η παρενόχληση του θανάτου από τον οδηγό στη Φόρμουλα 1 Μίκαελ Σουμάχερ

το ματι

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Ο γερμανός Μίκαελ Σουμἀχερ, απόγονος κάποιου παπουτσή του μεσαιωνικού παρελθόντος, είναι κλινικά νεκρός εδώ και πάνω από 70 μέρες. Και είναι και δεν είναι νεκρός·  και είναι και δεν είναι ζωντανός –  δεν είναι όμως νεκροζώντανος. Νεκροζώντανος είναι ο ζωντανός που θα πεθάνει – ο ετοιμοθάνατος γέρος, ο καταδικασμένος σε θάνατο, ο μελλοθάνατος (αυτός που οι γιατροί του δίνουν κάποιους μήνες ή κάνα δυο χρόνια ζωή), η ιστορική Αριστερά. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο νεκρός παρά ζωντανός. Όχι, θα έλεγα κάτι άλλο – ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι νεκρός.  Η τεχνοεπιστήμη μπορεί και τον κρατάει τόσο ζωντανό ώστε να μην είναι απολύτως νεκρός. Η τεχνοεπιστήμη, οι γιατροί και οι συγγενείς παρεμβάλλονται μεταξύ της ζωής και του θανάτου, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.     

     Νομίζω ότι μετά από 70 μέρες είναι πια ζήτημα χρόνου να σηκώσουν τα χέρια τους οι εμπλεκόμενοι της παρεμπόδισης του θανάτου του Μίκαελ Σουμάχερ και να παραδεχτούν ότι ηττήθηκαν, ότι  έχασαν τη μάχη με τον θάνατο – ο Σουμάχερ την έχει χάσει ήδη προ πολλού. Την έχασε όταν έκανε το μοιραίο λάθος να παραβεί τους κανόνες οριοθέτησης της χιονοδρομικού μονοπατιού, να παραβεί τους περιορισμούς που έθεσαν οι συντονιστές του χιονοδρομικού κέντρου για να προστατεύσουν τους επισκέπτες από τα αιχμηρά και αθέατα βράχια σε εκείνο το σημείο.   Αναρωτιέμαι και ερωτώ: γιατί παρέβη τους περιορισμούς και τους κανόνες ο Μίκαελ Σουμάχερ;  

     Το ερώτημα αυτό, απ΄ όσο γνωρίζω, δεν έχει διατυπωθεί και δεν έχει απαντηθεί. Θα το κάνουμε εμείς σήμερα.

      Ο Κύριος, φίλες και φίλοι, δεν ανέχεται τους περιορισμούς και τους κανόνες που ο ίδιος θέτει για τους Υποτελείς αλλά και για τον ίδιο. Όσο πιο ισχυρός είναι, τόσο λιγότερο τους ανέχεται. Το ζήτημα αυτό το εξετάσαμε όταν ασχοληθήκαμε με το ερώτημα γιατί ο Κύριος δεν σταματάει στα κόκκινα φανάρια (  https://www.badarts.gr/2011/10/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%ac%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%81-2/ ). Ο Μίκαελ Σουμάχερ ήταν Κύριος, υπηρέτης Κύριος του Κυρίου. Ο Κύριος κέρδιζε πολλά από τον Σουμάχερ και του παραχωρούσε ένα μεγάλο μέρος των κερδών σε χρήμα, ισχύ και κλέος. Οι καταθέσεις του Σουμάχερ ανέρχονται σε κάποια δις εβρά – αλλά δεν θυμάμαι πόσα ακριβώς, και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία – δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς.  Ο Σουμάχερ ήταν ένας υπηρέτης ήρωας που συγκροτούσε ανθρώπινες αγέλες, ήταν ένας ανθρωποβοσκός όπως είναι και οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι αθλητές, οι πολιτικοί και άλλοι. Την ικανότητα συγκρότησης  ποιμνίου ο Κύριος την ανταμείβει πολύ πλουσιοπάροχα. Τί έκανε όμως και συγκροτούσε ανθρώπινο ποίμνιο;

   Έτρεχε σε αγώνες της Φόρμουλα 1 και πολύ συχνά νικούσε. Τί σημαίνει όμως αυτό, τί σημαίνει νικούσε, τί έκανε ακριβώς;  Ποιόν νικούσε; Φαινομενικά, τους άλλους οδηγούς. Όχι, φίλες και φίλοι, δεν νικούσε τους άλλους οδηγούς – τον θάνατο νικούσε!

     Τον περιγελούσε, του έβγαζε τη γλώσσα, τον κορόιδευε, τον νικούσε και για να γιορτάσει την μεγαλειώδη νίκη του άνοιγε θριαμβευτικά τη σαμπάνια. Για να είμαι πιο ακριβής, πιο διαυγής και πιο σαφής θα πω: παρενοχλούσε τον θάνατο. Παρενοχλούσε τον θάνατο όπως το αφεντικό παρενοχλεί σεξουαλικά την υπάλληλλό του. Σκοπός του αφεντικού είναι να γαμήσει τον υπάλληλο, να την υποτάξει ολοσχερώς –  σκοπός του οδηγού της Φόρμουλα 1 είναι να γαμήσει τον θάνατο, να τον υποτάξει δηλαδή, σκοπός του Σουμάχερ ήταν να γαμήσει τον θάνατο. Όμως:  δεν μας επιτρέπεται να παρενοχλούμε τον θάνατο, δεν μας επιτρέπεται να θέλουμε να τον γαμήσουμε – ο θάνατος ούτε παρενοχλείται, ούτε γαμιέται. Αυτός είναι ένας κανόνας της ζωής τον οποίο ο Κύριος δεν θέλει να αποδεχτεί. Κι έχει βάλει την τεχνοεπιστήμη να τον παρενοχλήσει και να τον γαμήσει οριστικά και αμετάκλητα. Μιας και αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει ακόμα, τον περιγελούμε και προσπαθούμε να τον γαμήσουμε με πολλούς και διαφόρους τρόπους, συμβολικούς πάντα εννοείται. Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι και οι αγώνες της Φόρμουλα 1.

