φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Εάν δεχόμαστε και συμφωνούμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος που διεξάγεται μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου θα ενταθεί στο μέλλον και θα επιφέρει την επιδείνωση της σημερινής μας κατάστασης, με αποτέλεσμα το παρόν να γίνει ακόμα πιο βαρύ κι ασήκωτο τοις υπηκόοις (Θουκυδίδης),
εάν δεχόμαστε και συμφωνούμε ότι η ιστορική Αριστερά είναι παντελώς ανεπαρκής να συντονίσει την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου, ότι είναι ηττοπαθής, φοβισμένη, ένα απολίθωμα του παρελθόντος,
εάν δεχόμαστε και συμφωνούμε ότι η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι μια ομοσπονδία, μια συμπολιτεία, ένας σύνδεσμος, μια ένωση αυτόνομων και ελεύθερα συνεργαζόμενων ομάδων που υπάρχουν και δρουν σε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών πεδίων και δραστηριοτήτων και ότι ο σκοπός αυτής της ένωσης δεν είναι η κατάκτηση του κράτους και ο έλεγχος των ποικίλων και πολλών μηχανισμών του,
τότε η συνεργασία των ομάδων της πέραν της ιστορικής Αριστεράς με σκοπό, δηλωμένο κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, τη σύμπηξη του πυρήνα της Αριστεράς της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία και επείγουσα.
Ο μόνος τρόπος όχι μόνο να σταματήσουμε την προέλαση του Κυρίου και του Κράτους και να αναιρέσουμε τις αποφάσεις του αλλά και να περάσουμε στην επίθεση, δηλαδή στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, είναι η σύμπηξη του πυρήνα της μελλοντικής Αριστεράς από ομάδες που υπάρχουν και δρουν σε ολόκληρη την επικράτεια. Η ένσταση και η επιφύλαξη ότι δεν υπάρχει μια ελάχιστη ιδεολογική και πολιτική ομοθυμία είναι έωλη, δηλαδή είναι αβάσιμη, ξεπερασμένη, δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, μιας και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι είναι αδύνατον, για ανθρωπολογικούς κυρίως λόγους, να υπάρξει μια παρόμοια ομοθυμία και συμφωνία μεταξύ τόσο πολλών ομάδων και ανθρώπων.
Όσο δεν δεχόμαστε την αδυνατότητα επίτευξης μιας γενικά αποδεκτής συμφωνίας, θα στενάζουμε από το βάρος των αυταπατών του παρελθόντος για ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα.
Χιλιάδες χρόνια να συζητάμε, να συμφωνήσουμε δεν θα μπορέσουμε.
Αυτό δεν είναι μειονέκτημα ή ελάττωμα: είναι πλεονέκτημα και προτέρημα.
Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ;
Μπορούμε να απαλλαγούμε παντελώς από το άχθος της πρωτοπορίας που δεν μας αφήνει να είμαστε απλοί, άμεσοι, σαφείς και ευκίνητοι;
Εάν κάτι τέτοιο γίνει εφικτό, εάν δηλαδή παραιτηθούμε από τις επιθυμίες μας και τις προβολές αξιώσεων Κυριαρχίας έναντι των άλλων ομάδων, η διαπίστωση αυτή θα γίνει ένα σημείο εκκίνησης, συζήτησης και κοινής δράσης. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε για να ενωθούμε – πρώτα να ενωθούμε και να συνεργαστούμε και μετά συζητάμε.
Εάν συνεργαστούμε θα έχουμε καταφέρει κατ’ αρχήν να δημιουργήσουμε ένα πρόπλασμα της κοινωνίας που επιθυμούμε – μια κοινωνία της πρόκρισης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της άσκησης της ισότητας και της ελευθερίας σε βάρος του κτητισμού ατομικισμού, του εγωισμού, της ιδιοτέλειας, της απληστίας, του ανταγωνισμού, της ιδιοχρησίας και της ιδιοκτησίας,
έχοντας υπόψη μας ότι κάθε θετικό και γόνιμο δημιούργημα εγκαινιάζει μια επιταχυνόμενη και κλιμακούμενη διαδικασία παραγωγής συμβάντων που τροποποιούν αποφασιστικά τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών και δημιουργούν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση και την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.