φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Δεν είχα ποτέ αυτοκίνητο, το σιχαίνομαι, και δεν προτίθεμαι να αποκτήσω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτούς που έχουν – οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν. Αντιλαμβάνομαι ότι το χρειάζονται. Η κατοχή και συντήρηση ενός αυτοκινήτου απαιτεί τουλάχιστον 3.000-3.500 εβρά το χρόνο, το οποίο σημαίνει τέσσερις μήνες δουλείά για μένα – ΟΧΙ, Κύριε, προτιμώ να έχω ελεύθερο χρόνο να διαβάζω, να γράφω, να φροντίζω τα παιδιά και τα λαχανικά μου. Αντ΄αυτού, χρησιμοποιούμε το ταξί – η μετακίνηση μιας τετραμελούς οικογένειας με τρεις τέσσερις τσάντες δεν είναι εύκολη πολλές φορές με το λεωφορείο – μας κοστίζει δε 500 εβρά το χρόνο και απαλλασσόμαστε από πολλές σκοτούρες: οδήγηση, παρκάρισμα, συντήρηση και άλλα πολλά.
Τους ταξιτζήδες τους συμπαθώ και νιώθω την ανάγκη να τους συμπαρασταθώ με τον τρόπο που μπορώ. Έμπαινα στα νιάτα μου σε ταξί, τους έδειχνα τα δυο τελευταία κατοστάρικα και τους έλεγα, μόλις το ταξίμετρο γράψει ‘200’, κατεβαίνω. Όλοι μα όλοι, με πήγαιναν στο σπίτι μου – πως να το ξεχάσω! Μόνο ένας, ένας, επαναλαμβάνω, με άφησε στη Πάντειο, βαριά άρρωστο, και πήγα στο σπίτι μου στη Καλλιθέα με τα πόδια. Μόνο εγώ ξέρω πως έφτασα, κανένας άλλος. Δεν πειράζει, τσογλάνια θα βρεις παντού.
Ένα βράδυ, μπήκα σε ταξί και βλέπω έκπληκτος μποστά μου αρκετά χρήματα, την είσπραξη. Ρωτάω τον ταξιτζή, ‘τι είναι αυτά;’ ‘Είναι για τον κλέφτη’, μου απάντησε. ‘Σε έχουν κλέψει ποτέ’, τον ξαναρώτησα. ‘Ποτέ’, απάντησε. ‘Εφτασα στα Πατήσια, έβαλα ένα πεντακοσάρικο και πήρα μόνος μου δυο κατοστάρικα ρέστα. Ο ταξιτζής ήταν ναυπηγός, του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Λόγω της κοινοχρησίας του ταξί, οι ταξιτζήδες έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο, συζητάνε, μαθαίνουν, διδάσκουν. Οι άνθρωποι προτιμούν να εξομολογηθούν το πόνο τους και το πρόβλημά τους στους ταξιτζήδες (τους μπάρμαν, τους σερβιτόρους, τους κομμωτές/κομμώτριες. . .) παρά στους παπάδες. Έτσι, το μορφωτικό επίπεδο των ταξιτζήδων είναι πολύ ανεβασμένο, όπως και η κοινωνική τους συνείδηση, αν και όχι όλων. Και σκέφτομαι ότι η επιλογή των τρόπων διεξαγωγής της απεργίας, του κοινωνικού πολέμου δηλαδή, δεν είναι άσχετη με την παραπάνω επισήμανση.
Έκαναν το λάθος να αποκλείσουν λιμάνια και αεροδρόμια. Λάθος τεράστιο, και θα εξηγήσω γιατί. Το διόρθωσαν όμως γρήγορα και αυτός ο ελιγμός με εντυπωσίασε. Τι κάνουν τώρα; Χτυπάνε στο πιο αδύνατο σημείο του Κράτους: στην φορολόγηση, στη χρησιμοποίηση του χρήματος – καταργούν διόδια, εισιτήρια, καταλαμβάνουν Εφορίες. Δεν θα αργήσουμε να αντιληφτούμε, το φθινόπωρο πλησιάζει, πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Ας δούμε πρώτα γιατί είναι τεράστιο λάθος οι αποκλεισμοί και η έγερση φραγμάτων στους κομβικούς κοινόχρηστους και κοινόκτητους χώρους (αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμοί). Είναι ολέθριο λάθος για τρεις λόγους.
