φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Θα ενθαρρύνατε, φίλες και φίλοι, κάποιον, θα προτείνατε σε κάποιον να κάνει απεργία πείνας; Δε νομίζω. Γιατί δεν θα το κάνατε; Από την άλλη, δεν θα ταΐζατε με το ζόρι κάποιον απεργό πείνας, δεν θα τον παρεμποδίζατε να κάνει απεργία πείνας, έτσι δεν είναι; Γιατί δεν θα το κάνατε; Εάν μπορούσατε να βοηθήσετε κάποιον που κάνει απεργία πείνας, θα το κάνατε; Νομίζω πως θα το κάνατε. Πως μπορείτε να βοηθήσετε απεργούς πείνας; Τι είναι μια απεργία πείνας; Τι διαφορά και τι ομοιότητα έχει με την απεργία; Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι. Και θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η ομαδική απεργία πείνας, η έσχατη μορφή παθητικής απουσίας, βρίσκεται στον αντίποδα της γενικής απεργίας διαρκείας, της ενεργητικής απουσίας, διότι ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε τους απεργούς πείνας είναι η γενική απεργία διαρκείας, την οποία και δεν θα κάνουμε, ασφαλώς. Εάν γίνει, και είναι όντως γενική, το πρόβλημα των μεταναστών απεργών πείνας να λυθεί μέσα σε μια ώρα. Κατά συνέπεια, η ζωή των απεργών πείνας επαφίεται στα φιλάνθρωπα αισθήματα και τις πολιτικές σκοπιμότητες του Κυρίου. Αυτός θα είναι ο έσχατος κάτοχος και κριτής της ζωής μας και του θανάτου μας. Αυτή είναι η έσχατη μορφή παθητικής απουσίας. Και υπάρχει διότι δεν υπάρχει η έσχατη μορφή ενεργητικής απουσίας. Που δεν είναι η γενική απεργία διαρκείας αλλά η απεργία γλεντιού, η αποχή από την εξάντληση, τη στέρηση, την ανησυχία, την επισφάλεια, την ταλαιπωρία. Η απεργία γλεντιού είναι μια απεργία χωρίς αιτήματα, είναι η έσχατη κατάφαση της ζωής, που είναι απλή, όμορφη και εύκολη: κατάφαση του παιχνιδιού, της έκφρασης, του χορού, της δημιουργίας, του έρωτα, της Τέχνης, του τραγουδιού.
Πανταχού Απουσία είναι η γενική απεργία γλεντιού. Είναι ένας άλλος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Ένας άλλος. . .
Η έκφραση απεργία πείνας παρουσιάζει ένα παράξενο: δεν είναι απεργία. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η απεργία είναι το σταμάτημα (από) της εργασίας, η αποχή, η απομάκρυνση, η απουσία από την εργασία (έργον). Έτσι, είναι σαφές ότι στην έκφραση απεργία πείνας η λέξη ‘απεργία’ αποκτά τη σημασία της αποχής, της απουσίας: απεργία πείνας σημαίνει αποχή από τη τροφή. Γιατί όμως λέμε απεργία πείνας και όχι αποχή από την τροφή; Από τη στιγμή που η απεργία είναι ένα μέσο πάλης ή, με άλλα λόγια, ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, και η αποχή από την τροφή ένα μέσο ατομικής/ομαδικής πάλης, η πρόκριση της έκφρασης ‘απεργία πείνας’ εστιάζει όχι μόνο στην στην ομαδικότητα, αν και υπάρχει και ατομική απεργία πείνας, αλλά και στην δραστικότητα αυτού του μέσου.
Η απεργία πείνας, ακόμα κι αν είναι ομαδική, είναι κυρίως ατομική και προσωπική. Όταν απεργούμε, ασκούμε πίεση, απειλούμε: θα ξαναγυρίσουμε στην εργασία μόνο όταν ικανοποιηθεί το αίτημά μας. Δώσε και θα δώσω, αυτή είναι η απεργία. Το μέσο πίεσης είναι η εργασιακή ικανότητα, η εργασία. Ποιο είναι το μέσο πίεσης σε μια απεργία πείνας; Η ζωή μας.
Είναι παράξενο. Θέλουμε να ζήσουμε και διακινδυνεύουμε την ίδια μας τη ζωή για να ζήσουμε! Οι απεργοί πείνας μας λένε ότι η ζωή είναι τόσο απλή, τόσο όμορφη και τόσο εύκολη, που όταν γίνεται τόσο περίπλοκη, τόσο άσχημη και τόσο δύσκολη προτιμάνε να πεθάνουνε παρά να ζήσουνε. Και έχουν πεθάνει πολλοί κατά τη διάρκεια απεργία πείνας. Αυτοί και αυτές που μπορούν να καταλάβουν και να νιώσουν καλύτερα τους απεργούς πείνας είναι αυτοί και αυτές που κάποτε βρέθηκαν σε μια κατάσταση κατά την οποία προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζουν – και δεν θα αναφερθώ στη κατάσταση να παρακαλούν να πεθάνουν.
