in Προβληματουργική, Ανθρωποβοσκητική

το σύνδρομο του Χριστού και ανάσταση μετά τα τριάνταπέντε

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΕΤΑ από πολυετή έρευνα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μόνο μία στις διακόσιες χριστιανές, νοικοκυρές και μη, έχουν κρεμασμένο τον σταυρωμένο Χριστό δίπλα στο καντήλι. Οι άλλες, την Παναγία με τον Χριστούλη μας μωρό, νήπιο θέλω να πω. Δεν θέλουν να βλέπουν έναν άνδρα να υποφέρει ή μήπως θέλουν να κρύψουν ό, τι ακριβώς αισθάνονται, θέλουν και κάνουν; Ό,τι και να ισχύει, κατά την γνώμη μου και τα δύο ισχύουν, ταυτόχρονα και παράλληλα, ο άνδρας αυτός θα είναι ο πατέρας, ο σύζυγος ή ο γιος –  διότι αυτοί είναι που σε βασανίζουν, σε ταλαιπωρούν –  πολύ περισσότερο από έναν ξένο, γείτονα ή εραστή.

ΔΕΝ θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση ο Χριστός να ήταν γυναίκα, σε καμία. Ποτέ των ποτών. Διαθέτω αυτή τη στιγμή δύο τρανταχτά επιχειρήματα κι όποιος, όποια θέλει να κονταροχτυπηθεί, εδώ είμαι. Το πρώτο. Όταν επινοήθηκε ο μεταγενέστερα ονομασθείς χριστιανισμός  ο άνδρας ήταν ο προστάτης της οικογένειας, κατά συνέπεια μόνο αυτός θα μπορούσε να ήταν σωτήρας. Η κοινωνική θέση της γυναίκας στην πατριαρχική τσομπαναραίικη εβραϊκή κοινωνία ήταν ακριβώς ίδια με αυτή της πατριαρχικής τσομπαναραίικης ελληνικής και ρωμαϊκής κοινωνίας:  κατοικίδιο ζώο, ομιλούν εργαλείο (instrumentum vocale). Θα μπορούσε ποτέ ένα τέτοιο υποκείμενο να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία; Αν είναι δυνατόνννν! Το δεύτερο:  Ακόμα κι αν οι άνδρες επινοούσαν μια γυναίκα να σταυρώνεται, κάτι τέτοιο δεν θα το επέτρεπαν ποτέ οι πανίσχυρες γυναίκες. Διότι μπορεί να θεωρούνταν κατοικίδια ζώα και ομιλούντα εργαλεία και σκεύη ηδονής και μηχανές παραγωγής στρατιωτών, διεξήγαγαν όμως, και διεξάγουν,   τον καθημερινό κοινωνικό πόλεμο με τους άνδρες με  τέτοιο τρόπο που κάποτε μια πουτάνα φίλη μου  τον συμπύκνωσε στο προφίλ που έκανε για τη γυναίκα με την εξής πρόταση:  πουτανιά και μυαλό ξυράφι –  ήθελε να πει ότι ο πόλεμος με τον χρόνο, τα παιδιά και τη γυναίκα ο άνδρας συνήθως πάντα τον χάνει.

 ΔΙΟΤΙ, φίλες και φίλοι, δεν μπορείς να εμφανίζεις πάνω στον σταυρό τη γυναίκα που γεννάει –  όσο πατριαρχική κοινωνία κι αν είναι μια κοινωνία. Να λοιπόν άλλο ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα που ο θρίαμβος αναδεικνύει τις αδυναμίες. Θα ήθελα κάποτε να γράψω ένα βιβλίο με θέμα ακριβώς αυτό που μόλις τόνισα αλλά δεν προλαβαίνω, ας το γράψει κάποιος, κάποια στο μέλλον. Ο χριστιανισμός είναι ένας θρίαμβος με πολλές εκφάνσεις και αρκετά κεφάλαια θα έπρεπε να καταπιαστούν με αυτόν, δήλα δή με τις αδυναμίες του, αδυναμίες που τον οδηγούν προς την εξαφάνισή του –  επιτέλους! Σήμερα θα ασχοληθούμε με μία από αυτές: το σύνδρομο του Χριστού, από το οποίο υπέφεραν, υποφέρουν και θα υποφέρουν πολλοί άνδρες, ολοένα και λιγότεροι, είναι αλήθεια.

