φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και κοινωνικού πλούτου – η κούραση, η ανασφάλεια, η ανεργία, η φτώχεια, η κατάθλιψη, η μοναξιά, ο καρκίνος, η πρέζα, η στενοχώρια, η αγαμία και άλλα πολλά είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν και να επιλυθούν με δυο τρόπους: με τη σύναψη σχέσεων που θα βασίζονται στη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την δημιουργική σύγκρουση, την κοινοχρησία, την κοινοπραξία, την κοινοκτησία, την άσκηση της ελευθερίας και της ισότητας και την αποτελεσματική διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου.
Αυτοί οι δύο τρόποι δεν είναι άσχετοι και ασύνδετοι μεταξύ τους: η αποτελεσματική διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα χωρίς τη σύναψη σχέσεων συμβίωσης και συνεργασίας. Αυτές οι σχέσεις είναι ο πλούτος μας και το έσχατο, δηλαδή ισχυρότατο, όπλο μας.
Αλληλεγγύη ή Θάνατος!
Σήμερα, ο μόνος τρόπος να αποκρούσουμε την επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή, να επιλύσουμε δηλαδή τα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, είναι η γενική απεργία διαρκείας. Την άποψη αυτή υποστηρίζουν και δέχονται χιλιάδες άνδρες και γυναίκες αλλά είναι μέχρι τώρα μια πολύ μικρή μειοψηφία. Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι ο αριθμός αυτός θα μεγαλώνει και ότι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες στη γενική απεργία θα προσχωρήσουν και άλλοι και άλλες που σήμερα τη βλέπουν αρνητικά, με καχυποψία, με έλλειψη πίστης, με επιφύλαξη.
Για να γίνει όμως μια γενική απεργία διαρκείας οφείλουμε να προετοιμαστούμε πνευματικά, ψυχικά, ιδεολογικά, πολιτικά και πολεμολογικά. Οφείλουμε να διατυπώσουμε και να απαντήσουμε σε κάποια κομβικής σημασίας ερωτήματα. Ποιο θα είναι το κεντρικό αίτημα, ποιος θα είναι ο σκοπός της απεργίας; Πως θα το αποφασίσουμε; Αυτός ο σκοπός θα είναι αμυντικός ή επιθετικός; Θα ζητήσουμε δηλαδή από τον Κύριο να μας δώσει αυτά που μας πήρε; Ή θα ζητήσουμε κάτι άλλο; Πόσο θα διαρκέσει η γενική απεργία διαρκείας; Τι θα κάνουμε κατά τη διάρκεια της; Πως θα ζούμε; Τι θα στερηθούμε, τι θα απολαύσουμε; Κι αν ηττηθούμε, ποιες θα είναι οι συνέπειες; Υπάρχει τρόπος να μην ηττηθούμε; Κι αν νικήσουμε, θα επανέλθουμε πάλι στην κατάσταση του υποτελούς; Μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό;
Μια γενική απεργία διαρκείας είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά και ένα πέρασμα στην πράξη, μια αυτοακατάργηση της υποτέλειας. Όταν απεργούμε δεν είμαστε υποτελείς, έτσι δεν είναι; Σε αμέσως προηγούμενο σημείωμα υποστηρίξαμε ότι το κέντρο βάρους θα μετατοπιστεί: θα συνεχίσει να είναι μέσον πάλης αλλά θα τείνει να μετεξελισθεί σε μια μορφή περάσματος στη πράξη, από μέσο πίεσης θα γίνει μια μορφή κατάργησης της υποτέλειας. Προς το παρόν όμως θα επικρατήσει το πρώτο στοιχείο, θα είναι μέσον πάλης.
