φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Οι περιφερειακές εκλογές της περασμένης Κυριακής μας παρακινούν να διατυπώσουμε την άποψη ότι σήμερα υπάρχουν δυο Αριστερές στην ελληνική κοινωνία: η Αριστερά της συμμετοχής και η Αριστερά της αποχής. Είδαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι από τους 3.807.892 που δεν προσήλθαν να ψηφίσουν (39%), πάνω από τους μισούς, γύρω στα 2 με 2,5 εκ. ανήκουν στην Αριστερά (25%, το ένα τέταρτο των εγγεγραμένων). Υπέρ της Αριστεράς της συμμετοχής ψήφισαν γύρω στο 10% των εγγεγραμμένων, 950.000 περίπου. Η κατάσταση αυτή μας αναγκάζει να θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα:
Είναι δυνατόν να ενωθεί η Αριστερά της συμμετοχής και να εμφανιστεί ως ενωμένη πολιτική δύναμη; Κατά τον ίδιο τρόπο, είναι δυνατόν να ενωθεί η Αριστερά της αποχής;
Είναι δυνατόν να ενωθεί η Αριστερά της συμμετοχής με την Αριστερά της αποχής; Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα κόμμα της Αριστεράς που θα ξεπεράσει τις δυο σημερινές εκδοχές της;
Ποιο είναι το μέλλον της πρώτης και ποιο της δεύτερης;
Εάν οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι αρνητικές, τότε ποιες είναι, ποιες θα είναι οι σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο Αριστερών;
Θεωρούμε ότι η ενότητα της Αριστεράς της συμμετοχής είναι παντελώς ανέφικτη. Είναι μια Αριστερά του ανταγωνισμού, των προνομίων, των επαγγελματιών πολιτικών, της πολιτικής εκμετάλλευσης, της υποκρισίας και της απάτης. Αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος της εργασίας της γυρίζει τη πλάτη και απέχει από τις εκλογές. Θεωρώ ότι πιο πιθανή είναι η ενότητα της Αριστεράς της αποχής, μιας και το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η απόρριψη της απάτης και της υποκρισίας, της διάστασης μεταξύ λόγων και έργων.
Είναι δυνατόν να αναγεννηθεί, να ανασυγκροτηθεί, να επανιδρυθεί η ιστορική Αριστερά; Αυτό μπορεί να γίνει με δυο προϋποθέσεις: Από τη μια να αυτοδιαλυθεί και να οργανωθεί ως ομοσπονδία αυτόνομων και ελεύθερα συνεργαζόμενων ομάδων και από την άλλη να εγκαταλείψει τη στρατηγική της αναβολής της επίλυσης πολλών κοινωνικών προβλημάτων που μπορούν να επιλυθούν εδώ και τώρα με την άμεση δράση των υποτελών Παραγωγών. Θεωρώ παντελώς απίθανο να κάνει κάτι τέτοιο το οποιοδήποτε κόμμα της ιστορικής Αριστεράς. Θα συνεχίσουν να είναι οργανωμένα με πρότυπο το κράτος (τον στρατώνα, το μαντρί) και θα συνεχίσουν άλλα να λένε κι άλλα να κάνουν. Αυτός είναι και ο λόγος που αποχωρούν από την πολιτική σκηνή.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων περιφερειακών εκλογών επιβεβαίωσαν τη στασιμότητα της Αριστεράς της συμμετοχής, μια στασιμότητα που προεξοφλεί την προϊούσα αποσύνθεσή της και την οριστική αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο. Αντίθετα, ολοένα και περισσότεροι αριστεροί και αριστερές, με την ευρεία σημασία του όρου, τάσσονται με την άτυπη Αριστερά της αποχής που ανεβαίνει στην πολιτική σκηνή.
Θα μπορέσει η Αριστερά της συμμετοχής να απορροφήσει την Αριστερά της αποχής; Κατά κανένα τρόπο! Θα γίνει ακριβώς το αντίθετο! Ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι της ιστορικής Αριστεράς θα την εγκαταλείπουν.
Το μέλλον της Αριστεράς της αποχής θα εξαρτηθεί από το εάν θα μετεξελιχθεί σε πολιτική δύναμη. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Είναι. Είναι σαφές ότι οι ψηφοφόροι της Αριστεράς της αποχής γυρίζουν την πλάτη τους στην ιστορική Αριστερά εξ αιτίας της στρατηγικής και την οργανωτικής πολιτικής της ιστορικής Αριστεράς. Και ξέρουν τι θέλουν: θέλουν μια Αριστερά της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας. Μια Αριστερά που θα είναι μια ομοσπονδία αυτόνομων και ελεύθερα συνεργαζόμενων ομάδων, μια Αριστερά που θα επιχειρεί να επιλύσει τα προβλήματα που μπορούν να επιλυθούν τώρα με την άμεση δράση, κι όχι όταν θα γίνουμε κυβέρνηση ή σε μια μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία. Δεν λύνονται όμως όλα τα προβλήματα με την άμεση δράση! Υπάρχουν προβλήματα που λύνονται με την απεργία, άλλα με την γενική απεργία και άλλα και με τις εκλογές.
