in Εξοντωτική

η λατρεία του αντισηπτικού, ο αόρατος εχθρός και η εξοντωτική προέλευση της αποστείρωσης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ μέρα ο Θεός αντιλήφθηκε (Γένεσις, ΣΤ’-Η’)  ότι οι άνθρωποι, τα πλάσματά του, είναι ανυπάκουα, στρέφονται κακοβούλως εναντίον του (καιρός παντός ανθρώπου ήκει εναντίον μου, ΣΤ’13) και αποφάσισε να τους εξοντώσει. Κατανοούμε το δράμα του Θεού: είναι καλύτερα να μην έχεις υποτελείς παρά να είναι ανυπάκουοι. Και επεχείρησε να πραγματοποιήσει την απόφασή του. Στο σημείο όμως αυτό άλλα δράματα του Θεού, τέσσερα, έρχονται στο προσκήνιο. Με αυτά τα δράματα θα ασχοληθούμε σήμερα και θα τα συσχετίσουμε με την αποστείρωση και την απολύμανση που άρχισε μόλις η ιατρική επιστήμη και η βιολογία, την εποχή της απογείωσης του βιομηχανικού καπιταλισμού) ανακάλυψε μικροοργανισμούς και βακτήρια και ιούς που σκοτώνουν τους ανθρώπους αλλά δεν φαίνονται με το μάτι –  ανακάλυψε αόρατους εχθρούς!  Αόρατοι εχθροί υπήρχαν και πριν και ήταν άνθρωποι –  θα δούμε ποιοι ήταν.

ΑΣ δούμε το πρώτο δράμα που γεννά κάποια ερωτήματα. Λέει ο Θεός (ΣΤ΄13): και ιδού, εγώ καταφθείρω τους ανθρώπους και την γην. Θεέ μου! Εντάξει τους ανθρώπους, ανυπάκουοι είναι, εξόντωσέ τους αλλά τη γη;! Τη γη!; Τι σου έκανε η γη, είναι κι αυτή ανυπάκουη; Τη γη, τη Μητέρα φύση που εξασφαλίζει τη τροφή, με τα φυτά και τα ζώα,  στους ανθρώπους; Μήπως ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο; Θα μπορούσε να καταστρέψει μόνο τη γη και με αυτόν τον τρόπο θα εξοντώνονταν και οι ανυπάκουοι άνθρωποι! Ο σοφός όμως Θεός έκανε κάτι άλλο, ευφυές και μεγαλειώδες. Εξόντωσε τους ανθρώπους και κατέστρεψε τη γη με τον ίδιο τρόπο, με ένα μέσο που και εξοντώνει και καταστρέφει: το νερό. Το νερό που είναι η πηγή της ζωής. Έκανε το νερό μέσο εξόντωσης και καταστροφής. Έπνιξε τους ανθρώπους και πλημμύρισε τη γη με νερό. Εάν κάποιοι σώζονταν, θα πέθαιναν από έλλειψη τροφής.

ΤΟ δεύτερο δράμα. Εάν εξόντωνε τους ανθρώπους, θα έπαυε να ήταν Θεός, Κύριος, διότι δεν θα είχε υποτελείς. Και σκέφτηκε να μην τους εξοντώσει όλους, να σώσει τους υπάκουους ανθρώπους, οι οποίο δεν ήταν πολλοί. Και  αναγκάστηκε να αποσύρει τα νερά για να μπορέσουν οι υπάκουοι άνθρωποι να ζήσουν, να καλλιεργήσουν τη γη και να εκθρέψουν τα ζώα τους.

ΤΟ τρίτο δράμα. Θα εξοντώσω τους ανθρώπους, θα καταστρέψω τη γη αλλά (ΣΤ΄17) θα εξοντώσω ”πάσαν σάρκα , εν η εστί πνεύμα ζωής, υποκάτω του ουρανού· και όσα εάν η επί της γης, τελευτήσει”. Θα εξοντώσω κάθε τι ζωντανό που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό και ό,τι ζωντανό υπάρχει στη γη θα πεθάνει. Και τους ανθρώπους και τη γη και όλα τα ζωντανά! Τι πρόβλημα έχεις με τα ζωντανά, Θεέ μου; Είναι ανυπάκουα; Ναι, είναι ανυπάκουα, είναι ελεύθερα, είναι άγρια, ατιθάσευτα και μη τιθασεύσιμα, δεν μπορώ να τα διατάξω, άρα πρέπει να (εξ)αφανιστούν. Η άγρια φύση πρέπει να (εξ)αφανιστεί –  η κυριαρχική σχέση δεν μπορεί να επεκταθεί σε αυτή την περιοχή. Ό,τι δεν είναι δυνατόν να ενταχθεί στην περιοχή της κυριαρχική σχέσης είναι δυνάμει θανάσιμος κίνδυνος. Δεν επιτρέπουμε την ύπαρξή του. Είναι εχθρός.

ΤΟ τέταρτο δράμα είναι το χειρότερο. Οι υπάκουοι άνθρωποι πολλαπλασιάστηκαν και το πρόβλημα της ανυπακοής επανεμφανίστηκε. Το δίλημμα του Θεού: να τους εξοντώσει άλλη μια φορά ή να παραιτηθεί. Ξέρετε τι έκανε; Παραιτήθηκε. Ας διαβάσουμε τα ίδια του τα λόγια –  έχουν μεγάλη πλάκα (Η΄21): Και είπε Κύριος ο Θεός διανοηθείς·  (Ο Θεός σκέφτεται –  μη νομίζετε!)· δεν θα επιχειρήσω ξανά να καταστρέψω τη γη εξ αιτίας της ανυπακοής των ανθρώπων, ότι έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επι τα πονηρά εκ νεότητος αυτού· δεν θα επιχειρήσω ξανά να να εξαφανίσω πασαν σάρκα ζωσαν, καθώς εποίησα.  Ο άνθρωπος, σκέφτηκε ο Θεός, είναι από τη φύση του ανυπάκουος, δεν τιθασεύεται. Αυτό πίστευε και ο Κύριος Πλάτων.

ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ο Θεός αγνοούσε την ύπαρξη των θανατηφόρων και ανυπάκουων  μικροοργανισμών, βακτηρίων και ιών. Εάν γνώριζε την ύπάρξή τους θα τους εξόντωσε και αυτούς –  όλους! Όταν όμως ο επίγειος Κύριος άρχισε να γίνεται Θεός, όταν άρχισε να πραγματοποιεί τις επιθυμίες που ο Θεός της φαντασίας είχε εκπληρώσει, μπόρεσε και είδε αυτούς τους ανυπάκουους και θανατηφόρους αόρατους μικροσκοπικούς εχθρούς. Όχι μόνο συνέχισε το έργο του Θεού, την εξόντωση των ανυπάκουων ανθρώπων, την καταστροφή της γης και τον αφανισμό της άγριας φύσης, χλωρίδας και πανίδας, την εξαφάνιση κάθε τι που δεν μπορεί να διατάξει και να ελέγξει, αλλά προσέθεσε στον ήδη υπάρχοντα εξοντωτικό και καταστρεπτικό μόχθο κι άλλη δουλειά: την εξόντωση των αόρατων θανατηφόρων εχθρών.

ΚΑΙ ιδού επί γης η χλωρίνη και η πληθώρα των αντισηπτικών. Και ιδού επί γης η αποστείρωση. Η οποία μας προστατεύει και μας σώζει μόνο και μόνο για να μας  καταστήσουν παντελώς απροστάτευτους, για να μας εκθέσει σε μεγαλύτερους κινδύνους, για να μας εμπλέξει σε θλιβερές και φρικτές περιπέτειες.

ΑΣ ασχοληθούμε τώρα με το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα του αόρατου εχθρού. (Πάω να ανοίξω τις κότες, να τις ταΐσω κι επιστρέφω). Η παγκόσμια ποιμενική ποιητική προφορική αφήγηση, η επική ή ηρωική ποίηση, με ξεχωριστό τρόπο η Ιλιάδα, καταγράφει τις επιθυμίες του πολεμιστή. Οι επιθυμίες αυτές είναι ένδειξη της αδυναμίας του –  είναι ισχυρός, λατρεύει την ισχύ αλλά θα ήθελε να ήταν πιο ισχυρός, θα ήθελε να αυξήσει την ισχύ του. Θα ήθελε να ήταν πιο γρήγορος, να πετάει, τα όπλα του να έχουν μεγαλύτερη ταχύτητα και μεγαλύτερο βεληνεκές, να έχουν μεγαλύτερη διεισδυτικότητα, να είναι πιο εξοντωτικά, να είναι πιο καταστρεπτικά, να είναι πάντα εύστοχος, να στέλνει μηνύματα και να αποσπά πληροφορίες με μεγάλη ταχύτητα, να είναι πάντα νέος και υγιής και ρωμαλέος, να είναι πάντα άτρωτος και να είναι και αθάνατος. Όλες (όχι όλες) τις επιθυμίες αυτές τις πραγματοποίησε –  η αρχή έγινε το 1290-1310 μ. Χ. με την επινόηση των πυροβόλων όπλων και τελείωσε με την κατασκευή της ατομικής βόμβας, με την οποία δύο φορές, δύο άνθρωποι κι ένα αεροπλάνο κάθε φορά,  ισοπέδωσε δύο πόλεις, τη  Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

ΥΠΗΡΧΑΝ  όμως κι άλλες δύο επιθυμίες. Να ήταν αόρατος και να βλέπει τη νύχτα. ‘Οπως οι θεοί. Η επιθυμία του πολεμιστή να βλέπει τη νύχτα έχει καταγραφεί στη λατρεία της κουκουβάγιας, το σύμβολο της θεάς  του πολέμου και της σοφίας, της Αθηνάς. Εάν ο εχθρός δεν με βλέπει, μπορώ όχι μόνο να κάνω ό,τι θέλω αλλά και μην πεθάνω! Να βλέπω μέσα στη νύχτα είναι αδύνατον –  τώρα βλέπει! Υπάρχει όμως  τρόπος να είμαι αόρατος; η νυκτερινή επιδρομή. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι ο εχθρός δεν με βλέπει, είμαι αόρατος. Ναι, είμαι αόρατος αλλά δεν βλέπω! Και υπάρχει το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν τραγελαφικές καταστάσεις –  να μην μπορείς να διακρίνεις τον φίλο από τον εχθρό: θανάσιμη αδυναμία, όπως μας λέει και ο Καρλ Σμιτ.

”Η νύχτα ή θα μας σώσει ή θα μας εξολοθρεύσει”, διαβάζουμε συχνά στην Ιλιάδα. Αφού δεν μας βλέπουν, δεν διατρέχουμε κίνδυνο, το σκοτάδι μας σώζει. Δεν μπορούμε όμως κι εμείς να δούμε, κι αυτό μας καταδικάζει. Μπορεί η η επιστήμη να μας κάνει αόρατους; Τι θα συμβεί, εάν επιτευχθεί αυτό; Τις απαντήσεις θα τις βρείτε στον Αόρατο άνθρωπο του Ουέλς.

Ο ουρανός βουρκώνει αλλά δεν λέει να βρέξει. Πάω να ποτίσω τα οπωροφόρα δέντρα.

Σχολιάστε ελεύθερα!