Η γενική απεργία διαρκείας δεν είναι, δεν μπορεί να είναι διαρκείας, έχει ημερομηνία λήξης, είτε επιτύχει είτε αποτύχει. Ποια θα είναι η διάρκειά της δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Από τη στιγμή όμως που η κρίση του καπιταλισμού, η κρίση της κερδοφορίας με λίγα λόγια, είναι τόσο βαθειά και γενικευμένη, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος καπιταλιστής δεν θα υποχωρήσει όπως υποχωρούσε πριν. Δεν τον παίρνει να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί. Αυτό σημαίνει ότι η γενική απεργία διαρκείας δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση: πρόκειται περί κοινωνικού πολέμου. Το θέμα είναι το εξής: πως μπορούμε να αποφύγουμε την ήττα;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε κάποια άλλα. Ποιος θα είναι ο σκοπός της απεργίας; Για ποιο λόγο θα απεργήσουμε; Για να μας δώσει ο Κύριος πίσω ό,τι μας πήρε; Έτσι, γενικά και αόριστα; Ή μήπως θα είναι κάποιος άλλος ο σκοπός; Θεωρώ ότι ο σκοπός δεν μπορεί να είναι αμυντικός. Πρέπει να είναι άκρως επιθετικός. Ο σκοπός θα καθοριστεί από τα κοινά προβλήματα, από τις κοινές επιθυμίες όλων των υποτελών Παραγωγών, εργαζομένων και μη. Ποιο είναι το βασικό κοινό πρόβλημα, ποια είναι η πυρηνική κοινή επιθυμία των υποτελών Παραγωγών; Η γνώμη μου, το δικό μου πρόβλημα, η δική μου επιθυμία είναι ο χρόνος εργασίας και το μέρος του κοινωνικού πλούτου που απολαμβάνω και χαίρομαι: θα ήθελα να εργάζομαι τόσο ώστε και να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο αλλά και να εργαζόμαστε όλοι και όλες: λιγότερη δουλείά, δουλείά για όλους και όλες. Και από τον πλούτο που παράγουμε να μην παίρνουμε ψίχουλα αλλά αυτά που χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες που όλοι και όλες γνωρίζουμε ποιες είναι.
Θεωρώ λοιπόν ότι ο σκοπός μιας γενικής απεργίας θα πρέπει να είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας και η εξασφάλιση μισθού για όλους και όλες. Συγκεκριμένα, αυτή τη στιγμή, θεωρώ πως ο χρόνος εργασίας δεν πρέπει να υπερβαίνει τις είκοσι ώρες τη βδομάδα – εάν κάποιοι και κάποιες θέλουν να εργαζονται παραπάνω, ας εργάζονται, δεν θα τους στερήσουμε αυτή την επιθυμία. Ας εργάζονται ήλιο με ήλιο, από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα, τόσο το καλύτερο για μας. . .
εικοσάωρο και μισθός για όλους, αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός μας. Αυτόν προτείνω εγώ. Ας προτείνει ο καθένας και η καθεμιά τον δικό του σκοπό. Ας το συζητήσουμε. Ας αποφασίσουμε. Εάν δεν το κάνουμε κι αν αρχίσουμε μια γενική απεργία διαρκείας χωρίς ρητά δηλωμένο σκοπό τη βάψαμε, την πουτσίσαμε. Είναι βέβαιο ότι έχουμε ήδη εξασφαλίσει την ήττα. Θα πολεμήσουμε χωρίς πρώτα να έχουμε νικήσει.
Σε περίπτωση αδιεξόδου, δηλαδή ανυποχώρητης στάσης του Κυρίου, υπάρχει διέξοδο: να μετεξελιχτεί η απεργία από μέσον πάλης σε πέρασμα στην πράξη: εάν μπορέσουμε να κάνουμε μια γενική απεργία διαρκείας, θα μπορέσουμε και να μειώσουμε μονομερώς και δραστικά το χρόνο εργασίας. Και να αυξήσουμε τον μισθό προχωρώντας σε μια γενικευμένη στάση πληρωμών: από εισιτήρια και διόδια, μέχρι λογαριασμούς κοινωφελών υπηρεσιών, ενοίκια, ασφάλιστρα, τέλη κυκλοφορίας, πρόστιμα, κλπ.