Ο πρώτος. Είναι λάθος διότι συρρικνώνεται η κοινοχρησία και η κοινοκτησία των κομβικών χώρων που ανέφερα. Πρόκειται για συρρίκνωση του εμμενούς κομμουνισμού από τους ίδιους τους Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Πρόκειται για αυτοαφοπλισμό, πρόκειται για αποδυνάμωση.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με τον πρώτο: το αποτέλεσμα της συρρίκνωσης της κομβικότητας, της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας, πέρα από την αποδυνάμωση, είναι η σύγκρουση, η όξυνση του ανταγωνισμού με άλλους υποτελείς Παραγωγούς. Δεν με συγκινεί το πλήγμα στον τουρισμό κι άλλες βλακείες που επικαλούνται η κυβέρνηση και τα κανάλια – με απασχολεί η σύγκρουση και η όξυνση του ανταγωνισμού. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η σύμπηξη σχέσεων αλληλοκατανόησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης με τους άλλους Παραγωγούς.
Τρίτος και αποφασιστικής σημασίας λόγος: το λέω και το ξαναλέω και δεν θα σταματήσω να το επαναλαβάνω: δεν μπορούμε να έρθουμε σε μετωπική σύγκρουση με το Κράτος, δεν μπορούμε να ελέγξουμε κεντρικά το χώρο. Αυτό ήταν το ολέθριο σφάλμα των ΑΓΑ.ΠΟ. Αντί της μετωπικής σύγκρουσης είναι καλύτερα να πολλαπλασιάσουμε τα μέτωπα, να διαχυθούμε στη κοινωνία, να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους Παραγωγούς (οι σχέσεις μας είναι ο πλούτος μας). Αυτό το κατάλαβαν οι αγανακτισμένοι της Ισπανίας και μεγαλοφυώς διεσπάρησαν στις γειτονιές: η διασπορά αυτή δεν αποδυναμώνει – ο πολλαπλασιασμός των μετώπων πολλαπλασιάζει την ισχύ μας.
Οι ταξιτζήδες ανοίγουν τα διόδια, ρίχνουν περιφράξεις και φράγματα, καταργούν το τέλος (φόρο, λεία) των διοδίων, καταργούν τα εισιτήρια σε δημόσιους χώρους (αρχαιολογικοί χώροι), καταλαμβάνουν Εφορίες (Δ.Ο.Υ.). Όλα αυτά είναι μόνο η αρχή.
Τα ισχυρά όπλα μας είναι τρία: ένα πολιτικό – η γενική απεργία διαρκείας, ένα κοινωνικό – το πέρασμα στη πράξη, η διεύρυνση δηλαδή του κομμουνισμού (σχέσεις αλληλεγγύης, συμβίωσης, συνεργασίας, άρσης ατομικισμού και αναταγωνισμού) κι ένα οικονομικό – στάση πληρωμών, επιλεκτική καταναλωτική αποχή, όχι αιτήματα/ικεσίες/απειλές, αποεμπαρευματοποίηση, κατάργηση χρήματος, έστω μερική και προσωρινή. Οι ταξιτζήδες χρησιμοποιούν τα δυο τελευταία και αφήνουν πολύ σημαντική παρακαταθήκη. Εγκαινιάζουν μια νέα παράδοση διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Τοι φθινόπωρο πλησιάζει, οι καταλήψεις στα Πανεπιστήμια έρχονται, οι απεργίες των ΔΕΚΟ έρχονται κι αυτές. Μπορούμε να χρησιμοποιοήσουμε, όλοι μαζί, ταυτόχρονα, και τα τρία όπλα αλλά, προς το παρόν, θα επιμείνω στο τρίτο
άνοιγμα όλων των διοδίων από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα
κατάργηση των εισιτηρίων σε όλους τους δημόσιους κοινόχρηστους και κοινόκτητους χώρους: μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, παραλίες, νοσοκομεία, κλπ
σταμάτημα της εργασίας στις Εφορίες – εκεί χτυπάει η καρδιά του Κράτους
σταμάτημα είσπραξης λογαριασμών σε όλα τα παραρτήματα της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ύδρευσης, του φυσικού αερίου
κατάργηση εισιτηρίων στα κοινόχρηστα μέσα μετακίνησης (λεωφορεία, τρένα, πλοία)
ανάκτηση των δημόσιων χώρων και επαναχρησιμοποίησή τους (σχολεία, πάρκα, εκκλησίες, εγκατελειμμένα στρατόπεδα,παραλίες, κλπ) με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών μας.
νικάμε χωρίς να πολεμάμε
πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε
1)Τι είναι οι ταξιτζήδες?
Μικροιδιοκτήτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία (δηλαδή κατέχουν ένα μέσο παραγωγής) .
