φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε: φίλες και φίλοι, ξαναζώ την εφηβεία μου! Όχι, δεν είμαι ερωτευμένος, ο έρωτας είναι ένδειξη ανωριμότητας – η ανωριμότητα είναι μια φυσιολογική κατάσταση, δεν εκφράζω κανέναν απολύτως ψόγο. Ερωτευόμαστε όταν νομίζουμε ότι θα ζήσουμε με τα βουνά, ότι δεν θα πεθάνουμε και καλά κάνουμε. Ο έρωτας έχει σχέση με την αναπαραγωγή, με τις πιο μεγάλες κάβλες – τώρα στα 54 έχω κάβλες αλλά δε μπορώ να πω ότι είναι και τόσο μεγάλες.
Εδώ και ένα χρόνο, πέντε χρόνια, δέκα, είκοσι χρόνια ακούω και διαβάζω για το τέλος της Μεταπολίτευσης. Σήμερα το ζήτημα αυτό επανέρχεται και τα επιχειρήματα ενισχύονται με δυο νέες αδιαμφισβήτητες καταστάσεις: ο δικομματισμός τελείωσε, δεν θα γίνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις, άρα, άρα ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης. Τι έχω πάθει εγώ και θεωρώ ότι η Μεταπολίτευση επανεκκινεί; Δε θα είμαι στα καλά μου, είναι βέβαιο!
Τον Ιούλιο του 1974, όταν έπεσε η Χούντα ήμουνα δεκαέξι χρονών. Δούλευα μπογιατζής, βοηθός, έτριβα με το γυαλόχαρτο τοίχους για να στοκαριστούν από τους μαστόρους. Δούλευα στη Νέα Ιωνία, στην Αθήνα. Ένα πρωινό, αντί για τραγούδια, το ραδιόφωνο έπαιζε εμβατήρια. Τι έγινε; Μπήκαν οι Τούρκοι στη Κύπρο, έπεσε η Χούντα. Σηκώθηκα κι έφυγα από τη δουλείά. Λεωφορεία δεν υπήρχαν, πήγα με τα πόδια στο σπίτι μου, στην Παλιά Πεντέλη. Όχι μόνο δεν υπήρχαν λεωφορεία αλλά δεν υπήρχε και κυβέρνηση, υπήρχε ακυβερνησία, υπήρχε ένα ‘κενό πολιτικής εξουσίας’, το οποίο αντιμετωπίστηκε με επιστράτευση όλων των ανδρών. Η Μεταπολίτευση, η Δημοκρατία, άρχισε με μια κήρυξη κατάσταση έκτακτης ανάγκης!: οι άνδρες έπρεπε να απομακρυνθούν από τα μεγάλα αστικά κέντρα με το πρόσχημα του πολέμου με την Τουρκία, λόγω της εισβολής του τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Να φανταστείτε ότι ήρθαν να επιστρατευθούν και μετανάστες από Γερμανία, Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία και άλλες χώρες! Αχ Ελλάδα, σ’ αγαπω, μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς, για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!
Μετά από λίγες μέρες να και ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής από τη Γαλλία, ο Ανδρέας Παπανδρέου με ζιβάγκο δεν ξέρω από που, ο Τζοχατζόπουλος από τη Γερμανία, οι πολιτικοί κρατούμενοι από την εξορία, κόσμος και κοσμάκης στα αεροδρόμια και στα λιμάνια να υποδεχτούν τους Σωτήρες και τους Προστάτες της Δημοκρατίας, ενθουσιασμός, πανηγύρια, εκατομμύρια στη πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, δεν θα περάσει ο φασισμός, Καραμανλής ή τάνκς, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, ΕΟΚ και Νατο το ίδιο συνδικάτο, και,
η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες
Και τώρα, εν έτει 2012, ακούω και πάλι: ψωμί, παιδεία, ελευθερία – η χούντα δεν τελείωσε το εβδομήντα τρία!
