φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η γενική απεργία διαρκείας δεν είναι μόνο ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά και μια μορφή περάσματος στην πράξη – όταν απεργούμε δεν είμαστε υποτελείς Παραγωγοί. Όταν όμως η απεργία λήξει, όποια κι αν είναι η έκβασή της, επανερχόμαστε στην κατάσταση του υποτελούς. Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την αντίφαση;
Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα. Θα υποστηρίξω ότι η γενική απεργία διαρκείας με αιτήματα θα συνεχίσει να υπάρχει και να εφαρμόζεται αλλά κοντά σε αυτήν θα εμφανιστεί η γενική απεργία διαρκείας ως πέρασμα στη πράξη: δεν εργαζόμαστε όχι διότι έχουμε κάποια αιτήματα αλλά επειδή δεν έχουμε κανένα. Ή, μάλλον, το μοναδικό αίτημα που έχουμε μπορούμε να το ικανοποιήσουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος: να πάψουμε να είμαστε υποτελείς Παραγωγοί, να καταργήσουμε μονομερώς την υποτέλειά μας, να καταργήσουμε δηλαδή τις σχέσεις που υπάρχουν και εμφανίζονται ως εμπόρευμα, μισθωτή εργασία και Κράτος. Με την γενική απεργία διαρκείας ως πέρασμα στη πράξη ο χρόνος εργασίας θα συρρικνώνεται διαρκώς μέχρι που να φτάσουμε στους δυο μήνες το χρόνο και πιθανόν και στην πλήρη κατάργηση της μέτρησης του χρόνου στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου.
Υποστηρίζουμε ότι η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων που προκαλεί ο καπιταλισμός, ο Κύριος και το Κράτος θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Υποστηρίζουμε ακόμα ότι η διεξαγωγή αυτού του πολέμου δεν θα γίνει με τους τρόπους που έγινε στο παρελθόν αλλά με νέους. Από αυτούς του παρελθόντος θα κρατήσουμε μόνο έναν: τη γενική απεργία διαρκείας. Το αίτημα και οι διαδηλώσεις, οι κοινοβουλευτικές εκλογές, η μονοήμερη απεργία, οι στάσεις εργασίας, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί δρόμοι, η χρήση όπλων, η τρομοκρατία είναι τελείως αναποτελεσματικοί τρόποι. Τρεις είναι οι βασικοί λόγοι που θεωρούμε αυτούς τους τρόπους αναχρονιστικούς: η συντριπτική στρατιωτική ισχύς του Κυρίου, η επιτηρητική παντοδυναμία Του και η απροθυμία-αδυναμία του να ικανοποιήσει αιτήματα.
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τον νέο τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στην έννοια του περάσματος στην πράξη. Τι είναι το πέρασμα στη πράξη; Είναι η επιθυμία και η δυνατότητα να πάψουμε να είμαστε υποτελείς Παραγωγοί, να αυτοκαταργηθούμε, δηλαδή να καταργήσουμε στη πράξη το εμπόρευμα, τη μισθωτή εργασία και το Κράτος, που είναι οι πηγές όλων των κοινωνικών προβλημάτων. Θα παρακάμψουμε το μέγα ζήτημα εάν αυτή η αυτοκατάργηση, η μονομερής καταργηση θα γίνει αποσπασματικά και σταδιακά ή αιφνίδια και καθολικά και θα στρέψουμε την προσοχή μας στις μορφές που παίρνει και θα πάρει το πέρασμα στην πράξη.
Μια μορφή είναι η γενική απεργία διαρκείας. Πρόκειται για ένα τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά είναι και μια μορφή περάσματος στη πράξη; Ναι, είναι μια μορφή περάσματος στη πράξη: όταν απεργούμε δεν είμαστε υποτελείς Παραγωγοί, έτσι δεν είναι; Ναι, αλλά όταν λήξει επανερχόμαστε, υποβιβαζόμαστε στην κατάσταση του υποτελούς.
