in δοκίμιο για τον δυτικό πολιτισμό

δοκίμιο για τον δυτικό πολιτισμό (1): δυτικός πολιτισμός και Κυριαρχία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΝΑ ποτήρι νερό, δεν είναι μόνο νερό, δεν είναι μόνο φύση –  είναι πολιτισμός. Πολιτισμός είναι κι ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό. Κυρίως όμως πολιτισμός  είναι το αγιασμένο νερό. Ο πολιτισμός δεν είναι αυτό που μας λένε τα λεξικά, το σύνολο των επιτευγμάτων του ανθρώπου κτλ., ο πολιτισμός δεν αρχίζει με την εμφάνιση του Κράτους, στη Σουμερία και την Αίγυπτο ή όπου αλλού. Εάν είναι έτσι, μια κοινωνία που δεν παρουσιάζει αξιόλογα επιτεύγματα ή είναι ακρατική, τότε αυτή η κοινωνία είναι απολίτιστη. Μα πώς είναι δυνατόν μια κοινωνία να είναι απολίτιστη, είναι παντελώς αδύνατον: ο πολιτισμός αρχίζει με την εμφάνιση της πρώτης σημασίας, με την πρώτη σημασιοδότησης. Το αγιασμένο νερό είναι σημασία, είναι σημασιοδότηση.

ΕΑΝ η κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ ανθρώπων και φύσης, τότε πολιτισμός είναι το δίκτυο, το πλέγμα των σημασιών που δημιουργούνται στις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση και των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο πολιτισμός προηγείται χρονικά  της γλώσσας και εμφανίζεται και ως τελετουργία, από τις πρώτες σημασιοδοτήσεις,  που προηγείται χρονικά της γλώσσας.

Ο δυτικός πολιτισμός, φίλες και φίλοι, είναι ένα πλέγμα, δίκτυο σημασιών που προκύπτουν από, αναφέρονται στις και αφορούν τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση και των ανθρώπων μεταξύ τους. Θα έλεγα ότι η κοινωνιογένεση και η γένεση του πολιτισμού ταυτίζονται: χωρίς πολιτισμός, χωρίς σημασίες, δεν υπάρχει κοινωνία. Ο δυτικός πολιτισμός όμως δεν είναι ένας πολιτισμός μεταξύ άλλων, δεν είναι ένας πολιτισμός όπως οι άλλοι, δεν είναι ένας τυχαίος πολιτισμός. Είναι σήμερα παγκόσμιος πολιτισμός και εδώ και 2.700 χρόνια τείνει να εκτοπίζει όλους τους άλλους, να τους καταστρέφει, να τους εξοντώνει, τείνει να επεκτείνεται με αποτέλεσμα σήμερα να είναι παγκόσμιος, άρα ο πιο ισχυρός. Πριν 2.700 χρόνια ήταν ένας πολιτισμός σε μια μικρή περιοχή του πλανήτη (Νότια Ελλαδική χερσόνησος, νησιά του Αιγαίου και μικρασιατικά παράλια), επεκτάθηκε, κυριάρχησε δυτικά της κοιτίδας του, εξ ου και δυτικός πολιτισμός ή Δύση, στην Ευρώπη, εξ ου και ευρωπαϊκός πολιτισμός, και κατόπιν σε όλες τις ηπείρους. Εάν η διαδικασία αυτή, εάν η μεγατάση των μεγατάσεων συνεχιστεί, ο δυτικός πολιτισμός θα είναι ο μόνος πολιτισμός που θα υπάρχει πάνω στον πλανήτη. Όταν θα συμβεί αυτό θα είμαστε προ των πυλών της Αποκάλυψης, της Κόλασης, της Γενικής Καταστροφής της Φύσης και της Κοινωνίας, του Πολιτισμού. Στο δεύτερο μέρος θα δούμε ότι εντός του δυτικού πολιτισμού υπάρχει μια ισχυρή δύναμη, που συνδυαζόμενη με την ίδια ισχυρή δύναμη που υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες και όλους τους πολιτισμούς, που πιθανόν να αποτρέψει την έλευση της Επίγειας Παγκόσμιας Κόλασης.

