματήματος, της απουσίας, της ερημιάς, της εξαφάνισης, της ανάστασης, της επανάστασης. Ερημιά παντού, για μια μέρα, δυο μέρες, μια βδομάδα, μια βδομάδα το μήνα: κοινωνικό αντάρτικο: εμφανιζόμαστε (παράγουμε τον αναγκαίο κοινωνικό πλούτο) – εξαφανιζόμαστε, γινόμαστε αόρατοι, ο Κύριος εχθρός δεν μπορεί να μας δει, να μας αντιμετωπίσει, δεν είμαστε πουθενά. Άβροτος ερημία (που λέει και ο Αισχύλος): στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις κρατικές υπηρεσίες, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στις καφετέριες, στις συναυλίες, τα θέατρα, παντού ερημιά, παντού απουσία, πανταχού απουσία. Και τι θα κάνουμε όντας εξαφανισμένοι; Θα ζήσουμε! Εάν δεν εξαφανιστούμε, εάν δεν πάψουμε να είμαστε υποτελείς παραγωγοί, δε θα ζήσουμε! Εμείς όμως θέλουμε να ζήσουμε: να μαγειρέψουμε, να φάμε, να πιούμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να αφηγηθούμε ιστορίες, να παίξουμε με τα παιδιά, να ακούσουμε ποίηση, να συζητήσουμε για πολιτική, για τέχνη, για λογοτεχνία, να περπατήσουμε, να διαβάσουμε , να χαρούμε ξεκούραστοι και ξεκούραστες τα κορμιά μας.
Προσδοκώ να έρθει μια μέρα που οι υποτελείς Παραγωγοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου θα αποφασίσουν όλοι μαζί να μην πηγαίνουν στη δουλειά τους μια βδομάδα το μήνα, και να το κάνουν! Αυτό λέγεται πέρασμα στη πράξη, αυτό λέγεται νικάμε χωρίς να πολεμάμε, αυτό λέγεται κοινωνική επανάσταση, αυτό λέγεται διεύρυνση του εμμενούς, υπαρκτού κομμουνισμού.
Ας αφήσουμε τα ΜΑΤ μόνα τους στο δρόμο, χωρίς αντίπαλο. Ας τους κεράσουμε ένα μεζέ κι ένα ποτήρι κρασί. Για τους χασικλήδες ΜΑΤατζήδες, όλο και θα βρίσκεται κάνα μονοφυλλάκι.
Οmnia sunt communia!
Venceremos!
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη