φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Επιστρέψαμε, εστιάζοντας τη προσοχή μας στο ψωμί, στη τροφή. Το κάναμε διότι υποψιαζόμαστε πως το μέλλον θα είναι βαρύ όπως είναι και το παρόν, όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης (το γαρ παρόν βαρύ τοις υπηκόοις). Και θα είναι βαρύ διότι ο Κύριος [καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος] χρησιμοποιεί, συνειδητά και προγραμματισμένα, τη τροφή ως μέσον εξόντωσης και καταστροφής του παγκόσμιου πληθυσμού των υποτελών παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου πλούτου, που αρκεί και περισσεύει να ζήσουμε όλοι ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες.
Θα είναι βαρύ, πολύ πιο βαρύ, διότι είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η γεωργική παραγωγή θα τείνει να μειώνεται, η τροφή θα λιγοστέψει και θα ακριβήνει. Και θα μειώνεται για δυο βασικούς λόγους. Από τη μια, οι καπιταλιστές της γεωργικής παραγωγής έχουν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν το έδαφος με τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα με αποτέλεσμα την φθίνουσα παραγωγικότητά του. Βλέπουν το έδαφος ως μηχανή που θα δουλέψει καλύτερα με το λιπαντικό (λίπασμα) και όχι ως φύση. Και από την άλλη, η κλιματική αλλαγή, όποια κι αν είναι η αιτία της, επιφέρει πολύ μεγάλες καταστροφές με τη ξηρασία, τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές. Αυτό σημαίνει ότι ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα μπορούν, διότι δεν θα υπάρχει, να βρουν να φάνε και θα πεθαίνουν σαν τις μύγες.
Έτσι, αναπότρεπτα το ψωμί θα επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, στην πολιτική. Οι ρωμαίοι πληβείοι απαιτούσαν άρτον και θεάματα. Οι χριστιανοί παρακαλούσαν, και συνεχίζουν να παρακαλούν, τον επουράνιο πατέρα να τους δώσει το ψωμί της ημέρας. Ο Ματθαίος όμως είναι πιο πεινασμένος από τον Λουκά. Ο πρώτος χρησιμοποιεί προστακτική αορίστου (δος) με την οποία εκφράζουμε την ανυπομονησία μας: δώσε μας, τώρα. Ο Λουκάς δεν πεινάει τόσο πολύ: δίνε μας (δίδου), κάθε μέρα. Έχω την εντύπωση πως η προστακτική Αορίστου θα είναι η έγκλιση του μέλλοντος και όχι η προστακτική του Ενεστώτα. . .
Ψωμί (παιδεία, ελευθερία) ζητούσανε και οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου, πολλοί και πολλές από τους οποίους είναι σήμερα τσιράκια του Κυρίου (υπουργοί, κλπ). Ψωμί, φτηνό ψωμί ζητάνε κι όλοι οι πεινασμένοι του κόσμου σήμερα. Αυτό θα είναι το βασικό αίτημα των εξεγέρσεων του παρόντος και του μέλλοντος. Και αναρωτιέμαι: θα ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Απαντώ, κατηγορηματικά: ΟΧΙ!
Οφείλουμε, φίλες και φίλοι, να παραδεχτούμε ότι η μείωση της γεωργικής παραγωγής και η αναπόφευκτη αύξηση της τιμής των βασικών ειδών διατροφής είναι μια κατάσταση που βολεύει πάρα πολύ, μα πάρα πολύ τον Κύριο. Έχουμε υποστηρίξει ότι η εξόντωση του περιττού (παραγωγικά και καταναλωτικά) και επικίνδυνου παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα γίνει με πολέμους αλλά με άλλα, έμμεσα μέσα: την ένδεια, τις ασθένειες και την οικολογική καταστροφή. Από τη στιγμή που η καταστροφή των εδαφών από την καπιταλιστική γεωργία είναι ανεπανόρθωτη και η κλιματική καταστροφή ανεπίλυτη, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος και να θέλει να αυξήσει τη γεωργική παραγωγή δεν θα μπορέσει, το Θεό μπάρμπα να ‘χει. Οπότε, τα αιτήματα των εξεγερμένων για (φτηνό) ψωμί, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ικανοποιηθούν. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι εξεγέρσεις θα είναι όλο και πιο συχνές, όλο και πιο βάιαιες και όλο και πιο αναποτελεσματικές.
Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι είμαι αλλεργικός με τις εξεγέρσεις. Ό,τι όμως και να είμαι, οι εξεγέρσεις γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Δεν με ενοχλεί η βία και η καταστροφή τόσο, όσο η αναποτελεσματικότητά τους, που οφείλεται στη φύση τους. Ποια είναι αυτή;
Οι εξεγέρσεις είναι βίαιες προσευχές, ικεσίες, λιτανείες. Η ικεσία, το αίτημα δεν καταλύει την Κυριαρχία, αλλά την αναπαράγει και την ενισχύει. Η ικεσία επιβεβαιώνει την ισχύ του Κυρίου, όσο βίαια και αποφασιστικά και παθιασμένα την εκφράζεις. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε με αυτές διότι, από τη στιγμή που νομοτελειακά οδηγούνται σε αδιέξοδο, ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν να μετεξελιχτούν σε επαναστάσεις, δηλαδή να εγκαινιάσουν μια περίοδο μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων. Εάν η επισήμανση αυτή ίσχυε κατά το παρελθόν, η αδυναμία και η απροθυμία του Κυρίου να ικανοποιήσει τα αιτήματα των εξεγερμένων του παρόντος και του μέλλοντος μας ωθεί να υποστηρίξουμε ότι κάτι τέτοιο θα ίσχυε ακόμα πιο κατηγορηματικά για το παρόν και το μέλλον.
Ώστε, φίλες και φίλοι, πολύ σύντομα θα συνειδητοποίησουμε ότι οι εξεγέρσεις και τα αιτήματα προς τον Κύριο δεν θα έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ο Κύριος έχει βάλει τα τσιράκια του να καθαρίζουν και να λαδώνουν τα όπλα τους. Θα αντιμετωπίσει τις εξεγέρσεις ανυποχώρητα, αδίστακτα, ανηλεώς, ως γνήσιος ήρωας. Κατά συνέπεια, εάν με τις εξεγέρσεις ζητάμε ψωμί, τι θα κάνουμε με τις επαναστάσεις; Είναι απλό: η επανάσταση δεν ζητάει, δεν ζητιανεύει, δεν ικετεύει αλλά επιβάλλει. Τι επιβάλλει;
Επιβάλλει την αλλαγή του τρόπου παραγωγής του κοινωνικού πλούτου που χρειάζεται για να εξασφαλιστεί η επιβίωση και η αναπαραγωγή της κοινωνίας. Εάν σήμερα ο πλούτος αυτός είναι ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων, η επανάσταση θα καταστρέψει αυτόν τον σωρό: ο κοινωνικός πλούτος δεν θα είναι εμπορεύματα.
Και τι θα είναι; Θα απαντήσουμε στο σημείωμα με τον τίτλο : οι φούρνοι ως ιδιόκτητοι κομμουνιστικοί χώροι.