ΔΥΟ είναι λοιπόν οι πλευρές του δυτικού πολιτισμού, μεταξύ των οποίων υπάρχει μια συγκεκριμένη σχέση. Πριν δούμε ποιες είναι αυτές οι πλευρές και ποια η μεταξύ τους σχέση, ας εξετάσουμε το ζήτημα για το οποίο έχουν γραφεί πάρα πολλά, γράφονται και θα γράφονται, και γενικά αποδεκτή θεωρία δεν υπάρχει ακόμα. Πώς μπόρεσε ο δυτικός πολιτισμός και επεκτάθηκε σε όλον τον πλανήτη, γιατί έγινε ο πιο ισχυρός πολιτισμός που απειλεί να εξαφανίσει όλους τους άλλους;  Με το ‘Δοκίμιο για τον δυτικό πολιτισμό’ δίνω την δική μου απάντηση. Είναι καινοφανής και πρωτότυπη και απευθύνεται σε φιλομαθείς και σκεπτόμενους.

Ο δυτικός πολιτισμός είναι ο πρώτος πολιτισμός στον οποίο επικράτησε και κυριάρχησε η κυριαρχική σχέση, κατά την οποία ένας φορέας αποφασίζει, τον αποκαλώ Κύριο και ένας άλλος υπακούει και εκτελεί, οι Υποτελείς. Υπάρχει και μια άλλη σχέση (αυτή είναι άλλη πλευρά του δυτικού πολιτισμού), η συμβιωτική, συνεργασία, η σχέση της αμοιβαιότητας, η οποία είναι πρωιμότερη και βασικότερη, μιας και η κυριαρχική σχέση είναι μια μορφή της!  Η σχέση αυτή ονομάζεται και Κυριαρχία (άρχει ο Κύριος), και ονομάζουμε την Κυριαρχία στον δυτικό πολιτισμό, δυτική Κυριαρχία. Μέσα στα πλαίσια του δυτικού πολιτισμού εμφανίζονται λοιπόν οι παρακάτω σχέσεις, άρα και επιθυμίες, άρα και σημασίες: μεταξύ Κυρίου και φύσης,  Κυρίου και Υποτελούς, μεταξύ Κυρίων, μεταξύ Υποτελών και μεταξύ Υποτελών και φύσης. 

ΟΤΑΝ λοιπόν λέμε ότι ο δυτικός πολιτισμός είναι ο πιο ισχυρός πολιτισμός που έγινε παγκόσμιος και τείνει να γίνει ο μοναδικός,  εννοούμε ότι η δυτική Κυριαρχία είναι η πιο ισχυρή Κυριαρχία που τείνει να γίνει παγκόσμια. Και επανέρχομαι στο ερώτημα:  γιατί ο δυτικός πολιτισμός είναι ο πιο ισχυρός και παγκόσμιος, γιατί η δυτική Κυριαρχία είναι η πιο ισχυρή και παγκόσμια; Εντοπίζω τρεις λόγους.

Ο πρώτος. Η δυτική Κυριαρχία, άρα μία πλευρά του δυτικού πολιτισμού που εμφανίζεται ως η μόνη και μοναδική, επιθυμεί, ο δυτικός Κύριος δηλαδή αλλά και οι Υποτελείς (όχι όλοι και όχι πάντα) την αύξηση τής ισχύος έναντι όλων των άλλων με τους οποίος σχετίζεται: τη φύση, τον αντίπαλο Κύριο και τους Υποτελείς. Επιθυμεί και επιχειρεί να γίνει Κύριος της φύσης, να κάνει τη φύση Υποτελή, να την ελέγχει, να την διατάζει. Μιας όμως και η ισχύς έχει πάντα ένα όριο, ο οποίος είναι ο ύψιστος σκοπός, η ύψιστη επιθυμία, ο σκοπός και η επιθυμία του Κυρίου έναντι της φύσης είναι η επίτευξη της σωματικής αθανασίας. Κανένας άλλος πολιτισμός δεν εκδήλωσε αυτή την επιθυμία, δεν επιχείρησε να την υλοποιήσει. Υπάρχουν δύο τρόποι υλοποίησης αυτής της επιθυμίας, της επιθυμίας εξοβελισμού του θανάτου, οι οποίοι και συνυπάρχουν. Εάν εξαφανιστεί η ζωή, θα εξαφανιστεί και ο θάνατος. Αυτός είναι ο ασύνειδος προσανατολισμός, σκοπός, επιθυμία. Και παίρνει διάφορες μορφές –  όπως η καταστροφή της φύσης. Εάν συνεχίζουμε να εξαφανίζουμε φυτά και ζώα με τον ρυθμό που το κάνουμε, σε κάνα δυο αιώνες δεν θα υπάρχει ζωή, άρα δεν θα υπάρχει και θάνατος! Μόνο που δεν θα υπάρχει και ο Κύριος, ούτε οι Υποτελείς. Το αδιέξοδο αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει πια και ο Κύριος και ο Υποτελής. Αλλά η πολιτισμική εντροπία τον κρατά αιχμάλωτο του παρελθόντος.