Τι θα κάνουμε κατά τη διάρκεια της απεργίας; Διαδηλώσεις και πορείες; Όχι, βέβαια! Θα ζήσουμε, θα παίξουμε, θα συνεργαστούμε, θα διαβάσουμε, θα γαμήσουμε, θα περπατήσουμε, θα παίξουμε με τα παιδιά μας, θα γράψουμε, θα καλλιεργήσουμε τον κήπο μας, θα κάνουμε αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε όντας αιχμάλωτοι της μισθωτής εργασίας, του εμπορεύματος και του κράτους. Μόνο η μετεξέλιξη της απεργίας από μέσον πάλης σε πέρασμα στην πράξη μπορεί να αποτρέψει το ενδεχόμενο της ήττας.
Είναι βέβαιο ότι κατά τη διάρκεια της απεργίας θα πάψουμε να είμαστε αιχμάλωτοι και θα χαρούμε τη ζωή μας. Είμαστε έτοιμοι, μπορούμε; Ταυτόχρονα όμως είναι βέβαιο ότι θα στερηθούμε και πολλά από τα σημερινά αγαθά. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα – ό,τι και να κάνεις πάντα κάτι θα χάνεις. Από την άλλη πολλά από τα σημερινά αγαθά είναι σκουπίδια και μας βλάπτουν μάλλον παρά μας ωφελούν. Εάν δεν πίνουμε χυμούς θα πάθουμε τίποτα; Επίσης, πολλές πρακτικές και αντιλήψεις μας βλάπτουν παρά μας ωφελούν. Δεν περπατάμε, πάμε στο περίπτερο να αγοράσουμε τσιγάρα με το αυτοκίνητο, βλέπουμε όλη τη μέρα τηλεόραση, παίρνουμε υπνωτικά για να κοιμηθούμε, καπνίζουμε πολύ, πίνουμε πολύ, πίνουμε πολλούς καφέδες, βλέπουμε τσόντες και τον παίζουμε, ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας κι αυτός ο ανταγωνισμός μόνο ζημιά μας κάνει. Εάν δεν θέλετε να αποχωριστείτε αυτές τις δραστηριότητες, αυτές τις συνήθειες, μην απεργείτε αλλά και μην διαμαρτύρεστε, από τη στιγμή που γνωρίζετε πολύ καλά ότι το μεροκάματο και το Κράτος, η έλλειψη δηλαδή συντροφικών σχέσεων είναι ο μόνος υπεύθυνος.
Ή θα συνεργαστούμε και θα αγαπηθούμε ή θα μαραζώσουμε.
Η γενική απεργία διαρκείας είναι ένας τρόπος να συνεργαστούμε, να ανθίσουμε, να χαρούμε τη ζωή.
Υπάρχει ένα ακόμα, αλλά μείζονος σημασίας ζήτημα: πως θα αρχίσει μια γενική απεργία διαρκείας; Υπάρχουν δυο τρόποι: να συμφωνήσουμε όλοι και όλες και να την κηρύξουμε ή να ξεκινήσει από κάποιους και να προσχωρήσουν και οι άλλοι. Θεωρώ ότι θα συμβεί το δεύτερο. Η ταχύτητα και η μαζικότητα της προσχώρησης θα εξαρτηθεί από τον σκοπό που θα ορίσουν οι πρώτοι: εάν δεν λάβουν υπόψη τους μόνο τους εαυτούς τους, τα δικά τους ιδιαίτερα προβλήματα αλλά εκφράσουν τα προβλήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες όλων των υποτελών Παραγωγών, τότε και η ταχύτητα θα είναι μεγάλη και η μαζικότητα ευρύτατη. Ειδάλλως, και η δική τους απεργία θα στεφθεί με το ακάνθινο στεφάνι της πίκρας και της απόγνωσης.
Αλληλεγγύη ή Θάνατος!