θα εξεγερθούμε ή θα οργανωθούμε;

Θα ξεχυθούμε στους δρόμους για να ξεσπάσουμε, για να εκτονωθούμε, για να βρίσουμε, να κάψουμε και να καταστρέψουμε ή θα οργανωθούμε, θα ενωθούμε δηλαδή, για να επιλύσουμε τα επαχθέστερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ; Θα εξεγερθούμε για να τα σπάσουμε και να επιστρέψουμε ηττημένοι και ταπεινωμένοι στα δεσμωτήριά μας ή θα οργανωθούμε για να μειώσουμε το χρόνο εργασίας, για να καθιερώσουμε το μισθό για όλους και όλες, για να καθιερώσουμε την ελεύθερη εκπαίδευση;

Οργάνωση και ενότητα: μήπως αυτή να είναι η εξέγερσή μας;

Μήπως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξαλείψουμε την απομόνωση, το φόβο και την αποβλάκωση;

Μήπως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσουμε τον Κύριο να μας εκφοβίζει και να μας εξαπατά;

Φίλες και φίλοι, η διεξαγωγή κάθε πολέμου, άρα και του κοινωνικού, εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Πολλοί από αυτούς είναι προβλέψιμοι, υπάρχουν όμως και κάποιοι που είναι αδύνατον να προβλεφτούν. Βασικη  πτυχή της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου είναι η  πρόβλεψη του κινδύνου και η έγκαιρη επέμβαση για την πρόληψη ή αντιμετώπισή του. Ποιος είναι ο κίνδυνος που διαγράφεται στον ορίζοντα του μέλλοντος και πως μπορούμε να τον προλάβουμε;

Εάν εξεγερθούμε χωρίς να είμαστε οργανωμένοι, δηλαδή ενωμένοι, εάν εξεγερθούμε σκόρπιοι, διάχυτοι, ανοργάνωτοι, ασυντόνιστοι, θα υποστούμε μια ήττα που θα είναι όλη δική μας. Οργάνωση σημαίνει τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα. Εάν εξεγερθούμε για να ξεσπάσουμε, για να εκτονώσουμε το άγχος μας, για να κάψουμε και να καταστρέψουμε, για να βρίσουμε και να χλευάσουμε, εάν εξεγερθούμε με οδηγό την οργή και την αγανάκτηση, την απελπισία και την παραφορά, τότε θα υποστούμε μια ήττα που θα τη θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή.

Εάν θέλουμε να νικήσουμε, πρέπει να εξεγερθούμε οργανωμένοι, δηλαδή ενωμένοι. Είναι εύκολο να ενωθούμε, να οργανωθούμε; Δεν είναι μια χρονοβόρα διαδικασία; ΟΧΙ, ΚΑΤΑ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ! Και εύκολο είναι και πολύ γρήγορα μπορεί να γίνει. Και τότε γιατί δεν μπορούμε να ενωθούμε, να οργανωθούμε;

Δεν μπορούμε διότι η μέθοδος που εφαρμόζουμε είναι παντελώς λάθος. Ποια είναι αυτή η μέθοδος; Επιδιώκουμε να ενωθούμε αφού πρώτα συμφωνήσουμε πάνω σε ένα πρόγραμμα αποδεκτό από όλους, πάνω σε μια ανάλυση της συγκυρίας αποδεκτή από όλους, πάνω σε μια θεωρητική αναφορά αποδεκτή από όλους. Θεωρούμε ότι το πρόγραμμα, η ανάλυση της συγκυρίας, η θεωρητική αναφορά θα είναι αποτέλεσμα είτε ενός διαλόγου είτε της υπεροχής ενός εκ των συμμετεχόντων στον διάλογο. Η μέθοδος αυτή δεν έχει επιφέρει κανένα αποτέλεσμα και δεν πρόκειται ούτε στο μέλλον να επιφέρει. Ο πλούτος των ιδεών, των αντιλήψεων, των πρακτικών, των συμπεριφορών, των αξιών, των θεωρητικών αναφορών είναι τέτοιος (ευτυχώς. . .)  που δεν επιτρέπει την ιδεολογική, θεωρητική και πολιτική συμφωνία και ομοφωνία.

Οφείλουμε λοιπόν να εγκαταλείψουμε αυτόν τον άγονο διάλογο, αυτόν τον καταστροφικό ανταγωνισμό και να δούμε τα πράγματα από την αρχή. Εάν τώρα επιδιώκουμε να ενωθούμε στη βάση μιας γενικής, γενικόλογης και αόριστης συμφωνίας για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να ενωθούμε χωρίς κάποιο πρόγραμμα, χωρίς κάποια ανάλυση της συγκυρίας, χωρίς κάποια θεωρητική αναφορά. Θα ενωθούμε για ένα πολύ πρακτικό λόγο: για να εντοπίσουμε και να επιλύσουμε τα τρία σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Εάν δεν μπορούμε να ενωθούμε στη βάση μιας γενικής και αόριστης συμφωνίας, μπορούμε να ενωθούμε στη βάση αντιμετώπισης και επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων.

Θα ενωθούμε ως ομάδες για να εντοπίσουμε και να επιχειρήσουμε να επιλύσουμε τα προβλήματα εκείνα που μας φέρνουν σε αδιέξοδο και μας ταλαιπωρούν, που μας προκαλούν βάσανα και πόνο. Οι ομάδες αυτές υπάρχουν, δημιουργούνται συνεχώς νέες και θα συμπηχθούν ακόμα περισσότερες στο μέλλον. Σωματεία, πολιτικές ομάδες, οργανώσεις βάσης, στέκια, καταλήψεις χώρων, καλλιτεχνικές ομάδες, μαθητικές αίθουσες, φοιτητικά τμήματα, γειτονιές, ένας ετερόκλητος κόσμος που έχει πολλά κοινά σημεία! Μπορούμε να ενωθούμε σε μια ομοσπονδία αυτόνομων και συνεργαζόμενων ομάδων; Η γνώμη μου είναι ότι μπορούμε.

