Θα πρέπει να επιλέξω: ή θα φροντίσω τη μέση μου ή θα πονάω όλη τη μέρα.
Θα πρέπει να περιορίσω τις επισκέψεις στον κήπο· κλαίω· δε θα φυτέψω καλοκαιρινή πατάτα, όψιμα ξερά φασόλια, μπρόκολα, λάχανα, κουνουπίδι, πράσα· κλαίω· σήμερα, τέταρτη μέρα χωρίς αλκοόλ – τι αλκοόλ, ένα πενηνταράκι τσίπουρο δυο άτομα -δεν είναι πολύ! κλαίω· θα πρέπει να κάθομαι όλο και λιγότερο στη καρέκλα – να γράφω δηλαδή· κλαίω· ξημερώνει, πάω για περπάτημα στη παραλία.
Θα τα πούμε σε μια βδομάδα.
Κάνω στην άκρη – η Β. γράφει, μεταφέρω το πρόσφατο σχόλιό της, και voilà η εκκίνηση μιας πλεονικής σπείρας στο πεδίο της θεωρίας του εμμενούς κομμουνισμού:
Στον καπιταλισμό ο κομμουνισμός ενυπάρχει σε πολλά επίπεδα: α) στο επίπεδο της πρωτογενούς ανθρώπινης παραγωγής: χωρίς κομμουνιστικής δομής οικογένειες, δεν μπορεί ο καπιταλισμός να θρέψει και να εκπαιδεύσει εκατομμύρια παιδιά, εργαζομένους, εργαζόμενες, ηλικιωμένους, ασθενείς κλπ. Αυτήν την δουλειά την κάνουν οι υποτελείς (συνήθως γυναίκες, αλλά όχι μόνο). Αν δεν υπήρχε η οικογένεια ως κομμουνιστική μονάδα, δεν θα επιβίωναν οι προλετάριοι για να πάνε την επόμενη μέρα στην υποαμειβόμενη δουλειά τους. β) στο επίπεδο της πρωτογενούς παραγωγής: όλες οι γνώσεις και δεξιότητες για την παραγωγή τροφής, καθαριότητας, φροντίδας σε πρώτο βαθμό είναι κοινό κτήμα, δεν υπάρχουν πατέντες, μπορεί να παραγάγει ο καθένας. Φυσικά, αυτήν την κοινή κτήση της γνώσης την εκμεταλλεύεται ο καπιταλισμός με το να πληρώνει χαμηλά μεροκάματα σε αυτούς και αυτές που εφαρμόζουν τις κοινές γνώσεις στην παραγωγής (“η καθαρίστρια δεν σπουδάζει για να πληρώνεται όπως ο γιατρός”). γ) Στο επίπεδο της παραγωγής σε εμπορικές ή κρατικές μονάδες, οι κατώτεροι υποτελείς ζουν σε κοινούς χώρους, μοιράζονται το ίδιο φαγητό, ωράριο, αέρα, καταπίεση, μισθό κλπ. και η προσπάθεια που γίνεται είναι να πειστούν ότι είναι τα παιδια/ανήλικα της μεγάλης οικογένειας που λέγεται εταιρεία (ικανά για απλές δουλειές, ανίκανα για να διαχειριστούν μεγάλα χαρτζιλίκια, ακόμη πιο ανίκανα να ζήσουν αυτότομα ή να συμμετάσχουν στις σοβαρές αποφάσεις) δ) Στο επίπεδο των μεσαίων και ανώτερων στελεχών, εκεί κι αν υπάρχει κομμουνισμός: αν είσαι executive είσαι στην ίδια κοινότητα με τους άλλους executive, μοιράζεσαι τον ίδιο τρόπο ζωής, πιθανότατα τα ίδια αυτοκίνητα, την ίδια πολυκατοικία με το πληρωμενο από την εταιρεία διαμέρισμα, κλπ. εκεί ο κομμουνισμός είναι τόσο πλήρης, όσο ανώτερη είναι η θέση σου. Οι κύριοι ζουν κομμουνιστικά μεταξύ τους, ή μάλλον με όσους θεωρούν ομοίους τους.
