[19 Απριλίου 2012]
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το να πας να εκλέξεις αυτούς που φαίνεται ότι αποφασίζουν αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εκτελούν τις διαταγές αυτών που όντως αποφασίζουν είναι μια στάση την οποία θεωρώ παντελώς παράλογη. Οι υπήκοοι που πάνε και ψηφίζουν δεν αντιλαμβάνονται αυτόν τον παραλογισμό; Ασφαλώς και δεν τον αντιλαμβάνονται. Γιατί; Δεν σκέφτονται;
Φίλες και φίλοι, δεν είναι ζήτημα σκέψης, είναι ζήτημα υπακοής. Ο παραλογισμός που σας ανέφερα είναι ένας από τους πολλούς που επισημαίνουμε στο πεδίο της Πολιτικής, όλοι όμως εμφανίζουν στενή συνάφεια με την υπακοή, τον φόβο, την ευπείθεια, την ελπίδα, την αποβλάκωση. Την υπακοή τη μαθαίνουμε από μικρά παιδιά, την ασκούμε καθημερινά, έχει γίνει δεύτερη φύση και ως δεύτερη φύση δεν μπορούμε να τη δούμε. Και δεν ξεχνάμε ότι αδερφάκι της υπακοης είναι η αποβλάκωση.
Πως ανανεώνει ο Κύριος και τα ειδικευμένα τσιράκια του το παράλογο στην Πολιτική, δηλαδή την υπακοή, όσον αφορά τη συμμετοχή στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγες μέρες; Υπάρχει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας – εκφοβισμός. Θέλω ισχυρή εντολή – παρότρυνση μίμησης του Κυρίου. Με μια ισχυρή κυβέρνηση θα υπάρχει ανάπτυξη, θα δημιουργηθούν θέλεις εργασίας – απάτη και ελπίδα. Να τους τιμωρήσουμε, να πάρουν τα δυο μεγάλα κόμματα όσο γίνεται λιγότερες ψήφους – αποπροσανατολισμός, καλλιέργεια αυταπατών. Ή αυτοί ή εμείς, λέει η Αριστερά – ψεύδος ασύστολο.
Οι υπάκουοι υπήκοοι φοβούνται την ακυβερνησία ενώ είναι η κυβέρνηση που τους γαμάει. Να μια άλλη έκφανση του παράλογου στη Πολιτική. Δεν γνωρίζουν ότι κυβέρνηση θα υπάρξει ακόμα κι αν δεν πάει κανένας να ψηφίσει; Το γνωρίζουν, δε μπορεί να μην το γνωρίζουν. Προτιμούν όμως την κυβέρνηση από την ακυβερνησία, πράττουν δηλαδή σε βάρος των συμφερόντων τους – αυτός είναι ο παραλογισμός. Εφόσον λοιπόν είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει κυβέρνηση,
γιατί να πάω να ψηφίσω;
Εάν πάω να ψηφίσω, είμαι εγώ αυτός που αποφασίζει, είμαι εγώ αυτός που διατάζω, που δίνω ισχυρή εντολή. Εφόσον με την ψήφο διατάζω, δίνοντας ισχυρή εντολή, διακατέχομαι από το αίσθημα ότι είμαι ισχυρός. Πως είναι δυνατόν, μόνος, πίσω από το παραβάν, να αισθάνεσαι ισχυρός; Άλλος ένας παραλογισμός: στην πραγματικότητα όχι μόνο είσαι παντελώς ανίσχυρος αλλά διαιωνίζεις τόσο την Ισχύ του Κυρίου όσο και τη δική σου αδυναμία. Εάν όμως η συμμετοχή στις εκλογές με κάνει ακόμα πιο ανίσχυρο,
γιατί να πάω να ψηφίσω;