{το χάσμα εντός της κυριαρχικής σχέσης, λατρεία της ισχύος της φύσης, ο θάνατος ως ήττα, Ιλιάδα – το κείμενο της δυτικής Κυριαρχίας –  να τα αναπτύξω}

Ο δεύτερος τρόπος είναι να εντοπίσουμε μέσα στο ανθρώπινο σώμα τον θάνατο, να τον συλλάβουμε, να τον ανακρίνουμε και να τον εκτελέσουμε. Πρωτεργάτης αυτής της πολεμικής επιχείρησης είναι η Επιστήμη, ο όρος ‘δυτική’ είναι παντελώς περιττός αφού υπάρχει μόνο μία Επιστήμη, η δυτική.

[23/4/18]

ΜΕΧΡΙ τώρα, φίλες και φίλοι, η Επιστήμη δεν μπόρεσε να εντοπίσει τον θάνατο και ούτε θα μπορέσει. Το παραδέχονται πια οι ίδιοι οι επιστήμονες. Η επιθυμία όμως της επίτευξης της σωματικής αθανασίας παραμένει και εμφανίζεται ως επιθυμία της ισόβιας νεότητας ή της παράτασης της ζωής. Η εξέλιξη αυτή είναι μία πτυχή του αδιεξόδου του δυτικού πολιτισμού και σχετίζεται με την εν εξελίξει παγκόσμια πνευματική επανάσταση, η οποία είναι συνέπεια και αιτία της αποσύνθεσης της δυτικής Κυριαρχίας. Για την παγκόσμια πνευματική επανάσταση θα πούμε πιο πολλά στο τρίτο μέρος του δοκιμίου.

ΕΚΤΟΣ από τη φύση ο Κύριος θέλει να γίνει πιο ισχυρός από τους άλλους Κυρίους. Ο μόνος τρόπος είναι η στρατιωτική ισχύς. Πάντα υπάρχει ένας Κύριος που είναι πιο ισχυρός από τους άλλους: ο Θεός είναι η προσωποποίηση αυτού του ισχυρότατου Κυρίου. Έτσι, με κριτήριο την ισχύ υπάρχει μία ιεραρχία Κυρίων. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία μεταξύ δύο Κυρίων –  πάντα η ισορροπία κλίνει υπέρ του ενός, άρα είναι ένας ευφημισμός.

Ο Κύριος θέλει να είναι πιο ισχυρός και από τους Υποτελείς του, ώστε να αποτρέψει την κατάλυση της Κυριαρχίας, της κυριαρχικής σχέσης. Υπάρχουν δύο τρόποι: η υπεροπλία, την οποία διαθέτει ήδη για να είναι πιο ισχυρός από τους άλλους Κυρίους, και η λειτουργική καταστροφή των Υποτελών, ώστε από τη μια να είναι υπάκουοι και χρήσιμοι (λειτουργική) και από την άλλη να μην μπορούν, να είναι ανίκανοι να καταλύσουν την Κυριαρχία (καταστροφή): να μην διαθέτουν τα μέσα της κατάλυσης (κοινωνικός πλούτος)  να μην μπορούν να συνεργαστούν (κτητικός ατομικισμός, ανταγωνισμός). να φοβούνται. Περισσότερα όταν εξετάσουμε το ζήτημα πώς ο Κύριος θεραπεύει το εντός της κυριαρχικής σχέσης χάσμα.

ΤΟ δεύτερο εντονότερο και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δυτικής Κυριαρχίας είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, όπως θα δούμε στο δεύτερο μέρος.  Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου παρατηρείται και σε άλλους πολιτισμούς, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία. Αλλά δεν ήταν ο βασικός σκοπός αυτή η αρπαγή. Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου ήταν ένα μέσο για την πραγματοποίηση άλλων σκοπών, που ήταν και οι πρωταρχικοί: πολυτέλεια, επίδειξη πλούτου, τέλεση τελετουργιών και εορτών και άλλα πολλά. Στη δυτική Κυριαρχία, όλη η ύπαρξη του Κυρίου είναι προσανατολισμένη προς την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου. Δεν είναι μόνο μέσο αλλά και σκοπός. Είναι μέσο για δύο λόγους. για την διατήρηση και αύξηση της ισχύος, για την καταστροφή των Υποτελών, για την αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας. Κυρίως όμως είναι σκοπός. Γιατί;