Το κάθε κύτταρο αυτής της ομοσπονδίας, η αυτόνομη ομάδα, οφείλει να προτείνει τα τρία σημαντικότερα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Η συζήτηση που θα ακολουθήσει θα μας οδηγήσει να συμφωνήσουμε χωρίς να μας πάρει πολύ χρόνο  τόσο στο ποια είναι αυτά τα προβλήματα όσο και στον τρόπο επίλυσής τους.

Η δική μου γνώμη είναι ότι αυτά τα προβλήματα είναι:ο χρόνος εργασίας, ο μισθός και η υποχρεωτική εκπαίδευση. Εργαζόμαστε πάρα πολύ ενώ υπάρχουν πάρα πολλοί άνεργοι. Κι ενώ εργαζόμαστε πολύ και εξαντλητικά, τα μεροκάματα, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα είναι πολύ χαμηλά. Τα παιδιά μας, κι εμείς μαζί, όλοι μας υποφέρουμε και ταλαιπωρούμαστε με τον σχολικό εγκλεισμό, τα φροντιστήρια, τη στέρηση του παιχνιδιού, την επιβολή του ανταγωνισμού. Αυτά είναι τα επαχθέστερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι ασφαλώς τα μόνα αλλά είναι σίγουρα τα επαχθέστερα.

Επιθυμούμε να εργαζόμαστε λιγότερο τόσο για να εργαζόμαστε όλοι όσο και να απολαμβἀνουμε τη ζωή. Ευτυχία είναι να κάνεις πολλά πράγματα και να σου αρέσουν. Να μειώσουμε δραστικά το χρόνο εργασίας, αυτός είναι ο πρώτος μας στόχος. Η πρότασή μου είναι το τριήμερο ή το εικοσάωρο την εβδομάδα. Πόσοι από τους υποτελείς Παραγωγούς θα ήθελαν να εργάζονται τρεις μέρες τη βδομάδα; Οι περισσότεροι. Εάν κάποιοι θα ήθελαν να εργάζονται περισσότερο δικαίωμά τους – αν θέλουν ας δουλεύουν και είκοσι ώρες τη μέρα – εμείς οι υπόλοιποι θα εργαζόμαστε λιγότερο!

Μπορούμε να εξαλείψουμε την φτώχεια και την ανασφάλεια καθιερώνοντας μισθό για όλους και όλες. Ο πλούτος που παράγουμε είναι τεράστιος, φτάνει και περισσεύει να ζήσουμε όλοι μας καλύπτοντας τις βασικές μας ανάγκες (στέγη, τροφή, ένδυση, περίθαλψη, εκπαίδευση).

Μπορούμε να καταργήσουμε την υποχρεωτική εκπαίδευση και να βάλουμε ένα τέλος στην ταλαιπωρία μας. Ό,τι κάνουν τα παιδιά να το κάνουν στο σχολείο (δυο βασικά υποχρεωτικά μαθήματα κι όλα τα άλλα επιλογής), να κλείσουμε τα φροντιστήρια, να αφήσουμε να παιδιά μας να παίξουν. Όλα τα προβληματα που αντιμετωπίζουμε στην εκπαίδευση οφείλονται στο γεγονός ότι είναι υποχρεωτική, καταναγκαστική.

Πως επιλύονται αυτά τα προβλήματα; Υπάρχουν τρόποι επίλυσης που να αφοπλίζουν τον Κύριο και να τον υποβιβάζουν στην κατάσταση του θεατή; Υπάρχουν δηλαδή τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που να μην μπορεί να τους αντιμετωπίσει, να μην μπορεί να τους καταστείλει; Υπάρχουν τρόποι να αχρηστεύσουμε ολοκληρωτικά τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κράτους, του Κυρίου; Υπάρχουν.

Η μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να επιτευχθεί με το πέρασμα στη πράξη. Επιβάλλουμε μονομερώς το τριήμερο.

Η βελτίωση της οικονομικής μας κατάστασης μπορεί να επιτευχθεί άμεσα με τη στάση πληρωμών (δεν πληρώνουμε λογαριασμούς, εισιτήρια, διόδια, πρόστιμα, ασφάλιστρα, τέλη κυκλοφορίας, ενοίκιο, κλπ), με τη μείωση των τιμών των προϊόντων μέσω της μερικής και προσωρινής καταναλωτικής  στάσης (αποχής) ενώ η καθιέρωση του μισθού μπορεί να γἰνει με μια γενική απεργία διαρκείας.

Η καθιέρωση της ελεύθερης εκπαίδευσης μπορεί να γίνει μονομερώς και μόνο με τη συνεργασία παιδιών, δασκάλων-καθηγητών και γονέων. Δυο βασικά υποχρεωτικά μαθήματα και όλα τα άλλα επιλογής, ό,τι κάνει ο μαθητής θα το κάνει στο σχολείο:αυτή είναι η ελεύθερη εκπαίδευση. Το σχολείο δεν θα είναι μαντρί του κράτους, δεν θα είναι χώρος εγκλεισμού των παιδιών και των εφήβων, δεν θα είναι τόπος αιχμαλωσίας και γενιτσαρισμού.

τριήμερο (εικοσάωρο) – μισθός για όλους – ελεύθερο σχολείο.

Θα ενωθούμε για να επιλύσουμε αυτά τα προβλήματα ή θα ξεχυθούμε στους δρόμους για να ξεσπάσουμε, να κάψουμε και να επιστρέψουμε ηττημένοι, απογοητευμένοι και ταπεινωμένοι;