Μια ισχυρή κυβέρνηση θα πάρει μέτρα για την ανάπτυξη, την ανάκαμψη της οικονομίας, που είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ο υπάκουος υπήκοος τους πιστεύει: εάν πάω να ψηφίσω και σχηματιστεί μια ισχυρή κυβέρνηση, θα βρω δουλείά. Ξέρεις τι θα βρεις; Αρχίδια θα βρεις. Οι υπήκοοι έχουν την εντύπωση ότι η ύφεση θα περάσει, όπως περνάει μια μπόρα, ότι η ύφεση είναι μια σύντομη παρένθεση, είναι ένα σκοτεινό τούνελ που περνάμε και μόλις το περάσουμε θα δούμε το φως της ανάπτυξης και της ευημερίας, το φως της δημιουργίας των θέσεων εργασίας. Αύριο το πρωί θα δείξω ότι όλος ο 210ς αιώνας θα είναι ένας αιώνας ύφεσης και κρίσης, ένας αιώνας βαλτώματος και λιμνάσματος, συρρίκνωσης του καπιταλισμού με πολύ σύντομες περιόδους ασθενικής ανάπτυξης. Η εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή, η ολοκλήρωση της διαδικασίας παγίωσης ενός πολύ συγκεγκριμένου διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και η ορθολογικοιποίηση της φτώχειας σε συνδυασμό με την επέκταση της αποεμπορευματοποίησης και αυτοπαραγωγής, αυτοαξιοποίησης δεν μας επιτρέπουν να τρέφουμε αυταπάτες. Δεν είναι μόνο ότι δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, είναι και ότι δεν θέλουμε ανάπτυξη! Ρίξτε μια ματιά σε ένα σούπερ μάρκετ: το ένα τρίτο των προϊόντων είναι άχρηστα, περιττά και επικίνδυνα, κι αυτά που είναι χρήσιμα, όσα είναι άμεσης κατανάλωσης μας αρρωσταίνουν ενώ τα προϊόντα με διάρκεια ζωής έχουν ενσωματωμένη προγραμματισμένη φθορά. Ο πλούτος που παράγουμε όχι μόνο επαρκεί αλλά είναι και περισσότερος από αυτόν που χρειαζόμαστε, την ίδια στιγμή που πολλά προϊόντα που έχουμε ανάγκη δεν παράγονται. Εάν λοιπόν δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη, την οποία αρχίζουμε και να μην την θέλουμε,
γιατί να πάω να ψηφίσω;
Να πάμε να ψηφίσουμε για να τους τιμωρήσουμε. Θα τους κλάσουμε τ’ αρχίδια! Μπορούμε με το να μην ψηφίσουμε τα κόμματα της κυβέρνησης να τιμωρήσουμε αδίστακτους, ένοπλους δολοφόνους και ζητιάνους; Δε νομίζω, φίλες και φίλοι. Για να τους τιμωρήσω θα πρέπει να ψηφίσω κάποιους άλλους, έτσι δεν είναι; Να ψηφίσω Καμένο αντί για Σαμαρά, Κατσέλη αντί για Βενιζέλο; Δεν τον γάμσαν, τον παλούκωσαν! Τι προτιμάς, να σε πατήσει τρένο ή να σε γαμήσει γάιδαρος; Καταψηφίζοντας τον έναν και ψηφίζοντας τον άλλον, τιμωρώ τον έναν και επιβραβεύω τον άλλον. Δεν κάνω μια τρύπα στο νερό, όχι, αλλάζω τον δήμιό μου. Εάν λοιπόν δεν τιμωρώ με τη ψήφο μου αυτούς που θέλω να τιμωρήσω,
γιατί να πάω να ψηφίσω;
Να πας να ψηφίσεις Αριστερά! Μόνο έτσι μπορείς να τους τιμωρήσεις. Βέβαια, με τη ψήφο σου θα κάνεις κάποιον ή κάποια μάγκα, βουλευτή δηλαδή που θα παίρνει 6-7 ψωροχιλιαρικάκια. Σιγά τα λεφτά! Εσύ θα παραμείνεις άνεργος κι αυτός θα περνάει ζωή και κότα: πλούτος, ισχύς και φήμη. Τον έχεις κάνει Κύριο με την ψήφο σου. Και ποια Αριστερά θα ψηφίσεις; Τον Κουβέλη; Τον οποίο επισκέφτηκε προ ημερών υψηλά ιστάμενο πρόσωπο της γερμανικής κυβέρνησης; Αυτόν που λένε να τον κάνουν πρωθυπουργό, ναι, παίζει κι αυτό το σενάριο, για να δεχτεί να συγκεβερνήσει; Κι αν δεν δεχτεί, δεν θα