Εκεί που ήταν η Χούντα, τώρα είναι το Μνημόνιο. Εκεί που ήταν μία Νέα Δημοκρατία, ένα ΠαΣοΚ, ένα ΚΚΕ, εκεί που είχαμε κυβερνήσεις συνεργασίας και οικουμενική κυβέρνηση (1987-1989), τώρα έχουμε πολλές και μικρές Νέες Δημοκρατίες, πολλά και μικρά ΠαΣοΚ, πολλά και μικρά ΚΚΕ, τώρα έχουμε κόμματα που είναι και ΝΔ και ΠαΣοΚ και ΚΚΕ μαζί – τρία σε ένα, τώρα έχουμε, και θα έχουμε και στο μέλλον, και πάλι κυβερήσεις συνεργασίας και μόνο συνεργασίας – αυτό λέγεται εθνική συννενόηση των κοινωνικών εταίρων! Είχαμε μία (φιλοχουντική) ΕΠΕΝ, τώρα έχουμε ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή! Όλα τα συνθήματα της Μεταπολίτευσης αναβιώνουν. Ο Π. Καμμένος, ο οποίος είναι και δεξιός, και κεντρώος και Αριστερός, είναι πάνω από όλα Έλληνας – και είναι ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου της ακροδεξιάς – ο Καρατζαφέρης είναι άγιος μπροστά του! Γνωρίζετε ότι τάσσεται αναφανδόν υπέρ των απελάσεων των μεταναστατών και των ιδιωτικών Πανεπιστημίων; Κι αυτά δεν είναι τίποτα! Δεν ακούμε τίποτα άλλο από τις λέξεις Έλληνας, Έλληνες, Ελλάδα! Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, ή, ‘Ανεξάρτητοι Έλληνες’. Νέα ΕΑΜ συγκροτούνται εναντίον των Ναζί και των Γερμανών ιμπεριαλιστών – εάν η χούντα δεν τελείωσε το εβδομήντα τρία, άρα ούτε ο Εμφύλιος Πόλεμος τελείωσε. Και όπως η αντιπολίτευση (ΠαΣοΚ και ΚΚΕ-Συνασπισμός) έγινε κυβέρνηση, με τον ίδιο τρόπο κυβέρνηση θα γίνουν και τα αντιμνημονιακά κόμματα. Φαντάζεστε τον Φ. Κουβέλη ή τον Π. Καμμένο πρωθυπουργό; Εγώ τους φαντάζομαι.
Θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία: αυτό θέλει να μας πει το ‘ψωμί’ στο ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’. Ψωμί: θέλουμε ανάπτυξη, θέλουμε ανάκαμψη, θέλουμε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Θέλετε ψωμί, δουλειά; Θα σας δώσουμε, μην ανησυχείτε. Η ανάκαμψη θα αρχίσει προς τα τέλη του 2013, θα δημιουργηθούν εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια θέσεις εργασίας και έτσι ο εφιάλτης της ανεργίας θα ανήκει στο παρελθόν. Θα έρθουν καλύτερες μέρες, θα βγούμε από το τούνελ της λιτότητας, δεν το βλέπετε το φως στο βάθος; Το βλέπουμε, πως δεν το βλέπουμε, είναι εκτυφλωτικό!
Να όμως που η ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει! Να που ο αριθμός των ανέργων θα μεγαλώνει διαρκώς! Μήπως οδεύουμε προς ένα νέο Πολυτεχνείο, προς ένα νέο ‘κενό πολιτικής εξουσίας’; Πολλοί ισχυρίζονται ότι προς τα εκεί οδεύουμε. Δηλαδή, προς τη διαχείριση του παρόντος με όρους του παρελθόντος: υποσχέσεις και προσδοκία ανάκαμψης και δημιουργίας θέσεων εργασίας την ώρα που και τα δύο αυτά είναι παντελώς ανέφικτα. Η αντίφαση αυτή θα σηματοδοτήσει δυο παράλληλες και ταυτόχρονες διαδικασίες: από τη μια, η αναβίωση, η επανεκκίνηση, η συνέχιση της Μεταπολίτευσης και από την άλλη η υπέρβαση των αυταπατών. Σε εκλογικό επίπεδο, οι δυο αυτές διαδικασίες θα αποτυπωθούν στους αριθμούς αυτών που θα πάνε και αυτών που δεν πάνε να ψηφίσουν.
Φίλες και φίλοι, η ιδεολογία, οι αξίες, οι αντιλήψεις δεν αλλάζουν ούτε πολύ εύκολα ούτε πολύ γρήγορα. Και ειδικά η εθνικιστική, πατριωτική, αστική ιδεολογία. Από τη στιγμή που ο Τσίπρας δηλώνει ότι αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και πολύ Έλληνες και είναι και λαμόγια και το ΚΚΕ φρουρεί τη Βουλή και υπεραμύνεται της εύτακτης διεξαγωγής των παρελάσεων, αντιλαβάνεστε ότι όταν και εάν καταρρεύσει η Μεταπολίτευση, θα καταρρεύσουν και θα αποσυντεθούν όλα τα κόμματα μαζί.
Το μέλλον του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ζήτημα της ανεργίας. Μιας και οδεύουμε, όπως υποστηρίζω, σε μια ανεργία όση είναι σήμερα αυτή των νέων, δηλαδή σε ένα ποσοστό 50%, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, μη γελάτε, τότε θα γίνει σαφές ότι το πρόβλημα της ανεργίας μπορεί να λυθεί μόνο με την δραστικότατη μείωση του χρόνου εργασίας. Αλλά η δραστικότατη μείωση του χρόνου εργασίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πρόβλημα της μισθωτής εργασίας –
το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με την κατάργηση της μισθωτής εργασίας
Αυτό μην το πείτε σε κανέναν από τους ηγέτες των κομμάτων – θα θυμώσουν!