Η δυτική Κυριαρχία, ο δυτικός πολιτισμός προέρχεται από τον ποιμενικό πολιτισμό, είναι μια παραλλαγή του. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του πολιτισμού είναι η εγγενής ένδεια. Οι ποιμενικές κοινωνίες ήταν καταδικασμένες στην εξαθλίωση και την ένδεια λόγω του αδιεξόδου του ποιμενικού τρόπου παραγωγής, λόγω της αδυναμίας επέμβασης στη φύση. Η ένδεια αυτή καθόρισε τον χαρακτήρα του ήρωα και κατά συνέπεια του Κυρίου: είναι ανασφαλής με όσα κι αν έχει. Όταν έχει, νιώθει μεν ικανοποιημένος αλλά η ανασφάλεια ποτέ δεν εξαφανίζεται. Μόνο η κατοχή του υλικού κοινωνικού πλούτου τον κάνει ευδαίμονα αλλά όσο περισσότερα κατέχει, τόσο περισσότερο ανασφαλής αισθάνεται. Η στάση αυτή πηγάζει από τη σχέση του με τον θάνατο. Όσο πιο πολλά έχει, τόσο πιο πολύ νομίζει ότι αποφεύγει ή απομακρύνεται από τον θάνατο. Η αποφυγή και η απομάκρυνση από τον θάνατο είναι ίδιον του δυτικού Κυρίου. Τελικά ο θάνατος γίνεται ο Κύριος του Κυρίου –  είναι ο Χάρων, αντίγραφο του Κυρίου ασφαλώς, είναι αυτός που χαίρεται να αρπάζει ζωή, πλούτο και ισχύ. Ο Κύριος θεωρεί τον θάνατο ήττα και ήττα σημαίνει απώλεια ζωής, ισχύος, πλούτου.

ΤΟ τρίτο εντονότερο και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής Κυριαρχίας θα το εντοπίσουμε στο πεδίο της ιδεολογίας: πρόκειται για την διάσταση ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό. Δεν θα την βρούμε σε κανένα άλλο πολιτισμό. Εάν είναι έτσι, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες της στα δύο προηγούμενα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας: στην επιθυμία της διαρκούς αύξησης της ισχύος και στην αρπαγή του κοινωνικού πλούτου ως αυτοσκοπού. Η επιθυμία της αύξησης της ισχύος, η επιθυμία της επίτευξης της σωματικής αθανασίας και η επιθυμία κατοχής του παγκόσμιου πλούτου είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

ΜΙΑ πολύ γνωστή έκφανση αυτής της διάστασης είναι η διατύπωση του ερωτήματος περί της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχει ανθρώπινη φύση και ποια είναι;  Το ερώτημα αυτό μπορεί να διατυπωθεί μόνο σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η φύση διακρίνεται από τον πολιτισμό. Σε καμία άλλη κοινωνία δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί, σε καμία!

ΜΙΑ άλλη πτυχή αυτού του χαρακτηριστικού είναι η έννοια του Απόλυτου της δυτικής φιλοσοφίας –  θα εξετάσουμε διεξοδικά τη σχέση της δυτικής φιλοσοφίας με τα τρία χαρακτηριστικά της δυτικής Κυριαρχίας –  η δυτική φιλοσοφία είναι η φιλοσοφία της δυτικής Κυριαρχίας. Το Απόλυτο είναι αυτό το οποίο δεν έχει όρια, δεν έχει εξαρτήσεις, είναι η απεριόριστη ελευθερία, προϊόν της επιθυμίας του Κυρίου. Ο Κύριος δεν ανέχεται καμία σχέση: ούτε τη σχέση φύσης και πολιτισμού.

ΟΛΕΣ οι κοινωνίες, φίλες και φίλοι, όλοι οι πολιτισμοί δεν διακρίνουν τη φύση και τον πολιτισμό. Στοιχεία αυτής της μη διάκρισης εντοπίζουμε και στην αρχαία ελληνική μυθολογία –  τι είναι ο Κένταυρος;  Μόνο ένας πολιτισμός που δεν διακρίνει φύση και πολιτισμό θα μπορούσε να φανταστεί τον Κένταυρο. Αλλά ο Ζεύς είναι η προσωποποίηση της διάστασης μεταξύ φύσης και πολιτισμού.