Όταν λέμε γενική απεργία διαρκείας δεν εννοούμε μια γενική απεργία που θα διαρκέσει εις τον αιώνα τον άπαντα αλλά μια απεργία που θα λήξει εάν τα αιτήματά της ικανοποιηθούν. Κι αν δεν ικανοποιηθούν; Κι αν ικανοποιηθούν; Όποια κι αν είναι η έκβαση της απεργίας είναι γεγονός ότι θα επιστρέψουμε, θα υποβιβαστούμε και πάλι στην κατάσταση στην κατάσταση του υποτελούς. Θα βρισκόμαστε βέβαια σε καλύτερη κατάσταση και είναι καλύτερα η γενική απεργία διαρκείας να λήξει υπέρ των υποτελών Παραγωγών αλλά η σύντομης διάρκειας αυτοκατάργησή μας ως υποτελών Παραγωγών θα λήξει.
Αυτή είναι μία αντίφαση που εμφανίζεται στο προσκήνιο και θα γίνει εντονότερη εάν σκεφτούμε ότι ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος δενν έχει καμιά απολύτως διάθεση να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των υποτελών Παραγωγών. Έτσι, μια γενική απεργία διαρκείας διατρέχει πάντα τον κίνδυνο να εκφυλιστεί και να αποτύχει. Υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε αυτή την εξέλιξη; Υπάρχει.
Υποστηρίξαμε ότι η απεργία δεν είναι μόνο ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά κι ένα πέρασμα στη πράξη – όταν απεργούμε δεν είμαστε εργάτες, εργαζόμενοι, υποτελείς Παραγωγοί. Μέχρι τώρα, ήταν κυρίως το πρώτο και συμπτωματικά το δεύτερο. Η απεργία ήταν μια μορφή πάλης, δεν ήταν αυτοκατάργηση, δεν ήταν πέρασμα στη πράξη. Την πτυχή που λέγεται πέρασμα στη πράξη δεν την έχουμε προσέξει όσο έπρεπε. Τ’ώρα, που η μεταρρύθμιση, η βελτίωση και η αναμόρφωση του καπιταλισμού δεν έχουν κανένα απολύτως μέλλον, αναπόφευκτα το βάρος θα μετατοπιστεί: η γενική απεργία διαρκείας δεν θα είναι κυρίως μορφή πάλης, τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά πέρασμα στη πράξη, αυτοκατάργηση της υποτέλειας. Η αυτοκατάργηση της υποτέλειας θα γίνει ο κύριος νέος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Υπάρχει ένας τρόπος να μην επιστρέψουμε στην κατάσταση του υποτελούς Παραγωγού: να μην λήξει ποτέ η απεργία διαρκείας; Οχι, δεν είναι αυτός. Να περάσουμε μονομερώς στην δραστική μείωση του χρόνου εργασίας. Να μην πάψουμε ποτέ να απεργούμε, να μην πάψουμε ποτέ να εργαζόμαστε! Μόνο που ο χρόνος εργασίας θα συρρικνώνεται διαρκώς μέχρι που να φτάσουμε στους δυο μήνες το χρόνο και πιθανόν και στην πλήρη κατάργηση της μέτρησης του χρόνου στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου.
Η γενική απεργία διαρκείας με αιτήματα θα συνεχίσει να υπάρχει και να εφαρμόζεται αλλά κοντά σε αυτήν θα εμφανιστεί η η γενική απεργία διαρκείας ως πέρασμα στη πράξη: δεν εργαζόμαστε όχι διότι έχουμε κάποια αιτήματα αλλά επειδή δεν έχουμε κανένα. Ή, μάλλον, το μοναδικό αίτημα που έχουμε μπορούμε να το ικανοποιήσουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος: να πάψουμε να είμαστε υποτελείς Παραγωγοί, να καταργήσουμε μονομερώς την υποτέλειά μας.