φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Να και ένα ευχάριστο νέο: αναβλήθηκε για την Τετάρτη η ψηφοφορία κύρωσης από το γαλλικό κοινοβούλιο της απόφασης παράτασης της καταναγκαστικής μισθωτής εργασίας κατά δύο χρόνια. Η κίνηση αυτή δηλώνει φόβο και ανησυχία, είναι σαφέστατο. Γιατί είναι σαφέστατο; Διότι πρόκειται περί τακτικής υποχώρησης. Τακτική υποχώρηση σημαίνει το εξής: ο Κύριος χρησιμοποιεί την υποχώρηση ως όπλο, ως μέσο επιβολής της θέλησής του. Εάν δεν φοβόταν, δεν θα είχε κανένα λόγο να κάνει αυτόν τον ελιγμό, να υποχωρήσει. Φοβάται λοιπόν και ανησυχεί. Φοβάται αυτό πού πάντα φοβόταν, φοβάται και θα φοβάται: την αλλαγή του συσχετισμού ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών. Οι απεργίες κλιμακώνονται και συντονίζονται – μια γενική απεργία διαρκείας αnte portas!
Ποιος είναι ο σκοπός του τακτικού ελιγμού; Να σταματήσει την κλιμάκωση και τον συντονισμό των απεργιών, να σταματήσει την αναπόφευκτη μετεξέλιξή τους σε γενική απεργίας διαρκείας. Ο Κύριος θέλει να εξαντλήσει τους απεργούς: ο ενθουσιασμός θα φθίνει, χειροπιαστά αποτελέσματα από τις απεργίες δεν υπάρχουν, ο υπηρέτης (Σαρκοζί) των ένοπλων ζητιάνων (καπιταλιστών) διαμηνύει ότι δεν θα υποχωρήσει – μόνο και μόνο για να τους εκφοβίσει και να τους φέρει σε απόγνωση.Μετά από λίγες θα επιστρέψουν στη δουλείά τους, τι θα κάνουν;
Η θεωρία της διεξαγωγής του (κοινωνικού πολέμου) λέει ότι φέρνουμε σε πολύ δύσκολη θέση τον αντίπαλο όταν στρέφουμε τα όπλα του, την ισχύ του εναντίον του. Εάν η αναβολή της ψηφοφορίας δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ο Κύριος θα πρέπει ή να υποχωρήσει ή να κλιμακώσει την αντίστασή του – το έχουμε πει πολλές φορές και θα το ξαναπούμε άλλη μια: εμείς στασιάζουμε, ο Κύριος αντιστέκεται. Εάν υποχωρήσει, εάν δηλαδή ηττηθεί, η εξέλιξη αυτή θα πρέπει να αναχθεί σε παραγωγό θεωρίας. Εάν κλιμακώσει την αντίστασή του, ποια θα είναι αυτή; Θα μπορέσει μια γενική απεργία να την αντιμετωπίσει;
Η αναβολή της ψηφοφορίας μπορεί να αναχθεί σε λάθος στρατηγικής σημασίας: εάν οι απεργίες δεν αποκλικακωθούν αλλά συνεχιστούν μέχρι την προσεχή Τετάρτη, τότε αυτό που θα κατορθώσει ο τακτικός ελιγμός της υποχώρησης είναι η παράταση, η κλιμάκωση και ο συντονισμός των απεργιών. Ο Κύριος εγκαταλείπει την έδρα του και έρχεται να παίξει στην έδρα των υποτελών Παραγωγών – σε αυτή την έδρα φεύγει πάντα ηττημένος, δεν μπορεί να φύγει νικητής. Η έδρα αυτή λέγεται έλεγχος του κοινωνικού χρόνου, λέγεται οδόφραγμα στον κοινωνικό χρόνο, λέγεται στάση, σταμάτημα. Κι αυτό είναι μια απεργία, μια γενική απεργία διαρκείας , ένα από τα ισχυρότερα όπλα του υποτελούς Παραγωγού.
Οι εξελίξεις στη Γαλλία μας παρακινούν να κάνουμε μια αδρομερή ανακεφαλαίωση όλων αυτών που υποστηρίζουμε εδώ στην Κακιά Σχολή, όπως τη λέει ο γιος μου. Ας βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας. Σήμερα στην Αριστερά υπάρχουν δυο αντικρουόμενες θέσεις σχετικά με τον τρόπο απόκρουσης της επίθεσης του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών, το περιεχόμενο της οποίας είναι: θα εργάζεστε περισσότερο όταν πολλοί θα είναι άνεργοι και θα σας παραχωρούμε ακόμα μικρότερο μέρος του κοινωνικού πλούτου. Η μία υποστηρίζει ότι μπορούμε να αναγκάσουμε τον Κύριο να υποχωρήσει με πορείες και διαδηλώσεις, κατά τη διάρκεια ή μη απεργίας. Όταν κατεβαίνουμε καθημερινά στους δρόμους, πρωί ή απόγευμα, μετά τη δουλείά, όταν είμαστε πολλοί, όταν φωνάζουμε δυνατά, τότε ο Κύριος θα φοβηθεί, θα πανικοβληθεί και θα υποχωρήσει, θα ικανοποιήσει τα αιτήματα των διαδηλωτών. Οι διαδηλώσεις που έγιναν, στην Ελλάδα, δεν ήταν συχνές, δεν ήταν μαζικές, δεν ήταν δυναμικές και γι αυτό ο Κύριος επελαύνει θριαμβευτικά. Αλλά ήταν το περισσότερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Καλύτερα ένας μάταιος αγώνας, παρά καθόλου αγώνας.
Η άλλη υποστηρίζει ότι ο μόνος τρόπος να ακυρωθούν οι αποφάσεις του Κυρίου είναι η γενική απεργία διαρκείας. Οι διαδηλώσεις δεν είναι μέσα πάλης, δεν είναι όπλα, ο Κύριος δεν φοβάται πια το πλήθος, όπως το φοβόταν πριν από μερικές δεκαετίες. Και δεν το φοβάται διότι μπορεί να το αντιμετωπίσει και να το διαλύσει ανά πάσα στιγμή με χαρακτηριστική ευκολία. Μέχρι στιγμής οι διαδηλώσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Οι λάτρεις των διαδηλώσεων θα μας παραπέμψουν στην Ισλανδία για να μας διαψεύσουν – κι εμείς θα τους παραπέμψουμε κάπου αλλού – στην ίδια την ισλανδική κοινωνία. . .
Η αναποτελεσματικότητα των διαδηλώσεων-λιτανειών και οι εξελίξεις στη Γαλλία θα μας αναγκάσουν να επανεξετάσουμε τα ζητήματα που άπτονται των τρόπων διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Εάν δεν το κάνουμε, θα ηττηθούμε. Εάν οι απεργοί στη Γαλλία αναγκάσουν τον Σαρκοζί να ακυρώσει τις αποφάσεις του, τότε η γενική απεργία διαρκείας θα αναδειχτεί σε έναν από τους κορυφαίους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου για τις προσεχείς δεκαετίες, για τους υποτελείς Παραγωγούς όλης της Ευρώπης.
Ας εξετάσουμε τώρα τι γίνεται στην Ισλανδία.
