φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
‘Ηταν να πάω στο κήπο, αλλά το μετάνιωσα, κάνει κρύο. Μέχρι να επιστρέψει από το παιδικό δεσμωτήριο, το νηπιαγωγείο, η Αποστολία Χιονοστιβάδα Πεταλούδα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φίλους και τις φίλες, γνωστούς και αγνώστους, τα στέκια, τα μπλογκς, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τις ομάδες και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που μου στέλνουν email και με ενημερώνουν για τις δραστηριότητες τους, τις εκδόσεις τους, τις απόψεις τους.
Προχτές μου έστειλε ένα ιμέιλ η εφημερίδα Εργατική Αριστερά, της ΔΕΑ, της Διεθνούς (ή Διεθνιστικής; – δεν τα πάω καλά με τα αρκτικόλεξα ) Εργατικής Αριστεράς, κυκλοφόρησε το νέο φύλλο, όπου μεταξύ των άλλων διαβάζω ότι υπάρχει και ένα άρθρο με τον τίτλο Δεν πληρώνουμε μέχρι να πάρουν πίσω τις αυξήσεις στα εισιτήρια. Χάρηκα. Αλλά και προβληματίστηκα. Θα σας πω γιατί.
Χάρηκα γιατί επιτέλους τμήματα της ιστορικής Αριστεράς αρχίζουν να στηρίζουν τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν θα το έκαναν πριν ένα ή δυο χρόνια. Και το κάνουν, προς τιμή τους ασφαλώς, διότι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τη δυναμική και το μέλλον του περάσματος στη πράξη, της άρνησης πληρωμής.
Αλλά και προβληματίστηκα διότι πατούν σε δυο βάρκες και όποιος πατάει σε δυο βάρκες ξέρετε πολύ καλά τι παθαίνει. Υποστηρίζεται ότι δεν πληρώνουμε μέχρι να πάρουν πίσω τις αυξήσεις στα εισιτήρια. Γιατί; Εάν πάρουν πίσω τις αυξήσεις, θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε; Θα τις πάρουν πίσω τις αυξήσεις; Ναι, αν τους πιέσουμε. Πόσο δέσμιοι του παρελθόντος είναι! Η στάση αυτή δεν είναι πολιτική, δηλαδή πολεμική, αλλά θρησκευτική. Πρόκειται για ένα πολύ γνωστό τύπο προσευχής προς τον Κύριο. Να σας θυμίσω ότι υπάρχουν τρεις τύποι προσευχής. Ο πρώτος είναι γνωστός ως da et dabo, δώσε και θα δώσω: πέρασε το γιόκα μου στο Πανεπιστήμιο κι εγώ θα σου ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του. Ο δεύτερος τύπος είναι: da quia dedi, δώσε διότι έδωσα: πέρασε τη κόρη μου στο Πανεπιστήμιο διότι τόδες λαμπάδες και τόσες μετάνοιες έκανα για σένα. Και ο τρίτος: da quia dedisti, δώσε διότι είχες δώσει στο παρελθόν: περασε το γιόκα μου στο Πανεπιστήμιο, διότι τη κόρη μου την πέρασες.
Αυτές είναι οι τρεις τύποι προσευχών των ικετών και των αιτούντων. Τα αιτήματα που διατυπώνουμε προς τους Κυρίους μας είναι όλα προσευχές και οι διαδηλώσεις είναι λιτανείες. Η ικεσία ενισχύει τον Κύριο διότι επιβεβαιώνει τη θέση του Κυρίου στη σχέση Κυρίου-Υποτελούς, την αναπαράγει, δεν την καταργεί, δεν την υπονομεύει. Αυτή είναι η ιστορική Αριστερά, δεν μπορεί να μην είναι ικετευτική, δεν μπορεί αν δεν συνδιαλεχτεί με τον Κύριο, θέλει να έχει νταλαβέρια μαζί του. Γιατί το κάνει; Μα γιατί τον θαυμάζει, θέλει να είναι σαν κι αυτόν.
