φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Κόμματα, οργανώσεις και οικονομολόγοι της ιστορικής Αριστεράς προτείνουν και υποστηρίζουν να διαγράψουμε μονομερώς το χρέος, να φύγουμε από την Ευρωζώνη και να επιστρέψουμε στη δραχμή. Τα διαβάζουμε και τα ακούμε καθημερινά. Εγώ αυτές τις προτάσεις δεν τις καταλαβαίνω, όσο απλές και να είναι. Δεν μπορώ να κατανοήσω τα ρήματα: να διαγράψουμε, να φύγουμε, να επιστρέψουμε. Ποιοι θα τα κάνουν όλα αυτά; Η κατάληξη -ουμε παραπέμπει στο ‘εμείς’. Ποιοι είμαστε εμείς;
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στις εξής απαντήσεις. Η πρώτη: απευθυνόμαστε προς τους καπιταλιστές και τους υπηρέτες τους (πολιτικούς, ειδικούς επιστήμονες και συμβούλους, δημοσιογράφους) και τους υποδεικνύουμε τι να κάνουν. Τους λέμε να πράξουν όπως θα πράτταμε εάν ήμασταν εμείς στη θέση τους: να μην πληρώσουν το χρέος, να φύγουν από την Ευρωζώνη, να επιστρέψουν στη δραχμή.
Η δεύτερη απάντηση: να ενωθεί η Αριστερά, να συμπήξει ένα μέτωπο, να γίνει κυβέρνηση και να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα. Όταν λέμε εμείς εννοούμε την ιστορική Αριστερά και τοι λαό, τους εργαζόμενους. άνδρες και γυναίκες.
Ποια από τις δυο αυτές εκδοχές μπορεί να πραγματοποιηθεί; Καμιά!
Στην πρώτη περίπτωση, φίλες και φίλοι, η ιστορική Αριστερά παίζει το ρόλο του συμβούλου του Κυρίου και των υπηρετών του. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ό,τι κάνει ο Κύριος καπιταλιστής το κάνει με σκοπό την αναπαραγωγή και την αύξηση της ισχύος του. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, εάν δηλαδή παρά τη θέλησή του καταρρεύσευ η Ευρωζώνη και το εβρό, που θα καταρρεύσουν, υφίσταται κάποιες εξελίξεις αρνητικές γι αυτόν, δηλαδή προκύπτουν καταστάσεις που τον αποδυναμώνουν, που μειώνουν την ισχύ του, και αυτές τις εξελίξεις και τα νέα δεδομένα θα τα διαχειριστεί προς όφελός του. Πάρτε για παράδειγμα την ανεργία. Ο Κύριος την χρησιμοποιεί ως μέσον πειθάρχησης των υποτελών Παραγωγών και ως μέσον μείωσης του μισθού. Ενδέχεται λοιπόν αυτά που προτείνουν στους Κυρίους οι αριστεροί οικονομολόγοι να γίνουν όχι επειδή τα επεδίωξαν οι Κύριοι αλλά επειδή προέκυψαν παρά τη θέλησή τους. Ακόμα κι αν οι Κύριοι γνωρίζουν ότι έτσι θα εξελιχτούν τα πράγματα, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να πάρουν την πρωτοβουλία και να μην πληρώσουν το χρέος ή/και να βγουν από την εβροζώνη. Ο Κύριος πάντα αισιοδοξεί ότι τα χειρότερα (γι αυτόν) δεν θα έρθουν, βασιζόμενος στην αυταπάτη του ότι μπορεί η πραγματικότητα να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών του.
Στη δεύτερη περίπτωση, το εμείς, που σημαίνει ‘εμείς οι Αριστεροί και ο κόσμος της εργασίας’, δεν μπορεί να υπάρξει διότι η ενότητα της Αριστεράς είναι παντελώς ανέφικτη. Αλλά ας υποθέσουμε ότι πραγματοποιείται αυτή η ενότητα και το Μέτωπο που θα συγκροτηθεί θα γίνει κυβέρνηση και θα υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Εάν αυτά τα μέτρα δεν αναπαράγουν την ισχύ των καπιταλιστών, η Αριστερά δεν θα προλάβει να γίνει κυβέρνηση – θα κηρυχθεί παράνομη, θα γίνει δικτατορία ή κάτι άλλο θα επινοηθεί. Εάν τα μέτρα συμφέρουν τον Κύριο, γιατί να τα εφαρμόσει η Αριστερά και όχι τα κόμματα του Κράτους;
Εγώ πιστεύω ότι διαφορετική πρέπει να είναι η στάση μας: θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στα πραγματικά αίτια της κρίσης και να δράσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να την οξύνουμε – η όξυνση είναι η έξοδος από την κρίση. Ποια είναι τα πραγματικά αίτια; Είναι το ανέφικτο της καθολικής πλήρους απασχόλησης, είναι η ραγδαία υποτίμηση και απαξίωση του κομβικού εμπορεύματος του καπιταλισμού, του εμπορεύματος της εργασιακής δύναμης. Τα πραγματικά αίτια είναι η παρακμή της κοινωνίας της μισθωτής, καταναγκαστικής εργασίας: από δω και πέρα δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη, τα εκτός παραγωγής και κατανάλωσης βαρβαρικά στίφη θα γίνονται ολοένα και πιο πολυπληθή. Εδώ θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας. Κι αυτό γιατί οφείλουμε να πολεμήσουμε εκεί που μπορούμε να νικήσουμε. Στο πεδίο της διαχείρισης χρέους, της ευρωζώνης και του εβρού δεν μπορούμε να νικήσουμε. Κατά κανένα τρόπο!
Όσον αφορά το χρέος, την έξοδο από την Ευρωζώνη και την παταγώδη χρεοκοπία του εβρού το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε και να προετοιμαζόμαστε. Εάν συμβούν κοσμογονικά συμβάντα, εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη, εάν η ανεργία φτάσει το 30 και 40%, εάν η φτώχεια και η απόγνωση κυριαρχήσουν, τότε θα αναγκαστούμε να πάρουμε μονομερώς μέτρα – ειδάλλως θα μαραζώσουμε και θα πεθάνουμε. Αυτό που θα κάνουμε τότε, υπό το βάρος της ανάγκης, οφείλουμε να αρχίσουμε να το κάνουμε από τώρα: στάση πληρωμής λογαριασμών, κοινωνικός έλεγχος των κοινωφελών δικτύων, μονομερής δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, καθιέρωση μισθού για όλους και για όλες.
Αυτά θα ενώσουν τον κόσμο της εργασίας και όχι η επιθυμία/φιλοδοξία διαχείρισης του Κράτους και του Καπιταλισμού.