    Οι αγώνες αυτοί είναι μια θέσμιση της γοητείας της ταχύτητας (   https://www.badarts.gr/2010/05/%ce%b7-%ce%b3%ce%bf%ce%b7%cf%84%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%8d%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1%cf%82/ ), της επιθυμίας να πλησιάσουμε τον θάνατο, απομακρυνόμενοι από αυτόν, χωρίς να πεθάνουμε όμως!  Όσο πιο γρήγορα τον πλησιάζουμε, όσο πιο γρήγορα απομακρυνόμαστε, τόσο πιο πολύ τον παρενοχλούμε τον θάνατο, τόσο πιο πολύ του βγάζουμε τη γλώσσα, τόσο πιο πολύ τον νικάμε!   Να τον νικήσουμε ολοκληρωτικά δεν γίνεται – γι αυτό πρέπει να ξανατρέξουμε. Αυτό που έκανε ο Σουμάχερ το κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε κι εμείς, όταν βγαίνουμε στην Εθνική και τρέεεεεεεεχουμε χωρίς λόγο – ο λόγος όμως υπάρχει: να απομακρυνθούμε από τον θάνατο: όσο πιο γρήγορα τρέχουμε, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε. Αλλά: όσο πιο γρήγορα τρέχουμε, τόσο πιο κοντά τον πλησιάζουμε – και πολλοί, πολλές πεθαίνουν!!!

    Αυτό που κάνουμε εμείς και δεν το συνειδητοποιούμε, ο Σουμάχερ το γνώριζε πολύ καλά – ήξερε πολύ καλά τί έκανε. Το γεγονός ότι ήξερε πολύ καλά τι έκανε του εξασφάλιζε ένα πλεονέκτημα. Ο θάνατος ήταν εκεί και το γνώριζε, τον έβλεπε – η γνώση αυτή επέτρεπε στον Σουμάχερ να βγάζει τη γλώσσα στον θάνατο, να τον παρενοχλεί, να μην υφίσταται κυρώσεις και θριαμβευτής να ανοίγει τη σαμπάνια. 

     Μπορούμε να τον δούμε τον θάνατο, ναι, μπορούμε. Πάντα; Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο.  Τον θάνατο μόνο ελάχιστες φορές μπορούμε να τον δούμε – τον βλέπουμε μόνο όταν είναι ορατός, όταν είναι σαφής. Τον βλέπουμε μόνο όταν ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε ή όταν θα πεθάνει κάποιος άλλος. Ποιός μπορεί να ξέρει πότε και πώς θα πεθάνει; Κανένας και καμμία!  Το ήξερε ο Σουμάχερ; Όχι, βέβαια!  Είμαστε βέβαιοι ότι θα πεθάνουμε αλλά δεν θέρουμε πότε και πως. Ευχές κάνουμε – εγώ θα ήθελα να πεθάνω στον ύπνο μου ή την ώρα που κλαδεύω αμπέλι στα 110!  Μακάρι να γίνει έτσι, θα γίνει όμως; Η αδυναμία να προβλέψουμε πότε θα πεθάνουμε και πως ήταν, είναι και θα είναι ένας περιορισμός του ανθρώπου. Αυτή η αδυναμία μας παροτρύνει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τον θάνατο. Δεν μας επιτρέπεται ούτε να τον περιπαίζουμε ούτε να τον παρενοχλούμε – πρόκειται περί κανόνα, περί περιορισμού. Το κάνουμε όταν είμαστε νέοι, όταν νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι, ότι δεν θα πεθάνουμε, ότι δεν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε και κάνουμε τη μια μαλακία μετά την άλλη (πρέζα, ταχύτητα, κτλ).

     Η παράβαση του κανόνα, του περιορισμού  αυτού, η διαρκής παρενόχληση του θανάτου ήταν το αντικείμενο εργασίας του Σουμάχερ, ήταν η ζωή του. Μιας και είναι η έσχατη παράβαση, κάθε παραβάτης εκ των πραγμάτων θα νιώθει πανίσχυρος. Εάν παρενοχλώ τον θάνατο, εάν παραβαίνω έναν τόσο σημαντικό περιορισμό και κανόνα, τί είναι η παράβαση των περιορισμών του  χιονοδρομικού μονοπατιού; Αστειότητες!  Τί θα πάθω; Τίποτα!  Έτσι σκέφτηκε αστραπιαία λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου  πριν παραβεί την οριοθέτηση του μονοπατιού. Αγνοούσε προφανώς ότι η ζωή είναι ταυτόσημη με την βραδύτητα και η ταχύτητα με τον θάνατο.

Κι έφαγε το κεφάλι του.

Θα τα ξαναπούμε την Τετάρτη το πρωί. Θα ασχοληθούμε με τα κόλλυβα! Πολύ ενδιαφέρον θέμα, μα την Παναγία!