Το μεγάλο ερώτημα είναι: πως μπορεί να ενωθεί η Αριστερά της αποχής; Υπάρχει τρόπος; Ναι, υπάρχει. Σήμερα, υπάρχουν οι ομάδες εκείνες που μπορούν να συγκροτήσουν τον πυρήνα της Αριστεράς της ισότητας και της ελευθερίας. Θα πρότεινα ο τίτλος αυτής της Αριστεράς να καταγράφει την κοινή μας επιθυμία;
εικοσάωρο και μισθός για όλους
2,5 εκ απεχοντες αριστεροι?αν υπαρχουν τοσοι γιατι κρυβονται?
δεν κρυβόμαστε, φίλε… Απλώς δεν παίζουμε σε ένα στημένο παιχνίδι. Κι άν κάνατε κι εσείς το ίδιο ίσως και να ίδρωνε τ΄αυτί τους, με τη δήθεν δημοκρατία τους, μή χέσω.
Σκέψου το και αλλιώς: Βγαίνει, (λέμε τώρα!) κάποιος και βάζει στο τραπέζι για συζήτηση το κλειδί της οικονομικής κρίσης: το νομισματικό σύστημα. Νομίζεις ότι θα καθόμασταν με σταυρωμένα χέρια;
ειρήσθω εν παρόδω και με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια: Το κράτος, λέει, δεν μπορεί να κάνει τον τραπεζίτη (γιατί; Στη βόρεια Ντακότα γιατί μπορεί και εν μέσω κρίσης έχει και θετικά αποτελέσματα με ΠΟΛΛΑΠΛΑ οφέλη για τον κόσμο;;;) Αντ’ αυτού κάναμε τους τραπεζίτες, κράτος. Σκατά στα μούτρα μας.
Έχουμε από αιώνες παραχωρήσει το εκδοτικό δικαίωμα (συνεπώς το δικαίωμα χάραξης και άσκησης νομισματικής πολιτικής, συνεπώς οικονομικής πολιτικής, συνεπώς πολιτικής γενικότερα) σε πατράγοντες της αγοράς με κάθε συμφέρον να βουλιάξουν τα 2/3 της ανθρωπότητας σε οικονομική και το άλλο 1/3 σε ψυχική εξαθλίωση.
Αντ’ αυτού, ποιό ήταν το θέμα σ΄αυτές τις εκλογές; το μνημόνιο. Μάλιστα… Ποιές οι επιλογές; “Ναί” ή “όχι” στο μνημόνιο. Κουτσουρεύοντας τη σκέψη και απονευρώνοντας το διάλογο κατάφεραν και πάλι να περάσουν στους μαλάκες, (εμάς όλους) το δήθεν δίλημμα.
Νομίζεις ότι Τσίπρας και Αλέκα έχουν πρόταση που θα μπορούσε να εμπνεύσει αριστερούν ανα τους υποστηρίξουν; Ο τσίπρας προ καιρού πούλαγε το εμβόλιο, (αυτό ντε, που ο Π.Ο.Υ. παραδέχτηκε ότι προωθήθηκε με απάτη από μέρος των μελών της επιτροπής του!!!) η δε Αλέκα “να κάνετε ότι χρειάζεται για να επιβιώσετε”, λέει “αλλά να παραμείνετε συνειδησιακά επαναστάτες”!
Άσε λοιπόν τις εξυπνάδες φίλε, “πού είμαστε και πού κρυβόμαστε”. Εδώ είμαστε και δεν κρυβόμαστε καθόλου, η αποχή δεν είναι κρύψιμο, είναι στάση πολιτική. Είναι άρνηση να μπούμε σε προκαθορισμένο κουτσουρεμένο και ανούσιο διάλογο.
Κρυβόμαστε, προσπαθούμε να κρυφτούμε στο φως της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας, της ελευθερίας και ευρύτητας πνεύματος. Αυτό που εσείς θεωρείτε σκοπό που θα εκπληρωθεί δεν ξέρω κι εγώ πόσους αιώνες μετά, εμείς το εκλαμβάνουμε ως σημείο εκκίνησης διότι γνωρίζουμε ότι το μέλλον δεν χαρίζεται και δεν διεκδικείται αλλά ασκείται και επιβεβαιώνεται.
Αθανάσιος Δρατζίδης