Για τους άλλους και τις άλλες που δεν έχουν βιώσει αυτή την κατάσταση αρκεί να σκεφτούμε ένα απλό παράδειγμα. Εάν έχεις γυναίκα και παιδιά και σε κλείσουν φυλακή και δε σε αφήνουν να τα δεις, ο μόνος τρόπος να αλλάξεις αυτήν την ανυπόφορα οδυνηρή κατάσταση είναι η απεργία πείνας: δεν έχει νόημα να ζω εάν δεν βλέπω τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τους φίλους μου, προτιμώ να πεθάνω αλλά αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω, χρησιμοποιώ τη ζωή και τον θάνατο ως μέσο πίεσης. Και ενδέχεται ο αντίπαλος να υποχωρήσει. Ενδέχεται και να μην υποχωρήσει. Ό,τι και να συμβεί, ο απεργός πείνας θα είναι νικητής, αφού ο σκοπός του είναι να πεθάνει επειδή δεν αντέχει τη ζωή.
Η απουσία είναι ένας άκρως αποτελεσματικός τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Φαίνεται πως είναι φυγή, άρα παθητικότητα αλλά η φυγή δεν είναι παθητικότητα. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η απεργία, η οποία είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (γενική απεργία διαρκείας). Η απεργία είναι απουσία, είναι φυγή, είναι παθητικότητα, είναι ένα οδόφραγμα στο χρόνο, όχι στο χώρο. Εάν η απεργία είναι το έσχατο μέσο ενεργητικής απουσίας, ενεργητικής παθητικότητας, η απεργία πείνας είναι το έσχατο μέσο παθητικής απουσίας.
Γιατί όμως ενώ η ζωή μπορεί να είναι, και είναι, απλή, όμορφη και εύκολη, γίνεται περίπλοκη, άσχημη και δύσκολη; Κανείς δεν θα έκανε απεργία πείνας για να του δώσουν μια Μερσεντές, έτσι δεν είναι; Κι αν έκανε, θα εξασφάλιζε την παγερή αδιαφορία, να μην πω περίφρονηση, όλων μας. Αλλά οι απεργοί πείνας, αυτοί που προτιμούν να πεθάνουν, και πεθαίνουν, παρά να υφίστανται μια περίπλοκη, άσχημη και δύσκολη ζωή είναι σαφές ότι δεν μπορεί να μην έχουν δίκιο. Δεν γίνεται. Και γιατί η ζωή να είναι περίπλοκη, άσχημη και δύσκολη; Διότι κάποιοι την κάνουν. Τα αιτήματα και τα προβλήματα των απεργών πείνας θα μπορούσαν να επιλυθούν μέσα σε μια ώρα και πολλές φορές λύνονται αφού πρώτα όμως οι απεργοί νιώσουν την ανάσα του θανάτου στη πλάτη τους. Κι αυτοί που κάνουν τη ζωή περίπλοκη, άσχημη και δύσκολη είναι οι Κύριοι και τα τσιράκια τους (κυρίως πολιτικοί και δημοσιογράφοι σε αυτή την περίπτωση).
Δεν μπορούμε να ενθαρρύνουμε, να προτείνουμε σε κάποιον να κάνει απεργία πείνας διότι διατρέχει τον κίνδυνο να πεθάνει. Από την άλλη δεν μπορούμε σα καμιά περίπτωση να τον αποθαρρύνουμε ή να τον παρεμποδίσουμε διότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Δικαιούται κάποιος να προτιμάει να πεθάνει από το να ζει. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον βοηθήσουμε. Πως όμως; Υπάρχει μόνος ένας τρόπος: η γενική απεργία διαρκείας. Εάν γίνει, και είναι όντως γενική, το πρόβλημα των μεταναστών απεργών πείνας να λυθεί μέσα σε μια ώρα. Η απεργία πείνας γίνεται διότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος διεξεγωγής του κοινωνικού πολέμου. Η απεργία πείνας καταγράφει έναν τόσο δυσμενή συσχετισμό μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών που πιο δυσμενής δεν μπορεί να γίνει. Και αυτό ο Κύριος το γνωρίζει και γι αυτό το πάει στα άκρα. Εάν γνώριζε ότι θα μπορούσε να γίνει γενική απεργία διαρκείας θα το είχε λύσει το πρόβλημα.
Υποστηρίξαμε ότι η ομαδική απεργία πείνας, με επίδικο αντικείμενο τη ζωή του απεργού, είναι η έσχατη μορφή παθητικής απουσίας. Η θέση αυτή μας παροτρύνει, μας ενθαρρύνει να εικάσουμε ότι έσχατη μορφή ενεργητικής απουσίας δεν μπορεί να είναι η γενική απεργία διαρκείας, στην οποία επίδικο αντικείμενο είναι η εργασία, αλλά η απεργία γλεντιού. Εάν η απεργία πείνας είναι αποχή από την τροφή, η απεργία είναι αποχή από την εργασία, η απεργία γλεντιού είναι αποχή από την εξάντληση, τη στέρηση, την ανησυχία, την επισφάλεια, την ταλαιπωρία. Η απεργία γλεντιού είναι μια απεργία χωρίς αιτήματα, είναι η έσχατη κατάφαση της ζωής, που είναι απλή, όμορφη και εύκολη:
κατάφαση του παιχνιδιού, της έκφρασης, του χορού, της δημιουργίας, του έρωτα, της Τέχνης, του τραγουδιού.
Πανταχού Απουσία είναι η γενική απεργία γλεντιού. Είναι ένας άλλος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Ένας άλλος. . .