Ο Κύριος θεωρεί ότι αφού κάθε σχέση είναι εξάρτηση, και κάθε εξάρτηση είναι αδυναμία, τότε κάθε σχέση είναι ένδειξη αδυναμίας. Θα ήθελε να εξοβελίσει κάθε σχέση, μόνο που είναι αδύνατον, αφού η ίδια η κυριαρχική σχέση είναι κι αυτή μια σχέση! Εάν δεν υπάρξει σχέση, δεν μπορεί να υπάρξει και Κυριαρχία –  αυτό είναι το ύψιστο δράμα του Κυρίου, αυτό είναι το έσχατο αδιέξοδο του Κυρίου.

ΚΑΙ η κοινωνία και ο πολιτισμός εξ ορισμού (πλέγματα σχέσεων και σημασιών που ερείδονται στις σχέσεις) είναι μέρος της φύσης. Από την άλλη, η εξέλιξη του ανθρώπου καθόρισε τη φύση μας! Ο πολιτισμός καθόρισε την παράταση της παιδικής ηλικίας, της απώλειας του οίστρου στο ανθρώπινο θηλυκό, τον έρωτα. Τα τερατόμορφα όντα των θρησκειών πολλών λαών είναι προϊόν αυτής της σχέσης μεταξύ φύσης και πολιτισμού. Η έννοια της συγγένειας επεκτάθηκε πέραν των ανθρώπινων σχέσεων:  οι άνθρωποι είναι συγγενείς με τη φύση, με τα ζώα και με τα φυτά. Το ότι μια γυναίκα που την έλεγαν Δάφνη έγινε φυτό ή κάποια άλλος νεαρός άνδρας που έγινε φυτό επίσης, ο Νάρκισσος για παράδειγμα, είναι ένδειξη αυτής της συγγένειας κοινωνίας, πολιτισμού και φύσης.

Η επιθυμία όμως καθυπόταξης της φύσης, η επιθυμία της επίτευξης της σωματικής αθανασίας (Ζεύς!), θεώρησε κάθε σχέση ως αδυναμία (το Απόλυτον) και έσπασε τους δεσμούς μεταξύ κοινωνίας, φύσης και πολιτισμού. Η φύση θεωρήθηκε ως ελαττωματική, κάτι που χρειάζεται διόρθωση, επιτήρηση, έλεγχο, τροποποίηση. Και όσο ανυπότακτη είναι, όσο πιο δύσκολο είναι να την ελέγξουμε, τόσο πιο απάνθρωπη και βάναυση και σκληρή είναι! Ο άνθρωπος είναι ελαττωματικός, είναι βίαιος, είναι κτήνος, πρέπει να πάψει να είναι φύση.

ΚΑΙ έρχεται ο νόμος του Κυρίου, η επιθυμία του Κυρίου, διότι ο νόμος είναι κατ΄ αρχή  επιθυμία, δεν είναι μια προσωρινή συμφωνία, ένας προσωρινός συμβιβασμός, μια ευκαιριακή ισορροπία, διότι όπως σημειώσαμε, δεν υπάρχει ισορροπία ισχύος, πρόκειται για ευφημισμό!  Ο νόμος είναι ο σωστός, η φύση είναι το λάθος! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα από τα πρώτα ζητήματα με τα οποία ασχολήθηκε η δυτική φιλοσοφία είναι η αντίθεση φύσης-κοινωνίας (σοφιστές)!

Η διάκριση φύσης και πολιτισμού είναι συνέπεια της επιθυμίας εξοβελισμού κάθε σχέσης, η επιθυμία του Απόλυτου. Θα δούμε ότι η αποκατάσταση αυτής της σχέσης είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης.

ΣΤΟ δεύτερο μέρος θα εξετάσω την δεύτερη πλευρά του δυτικού πολιτισμού, τον ζωντανό κομμουνισμό και τη σχέση Κυριαρχίας και ζωντανού κομμουνισμού. Στο τρίτο μέρος θα καταπιαστώ με δύο ζητήματα: με το αδιέξοδο της δυτικής  Κυριαρχίας, με την προϊούσα αποσύνθεση και παρακμή του δυτικού πολιτισμού αφενός και αφετέρου με την παγκόσμια πνευματική επανάσταση, που είναι συνέπεια της εν λόγω παρακμής και αποσύνθεσης αλλά που συμβάλλει σε αυτήν την παρακμή και αποσύνθεση.

ΘΑ κάνω όμως ένα διάλειμμα για να εξετάσουμε το εξής πρωτοφανές ερώτημα:  από τι πέθαιναν, πεθαίνουν και θα πεθαίνουν οι άνθρωποι; Τα συμπεράσματά μου θα σας εκπλήξουν και θα σας δώσουν πολλή δουλειά για το σπίτι! Γίνονται έρευνες!

 

Σχολιάστε ελεύθερα!