Γενικά, ο κομμουνισμός λειτουργεί ως βάση κάθε τύπου παραγωγής και ο καπιταλισμός, όπως κάθε εκμεταλλευτική μορφή παραγωγής λειτουργεί επιπρόσθετα και παρασιτικά στον κομμουνισμό. Κάθε φορά που ο παρασιτισμός υπερβαίνει το όριο αντοχής του ξενιστή κομμουνισμού, ο παρασιτισμός καταρρέει, συνήθως και ο κομμουνισμός σε μια κοινότητα -αλλά μετά ανασυντίθεται ο κομμουνισμός με την ίδια ευκολία και δυσκολία που ανασυντίθεται ένα δάσος μετά την πυρκαγιά. Το ζήτημα είναι πώς να μην ανασυντεθεί και το παράσιτο…
Γιατί η διαφήμιση δείχνει ότι το παράσιτο είναι έτοιμο για ανασύνθεση… εμείς τι θα κάνουμε;
Αθανάσιε, καλημέρα! Πρώτα από όλα περαστικά, πρέπει όντως να φροντίσεις τη μέση σου! δε λέει, να κάνουμε επανάσταση και ο διευθυντής της ΑΣΚακών Τεχνών να λείπει για λόγους υγείας! Έπειτα, ευχαριστώ για την ανάρτηση, παρέλειψα όμως να αναφέρω, ότι την κεντρική ιδέα από αυτό το σχόλιο την πήρα από τον ανθρωπολόγο David Graeber, ο οποίος την αναφέρει με κάθε ευκαιρία, σε άρθρα, συνεντεύξεις και βιβλία του, ότι δηλαδή έχουμε κομμουνισμό έτσι κι αλλιώς και ο καπιταλισμός μας έχει… επιβληθεί συμπληρωματικά. Στο κομμάτι της παραγωγής, οι ιδέες είναι πάλι κλεμμένες, κυρίως από τον M.Taussig, που έγραψε το καταπληκτικό βιβλίο πριν 30 περίπου χρόνια “Ο διάβολος και το φετίχ των εμπορευμάτων” παρουσιάζοντας και με ποσοτικά στοιχεία, πώς ο καπιταλισμός στη Λατινική Αμερική λεηλατεί τα κέρδη του από τις ήδη υπάρχουσες και υποβόσκουσες δομές της παλιάς παραδοσιακής κοινοτικής οικονομίας των λαών της ηπείρου. Οπότε, μάλλον έχουμε κομμουνισμό και δεν το ξέρουμε, ή το ξέρουμε αλλά μας μάθανε να τον περιφρονούμε ως χωριάτικο, πρωτόγονο και αναποτελεσματικό (ο Taussig αποδεικνύει ότι αναποτελεσματικός από άποψη οικονομική είναι ο καπιταλισμός).
Περαστικά, καλή δύναμη.
Αφού σου ευχηθώ περαστικά, θα καταθέσω πρόταση αλληλέγγυας στήριξης, ώστε να μη λείψουν απ’ το τραπέζι σας, αυτά που περιγράφεις στην σημερινή εισαγωγή.
Λέω λοιπόν αν συμφωνείς και βρεθεί ο κρίσιμος αριθμός φίλων να αναλάβει τη σπορά, έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να συναντηθούμε –όσοι/όσες- και κατά τις απογευματινές-βραδινές ώρες να τα π(ι)ούμε και από κοντά.
Αν κατ’ αρχή κρίνεις ότι ως «εγχείρημα» είναι εφικτό, αναμένουμε.
Μακάρι να ήμουν πιο κοντά, λυπάμαι που σε “ακούω” έτσι και δεν μπορώ να βοηθήσω με κάποιο τρόπο…Πραγματικά να ξεκουραστείς και όλα τα άλλα θα γίνουν!