διασπαστεί το κόμμα του για να συγκυβερνήσει το μισό; Υπάρχει περίπτωση να γίνει κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α ή του ΚΚΕ; Σε καμιά περίπτωση! Μια κυβέρνηση των κομμάτων της Αριστεράς; Ούτε κατά διάνοια! Η πλάκα είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί αφελείς, αφελείς επαναλαμβάνω, αν όχι βλάκες, που πιστεύουν ότι μπορεί να ενωθεί η Αριστερά και να κυβερνήσει! Ούτε μία στο εκατομμύριο! Το μόνο που νοιάζονται είναι η αναπαραγωγή του κόμματός τους, του μηχανισμού τους, της οργάνωσής τους – όσο για την ανεργία και τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ούτε καν ενδιαφέρονται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάλουν περισσότερους βουλευτές, τίποτα άλλο. Κι ας υποθέσουμε ότι η Αριστερά στο σύνολό της ή κάποιο κόμμα σχηματίσει κυβέρνηση, τι θα κάνει; Κι αν πάει να κάνει κάτι, νομίζετε ότι δεν έχουν τρόπους να τους πετάξουν με τις κλωτσιές; Το ότι δεν θα κάνουν τίποτα, δηλαδή, το ότι θα νομιμοποιήσουν την υφιστάμενη κατάσταση, τον συσχετισμό δυνάμεων που έχει προκύψει μετά την ανηλέητη επίθεση του Κυρίου, κι αυτός είναι τελικά ο ρόλος τους και η εργολαβία που έχουν αναλάβει, φαίνεται από αυτά που λένε, δηλαδή από αυτά που δεν λένε. Τι δεν λέει η Αριστερά; Δεν λέει ότι η ανάπτυξη είναι ανέφικτη αλλά και μη επιθυμητή, ότι ο πλούτος που παράγουμε είναι αρκετός, ότι ο μισθός για όλους είναι επιθυμία και ανάγκη, ότι η ανεργία επιλύεται μόνο με τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, η οποία μείωση δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την κατάργηση της μισθωτής εργασίας. Η Αριστερά δεν λέει αυτά που έπρεπε να πει, να σταθεί δηλαδή στο ύψος των σημερινών περιστάσεων, στο ύψος των σημερινών δυνατοτήτων. Αντ’ αυτού απεργάζεται την απόκρυψη και την καταστροφή, εξάλειψη αυτών των δυνατοτήτων. Παρατηρώ τους τελευταίους μήνες τη σοσιαλδημοκρατία (στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Αγγλία – θα έρθει και η σειρά μας) να εγκαταλείπει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της και να επιστρέφει στον παλιό καλό καιρό – τον κακό τους τον καιρό! Άλλη μια απόπειρα εξαπάτησης και καλλιέργειας αυταπατών! Αν γίνουν δηλαδή κυβέρνηση δεν θα πετάξουν τις υποσχέσεις τους στα σκουπίδια; Θα μειώσουν δραστικά τον χρόνο εργασίας; Αποκλείεται! Να ψηφίσουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παναγία μου, βοήθησέ με να αντέξω μπροστά στο θέαμα ενός βουλευτή της! Βοήθησέ με να αντέξω τη μεγαλομανία τους, την έπαρσή τους, την ηθική τους, την αισθητική τους – βοήθησέ με να μεταναστεύσω, να φύγω να μην δούνε τα ματάκια μου ένα τόσο θλιβερό και αντιαισθητικό θέαμα. Εάν λοιπόν κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να υπάρξει, κι αν υπάρξει θα γίνει βεζίρης στη θέση του βεζίρη,
γιατί να πάω να ψηφίσω;