2)Τι είναι το επάγγελμα του ταξιτζή?
Ένα επάγγελμα προστατευόμενο από το κράτος.
3)Που τάσσονται ιδεολογικά?
Πλήρης αποχή από οποιοδήποτε κοινωνικό αγώνα που δεν αφορά τη πάρτη τους– άρα μάλλον δε θα τους λέγαμε αλληλέγγυους με τους υποτελείς παραγωγούς-μισθωτούς. Ποτέ δεν τους ενδιέφερε η σύμπηξη σχέσεων συνεργασίας και αλληλεγγύης με τους άλλους παραγωγούς.
4) Τι είναι κοινοχρησία
Η κοινή χρήση των αγαθών ώστε να μη τα στερείται κανείς.
Δυσκολεύομαι να κάνω τη σύνδεση που κάνεις ανάμεσα στους παρτάκηδες προστατευόμενους από το κράτος μικροιδιοκτητές και τη κοινοχρησία. Από τη στιγμή που κάτι είναι ιδιόκτητο και προστατευόμενο (ειδικά όταν μιλάμε για μέσο παραγωγής), παύει να είναι κοινόχρηστο (με την έννοια της κοινοχρησίας).
Το ζήτημα δεν είναι αν βγάζουν 700 ή 7000 ευρώ, ούτε αν θα γίνουν με κάποια ρύθμιση από το κράτος (που τους προστάτευε για δεκαετίες) από αυτοαπασχολούμενοι μισθωτοί. Το ζήτημα είναι αν συντηρούν την υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση (που έχει σαν βάση την ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής) ή όχι. Η απάντηση για μένα είναι προφανής.
Όσον αφορά τη σύγκρουση οποιασδήποτε μορφής, σημειώνω μερικές βασικές αρχές : α) Ο στόχος πρέπει να είναι ξεκάθαρος και εφικτός και η επίτευξή του θα πρέπει να οδηγεί σε αποφασιστικό αποτέλεσμα. Κύριος στόχος θα πρέπει να είναι καταστροφή της ικανότητας του αντιπάλου να μάχεται ή της θέλησης του να μάχεται β) συγκέντρωση δυνάμεων στον αποφασιστικό χώρο και χρόνο γ) οικονομία δυνάμεων δ) ελιγμός ώστε ο αντίπαλος να χάσει την ισορροπία του ε) αιφνιδιασμός στ) απλότητα στο σχεδιασμό. Η διάχυση στη κοινωνία και ο πολλαπλασιασμός των μετώπων νομίζω παραβιάζουν τις περισσότερες από τις παραπάνω αρχές.
Περαστικέ,
θίγεις σημαντικά ζητήματα και θα ήθελα να απαντήσω με κείμενο – και ν’ ανταπαντήσεις με τον ίδιο τρόπο, εάν το επιθυμείς, χώρος υπάρχει. Θα αφήσω το ζήτημα της απεργίας των ταξιτζήδων πρώτο θέμα για λίγες μέρες, το πολύ τρεις τέσσερις, και θα επανέλθω.
σε λίγους μήνες κλείνω τα 60 , σας το αναφέρω προκαταβολικά για να μη γεννηθεί το ερώτημα πως γνωρίζω τα παρακάτω, που κατά την γνώμη μου θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο σκεπτικό και στις αναλύσεις των ανταποκρίσεων σας.
πολύ πριν την ανάπτυξη τις τεχνολογίας ελέγχου από την πλευρά του κράτους, το μάτι το αυτί και η αφή του, διατέλεσαν ορισμένα επαγγέλματα,αραμπατζήδες, που μετά έγιναν κοτσαμανο- τρίκυκλο- ταξιτζήδες, περιπτεράδες, πλανόδιοι μικροπωλητές,εφημεριδοπώλες,ενεχυροδανειστές της πιάτσας με ένα τραπεζάκι μες την αγορά(ένα δακτυλίδι για μια πενικιλίνη) κι άλλοι, οι περισσότεροι από όλους αυτούς ήταν πρώην δωσίλογοι η χίτες η ποινικοί ρουφιάνοι, για όλους αυτούς το κράτος έφτιαξε ειδικές χαζήρικες και ευεργετικές χαρισματικές νομολογίες για να μπορεί να συντηρεί το παρακράτος του και τις ένοπλες συμμορίες των κομματαρχών του, αρκετές από αυτές ισχύουν μέχρι σήμερα. εύχομαι και στους δυο σας να βρείτε λίγη δροσιά για να αντέχετε την κάψα και τους πόνους.