ΑΠΟ πολύ μικρά παιδιά, εμείς τα αγόρια αναγκαζόμαστε να ταυτιστούμε με τον Χριστό, ο οποίος ήταν μακρυμάλλης και πέθανε πάνω στον σταυρό τριάντατρία χρονών. Και ταυτιζόμαστε – όχι όλα, κάποια, δεν ξέρω εάν είναι λίγα, πάντως πολλά είναι σίγουρα, με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Αυτά τα παιδιά θα γίνουν,  όταν μεγαλώσουν,  ή μπάτσοι, κατά προτίμηση ματατζήδες, ή καραβανάδες –  επαγγελματίες στρατιωτικοί. Μπορεί και γιατροί ή δικηγόροι και στη συνέχεια βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο βαθμός ταύτισης ποικίλει: εάν ταυτιστείς ολόψυχα με τον Χριστό, θα αφήσεις μακριά μαλλιά, όπως οι χίπιδες, τα φρικιά, οι αναρχικοί και άλλοι πολλοί. Εάν ταυτιστείς ολόψυχα, θα περιμένεις στα τριάντατρία να πεθάνεις, όχι πάνω στον σταυρό αλλά θα βρεθεί κάποιος τρόπος, τόσο δύσκολο είναι πια! Ενώ όμως ο Χριστός αναστήθηκε, εσένα θα σε φάνε τα σκουλήκια! Σε πιάσανε κορόιδο.

Η αναπαράσταση του εσταυρωμένου Χριστού είναι μέθοδος ψυχικού εκφοβισμού των ανδρών –  δεν είναι ψυχική βία, είναι ψυχική τρομοκρατία. Οι συνέπειες αυτής της τρομοκρατίας σκάνε μύτη στα τριάντα, είναι εμφανείς στα τριάνταένα, είναι αβάσταχτες στα τριάνταδύο, είναι φρικώδεις στα τριάντατρία. Περιμένεις να πεθάνεις, δεν είναι τρομερό;  Δεν είναι λίγοι αυτοί που πεθαίνουν στα τριάντατρία –  συνήθως αυτοκτονούν ή από ατύχημα που θα το ονόμαζα συγκεκαλυμμένη αυτοκτονία. Οι περισσότεροι όμως την βγάζουν καθαρή και αφού περάσει το τριακοστότρίτο έτος και δεν πεθάνουν, αρχίζουν σιγά σιγά να μην είναι πια Χριστοί, η ταύτιση αρχίζει να πέφτει από την ψυχή όπως η πιτυρίδα από το κεφάλι. Το σύνδρομο του Χριστού είναι πιτυρίδα της ψυχής.  Στα τριαντατέσσερα συνέρχονται, μετά τα τριάνταπέντε ανασταίνονται, δήλα δή η διαδικασία μετεξέλιξης του αρσενικού σε άντρα, δήλα δή η μετεξέλιξη του αρσενικού που θέλει να το φροντίζουν σε αρσενικό που φροντίζει (άνδρας) έχει ολοκληρωθεί. Προφανώς η ίδια διαδικασία απαντάται και στη μετεξέλιξη του θηλυκού σε γυναίκα. Μια άλλη μέρα θα ασχοληθούμε με το σύνδρομο της Μαρίας της Μαγδαληνής –  ή της Κασσιανής (με ένα ή με δύο σ, δεν θυμάμαι). Εδώ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά: μετά την λατρεία του σεξ της νεότητας, τις αρπαχτές και τις παρτούζες, η λατρεία της φύσης, των λουλουδιών, της υγιεινής διατροφής, των περιπάτων στα δάση και της παρατήρησης των μικρών πουλιών. Πουλιά να΄ ναι και ό,τι να΄ναι.

ΕΥΧΟΜΑΙ σε όλα τα αρσενικά καλή ανάσταση. Καλή ανάσταση εύχομαι και στα θηλυκά, ασφαλώς. Εύχομαι να γίνουν ωραίοι άνδρες και ωραίες γυναίκες, κι ας μην είναι όμορφοι και όμορφες –  ποιος, ποια είναι, μπορεί αν είναι άλλωστε; Όσο για τους άλλους και τις άλλες, τι να πω: τα παιδιά μια μέρα θα αναστηθούν και οι νυν αναστάντες και αναστημένοι, ώριμοι, μεσήλικες και γέροι, θα υποστούν την εκπλήρωση της υπόσχεσης της ζωής:

γεννιόμαστε με την υπόσχεση του θανάτου –  με αυτή τη συνειδητοποίηση αρχίσει και η φροντίδα, η δε έμπνευση είναι η κόρη της.

Πάσχα σήμερα, κατσικάκι στον ξυλόφουρνο.

Σχολιάστε ελεύθερα!