Αλλά η πολιτική είναι πόλεμος με άλλα μέσα κι όποιος ασχολείται με την πολιτική οφείλει να γνωρίζει ότι είναι πολεμιστής, δεν είναι ικέτης. Ο πολεμιστής δεν είναι ικέτης. Συμφωνίες και συμβιβασμούς ασφαλώς και θα κάνει, αλλά δεν ικετεύει.
Λέει η ΔΕΑ: δώσε και θα δώσω, δηλαδή: πάρε πίσω τις αυξήσεις κι εγώ θα σου ανάβω τα κεριά. Εάν δεν τις πάρεις, δεν θα στα ανάβω, δεν θα πληρώνω εισιτήρια. Εάν τις πάρεις, θα πληρώσουμε.
Και βέβαια θα με ρωτήσουν: και ο πολεμιστής τι πρέπει να κάνει; Να υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να πληρώνουμε καθόλου μα καθόλου εισιτήρια; Και ποιος θα πληρώσει τους εργαζόμενους, τα πετρέλαια, τα οχήματα, τις επισκευές, την καθαριότητα;
Υποθέτω ότι ο απώτατος σκοπός της ΔΕΑ είναι η κομμουνιστική κοινωνία. Θα πληρώνουμε εισιτήριο στα μέσα συγκοινωνίας, αστικά και υπεραστικά, σε μια κομμουνιστική κοινωνία; Πως θα λειτουργούν τα μέσα συγκοινωνίας; Θα υπάρχουν μόνιμοι εργαζόμενοι, θα υπάρχει εισιτήριο; Εάν με τον όρο κομμουνισμός καταλαβαίνουμε το ίδιο πράγμα, δηλαδή την ανυπαρξία του εμπορεύματος, άρα και της μισθωτής εργασίας, πως θα λειτουργούν τα μέσα συγκοινωνίας; Είναι απλό: με την ολιγοήμερη εργασία όλων μας. Θα εργαζόμαστε λίγες μέρες το χρόνο, και θα μετακινούμαστε δωρεάν. Έτσι θα παράγεται και όλος ο απαιτούμενος κοινωνικός πλούτος. Δυο μήνες το χρόνο είναι αρκετός για να παραχθεί – ας ονομάσουμε αυτό το χρόνο κοινωνική θητεία.
Τι προτιμάτε; Δυο μήνες εργασία ή δώδεκα μήνες και δεκάωρο τη μέρα;
Η άρνηση πληρωμής, αγαπητοί φίλοι και φίλες της ΔΕΑ, δεν είναι μόνο ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά και ένας τρόπος διεύρυνσης του εμμενούς κομμουνισμού. Εάν δεν το γνωρίζετε, να σας πω ότι θεωρώ ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική και ότι όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οφείλονται στο τεράστιο έλλειμμα κομμουνισμού και επομένως θα επιλυθούν μόνο με την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, με τη λήψη κομμουνιστικών μέτρων
Προφανώς εσείς δεν βλέπετε την άρνηση πληρωμής ως μια μορφή διεύρυνσης του κομμουνισμού του παρόντος. Εσείς λέτε να πληρώνουμε τώρα εισιτήριο και μετά βλέπουμε.
Όχι, δεν θα δούμε μετά! Τώρα θα το αντιμετωπίσουμε.
Και θα πρέπει ασφαλώς να αντιμετωπίσουμε και το μέγα πρόβλημα των ελέγχων. Εάν τα κοινόχρηστα μέσα συγκοινωνίας αρπαχτούν από τους Κυρίους (ιδιωτικοποιηθούν) τότε ο έλεγχος θα γίνει πολύ πιεστικός. Μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε;
Ναι, μπορούμε! Με τις ομαδικές μετακινήσεις και την αλληλεγγύη μεταξύ των ομάδων.
Για το ζήτημα όμως της ομαδικής μετακίνησης θα επανέλθουμε.